Net ben ik bezig wat krantenartikels aan het ordenen.  Een artikel valt dadelijk in het oog.  Een oude boer uit het Wilde Westen die zich rotverveelt...  die een 'nieuw' leven begonnen is toen hij reeds op jaren was...  Nu werpt hij zich op als specialist in aardstralen.  Zijn papa overleed nogal vroeg omdat zijn bed boven een waterader stond, kanker...  ja, naar horen zeggen is de arme man nogal onverwachts vlug overleden...  God weet het. Gelukkig ontdekte de specialist dit onheil en meent hij zelf minder gevoelig te zijn voor die waterader waar hij zélf ook boven geslapen heeft.  In een kerkgebouw huizen heel wat gevaarlijke aardstralen, beweert hij, maar zou een dergelijk gebouw gekocht hebben of gefinancierd hebben voor zijn lievelingszoontje...  Wat daarvan te denken???  Maar even later zien we hoe hij die stralen gelukkig heeft kunnen bedwingen...  Als je zelf niet goed slaapt thuis kan je deze specialist altijd vragen om een potje met een speciaal poedertje, 'gezegend door meneer pastoor'!  Je plaatst dat dan onder je bed en weg zijn je slaapproblemen!  Te mooi om waar te zijn...

Maar laten we het over dieren hebben...  de zelfverklaarde specialist beweert dat honden die de hele nacht blaffen eigenlijk op een waterader liggen...  Kan allemaal wel zijn, want die man zal wel niet zomaar uit zijn nek kletsen want hij zou cursussen gevolgd hebben...  Maar naar het schijnt kan er een heel andere reden zijn waarom hondjes blaffen in het donker.  Bv. als je het vertikt om je lievelingsdieren/waakhondjes eten te geven of 'vergeet' om hun water te geven.  Er mogen nog massa's wateraders onder zijn hok liggen, die hond kan daar niet van drinken...   Een boer, bijgenaamd boer 'Charel', wonend in het 'Wilde Westen', zou vroeger talrijke misdaden tegen de hondelijkheid bedreven hebben.  Maar ja, een hond is maar een hond hé, zal hij gedacht hebben.  En 'een frang is een frang'!  

Hij vertikte het vaak om zijn arme dieren eten en drinken te geven, tja eten kost geld en met water moet je zuinig zijn he!  De arme dieren huilden dan de ganse dag door en natuurlijk waren er ook concerten 's nachts.  En als het de boer te veel werd kregen de trouwe viervoeters een rammeling met een houten stok...   De kinderen hadden elk hun eigen hond, die hondjes volgden hun baasje overal op de boerderij.   Maar de grote boze boer lag steeds op de loer...   Vooral als een hond of hondje ziek werd.  De boer zat op zijn geld en zou nooit of te nimmer één frank (want de euro bestond toen nog niet) uitleggen aan een dierenarts.  Wanneer de kinderen smeekten om een dierenarts op te bellen, beval de boer aan zijn kroost om een grote diepe put te maken onder een grote boom in de boomgaard.  Dan moesten ze hun lievelingsdier in die put plaatsen en - wenend kijkend in de diepe trouwe droevige oogjes van hun oogappel - met een riek of tak het arme dier in bedwang houden zodat het niet kon vluchten.  Dan volgde het genadeschot met een jachtgeweer.  Boer Charel had immers maar te kiezen uit zijn uitgebreide wapenarsenaal.   Zo, weer duizend frank bespaard!

Mensen die niet van dieren houden kunnen ook niet van mensen houden.