Boertje Charel, onlangs overleden, was alom bekend omwille van zijn 'rommelige' boerderij en zijn 'varkensachtige' oogjes en manieren.

Welnu, wat blijkbaar niemand weet, is dat hij maar een flauw afkookseltje was van de échte boer Charlelowie.  Een - gelukkig maar - slechte imitatie...

Boer Charlelowieten - om problemen te vermijden zal ik hier zijn naam écht niet vernoemen hoor! - kon je herkennen aan zijn plastieken hoedje, een vies zwart geval waarin de muizen 's nachts een zalige thuis vonden.  Charlelowieten was een echt varken, letterlijk én figuurlijk. 

Hij at als een varken,
hij dronk als een varken,
hij dacht na als een varken,
hij handelde als een varken, enz...

Geen complement voor die lieve viervoeters die je in een varkenskot vindt!

Charlelowieten leefde als God in Frankrijk, alhoewel hij volgens sommigen daar geen 'poot' meer mag zetten.  Ze zijn daar véél gewoon, maar ... er zijn grenzen, ja toch?  Figuurlijk én letterlijk!  Nu, geen probleem voor hem want er is open ruimte genoeg in Vlaanderen.  En vooral ook thuis want wee het gebeente van wie hem voor de voeten liep.  Wat hij zijn gezinnetje aandeed dat zou je een beest niet aandoen... 

En naar die (echte) beesten (je weet wel die schepsels die op vier poten lopen) keek hij niet om, zijn vrouw moest de beesten maar te eten geven.  Bij het minste dat hem niet aanstond stond Charlelowieten aanstonds op zijn ... achterste poten!  Dan pakte hij ene ijzeren voorwerp en sloeg er op los, tot bloedens toe....  Arme bloedjes van kinderen en vrouw!

Hij amuseerde zich rot maar nog kon hij zijn ding niet kwijt...  Dus zon hij altijd maar op zwaardere baldadigheden...  Hij zou zich ontdoen van die lastige familie...  deporteren, net zoals zijn grote voorbeeld van droomde!  Het gras is immers altijd groener aan de overkant!  (dacht hij met zijn groot verstand)

Welnu, als dit alles geschied was, wist hij zich de koning te rijk.  In werkelijkheid was zijn leven verworden tot een saaie opeenvolging van lange dagen.  De hele dag op café zitten waar hij naar eigen zeggen enkel 'platte watertjes' dronk.  Zijn drinkebroers weten echter beter.

Op een dag was hij zodanig zat van dat vele water drinken dat hij niet meer wist of hij nog op café zat of in de hel beland was.  Hij zag er een heel mooi meisje.  'Mooi' is echter een relatief bericht...  Wat mooi is voor de ene (bv. een dronkaard) kan zo lelijk zijn als de nacht voor anderen. 

Nu om een lang en saai verhaal kort te maken, het was echt liefde op het eerste gezicht...

En nu terug naar boer Charles.  Ook hij leerde iemand kennen, hij wist echter dat zij enkel en alleen uit was achter zijn centen.  Wanneer hij dement werd stopte zijn 'vlam' hem prompt in een rusthuis, waar hij onlangs het tijdelijke met het eeuwige verwisselde...

En nu naar boer Charlelowieten...  het ergste van dit droevige verhaal moet nog komen...  Omdat hij zichzelf niet graag ziet (figuurlijk en letterlijk) heeft hij geen enkele spiegel in huis.  Misschien wel omdat hij vreest door zijn schone manieren écht in een duivel veranderd te zijn en dan bijgevolg geen spiegelbeeld meer zou hebben?  God weet het!  Enfin, hij maakt zichzelf wijs dat hij best een knappe verschijning is...  En doordat hij, de oude snoeper - voor de duidelijkheid : snoepen letterlijk en figuurlijk - niet goed meer uit zijn doppen ziet en brilglazen van een centimeter dik moet dragen ziet hij ook niet hoe zijn nieuwe vlam zo lelijk als de duivel is.  Hoe vals ze hem telkens beloert.  Ik hoop dat hij plots niet hetzelfde meemaakt als zijn imitator uit Lotenhulle!