Reis Italië : dag 4 - deel 2 - Avondmaal : zware kost!
We zitten dus aan tafel en plots wordt ik achter mijn rug iets gigantisch gewaar, een enorme materie, een haast adem-benemend gevoel... Ik draai me om en daar komen de dikste negerinnen die ik ooit heb gezien binnengerold. Allemaal van hetzelfde formaat. Ik denk : wat een gigantische familie want ze leken allemaal wel wat op elkaar. Omdat ik door het bomen het bos niet meer kan zien heb ik moeite om een telling uit te voeren. Wanneer iedereen een stoeltje (!) gevonden heeft lukt het tellen beter : 19 kanjers! Ook komen er nog enkele mannen binnen, ook van de familie, te zien aan de huidskleur. Wel een grammetje lichter want het lijken wel een stelletje asceten, het vel over de been. Eentje komt zeker vlot boven de twee meter uit en heeft een raar bijna blank gezicht, een albino wellicht. Het is voor hen even zoeken voor ze nog een plaatsje vinden...
Ik ben razend benieuwd wat ze van het eten zullen vinden, want deze mensen kan je niet afschepen met de dwergmenuutjes en magere kippepoten die wij voorgeschoteld kregen... Eerst worden de drankjes gebracht, natuurlijk alle van die stevige suikerrijke colaatjes. En dan, le moment suprême, het eten. Een mager opdienertje, één mager ventje dus, laveert met moeite tussen de vele tafels door naar de nieuwkomertjes. Een vijfentwintigtal paar hongerige ogen volgt hem en kijken hem vol verwachting aan. De ober begint met zijn lepeltje te scheppen in zijn soepkom met 'pennen', die deegwaren dus met wat tomattesaus, en wat gebeurt er??? De helft van de juffrouwtjes staat recht en met het hoofd in de nek stevenen ze zo vlug als ze kunnen recht naar de uitgang en verdwijnen ... in het niets. Ze zijn geaffronteerd, ze denken waarschijnlijk dat het hotelpersoneel een loopje met hen neemt. Zo'n schepje pennetjes, daar draaien ze hun hand niet voor om, de moeite niet! Dus, de helft trapt het af, volgens mij verplaatst de hele meute hongerigen zich rechtstreeks naar de Mc Donald een kilometertje verder stadwaarts. Dit klasserestaurant (?) zal hoogdagen gevierd hebben, volgens mij gaan ze deze avond hun jaaromzet verdubbelen en wordt het voor hen een topjaar. Bovendien komen daar straks wellicht nog de zittenblijvers bovenop (figuurlijk natuurlijk) en zullen ze de dag van hun leven beleven. Hun (van McDonald's) dag kan niet meer stuk...
+
De helft van het zwarte gezelschap blijft dus moedig zitten, met de moed der wanhoop, misschien wordt het nog wel wat... Ook zij krijgen nu een kiekenpoot voorgeschoteld. Ik vrees voor een relletje, ik bedoel : een rel met grote R. Stoicijns blijven ze echter op hun stoeltje wachten op wat komt... het ontbijt. Nu weten ze dat ze alles gezien hebben en ze verlaten de zaal, op naar onbekende (? - ik weet wel beter!) einders.
Heel geamuseerd sla ik het toneel(tje) gade en heb toch wat medelijden met deze mensen. Met mijn lieftallige tafelgenoten bespreken we de gewichtige gebeurtenissen aan de tafels naast ons en ik merk op dat deze buren samen een ferm groot gospelkoor zouden kunnen vormen. Plots zie ik over een leuning een soort blauw kleed hangen wat mijn vermoeden staaft. Bij navraag blijkt inderdaad dat ze op tournee zijn en een optreden hadden gegeven in Rome. Spijtig want zo'n optreden is altijd leuk meegenomen, vooral vanwege het grote enthousiasme dat uitstraalt bij elk concert van gospelzangers.
Moe van het stadsbezoek aan Siena eerder op de dag en niet echt gesterkt door het avondmaal zoek ik mijn hotelkamer op. In het keukentje faciliteiten genoeg om nog een extraatje klaar te maken : een groot fornuis. Echter geen potten en pannen en in de frigo en in de frigo geen kruimel... Ik bedenk dat we net een grote familie muizen zijn die de hele dag uit dezelfde bodemloze zak meel moeten eten...
Intussen is het donker aan het worden en ik geniet van de frisse avondlucht na deze gloeienhete dag in het middeleeuwse Siena. Vanop mijn balkon op het zesde verdiep zie ik op het grote terras beneden mij nogal wat beweging. Bij nader toezien zijn het onze zwarte vrienden die zich blijkbaar klaar maken om een nummertje op te voeren. Spijtig genoeg niet in gewaad maar kom het is nu toch bijna donker. Heel zachtjes wordt het lied 'I will follow Him' uit de kaskraker 'Sister Act' met Whoopie Goldberg aangeheven. Er zit beweging in : letterlijk en figuurlijk. Na nog enkele rustigere nummers gaan ze echt wild te keer. Alle remmen worden losgegooid en ze weten van geen stoppen aan. Het zingen wordt roepen en het roepen (bijna) brullen. Er wordt werkelijk uit ... volle ... borst gezongen! Prachtig : een concert bijwonen vanop de eerste rij op het hoogste balkon.
Na enkele uurtjes nadert het uiteraard middernacht en ik vind dat het tijd wordt om het wat kalmer aan te doen. Ikzelf en wellicht ook al mijn reisgenoten worden moe en willen een oogje dichtknijpen. Wat natuurlijk knap moeilijk zal worden indien het kabaal beneden ons blijft aanhouden. En daarom besluit ik er een einde aan te maken, schone liedjes duren normaal niet lang maar nu mag het stoppen. Ik roep luid (in het Frans omdat ik met hen deze avond ook in deze taal sprak) : 'Il est minuit! Silence s'il vous plaît!' Beneden is het even stil, ze weten echt niet van waar de wind komt, maar na enkele ogenblikken later hervatten ze hun gekweel. Ik denk : ok, nog een laatste nummer maar... ze blijven zingen. Na vijf liedjes schraap ik even de keel en zing uit volle borst : 'O sole mio...'. Van op de vele balkons klinkt een applaus voor mijn serenade. Beneden echter hevige verbijstering en woede alom. Ze kunnen wel hard zingen daar op de grond maar als ik mijn keel openzet van op het zesde zijn ze echt niet meer verstaanbaar. Luid protest daar beneden en even vrees ik dat ze me zullen lynchen of me als voleerde en uitgehongerde kannibalen zullen verslinden. Ze speuren en speuren maar ondanks alles zien ze me in het donker niet staan, hahaha... Uiteindelijk geven ze er de brui aan en kan iedereen eindelijk van zijn nachtrust genieten.
's Nachts heb ik last van hevige nachtmerries. Ik droom dat tientallen kingkongs langs de gevels van het hotel omhoog klimmen, vreselijk krijsend en zich op de borst slaand, razend van woede omwille van hun verstoorde zangstonde... Maar ineens wordt het muisstil, je kan een naald horen vallen. Ik piep even over de balkonrand en zie ze nu voorzichtjes naderen en verstijf van angst. Aan elk balkon houden ze halt en loeren muisstil naar binnen om te zien waar die onverlaat met zijn grote mond (ik dus) zich verstopt... Ik schuifel achterwaarts mijn kamer binnen en verstop me onder het bed, mijn hart bonst als bezeten... Plots zie ik een dozijn paar ogen als rood- en geelgloeiende kolen over de balkonrand piepen, hun blik priemt door de dunne glasgordijntjes. Een gedempt snuivend grommen en die vreselijke ogen die heen en weer spieden, ik kan de spanning niet meer aan... ik besterf het zowat... en dan schiet ik wakker. Iemand bonst hard op de deur en roept : 'Lieven, opstaan, je hebt je overslapen!' Nat van het zweet spring uit bed en neem een koude douche... het was maar een droom, gelukkig maar.
