Onlangs kon ik een mooie verzameling bidprentjes verwerven voor een heel zacht prijsje.  Velen wisten dat deze collectie te koop werd aangeboden maar zoals gewoonlijk zweeg iedereen als vermoord, benieuwd wat de prijs zou zijn en indien die belachelijk laag zou zijn dan toeslaan...   Enkele van die gasten zag ik enkele dagen tevoren en die klemden de kaken op elkaar, ik had dan ook de grootste lol toen ze vroegen of ik geen interessante zaken op het oog had...  en ze met geen woord repten over dat uitzonderlijke aanbod van doodszantjes... 

Maar geen probleem hoor, ik was heel goed op de hoogte, en daar iedereen 'van krommen aas gebaarde' vroegen ze me niet om die collectie eventueel samen aan te kopen of om aan hen de kans te laten die verzameling zelf te kopen...  Dus alle vrijheid om mijn kans te wagen...  

Via allerlei media vernam ik dat het om 1 000 000 (één miljoen) stuks ging.  De collectie in het VVF (Vlaamse Vereniging voor Familiekunde) te Oostende kennende, waar er ook een klein miljoen liggen, en dan die te koop aangeboden collectie bekijkende, zag ik onmiddellijk dat het hier om beduidend minder zantjes ging...   hooguit een half miljoentje, maar toch nog de moeite!   Dit alles was afkomstig van een boerin die nogal gebeten was door verzamelwoede...  De instelprijs was 50 euro maar klom al snel naar een getal met vier cijfers.   Ik wachtte geduldig aan de telefoon tot al die liefhebbers in de veilingzaal hun vingertjes niet langer in de lucht hielden, ik hoorde dat er een twaalftal bieders waren.  Dan deed ik nog een bod en ik had prijs! 

Maanden dolle pret dus, ik verzamel zelf bidprentjes van de eigen familie, naamgenoten en eggewaartskapellenaren en zoutenaaienaren en priesters, zusters en andere religieuzen. 

Daags na de veiling repte ik om alles op te halen, heel mijn Kangootje stapelde ik boordevol met blikken koekendozen, een zestigtal grote verzamelmappen en een paar tientallen bananendozen.  Een verzamelaar vroeg me of ik dit alles voor me zelf zou houden en ik zei dat ik alles eerst wou bekijken en vroeg hem waar hij interesse in had.  Ik noteerde de familienamen die hij verzamelt voor zijn genealogische opzoekingen en zijn adres.  Zijn familienaam zei me eigenlijk niet veel maar na een weekje heb ik al een paar honderd naamgenootjes van hem opgesnord, ik hoop hem dan ook leuk te verrassen binnenkort.

Van vele dorpen in de buurt van Jabbeke, Varsenare, Oudenburg, ...  vond ik honderden bidprentjes, netjes op familienaam gesorteerd.  Ook een paar duizend priesters en zusters en paters en broeders, waaronder een paar Moenaert's en religieuzen uit de streek van Veurne.  Blij natuurlijk!   Verder ook een vierhonderd mensen van adel, zowat alles wat er moet bestaan in de streek rond Brugge van in de laatste 60 jaar, ook een paar heel oude exemplaren.  Ook gesneuvelde soldaten uit eerste en tweede wereldoorlog, honderjarigen, burgemeesters, enz.  allemaal onderwerpen die veel verzameld worden.  Ook een hele map met bekende Vlamingen zoals acteurs, auteurs, kunstenaars, toondichters, ...  Ook meer lugubere zaken zoals honderden bidprentjes van overleden kinderen en jongeren, verschrikkelijk allemaal.  Ook van mensen die door ongelukken overleden : verkeersdoden, verdronken vissers, slachtoffers van vliegtuigrampen, enz.  Dan een hele map met lachende mensen, zo dacht ik eerst, wat raar....  maar bij nader toezien waren het allemaal mensen met konijnentanden of zo, toch wel erg gestoord om zoiets te verzamelen...   echt absurd!   Het eerste wat ik deed was alles uit die map halen en al die prentjes tussen de andere stukken gestoken.  Ik vind het niet erg kies om zo de zot te houden met de mensen, stel je voor dat mijn bezoekers zoiets opmerken...

Nu even enkele vondsten vermelden : bidprentjes van Paul Coeck, Ferdinand Vercnocke, Cyriel Verschaeve, Renaat Veremans, massa's bisschoppen (ook missiebisschoppen) en pausen, Karel Dubois, Djoos Utendaele, Gerard Walschap, Joris Minne, Eugeen Vansteenkiste, Armand Preud'homme, Paul Delvaux, enz.  Een hoop grote Vlamingen zoals Cyriel Verschaeve, dokter Daels, Hugo Verriest...   Hector Dezutter, een van de slachtoffers van de moorden van Beernem.  Guido Gezelle en zijn ouders.  Vele bidprentjes van missionarissen die vermoord werden omwille van hun geloof, die Chinezen hebben heel wat Scheutisten naar de andere wereld geholpen, een wreed volkje...  Priesters en paters die legeraalmoezenier waren bij onze Vlaamse jongens aan het IJzerfront in WO I.  Heel wat gebedenblaadjes voor zaligverklaarden en heiligen en voor religieuzen die men zalig of heilig wil laten verklaren. Wanneer ik enkele van die 60 dikke verzamelmappen opensla haal ik al na enkele minuten een paar Moenaert's uit, dat belooft, waarvan eentje met twee nn'en ipva een, dus Moennaert geschreven, een naamgenoot waarvan ik het bestaan niet kende.  

06-01-2014 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert  

Totaal onverantwoord dat er een jongerenfuifzaal ingeplant werd nabij een diep kanaal...  afgezien het natuurlijk nooit aangeraden is om met een glaasje op langs het water te gaan wandelen is het onverantwoord om geen omheinig te plaatsen aan de waterkant.  Ik denk niet dat er aan die kaaien nog veel 'havenactiviteiten' zijn...  Ofwel kan men een omheining plaatsen enkele meter van het kanaal zodat vrachtwagens en zo nog kunnen passeren...

Onvoorstelbaar hoeveel verdriet de getroffen families moeten hebben...  De jongen die van de Scheepsdalebrug viel, tja jeugdige onbezonnenheid he en ja, een heel ongelukkig ongeval.  Niemand anders die daar schuld aan heeft.  Intussen hoorde ik ook dat die Oostkampenaar die na een avondjes stappen in de binnenstad naar de havenzone wandelde om naar een fuif te gaan in die fuifzaal...  En een échte schande dat de controle aan de ingang van die fuifzaal zo laks was (is?)!  Moest men Winok Wybo niet binnengelaten hebben (want hij was te jong...) dan was die arme jongen niet om het leven gekomen.  Dus dààr ligt de hoofdverantwoordelijkheid...  al dat nutteloos verdriet...  Ik hoop dat de familie en vrienden van al deze gasten hun verdriet kunnen verwerken en dat de verantwoordelijke overheden maatregelen treffen om dergelijk oondraagbaar leed te vermijden in de toekomst!

25-12-2013 om 20:00 geschreven door Lieven Moenaert  

En iedereen zal bij deze woorden onmiddellijk terugdenken aan een bijzonder onverkwikkelijke gebeurtenis van een paar jaar geleden in een abdij in de Westhoek...

Maar de geschiedenis herhaalt zich soms...  zo ook vandaag...  Iemand die ik nogal goed ken was vandaag toevallig 'op tour' in Nederland.  Op zoek naar mooie kunst en antiek en zo...  Opeens ziet hij een wegwijzer, hier in de buurt bevindt zich een heel belangrijke trappistenabdij...  Meer was niet nodig om zijn stap/auto te wenden en deze abij op te zoeken.  Zoals vele trappistenabdijen lag deze een eindje buiten de 'bewoonde wereld' en na enkele kilometer doemen in de verte de contouren van twee grote spitse torens op en een groot gebouwencomplex, indrukwekkend!   Heel anders dan Westvleteren waar de gebouwen zowat opgaan in het landschap met zijn bossen.  De reiziger ziet een groot poortgebouw en ondanks een verbodsteken rijdt hij het domein op.  Hij zoekt een plaatsje voor de auto en merkt overal verbodsborden.  Aan het grote brouwerijcomplex staat dat er geen enkel bezoek toegelaten is, ook niet vvan de gasten die hier logeren.  Eigenlijk mag niemand dus op het domein komen. 

Links van het poortgebouw is er een kleine winkel, de man stapt binnen en ziet allerlei boeken liggen.  Ook een aantal mooie cd's met voornamelijk nederlandstalige religieuze muziek.  Verder truffels, andere chocolaatjes, koekjes, champoo's, allerlei soorten bier uiteraard, enz.  De man achter de kassa is wellicht een vrijwilliger.  In een belendende ruimte staat een trappistenpater van een jaar of vijftig brood, abdijbrood dus, te snijden (met machine).  Voortdurend moet hij zijn arbeid staken om telefoontjes te beantwoorden.  Elke keer plaatst hij eerder verveeld de gsm aan de oren en antwoordt telkens kort en gevat, geen woorden te verspillen dus!  Onze man vertelt hem dat hij geregeld in de abdij van Westvleteren komt.  Goed gekend ook in Nederland... 

Dan heeft de bezoeker het over de kerkelijke plechtigheden rond Kerstmis.  Hij wil immers graag de middernachtmis bijwonen.  Groot is zijn verrassing als de trappist - weeral kort en gevat en droogweg - meedeelt dat er geen plaats meer is...  dat je een ticket moet hebben om vannacht in de kerk te 'geraken'!   Er is dus 'geen plaats in de herberg' voor deze bezoeker...  Het is eigenlijk ver gekomen dat men mensen de toegang tot de kerk ontzegt...  Hij reageert duidelijk zwaar teleurgesteld, waarop pater trappist zegt dat er vanavond en morgen nog andere diensten zijn overdag...  Maar deze kunnen de bezoeker gestolen worden natuurlijk...

Over welke abdij het hier gaat?  Koningshoeven bij Tilburg.  Als je dus ooit hier in de buurt bent en de middernachtsmis wil bijwonen moet je reserveren!  Zover is het dus al gekomen in Nederland!  Iedereen is welkom maar...

24-12-2013 om 21:25 geschreven door Lieven Moenaert  

In mijn vorige blog had ik het over die vreemde man uit mijn Brugge.  Schijn bedriegt soms: niet altijd alles is zoals het lijkt... 

Wat is er mooier dan een medemens in nood te kunnen helpen?  De voldoening die dit meebrengt valt niet te beschrijven.  En iedereen zal wel iemand in zijn buurt kennen die een steuntje in de rug verdient, die soms al met een kleine 'geste' er weer bovenop kan 'geraken'. 

Moest iedereen één medemens in nood helpen dan zou de wereld er al veel beter uitzien.

Dus geen goedkope wensen en blablabla maar : daden!

24-12-2013 om 21:06 geschreven door Lieven Moenaert  

Een man waarvan velen denken dat het een dikke egoïst is.  Dat hij de hele dag lang geen blad verlegt en een beetje lui is dus.  Dat hij enkel maar aan zichzelf denkt.  Zo negatief denken velen over hem. 

Maar het zal hem allemaal worst wezen, hij heeft - gelukkig - maar een olifantenvel.  Hij kan dus tegen een stootje.

Hij heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven, allerlei zware tegenslagen weten te verwerken en te overwinnen.

En elk jaar wil hij tegen het eindejaar een goede daad verrichten.  Iemand écht helpen, iemands nood wat proberen te lenigen.  Een échte nood dus, niet zomaar wat geld storten op een rekening van een of ander 'goed werk', waar alle centen verdwijnen in een grote pot of zo.  Waar veel geld verslonden wordt door de werkingskosten van die vereniging...  kortom je geeft geld maar hebt totaal geen controle of idee waar je zuurverdiende centjes naar toe gaan.  Welnu, die man heeft door hard werken een nieuw bestaan opgebouwd en kan elke zuurverdiende cent heel goed gebruiken.  Maar toch wil hij elk jaar dus een goed doel steunen, een welbepaald klein project om een reële nood te lenigen.m

Vorig jaar was het niet eenvoudig : hij had weet van een jonge moeder die het niet breed had, een zoontje van 14 dat er ziek uit zag telkens hij de jongen ergens tegenkwam in de oude binnenstad van Brugge.  In St-Gilis meerbepaald.  Hij kende de moeder al vele jaren, en de helft al van al die jaren stond zij er alleen voor om haar zoontje op te voeden.  Elke keer hij hen zag had hij diepe hartepijn die sukkelaars in armoede te zien.  Daarom was hij eind vorig jaar vastbesloten om de moeder een hart onder de riem te steken, niet alleen met woorden maar ook met een financieel gebaar.  Maar voor de zoveelste keer bleek het kleine gezinnetje weer te zijn verhuisd, onvindbaar geworden.  Ik wist dat de moeder naar een bepaalde apotheker medicamenten haalde voor haar zoontje en haarzelf maar die dame kon me het nieuwe adres niet bezorgen... of ze wilde niet...  Dus bleef die gast met een ietwat wrang gevoel zitten, zo vol goede wil hij was om iemand te helpen...  Niets aan te doen dus.m

Maar enkele dagen geleden bood zich een nieuwe kans aan.  Al enkele weken was hij aan het uitkijken naar een nieuw 'goed doel'.  Maar mensen lopen natuurlijk niet zomaar te koop met hun miserie.  Vaak verkeren de grootste klagers niet echt in nood en lijden veel 'boffers' echte armoede...  Omdat hij dit jaar zeker iemand echt wilde helpen 'zette' hij zich aan het chatten op het wereldwijde net... en met succes!  Eerst vond hij een oproep van een jonge moeder die geld zocht voor haar doodzieke kindje.  Het kindje was twee jaar oud en geboren in hetzelfde stadje als waar onze bescheiden weldoener geboren werd decennia geleden, dus het sprak hem wel aan.  Maar de manier waarop de dame geld inzamelde vond hij minder 'katholiek'.  In ruil voor geld wilde de moeder haar lichaam verkopen...  hoe veel miserie moet je hebben om tot zo'n daden te willen overgaan.  Het geld moest ergens op een internetrekening gestort worden en dan zou de dame zich gedurenden een halfuurtje 'showen' op een of andere site...  Geld storten op een anonieme wildvreemde rekening wilde de man niet doen en hij vroeg of hij op bezoek mocht komen bij de moeder en haar zieke kindje, zelfs als dat in de kliniek was of zo.  Maar de moeder weigerden haar identiteit prijs te geven en zo ging de gift niet door. 

Kort daarop kwam hij in contact met een alleenstaande vader die grote miserie kent door een onvoorziene tegenslag.  Daarom vroeg hij om financiële hulp.  Ook hij wenste anoniem te blijven.  Onze man wilde een deel van die schulden betalen en helpen bemiddelen om de rest te regelen om erger te voorkomen.  Na een goed gesprek werd besloten elkaar te ontmoeten.  Er werd afgesproken op een discrete plaats in de stad en het klikte meteen tussen de twee.  De man had er een heel goed gevoel bij, dit ging om een reële nood!  En de dringenste noden konden spoedig opgelost worden, een zalig gevoel voor beiden!  En gelukkig dat die man was. 

Moest iedereen wat meer rond zich kijken en een medemens in nood helpen zou de wereld er veel beter uit zien!!!

22-12-2013 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert