hallo schrijvertjes, Donderdagmorgen stap ik samen met mijn zus de trein op richting Antwerpen.Zonder zorgen van kinderen, werk, alleen wij twee.We kletsen wat af op de trein.Mijn zus die tien jaar ouder is dan mezelf geniet ook tenvolle van onze trip. Haar twee oudste kinderen zijn dit jaar gehuwd en beleefde ze heel wat stress daardoor. En nu ze ook al oma wordt zal het zeker drukker voor haar worden aangezien zij zich tenvolle als oppasoma heeft opgegeven.Wat ze met veel glans zal doen. Aangekomen in het station van Antwerpen is het even zoeken welke tram naar de expohallen rijdt. Tram 6 zal het zijn en binnen het kwartier komen we aan, bij expohallen. Zalig! Voor mij is het de derde keer dat ik hier ben, voor mijn zus de eerste keer. Gans de dag verdwijnen we in de boeken, ook de boeken van zoepermama liggen mooi te stralen en vallen echt op door de titel en de tekening. Een zekere trots komt over me heen, trots omdat ik van een echte schrijfster les mag krijgen. Dit keer koop ik boeken die me echt vooruit kunnen helpen met het schrijven dat was een afspraak met mezelf. Na het lezen van de wil en de weg van Jan Brokken, koop ik nu een waardige opvolger: handboek voor schrijvers van Maaike Molhuysen en Louis Stiller. Of dit me echt vooruit gaat helpen zal de toekomst uitwijzen.Ook het boek gram-matica voor iedereen heb ik aangekocht, dit boek is meer studeerwerk die ik grondig zal doornemen.Voor mijn zoon die niet echt een groot lezer is maar toch zo'n 5 boeken per jaar leest, koop ik, de marbello diamanten van Marc Debel die toch zijn favoriet schrijver is. Mijn kleine meid leert pas lezen maar het schiet al echt goed op, voor haar koop ik een groot boek van Floortje waar ze al probeert in te lezen, al is het nog iets te moeilijk.Mijn zus houdt van boeken zoals de beste citaten, die ze dan ook koopt en poëzie is ook wel haar ding. Op dat punt verschillen we enorm. Met pijn in ons hart nemen we de trein van 17.06 richting Kortrijk.Voor mij was het veel te kort, voor mijn zus net genoeg. Op de trein hebben we het enkel over onszelf, over wat we nog willen in het leven, en wat onze dromen zijn.Zo sluiten we de zussendag af waar we enorm van genoten hebben. Violaine
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, rondwervelen in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagewijd openstaan , ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaast .Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemd tussen de mist slierten. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien" fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over rëïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Hierbij wil ik de fakkel graag doorgeven aan Jessie
Ons verhaal begint al mooi te groeien. Benieuwd welke richting het heen gaat. Ben net terug van de boekenbeurs in Antwerpen. Het was de eerste keer dat ik er naar toe ging. Ik vond het echt wel de moeite, wat een volk! Mijn hand niet genoeg op de knip kunnen houden, maar liever uitgeven aan een boek dan aan?
Na een vermoeiend weekje, morgenavond lekker uit ons dak op de Night of the Proms. Weer naar Antwerpen. Gezellig met het hele gezin, gaan we er een 'kuki' op geven.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uurstaan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel.
Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ?
Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama.
Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht.Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen.
Hay Beste blogvrienden en -vriendinnetjes, (Dit lijkt wel de aftitelingssong van Bassie en Adriaan),
Zoals beloofd, mijn vertelling over deze uitroep.
Het is nu al meer dan 14 jaar dat wij (petra en ik) ze kennen, de familie Kukuric [koekoerietsch]. Hij, Drazen, Kroaat, en zij, Slaviça, Servische, en hun zoontje van 5 jaar, Sacha. Schitterende mensen, een pracht van een familie. Drazen leerden wij kennen via het voetbal in St-Eloois-Winkel. Hij voetbalde er samen met de jongste zoon van mijn allerbeste ex-collega maar nog-vriend Jan Depraetere. Sinds die tijd zijn wij Drazen overal blijven volgen. (allé, ttz niet letterlijk 'overal blijven volgen', hé, maar naar alle ploegen waar hij naartoe trok, bedoel ik) Zowel als speler als, nu de laatste jaren, als trainer. Sinds een 4 tal seizoenen is Drazen aan de slag bij FC Rumbeke. De prettig gestoorde stadionomroeper van de blauw-witten (tevens schepen van sport van Roeselare) , geeft voor de wedstrijd telkens een zeer geestige en ludieke inleiding op en voorstelling van de wedstrijd en de spelers. 'Op geheel eigen én volstrekt onnavolgbare wijze' mogen we wel zeggen.
Gezien de supergedrevenheid van onze Kroatische vriend een voorbeeld is voor iedereen, én gezien 'Kuki' [koekie] sinds jaar en dag zijn voetbalroepnaam is, heeft de stadionomroeper er op een dag een vaste uitdrukking van gemaakt : We geven er een 'Kuki' op ! Sindsdien heeft deze uitdrukking ten huize Hennion een vaste plaats gekregen in onze woordenschat. Dit schrijven is dan ook een pleidooi : Zeg in het vervolg aub niet meer, 'we geven er een lap op', maar laat ons vanaf nu met zijn allen 'we geven er een Kuki op' zeggen. In Rumbeke zal je met deze zegging nu al 'wereldwijd' begrepen worden. Ja, ik weet het, "Rumbeke is niet groot", zal je zeggen. Dat is waar, maar je moet érgens beginnen om de wereld te veranderen, hé.
"Allé, genoeg gezeverd Hennion". Ik ga werken. Veel werken. Ik ga er een, jawel, Kuki op geven !
Hallo allemaal, Daisy welkom op onze blog! Ik heb de uwe inmiddels ook bekeken, mooi. Ik heb ons verhaal wat verlengd en geef de fakkel door aan MARIJKE. Succes.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
hallo iedereen ik had een hele tekst geschreven maar om de een of andere reden is hij verdwenen. Ik herschrijf hem later wel eens. Hebben jullie trouwens al gezien dat er bijna 1500 bezoekers van de blog zijn. De schrijvers laten het inderdaad een beetje afweten de laatste dagen. Groetjes Norva
hallo schrijfvrienden, Vandaag is hij vertrokken, naar het verre Argentinië.Op zijn eigen blog zullen we kunnen volgen wat er zoal te beleven valt.Hopelijk zijn er ook foto's te zien, dat zou wel tof zijn hè.Ik zal af en toe wel eens piepen en hem ook wel eens een mail sturen. Het is wel bijzonder stil op de blog of zijn dat mijn gedachten.Iedereen geniet nog van het lange weekend die we net achter de rug hebben waarschijnlijk.Laten we de blog nu niet doen stilvallen, al is het maar een berichtje van één zinnetje.Op die manier houden we nog een beetje contact en is het leuk om nog wat te schrijven. Nu pak ik mijn spullen om te gaan werken.Nog een fijne week verder en tot schrijfs. daaag Violaine
