‘Collega’ : hij zal het niet graag horen want hij waant zich beter dan ieder ander…  Ook ik wil dat woord liever niet gebruiken want met zo’n ‘handelaar’ wil ik zeker niets te maken hebben!

Wat er eergisteren precies gebeurde?  Op de deballage te Le Mans waren volgens de organisatie 1000 standhouders present.  Dat is natuurlijk heel veel maar het waren er in elk geval honderden.  Het aanbod bestond vooral uit grote meubelen, allerlei decoratieve zaken en wat antiek.  Echt mooie en interessante stukken voor mijn zaak zag ik er niet.  Vooral meubelhandelaars konden hier hun hartje ophalen.

Ik deed twee keer ‘de toer’ en op het laatste zag ik een standhouder die een klein kadertje met wat relieken meehad.  Drie uur voordien vroeg hij me zowat 200 euro wat het zeker niet waard was.  En nu bekeek ik het stuk nog eventjes opnieuw.  Enkele meter verder dacht ik na of ik het eigenlijk wel zou kopen want er was toch wat schade aan. 

Intussen was een ouder koppel het kadertje aan het monsteren en ik dacht : ‘Ojé ik ben het kwijt nu!’, maar ze legden het ding terug op tafel en gingen wat verderop discussiëren.  Ik dacht dat het een koppel  van die halfruige zigeuners waren zoals je die hier nog wel eens ziet.

Daar ze het stuk teruglegden kwam ik terug en nam het in handen.  Daarop draaiden ze zich plotseling om en ‘tandde’ het rare koppel mij toe dat het aan hen verkocht was.  Ik keek even om me heen om te zien tegen wie ze aan het praten waren en tot mijn verwondering besefte ik dat ze tegen mij aan het spreken waren.   Maar ik had het stuk in handen, het was dus van mij, en zij eisten het nu op…  Ik probeerde vriendelijk  uit te leggen dat enkel ik het recht had om het te kopen omdat ik het in mijn handen vasthield.

En dan begonnen ze me verwijten te maken in het frans : ‘Et ça pour un Belge!!!’.  Ik kende dat koppel niet, behalve dan dat ik ze die morgen al enkele keren tegenkwam en ik ze toen al meteen als rare kwistenbiebels beschouwde…  En plots begon hij in het Westvlaams : ‘Ik heb dat gekocht!  Weet je eigenlijk wel wie ik ben?  B…. ….n!’  Wellicht  verwachtte hij dat ik onmiddellijk op mijn knieën vallen en hem vergiffenis zou vragen…  Die naam zei me wel iets… ahja dat is die man die in een bepaalde winkel massa’s antiek en zo te koop aanbiedt, ik had echter tot nog toe nog geen kennis gemaakt met hem. 

Zijn naam zeggen had op mij een heel ander effect!  Wie bekend staat als een ‘belangrijke’ handelaar zou toch wat eerlijker mogen zijn!  Wat een manieren!   Meneer wilde me de haren kammen, me overdonderen met zijn naam…

Dan zegt hij dat ik moest gewacht hebben om het stuk in handen te nemen totdat zij de stand volledig verlaten hadden…!!!   Vermoedelijk hoopten ze door het stuk neer te leggen de handelaar nog te puschen tot een lagere prijs…  maar ja dat kan ik natuurlijk niet ruiken…  En daarmee hoef ik zeker geen rekening te houden.  Zelf maakte ik het vroeger al meermaals mee dat ik een stuk misliep nadat ik het even neerlegde om na te denken.   Boodschap dus is : als je iets wil kopen, houd het dan vast in je handen en dan zijn er geen misverstanden!  

Onmiddellijk haalt de ‘collega’ met een grote ‘geste’ 50 eurootjes uit zijn zakken en loopt er zwaaiend mee naar de eigenaar. 

Ik herhaal echter dat ik het stuk in mijn handen draag en ik het zelf wil kopen.  De eigenaar zit danig verveeld met de kwestie en geeft mij gelijk.  Andere handelaars komen nu kijken wat er aan de hand is.  Daarop leg ik de situatie uit en iedereen kijkt misprijzend en afkeurend naar het het koppeltje ‘vroedzakken’.  

Daarop doe ik een geste.  Wanneer ik gelijk heb dan wil ik ook gelijk krijgen…  En dat gelijk kreeg ik dus van alle omstaanders, behalve dan van Mr B.  Alhoewel ik het stuk mag kopen daar ik het zelf in handen heb, steek ik het  kleinood in de handen van die grote ‘antiquair’.  De omstaanders wensen me proficiat met mijn ‘geste’.  De twee mopperpotten zijn echter nog niet uitverteld en het vrouwmens gooit me enkele woorden naar het hoofd over een ‘kerk’ of zo…  Ze is dus behoorlijk dom daar ze denkt dat ik mijn zaak run van uit een kerk…  Hoe triestig als je als ‘grote antiquair op zo’n manier aan je materiaal moet ‘geraken’…

Toevallig was ik vorige week enkele zaken van die mopperpotten aan het bekijken en overwoog al om deze aan te kopen, héél dure stukken.  Welnu, ze mogen hun rommel houden want met zo’n volk wil ik geen zaken doen!  Ik hoop dat ze gelukkig zijn met hun kadertje van 50 euro!