Gisteren was het weer rommelmarkt op het Zand te Brugge. De eerste van drie. Met gemengde gevoelens bemande ik mijn standje aan het concertgebouw. Al dat vele werk van sorteren, klaarzetten, inpakken en uitpakken, een hele dag in zon en wind staan... Loont dit alles wel de moeite?
Ook waren er vele andere zaken die er voor konden zorgen dat er minder volk zou komen. De beurs viel dit jaar de laatste zondag van juni ipv de eerste van juli, wat ervoor zou zorgen dat er volgende week massa's mensen een week te laat zullen arriveren in het Venetië van het Noorden. Braderie in het centrum, vooral vrouwen zullen zich extra aangetrokken voelen om een berg kledij aan kleine prijsjes aan de haak te rijgen. Allemaal weggesmeten geld en zeker geld dat niet meer naar het Zand komt... Dan de grote rommelmarkten in Male, Sint-Pieters, Stalhille en/of Vlissegem, Eernegem en Keiem... Allemaal standhouders die zeker niet naar Brugge komen. En dan vele handelaars die aankopen doen in de deballages voor professionelen, in het Zuiden van Frankrijk dus... Daags voordien regende het... Reden te over om niet te veel verwachtingen te koesteren.
En inderdaad, 's morgens vroeg was er veel minder volk als gewoonlijk. Normaal is de eerste beurs de drukstbezochte. Onder een dicht wolkendek bouwde ik mijn stand op, ik nam vooral boeken mee. Boeken in bijna nieuwe staat voor een spotprijsje. Geen dure boeken maar vele kleintjes zouden misschien een groot kunnen maken.
De verkoop startte alvast vroeger dan anders. Normaal gezien komen de meeste klanten pas in de namiddag. Nu waren ze vroeger, wellicht omdat ze na de beurs te Brugge nog enkele andere wilden bezoeken. Ik kreeg veel positieve reacties : mijn boeken waren dan ook in perfecte staat, geen vodden dus zoals op sommige andere standen. En goedkoper ook blijkbaar. Leuk natuurlijk als je goedkoop boeken kan inkopen, dan kunnen ze ook voor een zacht prijsje van de hand gedaan worden door mij.
Rond halelf was er massa's volk op... de been. Het zonnetje was eindelijk ook van de partij en het werd echt gezellig.
Een grote vraag blijft : Waar zitten die Indianen? Al jaren immer hadden ik en mijn buren-standhouders veel last van die schreeuwerige dansende nep-indianen. Bolivianen of Chilenen of zo, van die hele kleine mannetjes en vrouwtjes, die een pluimenkrans op hun hoofd poten, met pluimen, en meteen zijn ze dubbel zo groot geworden. Bolivianen die dan met de hand op de mond 'woe-woe-woe' roepen en woeste krijgsdansen uitvoeren. Om je rot te lachen. Maar ook om je mateloos te ergeren : ze ambeteren de bezoekers, ze leiden de aandacht af van de verkoopsstanden en ze maken je doof. Ook hebben ze kleer (? of klere-?) kramen met waardeloze vodden en lorren in alle mogelijke kleuren, nepjuwelen, allerlei rommel en brol. De voorbije jaren had ik al verschillende malen de tijfelachtige eer om zo'n voddenkraam naast mijn stand te zien oprijzen : een groot ijzeren geraamte waaraan vele honderden vodden opgehangen worden. Dit maal stonden ze naar horen zeggen ergens anders op de markt. Maar die luide 'blèters' zijn volgens sommige bezoekers volledig verdwenen. Misschien trokken ze naar het Noorden of hoge Noorden, om de échte Indianen wat te amuseren. Ofwel zitten er nu nog meer in Frankrijk. Op mijn uitjes in Frankrijk kwam ik ze veel tegen in toeristische oorden. Liever ginder dan hier dus!
Vele tientallen mensen kwamen goeiendag zeggen, ook enkele sympathieke naamgenootjes Moenaert. En dan heb ik het niet over bepaalde illustere naamgenoten uit de wilde Westhoek. Ook een aantal handelaars uit het buitenland : vooral Nederlanders natuurlijk, maar ook Fransen, Engelsen en Duitsers. Vrienden en familie bevoorraadde me met kopjes koffie, 's avonds moest ik wat zoeken om de kopjes naar de juiste horecazaken terug te brengen.
Wat ik kocht gisteren? Enkele kleinigheidjes.
Uiteindelijk ben ik niet ontevreden over de verkoop. Eigenlijk ging die verkoop vlotjes door van de voormiddag tot na 18u00 toen ik begon in te pakken. Vijf euro alhier en tien euro aldaar...
In de namiddag begint het daar op mijn stand steeds redelijk hard te waaien. En wanneer op het einde van de markt iedereen "zijn schuppe afkuist" laten ze vanalles rondslingeren : plastiek zakken, kranten, enz... En telkens waait die rotzooi dan in mijn richting. Leuke boel : ik zie de passanten dan denken 'amai wat een rotzooie slingert er daar rond?' Soms steken er een soort kleine wervelwindjes de kop op, dan vliegen de plastiek en de kranten meters hoog op en vliegen ze je rond het hoofd. Dit jaar was er bovendien de ongewenste aanwezigheid van meeuwen : die denken dat er tussen dat papier en plastiek lekker eten te vinden is en voeren dan ook duikvluchten uit op mijn stand om de boel ter onderzoeken. Eentje liet ook 'iets' vallen... vlak naast mijn hoofd, deels op mijn hemd en deels op een tafel. Waarom knallen ze dat tuig niet ondersteboven, die zeemeeuwen bezorgen niets dan overlast.
Tijdens het inpakken kwam een zwarte jongen zijn diensten aanbieden, hij wilde helpen inpakken. Ik zei dat hij me gerust mocht helpen maar dat ik geen centen bijhad. Zijn dienstbetoon was onmiddellijk verdwenen... Gelukkig maar want ik wil geen hulp bij het inpakken want anders weet ik niet zeker of alles goed ingepakt is en weet ik niet waar ik wat kan terugvinden.
Toen zowat alles ingeladen was passeerde er een grote witte camionette. Een man met varkenskop, de 'Zot van P..em' gehete, stak zijn 'zwienefroete' buiten het raam om me wat uit te lachen. Naast hem zag ik een oud vrouwtje zitten, zoals steeds keek ze zo triestig als eentje dat net vijf jaar in een concentratiekamp zat... Gekke bekken trekken kunnen ze als geen ander maar ik had wel wat anders te doen op dat moment... Ik dacht bij mezelf dat het voor hen harde dagen moeten zijn om de hele dag op elkaars lelijke tronies te moeten zitten kijken. Porky en miss Piggy slaagden er niet in om mij uit mijn kot te lokken en met luid geknor stoven ze richting Pit... En toen kwam een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje was uit!
