Amai, weeral zo laat of moet ik zeggen 'vroeg'?

Gisteren heel veel geluisterd naar mensen.  Een klant kwam wat dralen voor de vitrine en toen ik naar buiten ging zag ik een droeve blik in zijn ogen.  Bleek dat hij zijn dochter heeft moeten afgeven.... zijn dochter stierf kort geleden en laat een kindje na van nauwelijks 13 jaar.  Heel erg, een kind moeten verliezen en als kind je moeder moeten verliezen.  Hopelijk vinden de nabestaanden veel steun bij elkaar. 
Daarna een man, een zestiger, getormenteerd door een vechtscheiding.  Ongelooflijk wat mensen elkaar kunnen aandoen.  De man in kwestie wordt belaagd door zijn ex-vrouw, haar vriendin en haar tante van bijna negentig.  Daarnaast wordt hij ook nog beduveld door zijn kinderen.  Moesten ze kunnen (durven is geen probleem), dan gooiden ze hem het zottekot binnen.  Na al die problemen zou je reden hebben om gek te worden.  Madam deed van heel haar leven geen klop, had wel de pech om een tijdlang ernstig ziek te zijn, en leefde in grote sier op kosten van de wedde en de erfenis van haar man.  Zo vond madam dat ze champagne moest drinken voor haar gezondheid.  Nu eist ze de helft van alle goederen en gebouwen waaraan ze zelf nooit hielp betalen.  Madam wil immers haar luxeleven blijven aanhouden terwijl haar man zwarte sneeuw ziet.  Wanneer ze haar ex helemaal leeggemolken heeft hoeft ze enkel nog te wachten tot haar moeder de ogen sluit en dan is ze pas écht rijk.  Hoe kan zo iemand gelukkig zijn?  Elke keer dat ik haar zie wil ik haar eens mijn zaligheid zeggen maar besef tergelijkertijd dat ik niet het recht heb me te moeien met andermans zaken. 
Een telefoontje gekregen uit Cyprus.  Maar dat is weer een ander verhaal...

Voor wie mijn blog leest, reageer gerust, ik bijt niet hoor...