Gisteren was ik de hele dag in Antwerpen, je weet wel die stad met al die apen...  in de zoo bedoel ik natuurlijk!  's Avonds werd ik verwacht op een vergadering van de Koninklijke Gilde van de Vlaamse Antiquairs, waar ik net als nieuw lid aanvaard ben.  Omdat ik er een volledig dagje uit van wilde maken besloot ik in het Brugse station een dagtrip (trein + Zoo) te bestellen. 

Het was al een hele tijd geleden dat ik nog eens reisde met de trein.  Eigenlijk wou ik eerst met de wagen gaan maar al die files, die parkeerproblemen en de kans op vandalisme of diefstal (de Stad en alles wat je daar ziet 'is van iedereen', ja toch?) deden me besluiten de trein te nemen.

Bij aankomst in het station van Antwerpen was het maar een paar honderd meter lopen naar de dierentuin.  Eigenlijk wilde ik er vooral enkele 'favorieten' zien.  Vooreerst die grote bever achterin het terrein.  Die de hele dag zwemt, duikt en op zijn rug zwemmend de ene na de andere vis verslindt.  Dikke pech echter want het beest is (er) niet meer...  In de plaats van die clown is een of andere grote vis gekomen die voor weinig animo zorgt.  Het grote gebouw met vissen is gesloten wegens renovatiewerken.  Waar al die vissen intussen 'huizen' is me een raadsel, misschien werd heel de boel verwerkt in visschoteltjes in het restaurant?

De apen lonen werkelijk de moeite.  Ze doen me denken aan bepaalde mensen, de hele dag hangen ze de aap uit : wat slingeren in de bomen, wat rondlummelen, slapen en eten.  Voor de rest wat vlooien zoeken bij de broeders en zusters.  De apekoppen blijken weinig belangstelling te hebben voor de bezoekers : apen zien ze immers al genoeg in de eigen kooi!  Ook zag ik op een andere plaats allerlei soorten kleinere apen.  Velen leken niet echt gelukkig : de hele dag in een kleine ruimte doorbrengen, volgens mij kunnen deze beestjes de bezoekers niet waarnemen door de glazen wanden, deze zijn dus echt in de aap gelogeerd.

De nijlpaarden zijn zeker ook spectaculair.  De drie dikkerds beschikken over een grote en diepe vijver.  Zalig zeker wanneer het zo heet en 'laf' is als vandaag.  Ook hebben ze een binnenverblijf dat op het ogenblik van mijn bezoek gesloten is en waar massa's gras of hooi klaar ligt.  Deze beesten zijn voor de mens levensgevaarlijk en ze kunnen vlugger lopen dan we zouden denken.  En als je dan hun grote bakkes ziet mag je zeker zijn dat ze je makkelijk een kopje kleiner kunnen maken.  De nijlpaarden kunnen minutenlang onder water blijven, intussen kunnen ze zich verplaatsen zodat je je een hoedje schrikt wanneer je denkt dat ze aan de andere kant van de vijver zitten ze plots voor je neus verschijnen.  Soms verschijnen enkel hun neusgaten zich even boven het wateroppervlak, voldoende om een schepje verse lucht binnen te halen.

De pinguïns zijn ook een ware attractie.  Tientallen en tientallen van die beesten leven samen in een gebouw.  Ze staan als standbeelden met de vleugels geopend met de rug naar het publiek, of ze nemen een duik in hun vijver waar ze pijlsnel heen en weer flitsen.  Veel valt er voor hen wellicht niet te beleven...  een groot aantal lijkt zich stierlijk te vervelen.

Er is relatief weinig volk.  Een paar tientallen kleuterklassen met hun meesters en juffrouwen.  Die kinderen hebben hier de grootste lol.  Wanneer ze apen zien beginnen ze te roepen als 'echte aapjes', als vlak voor hun neus een nijlpaard opduikt in de vijver gieren ze van de pret.  Ze proberen de aandacht te trekken van de tijgers door met tientallen luid te 'miauwen'.  In een serre waar massa's planten welig tieren spreken enkele kindjes me aan : ze willen me van die plastieken draadjes verkopen (de precieze benaming ontsnapt me) om andere kinderen (kankerpatiëntjes) te helpen.  Met plezier geef ik hen wat centen en de kids tonen zich uiterst dankbaar... 

Intussen is het veertien uur geworden en begint de honger te knagen.  In het restaurant aan de ingang en nog in een andere plaats achteraan bij de giraffen kan je aan tafel gaan maar ik heb hier in de dierentuin weinig trek in een stuk van een of ander beest.  En nog minder ben ik belust ergens een stuk van een dooi beest van hier op mijn bord te krijgen.  Dus verlaat ik dit oord van rust en ga eten in de stad.   Ik heb een lekker adresje dat ik al tien jaar ken of meer.  Telkens als ik in de stad ben ga ik daar eten. 

Dan wat rondneuzen in de boek- en antiekwinkels.  De Kloosterstraat laat ik links liggen want ik was er al een weekje geleden en ik was toen teleurgesteld daar het aanbod steeds magerder wordt.  Dus even binnenspringen bij De Sleghte e en op de Wapper, binnenkort veranderen ze hun naam hoor ik.  Kan ik begrijpen...  Er liggen wel wat oudere boeken (er liggen redelijk veel werken uit de 17e en 18e eeuw in de vitrines maar de prijzen... die liggen vaak stukken hoger dan wat ze opbrengen in een veiling.  Ook moet je steeds een medewerker van het antiquariaat opzoeken om de vitrines te openen als je een boek wil inkijken.  Begrijpelijk maar dit vormt - voor mij toch - een zekere drempel.  Verder massa's tweedehandsboeken, steeds aan een redelijk hoge prijs.  De tijd dat je hier af en toe koopjes vond is definitief voorbij. 

En ik wil ook even kijken naar hun aanbod over religie.  Een medewerker hier verklaarde in het boek over de Belgische antiquariaten (door prof. Piet Buynsters uit Nijmegen) dat boeken over godsdienst niet echt meer verkopen, maar dat je ze wel kan vinden bij mensen als Lieven Moenaert in West-Vlaanderen (auteur dezes dus).  Welnu, hier liggen honderden boeken over godsdienst!  En aan prijzen die ik zelf niet zou durven vragen...  Ik vind hier dus geen enkel boek die me echt kan boeien of waaraan ik nog iets kan aan verdienen.  Wat natuurlijk ook niet hun bedoeling is...

Dan wat zoeken naar antiekwinkels.  Veel is er niet te zien.  Of het zijn enkel wat stukken achter een etalageraam, of de zaken zijn gewoon gesloten.  Of er worden onmogelijke prijzen gevraagd.  Of ik zie niets wat me ook maar enigszins kan boeien.  Op tv hoor ik dat de huurprijzen zodanig hoog zijn (4000 of 5000 eurootjes per maand) dat heel wat winkels in bv. de Kloosterstraat - toch 'dé antiekstraat' - leeg komen te staan.  Ook is het zo dat die leegstaande panden dan soms enkel voor een paar maand gehuurd worden.  Dat is toch geen werk! 

Daar de studenten aan het blokken zijn voor de examens is het opvallend kalm in 't stad.  De studenten zitten thuis en met hen is héél het gezin enigszins wat 'gegijzeld' als ik me zo mag uitdrukken.  De moeders zorgen er voor dat hun kinderen in een rustige omgeving kunnen studeren, en leggen hun studerenden zo veel mogelijk in de watten.  Oudere studenten die op kot zitten moeten hun plan trekken en het zal soms wel moeilijk zijn om de nodige zelfdiscipline aan de dag te leggen... en ik kan het weten want ik zat ook ooit op kot.  Met het grote verschil weliswaar dat ik geforceerd werd om een richting te volgen die me totaal niet interesseerde...  En dat zullen ze geweten hebben toen in Kortrijk!  Af en toe hoor ik keiharde muziek uit vensters komen, sommigen kunnen ze dan blijkbaar beter concentreren???  Opvallend hoe weinig blanken ik op straat zie.  Waar zijn al die bange blanke mannen?  Aan het werken?  Of bang om op straat te komen?  In elk geval voel ik men in Antwerpen nooit echt op mijn gemak...

Tijd nu voor de vergadering.  Zie volgende blog.