Af en toe zie ik hem eens, eet hij mee en vraagt hij om een lift, maar dankzij zijn hobby's; eventfotografie, uitgaan en vakantiejob zie ik zoonlief twee meestal als een wervelwind passeren. De sporen die hij achterlaat zijn een afdruk van zijn afwezigheid.
Gisteren zag ik foto's van op het taalkamp van onze dochter. Allemaal blije gezichten. Ook mijn dochter stond er bij. Leuk en vooral een pak van mijn hart. Want je vraagt je toch altijd af hoe het gaat daarginds.
Het kamp van dochterlief is intussen 5 dagen gevorderd. En ze heeft laten weten dat het er "leuk is maar het eten slecht". Het belangrijkste dat ik onthield is dat het er leuk is. Zijn we weer geruste ouders.
Die rijden nu ter hoogte van de werken op de N43. Tijdens spitsuren krijgen namelijk veel personenauto's grootheidswaanzin en maken dan gebruik van de speciale busstrook. Te belangrijk om net als de brave burger aan te schuiven.
Ik doel daarbij niet op de troonafstand maar op de resultaten van de boys. Alle drie geslaagd zonder een enkele buis dit jaar. Hoe content kan een mens zijn
Mijn dochter had het avondmaal mogen kiezen. Ze koos voor inktvis. Alleen niet de gefrituurde ringen varianten, maar de kleine beestjes zelf. Je zag de kop en de tentakels. Het zicht werd mij teveel. Ik weigerde ze te eten. Tot groot jolijt van de overige huisgenoten. Ze plaagden me er nog mee toen we al in de wagen zaten. En toch..oesters en mosselen: ik lust het, maar octopus in die vorm: ik denk niet dat ik het nog eet.
Mijn man was naar de winkel geweest en had een volle spaarkaart voor nieuw servies ingeruild. Het servies was "design" en uitgestald op de keukentafel toen ik thuiskwam. Met een smoesje lokte mijn man mij naar de keuken. Mijn reactie "Waar gaan we dat nu weer allemaal zetten in de kast?" viel niet in goede aarde. De "Waw, wat mooi" reactie van de dochter daarentegen wel...
Een week geleden was het zover; mijn 'fozen schoulder' zou onder volledige narcose losgemaakt worden. Keek er niet echt naar uit ook niet naar die volledige narcose en ik was dan ook blij dat de anesthesist bij mijn bed kwam met de mededeling dat ik mocht kiezen tussen volledig of plaatselijk. Ik koos voor het laatste alhoewel ik er niet zot van ben dat ik, zoals de vrouw uitlegde dan alles kan meevolgen en verstaan. Eindelijk was het aan mij, ze legden het infuus aan en gaven me de 'plaatselijke' prik in mijn schoudergewricht. Mijn arm gehoorzaamde echter hen ook niet, hij bleef wakker en ze gaf nog wat verdoving bij. Het duurde wel allemaal erg lang voordat ik aan de beurt was. Ik was om 11u naar de operatiekamer gebracht en nu was het al 14u. Dat mijn arm zo slecht verdoofd kon worden voelde als een tegenslag. Een verpleegster kwam naar me toe en vroeg hoe het met me ging. Mijn keel was kurkdroog en toen ze het zuurstofslangetje uit mijn neus verwijderde drong het traag tot me door dat ik al klaar was.
Vanmorgen zouden we onze dochter uitzwaaien voor haar taalkamp. Mooi op tijd stonden we klaar. Alleen bleek uit een sms-je van het mee reizende vriendinnetje plots dat de opstapplaats voor de bus niet was waar we dachten maar zo'n 20 minuten verder rijden. Zo vlug vertrokken we thuis nog nooit. En waar ik anders redelijk geduldig ben aan de lichten, tikte ik nu toch met mijn voet. De laatste drie lichten hadden we bovendien tegen. We reden de parking op om 7.33 uur, exact ...drie minuten te laat. Dat viel dus nog behoorlijk mee. De bus vertrok uiteindelijk om 8.10 uur omdat men had moeten wachten op andere, maar deze keer dan toch, Veel te laat komende, passagiers. Blijkbaar waren we dus niet de enigen die zich hadden vergist in de plaats van vertrek.
