Vanmorgen liep de wekker al vroeg af. om 4.50u moest ik puberzoon naar school brengen voor hun uitstap naar Parijs. Vanacht keren ze terug. Wat we allemaal niet voor onze kinderen doen. Ze beseffen wel dat ze welkom zijn. Vandaar dit stukje over onze wondertjes.
Ingenesteld in haar warme schoot, voel ik, dat ik geluk ben. Miljarden zijn mij al voorgegaan, vergeefs. Ik blijf en werk hard aan mijn miraculeuze verandering. Gespannen of mijn ouders eindelijk doorhebben dat ik er ben, laat ik mijn hart kloppen. Ik trappel van plezier als ik hun blijdschap hoor. Ze willen het allemaal graag weten, maar mijn geheim koester ik. Als mama haar handen op haar buik legt, raak ik ze met de mijne onzichtbaar aan. Als papa mij zoekt schop ik hem, zodat hij wat zachter duwt. Iedereen wordt ongeduldig. Tijd om me klaar te maken voor een nieuw avontuur. Ik neem niet graag afscheid van mijn warm nestje en de reis beangstigd me. Maar vergezeld van de oerkracht van mijn moeder, ontmoet ik een nieuw begin. Als bewonderende blikken mij liefkozen besef ik, dat ik nog steeds een wonder ben.
Nog heel veel aan het denken geweest : to titel or not to titel. Ik ben er nog niet helemaal aan uit. Bedankt hé hendrik !
Vandaag weer een spannende afsluiter gehad. Net als je denkt dat je het wel hebt gehad komt er nog een extraatje om de hoek kijken. Ik heb op mijn vrije namiddag heel wat heen en weer gecrost ( dochter mocht onverwacht naar vriendinnetje ), boodschappen gedaan en maaltijd in elkaar gebokst ( voor de geïnteresseerden : hesp-kaasrolletjes met groentjes, tomatensaus, puree en een groentenschotel van aubergine, tomaat en courgette )om tegen half zes met mijn tong op mijn schoenen achter mijn middelzoontje te gaan naar de opvang. Ach, waarom niet, vlug even heen en weer, geen gsm mee, geen portemonnee (echt waar, de allereerste keer in mijn leven dat ik zonder beide kleinoden op stap ga). Kom ik in de opvang toe, hoor ik daar onmiskenbaar het gehuil van mijn zoon ( derde kleuter ). Aan de toon en intonatie te horen is het ( voor hem in ieder geval ) vrij ernstig. Ik kijk om het hoekje en zie daar een verzamelde menigte klein grut die in gradaties van afgrijzen en onverholen nieuwsgierigheid mijn zoon observeren. Uit zijn linkeroor druppelt bloed en een opvoedster probeert het bloeden een beetje te stelpen. Of dat denk ik toch. Want aan het gekrijs te horen lijkt ze zijn oor zonder enige verdoving van zijn hoofd te trekken. Zucht, arm ventje, wat pijngrens betreft, ligt die bij hem ongeveer ter hoogte van zijn kleinste teennageltje. Dus, ik zonder portemonnee, zonder gsm ( echt waar de allereerste keer !) naar de huisarts; Ondertussen zweert mijn zoon dat hij echt niets meer kan doen, niet meer stappen, niet meer eten, niet meer zijn riem aandoen in de auto, niets niets niets meer. Arm ding. Gelukkig kent de huisarts ons goed ( gelukkig ?) en kan ik vanavond de visite overschrijven. Dat is gemakkelijk. Wat minder gemakkelijk is, is het onderzoek van Het Oor. Zoonlief krijste de hele praktijk bij elkaar, alleen al als de arts van op afstand kijkt naar het oor. Na heel wat bezweren, dreigen en lieve woordjes laat hij haar toch kijken en valt de wonde al bij al nog mee. Een klein scheurtje aan de voorkant van het binnenoor. Geen hoofdpijn, geen misselijkheid. Een watje tegen het oor en wij naar huis. Ach, voor iemand die op de eerste schooldag beslist om wat aftershave op te doen en dit - oeps - recht in zijn ogen spuit is hij wel iets gewoon. Maar toch. Hij blijft kaduk voor de rest van de avond en het dessertje...nou...dat kan nog net. Want dat is goed voor een oor. Toch ?
Omdat ons jongste een weekje weg is konden wij gisterenavond onbezorgd een avondje stappen. Met een groep hadden wij een culinaire rondleiding door Gent. We vertrokken van de vrijdagsmarkt naar ons eerste restaurant voor het aperitief. Onderweg vertelde de gids de leukste anektdotes naast de wat ernstiger uitleg over de prachtige bezienswaardigheden van de stad. Zo trokken we de stad door van aperitief naar voorgerecht tot uiteindelijk het nagerecht, steeds in een ander resataurant. Reuze gezellig een echte aanrader, ook de gids.
Gisterenmorgen vetrok jongste met zijn klas naar de Ardennen. Een weekje bosklas, zeventig kinderen ( vier klassen) in één bus. De koffers konden met moeite in de bus, maar uiteindelijk vertrokken ze dan, uitgewuifd door al de andere klassen en ouders met al een beetje meer of minder roodomrande ogen. We kunnen hun activiteiten meevolgen in hun bosklasboekje voor ouders en elke dag is er een verslagje te beluisteren via de telefoon. Het is stil in huis.
Onze twee lieve poesjes hebben af en toe een inspuiting nodig tegen kattenaids en niesziekte edm. Gisteren trokken we dus naar de dierenarts. Tegelijkertijd werden ze ontwormd en de dag ervoor waren ze nog door ons thuis behandeld tegen vlooien. Blijkbaar was dat alles tegelijk toch een beetje veel want nu strompelen ze door het huis, alsof al hun gewrichten pijn doen en blijven ze bovendien stilletjes in een hoekje weggedoken. Onze kater Beauty heeft zich zelfs niet verlegd toen we gisteravond met ons drietjes op redelijk luid niveau naar High Shool Musical 3 keken op het grote scherm. Of de film was beestig goed of hij is zieker dan ik denk... Omdat ze toch eten en drinken, maak ik me nog niet teveel zorgen. Beetje uitzieken maar. Marijke
Verbrouwereerd volg ik het nieuws. Een prachtig stuk jeugdsentiment in één keer aan flarden gereden. Waarom...? Tijdens het paasweekend waren we nog daar, we maakten grapjes over koffie drinken bij Pieter. Het was het mooiste feest van het jaar, leuker dan kermis, leuker dan carnaval, vanwege de saamhorigheid, het orange-gevoel, de gezelligheid, de leuke spelen.
Mijn eerste gedachten gaan natuurlijk uit naar de slachtoffers en familie, dat spreekt voor zich.
Elkaar al negen jaar kennen, maar sinds een maand elkaar pas zien staan. Ergens met je lief naar toe gaan waar je anders nooit komt. Hand in hand door het park lopen, zodat je niet meer naar je familie kunt zwaaien. Nog 'even' na school nablijft, en wij op het punt staan de gendarmerie in te schakelen voor verdwenen kinderen. Met je hoofd in de wolken lopen, en struikelen over aardse voorwerpen. In elkaars ogen verdrinken en de ouders laten toekijken en wachten. Haar eindeloos bellen met de huistelefoon, tot wij niet meer konden bellen, omdat onze limiet overschreden was.
zo dit waren dan de fotos uit Amerika, nu kunnen we beginnen denken aan ons verlof dit jaar. De plannen gaan richting Italie, maar we hebben nog niets geboekt.
Het valt niet altijd mee om een puber te zijn. Je bent naarstig op zoek naar je eigen identiteit en als dan wordt gezegd dat je veel op je oudere broer lijkt doe je er alles aan om te ontkennen. Dat lukt puber aardig, maar tegen een paar dames op leeftijd was hij toch niet opgewassen. We waren bij oma op bezoek en de kinderen moesten haar bij het naar huis gaan nog gedag zeggen in het dagverblijf, waar oma overdag haar uren slijt met een tiental andere bejaarden. Na de ahs en ohs bij het zien van dat jonge volk, vroegen de dames of puber en oudste een tweeling waren.
Ons vakantieweekje kan je samenvatten met: -veel luieren op dag 1 en dag 2 na aankomst, rustig in de zon rond het zwembad met mijn boek, man en kind in handbereik. Wel deden we een uitstapje met een klein stoomtreintje naar het 4 km verder gelegen Kournas Lake, één van de twee meren op Kreta.. Er viel niet veel anders te beleven dan met de pedallo op het meer te gaan. Meer hoefde ook niet. -dag 3: onze eerste uitstap naar Rethymno: mooi grieks stadje met authentieke griekse tavernes en winkeltjes. Dochterlief en ik shopten (ondermeer voor de buurvrouw die zich thuis om de twee poezen bekommerde), papa stond er bij en keek ernaar. Alhoewel: hij trakteerde dochterlief en mij op een ouderwets juwelenkistje met schelpen. We aten in een kleine griekse taverne: souvlaki, lasagna, vis en griekse salade. De 'Mythos' pint ging er ook zonder moeite in. -dag 4 ging het richting Knossos. Een niet te missen uitstap voor een dochter met aspiraties om grieks/latijn te volgen later. Gelukkig opteerden we toch voor een gids. Ze sprak Engels en deed ons een "gunstig voorstel" omdat het niet in onze moedertaal was. De dochter kon al redelijk volgen, de rest vertaalde ik. Best wel de moeite als uitstap, zeker als ook het weer meezit. -dag vijf was Chania ons doel. Na een beetje zoeken (we geraakten niet op de E75 in de goede richting) toch aangekomen en een wandeling gemaakt in het authentieke haventje. Dochter bezweek hier voor een kretenzisch jurkje, mama voor een paar zilveren oorbellen met opaalblauw. Hier bestelden we overmoedig een verse visschotel, maar die bleek achteraf toch niet zo vers. Het is de enige keer dat het eten mij niet bevallen is. -dag 6 trokken we tenslotte richting Hora Sfakion (alias Sfakia) en Frangakastello. Hiervoor moesten we Kreta dwarsen van Noord naar Zuid en dat op een klein bergweggetje. De heenrit vond ik dan ook een beproeving maar de bestemming maakte alles goed. Frangakastello is eigenlijk bekend om de ruïne van een venetiaans fort. Meeste toeristenbussen stoppen er 10 minuten op weg naar de volgende halte (hebben we gechronometreerd terwijl wij in de taverne aan de overkant op ons eten aan het wachten waren). Het hotel was absoluut de max: voor het eerst genoten we de luxe van 5 sterren verblijf. Het personeel was altijd zeer vriendelijk en beleefd, de bediening snel (naar Vlaamse genietersnormen soms wat te snel), het eten lekker en op de laatste dag van ons verblijf werd ons nog een mand met eten gebracht. Bij uitschrijven uit het hotel kon er zelfs nog een flesje olijfolie af. Dat laatste is wel goed bedoeld maar niet zo'n gelukkige keuze omdat de beveiliging in Heraklion aarzelde om de valies door te laten. Mijn boek "Wicked" van Jill Cooper is zowat halfweg. Ben namelijk op bladzijde 600 van de 1190. Als vakantielectuur niet slecht, maar geen grootste lectuur. Wel goed voor vliegtuig en aan het zwembad. En tenslotte nog een leuk weetje: aangezien in Griekenland Pasen een weekje later wordt gevierd, vertrokken we op Paasdag van huis en keerden we op Paasdag terug! Marijke
Nietsdoen, valt niet mee als je niets anders gewend bent dan heen en weer te rennen en te vliegen. Op de eerste ochtend van onze weekendje weg, was ik gewoontegetrouw met dag en dauw uit bed. Ik dekte de tafel, zette koffie en thee, kookte de eieren en wachtte. Wachtte eindeloos tot mijn huisgenoten, hun hoofd verbaasd om het hoekje staken om de uitslover met half open ogen aan te gapen. De hele dag probeerde ik zo lui mogelijk te zijn en ging 's avonds vermoeid van het nietsdoen naar bed. De volgende dag weer voor dag en dauw op. Dit keer hadden onze vrienden, die ook mee waren, na een slapeloze eerste nacht hun honden in de woonkamer gelaten. Ik werd dan ook uitgebreid schoongelikt door onze dierlijke huisgenoten. Deze dag vetrokken we al wat meer uitgerust naar apenheul waar we onze ogen uitkeken en de hele dag wandelden en genoten. De derde dag zat iedereen al op mij te wachten en beleefden we een avontuurlijke dag in het park waar we verbleven. En dan natuurlijk veel te vroeg alweer onze laatste dag.
'Die In Piece', dacht manlief. Even later verging ons lachen toen het leek alsof we in de achtbaan van een kermis zaten. Een dip is dus inderdaad niet meer dan een 'dip' in de weg, alleen deze waren groot en er waren er veel. Er waren trouwens nog meer leuke verkeersborden. We hebben ze thuis samengevoegd en op fotopapier afgedrukt en twee 'schilderijen' laten inkaderen. ze hangen nu als blikvangers in de hall. Ik zal jullie enkele borden laten zien.
Wij vertrekken binnenkort met het gezin naar Kreta en ik neem mee: mijn goed humeur, véél héél véél zonnekleren en een chicklit boek van zo'n 1000 bladzijden in het Engels. Laat de zon nu maar schijnen Marijke
'Die In Piece', dacht manlief.
