Na enig twijfelen - door het voorspelde slechte weer : motregen of méér - besliste ik gisterennamiddag om vandaag naar 'Ciney' te gaan.  'Ciney' is een begrip bij verzamelaars.  Verzamelaars van grote brol komen hier zeker aan hun trekken.  Verzamelaars van mooie zaken misschien ook maar die zijn ook zeker een hoop geld kwijt...   Echte koopjes vind je er niet maar de 'sport' van het zoeken is nog altijd in bij velen.  Je hoort er veel Vlaams en Nederlands spreken.  Veel Limburgs en Westvlaams.  Heel veel Limburgs, mss wel een beetje te veel.  En vele Westvlaamse kennissen en verzamelaars, ook enkele antiquairs.  

Deze markt met rommel en antiek vindt plaats bij de gekende Veemarkt te Ciney.  Vele tientallen 'beestencamions' 'lossen' er honderden dieren (koeien) om ze te verhandelen, volgens mij zit er daar tussen die vele handelaars ook een Waalse 'Moenaert'.  Maar goed, ik kom niet voor die koehandel natuurlijk want ik zie al beesten genoeg in Brugge.  Het Beest vooral...   sommigen noemen hem een uil, anderen een ondier of onmens...   Méér zeg ik hier niet over, want ik denk dat mijn weinige woorden hier boekdelen spreken!  

Om op het beursterrein te komen maken de Walen er een heel gewichtige bedoeling, stel je immers voor dat er ook maar ééntje binnenraakt zonder te betalen...   Een paar jaar geleden zag ik Oosteuropeanen over een hoge omheining klauteren en zich dan langs een heel hoge aardeberm laten glijden.  Zo zwart als een mol slopen ze dan op de parking rond om zich wat te wassen in enkele diepe plassen.   Sommigen vertoonden lelijke schaafwonden en bloedden als varkens.  Net alsof ze een robbertje gevochten hadden...  Maar niet enkel de bezoekers, ook de standhouders zelf worden heel argwanend 'bekeken' : je moet tot voor een slagboom rijden, je identiteitspapieren tonen, 190 euro betalen en dan gaat de slagboom open.  Je mag niet bij je wagen blijven, iedereen wordt richting Ciney-Expo gedreven, het beursgebouw.  Om tien uur kan je het gebouw binnen, al duwend en trekkend stuiven ze alle richtingen uit om koopjes te doen.  Wat natuurlijk moeilijk zal zijn want de standhouders staan hier al een hele dag en hebben de standen van de buren al tien keer bekeken en de interessantste zaken meegegrist.  Hun goed recht natuurlijk!  Maar goed, ik wil gewoon zeggen dat je daar geen koopjes meer vindt.  Er staan een aantal handelaars en ook een groot aantal particulieren.  Meestal dezelfden maar vandaag heb ik toch enkele mensen gemist, heel lieve mensen waarmee ik elke keer een babbeltje sla.  

Ons lot van 10u tot 14u is dus : rondlopen, kopen en eten.  Om 14u begint de 'echte deballage', dan staan honderden handelaars en verzamelaars elkaar te verdringen voor de hekken van het beursterrein waar vele tientallen bestelwagens staan.  Om stipt 14u mag iedereen zijn waren uit de bestelwagen beginnen te verkopen.  Sommige kopers zijn echt agressief.  Het eerste uur is razend druk, maar daarna wordt het heel rustig.  Als je na één uur niet goed verkocht hebt mag je het vergeten.  Al die gasten die zeggen dat ze 'straks nog eens terug zullen keren' zie je niet meer terug.  Anderen komen nog wat pingelen.  En de rest komt gewoon wat rondneuzen zonder intentie om ook maar iets te kopen. 

Ik hoor dat er vanmorgen dus niet veel interessants werd gevonden.  Nu, in de namiddag, hetzelfde liedje.  Bovendien begint het te motregenen.  Mijn zin is onmiddellijk over, ik wil mijn zaken niet laten natregenen.  De vele boeken en grafiek laat ik gewoon in de auto liggen.  Ook de helft van de andere zaken plaats ik vlug achterin de auto.  Resultaat : een héél matige verkoop, net mijn standgeld terug...  Dus écht niet de moeite om zover te rijden.  Mijn buurman, een handelaar uit Menen, verkoopt een groot stuk kinderspeelgoed aan een Duitser.  Die Duits wil zijn rommel meenemen en begint in mijn 'kraam' beelden te verplaatsen, zijn zoontje van zes helpt ijverig mee.  Ik vraag de Duits om mijn materiaal met rust te laten, en die reageert nogal arrogant.  Hij zegt dat zijn zoon niets verkeerds doet.  Ik word wat kwaad en zeg hem  : 'Ja, dat zeiden jullie in WO I en WO II ook al!'  In het Nederlands maar hij begrijpt me heel goed en zonder verdere woorden verdwijnt hij met zijn rommel.

Doordat het blijft regenen 'kraam ik mijn boel op' en rijd terug naar huis, het is 16u intussen.   Onderweg, ter hoogte van Namen, zijn er wegenwerken, de auto's kunnen maar moeizaam passeren.  En even voor de Brusselse ring valt alles stil, op de radio hoor ik dat we mogen rekenen op anderhalf uur vertraging, even later wordt dat twee uur en twee en een half uur, dat belooft!   Had ik het een kwartiertje vroeger geweten, dan was ik via Mons en Doornik en Kortrijk teruggekeerd, in kilometers gezien is het een ommeweg maar in tijd gezien spaar je heel veel uit.   Ik dus op die ring...   er waren enkele ongevallen gebeurd en er is de vakantieuittocht sinds vanmiddag.  Ik vraag me af vanwaar iedereen al dat geld haalt om altijd maar op reis te gaan...  Vorig jaar had ik geen centen over om ook maar één weekje er op uit te trekken.  Met een heel klein beetje afgunst volg ik dan ook de vele vanuit Zaventem opstijgende vliegtuigen in de lucht.  Af en toe moet ik hard op de rem drukken, hopelijk kom ik niet terecht in een kettingbotsing of zo.  Plots is het wéér zo ver : iedereen stopt, er wordt volop getoeterd.  Even later zie ik wat er gebeurd is en nog gebeurt!  Een dame waarvan het water blijkbaar tot aan de lippen staat, hurkt achter haar auto op de pechstrook en ...   Tot groot jolijt van de meesten en tot ergernis van enkele anderen.   Gelukkig is het geen winter en ligt er geen ijzel want dan kunnen er gevaarlijke dingen gebeuren, een slippertje is zo gebeurd, of niet soms?

Op de radio heeft men gelijk : ik doe er meer dan twee en een half uur over om de ring 'te doen'!   En ter hoogte van Affligem tot Wetteren is er ook veel oponthoud.  Rond Gent duiden borden aan dat ik moet vertragen, en dan duurt het tot in Drongen dat je weer 120 mag rijden.  Bij Aalter weeral file, echt niet te doen!  Ik verlang naar huis!

Thuisgekomen moet ik nog heel de wagen leegmaken, een hele karwei.  Het is intussen duister aan het worden, op de Burg zie ik een tweehonderd tal mensen samenhokken bij een podium.  Voor 'Fakkels en Kruisen'.  Elk jaar gaan honderden mensen in groep rond in de straten van Brugge met ...  fakkels en kruisen natuurlijk...   Toen ik seminarist was 'moesten' we ook mee, ik voldeed met enige tegenzin aan het 'verzoek' van bovenaf want op Goede Vrijdag was de seminariekok vlug klaar met het middagmaal : gekookte eieren met aardappelpuree.  Elk jaar opnieuw honger lijden dus...   ja, op Goede Vrijdag dus.  Een meevaller voor de econoom - een zuinig maar heel sympathieke priester - natuurlijk want eieren en aardappelen kosten geen geld!  Tijdens die tocht door de stad passeerden we telkens vele tientallen restaurants waar mensen smakelijk biefstukken enz. opsmikkelden.  Dit overgoten met wijnen en bieren...   Iedereen vond dit wat 'ongemakkelijk'...   Wij die rammelden van de honger en de restaurantgangers die zich plots realiseerden dat het Goede Vrijdag was en er niet vrolijk van werden dat ze door die hongerige menigte aangestaard werden.  Maar goed, ik heb het telkens overleefd. 

Fakkel en Kruisen wordt georganiseerd door de 'basisgemeenschappen', verenigingen die opkomen voor de verdrukte en arme mensen.   Heel edel allemaal.  Na een rondgang door de stad komen allen terug op de Burg.  Verschillende sprekers hebben het over de arme en verdrukte mens vandaag.  De bisschop doet ook een woordje.  Van op mijn balkon, van op de eerste rij dus bij wijze van spreken, volg ik het hele gebeuren.  Nadien bezoek ik nog de H. Bloedkapel ,waar de reliek van het Heilig Bloed van Christus ter verering aangeboden wordt.  Er is heel weinig volk in de duistere bovenkapel, stemmige muziek en het duister zorgen voor een passende sfeer.  Bij de reliek is een lid van de Confrerie van het Heilig Bloed aanwezig.

Zo, Goede Vrijdag is nu voorbij, voor mij was het ook een beetje een kruisweg 'gaan'...   Al die moeite doen om wat te verdienen en allemaal voor niets...  Maar goed, een Ander heeft die Kruisweg niet overleefd...  ik kan het gelukkig nog navertellen!