Een vriendin van mij speelt toneel. We gaan dan ook ieder jaar naar haar optreden kijken. Dit jaar besliste ze zelf niet meer op het podium te staan, maar meer een ondersteunende rol te spelen. Hoe dan ook, een traditie van 25 jaar breek je niet dus gingen we toch kijken, samen met een aantal andere vriendinnen en partners. Normaal spelen ze een "deuren slaan "komedie. Je kent dat wel: veel misverstanden en heel grappige toestanden. Ook dit jaar kon er flink gelachen worden voor de pauze. Alleen: na de pauze was het een surprise: veel ernstiger van inhoud. In plaats van "iedereen bedriegt iedereen en laat ons lachen" was er wat meer aandacht voor de gevolgen van het gedrag en voor "wat na het bedrog". De zaal is dit niet gewoon en kon er moeilijk in meegaan. Resultaat: lachen waar meer een traan van toepassing was. Jammer, want het was ongelooflijk knap geacteerd. In elk geval wij hebben het gewaardeerd. Marijke
Gistermiddag mochten de hechtingen verwijderd worden uit de hand van jongste. Hij vroeg hoe voelt dat, doet dat meer pijn dan een prik. Tja; hoe voelt dat nu bij een ander? Hij vroeg; hechten is dat zoals een broek naaien en ik antwoorde van ja.Gerust was hij niet echt maar dapper nam hij plaats op de stoel die de arts klaar zette. Hij stelde dezelfde vragen aan haar en zei gaf dezelfde antwoorden als ik. Op het moment dat het verband eraf was moest hij toch vlug gaan liggen en niet er meer naar kijken. De tranen liepen over zijn gezicht en hij kneep mijn hand een beetje blauw. Op de terugweg zei hij "mama dat deed veel pijn en zag er niet mooi uit". Ik kon het alleen beamen met "inderdaad als mijn broek zo genaaid zou zijn stuurde ik hem wel terug". "Zeg niet tegen broers dat ik geweend heb".
Ze houdt de revolver gericht op het puntje precies in het midden tussen zijn ogen. ze heeft nog nooit gemist. Haar handelsmerk is een schot ter hoogte van het linkeroor. Dit keer moet ze daarvan afwijken, ze wilt niet gelinkt worden aan het 'alibi'. Traag schroeft ze de geluidsdemper op de loop. Ook al staat het huis op eenzame hoogte ze wil niet het risico lopen gehoord te worden. "Sonja" fluistert hij en kijkt haar zonder angst recht in de ogen klaar voor de confrontatie. Ze is even van haar stuk gebracht. Ze heeft Mw. Oosterlinck en de politie om de tuin kunnen leiden, een hartaanval kunnen faken met behulp van een arts die haar nog iets verschuldigd was. Hij weet echter meteen wie hij voor zich heeft. Gedetailleerd overloopt ze alles nog eens in gedachten. Nu mag ze geen fouten meer maken. Het is maar een fractie van een seconde dat haar aandacht verslapt, de Wolf in zijn hoofd ziet een kans en spant zijn spieren.
