Reis Italië : dag 6 - Op eigen houtje - tweede dag in Rome.
Na de heel vermoeiende maar schitterende tocht met Rudy, onze gids, wil ik vandaag op eigen houtje en op een rustig tempo de stad in. Het is vandaag Onze-Lieve-Heer Hemelvaart en dus Brugges Mooiste Dag, spijtig dat ik er niet bij kan zijn. Alhoewel ik geen echte Bruggeling ben - ik ben geboren in het mooie Veurne en opgegroeid in het nog veel mooiere Eggewaartskapelle, ik ben dus een echte Eggewaartskapellenaar - ben ik toch heel trots op deze mooie processie. Eerst denk ik om de mis bij te wonen op het Sint-Pietersplein. Maar dan hoor ik dat het niet de paus is die de hoogmis opdraagt en ik wil zeker ook de Vaticaanse Musea bezoeken. Ik vrees eigenlijk dat deze niet open zullen zijn doordat het vandaag een kerkelijke feestdag is. De enige manier om zeker te zijn is te gaan kijken dus ik volg een paar kilometer de hoge buitenmuren van Vaticaanstad en zie een heel lange rij staan. Omdat het heel warm is en ik echt geen zin heb om uren in de rij te gaan staan steek ik gewoon de héle rij voor en glip over een laag hek het museum in. Er is een drukte van je welste en ik start mijn bezoek...
Eerst een lange galerij met honderden witmarmeren beelden, indrukwekkend ook al zijn veel beelden erg beschadigd maar ja wat wil je, na zoveel jaren... Veel pracht en praal. Het Vaticaan is schatrijk dat wel maar ze moeten dit alles wel alles onderhouden en honderden bewakers betalen zodat deze hebbedingetjes geen voetjes krijgen... Ook echt de moeite waard is een heel lange galerij met massa's geschilderde landkaarten. In de Sixtijnse Kapel is het heel frisjes. Duizenden mensen zitten zich te vergapen aan de schitterende beschildering van Michelangelo. Verder allerlei pronkstukken afkomstig van verschillende pausen, oa cadeautjes die ze kregen van allerlei personen en instanties. Op het einde van mijn bezoek kom ik in een reusachtige zaal met witte stenen sarcofagen, veelal met inscripties op de wanden. Alles heel mooi gepresenteerd.
De Sixtijnse kapel
Nu naar de Sint-Pietersbasiliek, de hele snikhete weg terug. Ondertussen is het tijd voor het middagmaal, ik bestel lasagne want ik wil geen spaghetti meer op mijn bord... Om de Sint-Pietersbasiliek te betreden moet je via een politiecontrole, je bagage wordt gecontroleerd, vermoedelijk op metalen voorwerpen. Het alarm gaat onophoudelijk af, iedereen heeft wel wat muntstukken of sleutels bij zich zodat de politie de massa laat passeren. Aan de ingangsportalen staan ook toezichters in burger die argwanend alle tassen en rugzakken bekijken al zie ik niet in waarom iemand hier kattekwaad zou willen uithalen.
Vooraan rechts bij een zijkapel zie ik tientallen mensen staan bidden, het is het graf van de onlangs zalig verklaarde paus Johannes Paulus II. Zelf ga ik er ook even bidden want ik heb enkele heel speciale intenties waaraan ik deze reis opgedragen heb. De paus ligt begraven in een witmarmeren altaar, zijn naam staat in eenvoudige letters gekapt in de voorwand. Vooraan dichterbij het hoofdaltaar ligt paus Johannes XXIII opgebaard. Het was een kleine man, met een ietwat haakneus, zeer geliefd en ook hier staan constant tientallen mensen te bidden. Verder liggen er nog twee pausen opgebaard : enen Innocentius en ik denk ook ene Pius de zoveelste. Ik bezoek de crypte waar tientallen pausen begraven liggen, er is veel verschil tussen de grafmonumenten : van heel eenvoudig naar schitterende beeldhouwwerken in marmer. Boven, in de basiliek zelf, zie je heel wat enorme marmeren monumenten die herinneren aan vroegere pausen. De schatkamer is betalend maar dat heb ik er graag voor over. Centraal staat een groot grafmonument van een paus, ik denk in brons. Heel wat stukken die toebehoord hebben aan een of andere paus, oa tiara's, enkele enorme monstransen met vele heiligenbeeldjes, speciale relieken, een kazuifel van Johannes Paulus II, enz. Beslist de moeite waard.
Vooraan links is er een kapel die enkel dient voor mensen die wat rustig willen bidden, ik ga er een tiental minuutjes uitblazen en zie tientallen mensen die elk met hun verlangen en intentie hier de hemel komen bestormen. Ik denk wel dat hier een en ander mogelijk is, met al die heiligen in de buurt... Wanneer ik buitenkom uit deze kapel zie ik de gids die me zegt : 'Aha, Louis XIV met al zijn haar is daar!'
Nu rest er me nog één zaak die ik zeker wil zien : het klooster van de Capucijnen in de buurt van de Trevifontein, daar worden de beenderen en skeletten van 4000 (vier duizend!) paters tentoongesteld. Beenderen en doodshoofden van paters die overleden gedurende 400 jaar... De gids zei me welke metrohalte ik moest nemen en dat het niet ver was van de Trevifontein. Welnu, ik stap af aan die halte en zoek de weg naar de fontein. Onderweg wordt ik meerdere malen verkeerd gestuurd en het duurt 45 minuten eer ik er arriveer. Weer massa's volk aan dat water. Plots begint het te regenen en ik loop de trappen op naar een kerkje. Vele honderden anderen doen hetzelfde en het patertje dat aan de ingang postkaarten verkoopt kijkt heel verwonderd, totdat ik hem zeg dat iedereen vlucht voor de regen. Ik vind een plaatsje in het portaal en wordt bijna platgeduwd door de vele schuilenden. Het blijft maar regenen en ik besluit mijn weg te vervolgen. In een traiteurszaak vraag ik de weg en achteraf blijkt dat ook zij me een verkeerde richting hebben aangewezen. Wanneer ik daar ooit terugkeer krijgen ze een donderpreek van mij. Ik 'verdool' in de vele kleine straatjes en ook mijn reisgids helpt me niet echt verder. Vervolgens kom ik aan de Spaanse Trap. Gisteren wilde ik - door de grote hitte - deze trappen niet beklimmen, nu echter ben ik overtuigd dat ik bijna bij mijn doel ben. Helemaal boven gekomen volg ik de wandelroute uit mijn gids en dan blijkt dat ik weer helemaal naar beneden moet. Maar ja, het komt op geen honderd treden of vijf kilometer meer... Onderweg, zelfs in de kleinste straatjes, lopen overal zwarte parapluverkopers rond. Ik vertik het om er eentje te kopen maar ze blijven aandringen. Uiteindelijk geef ik toe en ik heb pas betaald of... het stopt opeens met regenen. Ik ben redelijk natgeregend maar dat doet echt deugd na die warme tocht. Na nog een paar kilometer zie ik een antiquariaat met oude landkaarten, een heel mooie winkel. Maar doordat de kilometers beginnen te wegen en ik mijn doel nog niet bereikt heb verzaak ik aan de bekoring... Wat verder kom ik... terug aan de metrohalte waar ik twee uur voordien uitstapte. Ik kijk in mijn gidsje, en zie op dertig meter een gele bakstenen gevel met hoge trap naar een soort kerk. Voila, daar is't. Halverwege de trap zit een bedelares, ze kijkt echt triestig maar haar venijnige valse oogjes weerhouden me om wat geld te geven. Ze wijst naar rechts maar ik ga links verder de trap op. Vooraan in de kerk zie ik een bruine pater (een Capucijn) en wat verder een vrouw. Wanneer ik naar het altaar ga om te vragen waar zich dat beenderenkabinet bevindt zijn ze plots verdwenen door een deurtje naast het hoogaltaar... Ik nu terug naar beneden en daar zit weer die bedelaarster, nu begrijp ik dat ze me wilde zeggen dat ik alst toerist dààr door dat deurtje moest om de skeletten te zien. Binnenin vraagt een dame of ik een fototoestel meeheb, ik toon het haar en dan zegt ze dat ik het zo diep mogelijk moet wegstoppen omdat er hier geen foto's mogen gemaakt worden. Ik wandel de gang in : in een vijftal kleine kamers hangen de muren en plafonds vol met duizenden beenderen : doodskoppen, ruggewervels, dijbenen, enz. Hier en daar volledige skeletten met pij aan... griezelig. Telkens er iemand voor de dame van wacht staat neem ik een foto, iedereen is er trouwens foto's aan het nemen of aan het filmen. Zo'n taferelen heb ik nog nooit gezien. Doel zou zijn om de vergankelijkheid van het menselijk leven aan te wijzen, uiteraard is het ook doel om een centje bij te verdienen. Op een bordje staat dat de ingang vrij is maar dat je toch ten minste één euro moet betalen, waar ik dan ook graag op in ga. Ook koop ik een gidsje en een reeks fotokaarten van heel die 'beenderwinkel'.
De Sixtijnse kapel
