'I'm back' zoals het heet. 'Terug van weggeweest', zo je wil. Na mijn operatietje van woensdag heb ik nog geen seconde pijn gehad. En dat is natuurlijk mooi. Het enige vervelende is dat ik wat 'immobiel-mobiel' ben. In die zin dat ik eigenlijk regelmatig wat moet bewegen, maar om te laptoppen is dat natuurlijk verre van ideaal. Enfin, we klagen niet. Allang blij dat alles zo goed verlopen is.
Ook al zal wellicht niemand van hen dit ooit lezen : ik wil zeker vermelden dat iedereen in het stedelijk ziekenhuis in Roeselare onnoemelijk vriendelijk was tijdens mijn opname en verzorging op woensdag en donderdag ll. Het leek niet meer van deze tijd, zoveel vriendelijke mensen op één plaats op één dag. Ik wil in het biezonder nog even Lindsey van de verkoeverkamer een pluim geven. De manier waarop zij de patiënten weer 'tot leven wekte' na hun verdoving was hemels om zien. Gezien ikzelf gekozen had voor een 'bevallingsspuitje' in mijn rug kon ik volop van het spektakel genieten. Begrippen als 'een roeping' en 'een standbeeld' schoten mij spontaan te binnen bij het zien van 'Lindsey en haar werken'. Proficiat, meisje.
Zo, nu terug naar ons schrijversclubke. Ik zou volgend initiatief willen lanceren, tenminste als jullie dat goed vinden. één iemand schrijft een aantal regels tekst, en zet die op de blog, met daarbij de naam van de persoon aan wie hij de opdracht doorgeeft. Deze schrijft op zijn/haar beurt een aantal regels bij en geeft de opdracht opnieuw door. Om te beginnen, en gezien ik vandaag een beetje tijd had, heb ik mij de vrijheid genomen alvast een inleiding te schrijven. Deze volgt hieronder. Ik zou de opdracht willen doorgeven aan Violaine. We zien zo wel waar we uitkomen. Als we elk één beurt hebben geschreven (Tine, schrijf je mee ?) hebben we sowieso al een 4 à 5 tal bladzijden kortverhaal. We sluiten dan af of .... Wie weet ???
Geen verplichting en als jullie het geen goed idee vinden, dan doen we iets anders, maar ik vond het een leuk idee om eens gestart te geraken. Ziehier het begin ... Groetjes, nico
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
De cursus is inderdaad voorbijgevlogen. Een leuke en leerzame ontmoeting, die ik zeker zou willen voortzetten. Ik moest de bedenking van Norva ook even laten bezinken. Een verhaal schrijven over gebeurtenissen, gevoelens die mij na aan het hart liggen vind ik veel moeilijker dan fantaseren. Het laatste verhaal was voor mij puur een reaktie op een opdracht. Of daarbij onderdrukte negatieve gevoelens geopenbaard werden? Niet bewust en ook van mijn kant uit was het geenszins de bedoeling te kwetsen.
Hallo iedereen Dinsdagavond, de voorlopig laatste schrijflessen zijn voorbij.Iedereen gaat naar huis, elk op hun eigen manier met hun eigen gevoelens. Ik rijd naar huis, de donkere autosnelweg laat me even wegdromen, laat me nog even nestelen in het fijne gevoel die ik zes weken lang op dinsdagavond beleefd heb.Ook al was het zo druk, moesten we rennen van hier naar daar, geen minuut heb ik spijt gehad dat ik het gedaan heb. Voor mezelf heb ik er heel veel bijgeleerd.Ik hou van schrijven, het verzinnen van verhalen maar weet dat ik er nog lang niet ben.Tine durft tenminste zeggen waar je vooral moet op letten en dat heb ik ten zeerste waardeert.Ik weet dat mijn zinsbouw, mijn grammatica en nog zoveel meer niet is wat het moet zijn.Maar ik ben blij dat ik het gedurfd heb.Ik wil het leren omdat schrijven iets is wat me echt ligt.Mensen ontmoeten die ook graag schrijven, die snappen wat het is wat het is om te schrijven, was een bevrijdend gevoel bijna.Vrienden begrijpen niet echt waarom je het doet dus dan zwijg je er het best in alle talen over. Ik blijf zeker schrijven en mijn cursus verhalen schrijven liggen alweer voor me open.Mijn volgende werk zal er eentje zijn over de dichter Jacob Cats.Niet gemakkelijk maar alweer een uitdaging van ongeveer 8 bladzijden lang(dus Jessie als je lange verhalen wilt schrijven waag je kans). Mijn laatste opdracht van in de les werk ik nog uit tot een langer verhaal, dat zal ik dan misschien ook wel op de blog zetten. Natuurlijk hoop ik dat we nog eens samen komen om te schrijven.Want waar vind je anders nog zo een toffe gemotiveerde groep die de gekste verhalen verzint.Ik heb juist net zo genoeten de laatste twee lessen omdat de fantasie van mensen soms zo bijzonder en mooi is.Ik zal nooit waargebeurde verhalen schrijven maar gewoon verhalen die ik zelf bedenk en natuurlijk pik je hier en daar iets mee van het echte leven en steek je er een groot stuk van jezelf in.Maar het verzinnen blijft toch het leukste om te doen. Nico ik hoop dat je je al iets beter voelt, de plannen zijn :misschien in het voorjaar nog een sessie te doen, Tine zou het bekijken en dan doormailen.Intussen kunnen we gewoon schrijven op de blog of alvast de mooiste verhalen verzinnen. En Tine, ik heb nog niet echt gewekt aan mijn alinea's maar zal dat zeker doen.Je was super.Bedankt. groetjes Violaine
Ben eerlijk gezegd wat geschrokken van de blog van Norva. Mijn "negatieve fantasie" en "zwarte humor" was zeker niet kwetsend bedoeld. Ben er gewoon frustraties mee kwijtgeraakt en dat kan beter zo dan op een andere manier denk ik dan. Laat ik duidelijk wezen: ben zeker niet van plan deze dingen in praktijk om te zetten.. Maar laat ik eindigen op een positieve manier: ik vond de lessen leuk en hoop dat we in de toekomst elkaar weerzien.
Hallo schrijvers, De schrijf cursus is vlug voorbij, fijne momenten, mensen leren kennen, een heel gevarieerd publiek, durven schrijven en het laten lezen, genieten van de schrijfsels van anderen, al hoewel genieten, ik heb wel mijn bedenkingen over de agressieve, negatieve manier waarop er gefantaseert wordt, blijkbaar zit dat kwaad die negativiteit in elk van ons en kan het op die manier een uitweg vinden. Maar dan vragen we ons af hoe het komt dat jongeren zo agressief zijn. Vinden we een 'wildplasser' veel erger dan iemand te vergiftigen of de kop af te zagen? 't Zal wel aan mij liggen, ben ook wat ouder dan de meeste onder jullie, en weet uit ondervinding dat zulke dramas dichter kunnen staan dan je in ergste nachtmerrie kunt vermoeden. No hard feelings. ik kan er alleen maar wijzer van worden. De dingen die op mijn weg komen proberen te begrijpen en overal de waarom's van zoeken ben ik stilaan aan het afleren. Ik laat me meedrijven in de stroom van het leven, we zien wel wat er nog allemaal boven water komt. Ik stuur dit berichtje in het roze en het groen. Kleuren van liefde en mededogen en dat is wat ik jullie allemaal toewens. Groetjes Norva
bedankt voor de vele woordjes van steun voor morgen. De ingreep is niet erg en vanaf donderdag, ten laatste vrijdag kan ik zeker weer bloggen.
Kunnen jullie een woordje op onze blog zetten van wat er vanavond uit de bus komt over de toekomst van ons schrijfgezelschap ?
Denken jullie er vanavond nog aan 'ons' Tine, want dat is ze de voorbije weken toch geworden, ook merci te zeggen voor alles wat ze ons in de lessen bijbracht aub ?
Tine, van mijn kant alvast, een grote merci ! (dit keer MOET het met uitroepteken, vind ik) Hopelijk tot ziens.
Wat jammer dat je de laatste 2 lessen moet missen. We hebben inderdaad een tof clubje. Afscheid nemen stel ook ik liever uit als het kan. In elk geval wens ik je het allerbeste met je operatie en een spoedig herstel. Denk maar aan al die blogs die je al herstellend kan schrijven Marijke
een fantastisch idee van Marc (en Violaine) om verder te gaan, buiten het kader van deze cursus om.
Blijkbaar heb ik vorige week dé allerbeste aflevering van onze miniserie gemist én erger nog ... ik vrees dat ik er morgen weer niet bij zal zijn. Woensdagmorgen 07 h (!) moet ik immers in het ziekenhuis in Roeselare zijn om er geopereerd te worden. En hoe leuk schrijven ook is en blijft, mijn kop staat er voor morgenavond voor één keer écht niet naar. Met grote spijt dien ik dus via deze wijze afscheid te nemen (althans voorlopig toch) . Ik vond het oprecht een verrijking jullie te leren kennen. Ik wist niet dat schrijven zo leuk kon zijn. Reden te meer dat ik voor ons allemaal wens dat ons clubke (zoals in het liedje : "en w'ebben een clubke opgericht van mensen met een lelijk gezicht, ge zijt erbij, ge zijt erbij !) verder kan doorgaan via onze blog. Wie een origineel schrijfthema weet kan dit gerust eens op de blog zetten. Wie wil schrijft er dan in de eerste week een tekst over. Tot hoors, lees, schrijfs, mails of ziens.
Hallo schrijvers, 
