Deze morgen maakte ik een wandelingetje door de stad, met de nodige omzichtigheid weliswaar, want heel wat dames die anders niet veel 'aan bod komen' zijn op kussen-jacht héél januari!   Sommigen zou ik nog met geen tang aanraken, bij wijze van spreken dan toch...   Dus was ik op mijn uiterste hoede.  Rekening houdend met mijn pijnlijke grote teen, waardoor ik minder mobiel ben dan anders.  Onderweg kwam ik in een klooster, al die lieve nonnetjes bestormden me bijna : vluchten kon niet meer!  Maar ok, het zijn échte schatten! 

Wanneer ik na een uurtje de benen kan nemen uit dat klooster, passeerde ik een jongeman die ik al jaren ken, een trouwe bezoeker in de winkel.  Ik schat hem op 25 jaar.  Maar vandaag zag hij er véél ouder uit.  Ik wenste hem een Gelukkig Nieuwjaar en kreeg als antwoord een onverstaanbaar gemompel...  Ik vroeg hem wat hij daarnet zei en hij barstte prompt in tranen uit : hij kwam net van 'huis', een huis dat sinds 15 minuutjes niet langer zijn thuis was...  Zijn vrouw gooide hem buiten!   En ik die dacht dat dat zo'n gelukkig gezinnetje was.  Kinderen hadden ze (gelukkig maar!)  niet, wel een grote hond.  Dat wordt knokken dus want ze zien de hond beiden als een eigen kind...  De man zei me dat hij eerstdaags zou komen met heel zijn bibliotheek daar hij dringend centen nodig had.  Ik suste hem en overtuigde hem niet te hard van stapel te lopen...  Zomaar zijn hele bieb van de hand doen, ik wilde zoiets niet op mijn geweten hebben en zei hem dat er wel andere oplossingen zouden zijn.  Ietwat opgemonterd vervolgde hij zijn weg naar de bank om er allerlei zaken te regelen.  Waarom hij buitenvloog?  Ik weet het echt niet maar ik durf te wedden dat het een gevolg is van een uit de hand gelopen ruzie.

Een eind verder wordt ik aangeklampt door een frisse tachtiger.  De dame maakte al een en ander mee in haar leven, genoeg om er een boek over te schrijven.  Maar wat ik nu hoorde, sloeg werkelijk alles!  Ze vertelde me over de tweede wereldoorlog.  Over de vele ontberingen, over de Duitse bezetters.  Maar dat was nog niet het ergste.  Op het einde van de oorlog kwamen de Canadese bevrijders.  Maar behalve bevrijden deden ze ook nog andere dingen.   Mijn gesprekspartner was toen 13 jaar en werd door een hele groep Canadese soldaten ruw verkracht in een weide achter haar huis.  Meer dood dan levend sleepte ze zichzelf naar huis.  Ze wilde haar ouders niet vertellen wat er gebeurd was want ze wist zeker dat haar vader de soldaten zou lynchen en dat ze dan mogelijks haar vader zou verliezen als die de militairen zou vermoorden uit wraak.  Enkele dagen na die misdaad zag ze de daders onverwacht terug bij haar buren, ze zweeg als vermoord...  Al die jaren heeft ze dit geheim voor zich gehouden en nu wilde ze van die loodzware last bevrijd worden...  

Hoog tijd om terug naar huis te keren, al die ontboezemingen maakten me niet echt vrolijk.  Maar ik ben toch blij wat te hebben mogen delen in het leed van mensen, gedeelde smart is halve smart?