Het valt niet altijd mee om een puber te zijn. Je bent naarstig op zoek naar je eigen identiteit en als dan wordt gezegd dat je veel op je oudere broer lijkt doe je er alles aan om te ontkennen. Dat lukt puber aardig, maar tegen een paar dames op leeftijd was hij toch niet opgewassen. We waren bij oma op bezoek en de kinderen moesten haar bij het naar huis gaan nog gedag zeggen in het dagverblijf, waar oma overdag haar uren slijt met een tiental andere bejaarden. Na de ahs en ohs bij het zien van dat jonge volk, vroegen de dames of puber en oudste een tweeling waren.
Ons vakantieweekje kan je samenvatten met: -veel luieren op dag 1 en dag 2 na aankomst, rustig in de zon rond het zwembad met mijn boek, man en kind in handbereik. Wel deden we een uitstapje met een klein stoomtreintje naar het 4 km verder gelegen Kournas Lake, één van de twee meren op Kreta.. Er viel niet veel anders te beleven dan met de pedallo op het meer te gaan. Meer hoefde ook niet. -dag 3: onze eerste uitstap naar Rethymno: mooi grieks stadje met authentieke griekse tavernes en winkeltjes. Dochterlief en ik shopten (ondermeer voor de buurvrouw die zich thuis om de twee poezen bekommerde), papa stond er bij en keek ernaar. Alhoewel: hij trakteerde dochterlief en mij op een ouderwets juwelenkistje met schelpen. We aten in een kleine griekse taverne: souvlaki, lasagna, vis en griekse salade. De 'Mythos' pint ging er ook zonder moeite in. -dag 4 ging het richting Knossos. Een niet te missen uitstap voor een dochter met aspiraties om grieks/latijn te volgen later. Gelukkig opteerden we toch voor een gids. Ze sprak Engels en deed ons een "gunstig voorstel" omdat het niet in onze moedertaal was. De dochter kon al redelijk volgen, de rest vertaalde ik. Best wel de moeite als uitstap, zeker als ook het weer meezit. -dag vijf was Chania ons doel. Na een beetje zoeken (we geraakten niet op de E75 in de goede richting) toch aangekomen en een wandeling gemaakt in het authentieke haventje. Dochter bezweek hier voor een kretenzisch jurkje, mama voor een paar zilveren oorbellen met opaalblauw. Hier bestelden we overmoedig een verse visschotel, maar die bleek achteraf toch niet zo vers. Het is de enige keer dat het eten mij niet bevallen is. -dag 6 trokken we tenslotte richting Hora Sfakion (alias Sfakia) en Frangakastello. Hiervoor moesten we Kreta dwarsen van Noord naar Zuid en dat op een klein bergweggetje. De heenrit vond ik dan ook een beproeving maar de bestemming maakte alles goed. Frangakastello is eigenlijk bekend om de ruïne van een venetiaans fort. Meeste toeristenbussen stoppen er 10 minuten op weg naar de volgende halte (hebben we gechronometreerd terwijl wij in de taverne aan de overkant op ons eten aan het wachten waren). Het hotel was absoluut de max: voor het eerst genoten we de luxe van 5 sterren verblijf. Het personeel was altijd zeer vriendelijk en beleefd, de bediening snel (naar Vlaamse genietersnormen soms wat te snel), het eten lekker en op de laatste dag van ons verblijf werd ons nog een mand met eten gebracht. Bij uitschrijven uit het hotel kon er zelfs nog een flesje olijfolie af. Dat laatste is wel goed bedoeld maar niet zo'n gelukkige keuze omdat de beveiliging in Heraklion aarzelde om de valies door te laten. Mijn boek "Wicked" van Jill Cooper is zowat halfweg. Ben namelijk op bladzijde 600 van de 1190. Als vakantielectuur niet slecht, maar geen grootste lectuur. Wel goed voor vliegtuig en aan het zwembad. En tenslotte nog een leuk weetje: aangezien in Griekenland Pasen een weekje later wordt gevierd, vertrokken we op Paasdag van huis en keerden we op Paasdag terug! Marijke
Nietsdoen, valt niet mee als je niets anders gewend bent dan heen en weer te rennen en te vliegen. Op de eerste ochtend van onze weekendje weg, was ik gewoontegetrouw met dag en dauw uit bed. Ik dekte de tafel, zette koffie en thee, kookte de eieren en wachtte. Wachtte eindeloos tot mijn huisgenoten, hun hoofd verbaasd om het hoekje staken om de uitslover met half open ogen aan te gapen. De hele dag probeerde ik zo lui mogelijk te zijn en ging 's avonds vermoeid van het nietsdoen naar bed. De volgende dag weer voor dag en dauw op. Dit keer hadden onze vrienden, die ook mee waren, na een slapeloze eerste nacht hun honden in de woonkamer gelaten. Ik werd dan ook uitgebreid schoongelikt door onze dierlijke huisgenoten. Deze dag vetrokken we al wat meer uitgerust naar apenheul waar we onze ogen uitkeken en de hele dag wandelden en genoten. De derde dag zat iedereen al op mij te wachten en beleefden we een avontuurlijke dag in het park waar we verbleven. En dan natuurlijk veel te vroeg alweer onze laatste dag.
'Die In Piece', dacht manlief. Even later verging ons lachen toen het leek alsof we in de achtbaan van een kermis zaten. Een dip is dus inderdaad niet meer dan een 'dip' in de weg, alleen deze waren groot en er waren er veel. Er waren trouwens nog meer leuke verkeersborden. We hebben ze thuis samengevoegd en op fotopapier afgedrukt en twee 'schilderijen' laten inkaderen. ze hangen nu als blikvangers in de hall. Ik zal jullie enkele borden laten zien.
Wij vertrekken binnenkort met het gezin naar Kreta en ik neem mee: mijn goed humeur, véél héél véél zonnekleren en een chicklit boek van zo'n 1000 bladzijden in het Engels. Laat de zon nu maar schijnen Marijke
Op de eerste mooie lentedag ging ik met ons jongste naar het prachtige park naast de muziekschool. Zoon heeft een uur pauze tussen de dictieles en de notenleer en de hele winter aten we ons broodje noodgedwongen in de bakkerij. Eindelijk konden we nu weer gezellig naar buiten. En we waren niet de enige, veel jonge koppeltjes liepen hand in hand door het park of lagen te knuffelen in het net droge gras. Ook oudste liep hand in hand met zijn lief en ging ver van ons vandaan zitten. Tot grote hilariteit van jongste liepen ook de eenden elkaar met veel kabaal achterna en bedreven ongegeneerd de liefde. Helaas werd het lieflijk tafereel verstoord door andere groepen jongeren die met kratten bier fuifden op het gras, en bergen rommel achterlieten. Twee jaar geleden liep ik hier nog op mijn gemak met kleine man en zagen we ouderen en jonge moeders met wandelwagens het park .
Als laatste wilden manlief en ik in Salt Lake City de grote mormonenkerk bezichtigen. Echter puberzoon stak daar een stokje voor. Liever gezegd een zere schouder/nek. Gedurende de gehele vakantie was hun ultieme einde van de dag lekker op hun bed nog even spelen op hun psp. De meeste hotels hadden draadloos internet, waarvan we gratis gebruik konden maken. Ze lagen dan op hun zijde, één arm ondersteunde hun hoofd met de andere speelden ze op hun psp. Puberzoon had onze laatste dag onderweg al veel pijn, maar nu hield hij het niet meer. Op het moment dat er een bult verscheen in zijn hals, besloten we een arts te bellen, ook al geloofde ik in niets ergs, de volgende dag was het de lange vliegreis terug. Bij de receptie raden ze ons aan om naar het ziekenhuis te gaan, omdat we dan sneller geholpen zouden worden. Om 20.00u 's avonds vertrokken we en om middernacht waren we weer terug, snel We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter. De hoofdarts bevestigde wat ik dacht dat het een pijnlijke verrekking was, als we pesé wilden mochten we verder onderzoeken op een hersenvliesontsteking, maar dat hoefde voor ons niet. We kregen een lading pijnstillers meer voor op de terugreis, we moesten veel papieren ondertekenen, maar niets betalen (nog steeds niet). Zoon had nog lang veel pijn ook thuis nog, maar was toch opgelucht. Buiten keken we over een prachtig verlichte stad. Nu moesten we alleen onze koffers nog inpakken dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
%%%FOTO1%%%
toen manlief even snel boodschappen haalde, maakte hij voor mij eenfoto van de mormonen tempel.
Heel wat schoolkameraadjes van mijn dochter zijn bij de gidsen. Omdat de afdeling gidsen een voorstelling gaf, wou mijn dochter de schoolkameraadjes aanmoedigen. Het thema was 'televisieprogramma's' en er werden zowaar enkele goede imitaties weggegeven. Alle kinderen en leiding gaven het beste van zichzelf en het werd best een leuke avond. Alleen werd het wel een beetje laat en dat net nu we vannacht nog een uurtje misten... Marijke
voor onze laatste trip zo'n 446 saaie kilometers naar Salt Lake City. Wel het moment om de mastodonten die we tegen kwamen proberen vast te leggen. Als jullie in een stad rijden, pas dan op waar je voor een stoplicht stilstaat! De lichten die voor jou bedoeld zijn staan namelijk aan de overkant van het kruispunt. en toen kwamen we ons laatste hotel een chique en voor het eerst hadden we twee kamers een beetje verder uit elkaar.
Telkens als de GPS van mijn wagen wil dat ik invoeg op de E of A zoveel, zegt de stem:"rijd de snelweg op". Dat wil ik heus wel doen. Alleen, zo snel gaat het niet meer op al die wegen, noch in ochtend- noch in avondspits. Wil er daarom iemand zo vriendelijk zijn om een ander woord te bedenken en dit in te fluisteren bij de programmeurs van GPS toestellen? Een beetje ironie is goed, maar alle dagen ironie gaat zelfs mij te ver... Marijke
Vrijdag was het zover, de avond waarnaar oudste lang naar uitgekeken had. Toen ik hoorde van het bal dacht ik, is dat nu nodig? Maar toen zoon voor me stond in zwart kostuum met witte blouse, stropdas, deftige schoenen van zijn pa, en één rode roos voor zijn date, voelde ik zowaar een brok in mijn keel. We brachten hem samen naar het bal waar hij zijn lief zou ontmoeten,. Een chique koppeltje, want zo zijn ze bij velen al gekend, alleen wij nog maar net. Ik was als onervaren moeder nieuwsgierig naar wat de andere jeugd droeg en naar lief natuurlijk.
Via Yellowstone park reden we naar het Grand Teton park, waar we alleen maar doorheen reden, en van daaruit naar de plaats Jackson Hole in totaal zo'n 198 km. Jackson Hole is een cowboystadje. elke dag is daar een cowboy show, behalve op zondag zoals vandaag. We aten in een echte 'vreettent' en doorkruisten het stadje in zijn geheel, de donkere donderwolken ontvluchtten we in de winkels, die wel open waren.
We blijven in muzikale sferen met oudste en manlief. Onze oudste sinds zit kort bij een jeugdorkest in Oudenaarde en afgelopen weekend al mocht hij meedoen aan het jaarlijks concert dat doorging in de Mantovani in Oudenaarde. Om mee te mogen doen moest hij wel mee op weekend, twee weken terug. Hij heeft vol enthousiasme meegedaan. Zo'n jong orkest onder de bezielende leiding van een schitterende, ook jonge, dirigent en met ware woordkunst aaneengeregen door een talentvolle presentatrice, goede muziekanten en solisten. Kortom het was meer dan goed en erg leuk. De avond ervoor ging ik mee luisteren naar het genre van manlief, klassiek. De dirigent van manliefs koor trad op met het koor waarin hij zelf zingt en een orkest, allemaal leraren en leerlingen van de Gentse muziekacademie. Ook mooi, alleen anders, met een 'ingehuurde' schitterende tenor.
Yelowstone NP, was mijn lievelingspark en ik had hier gerust een week kunnen doorbrengen. Jammer was dat het weer wat minder was, het regende en het was koeler. In het restaurtant waar wij 's avonds aten bedienden jonge mensen uit allerlei landen. Zo bediende ons een Roemeens meisje, dat nog maar een beetje engels sprak, een hele ervaring voor hen en voor ons deze culturenmengeling. Voordat ik nu de laatste foto's toevoeg van dit park vertel ik er eerst wat meer over. Het is het eerste park van de VS en ligt in de staat Wyoming en een klein gedeelte in Montana en Idaho.Op 1 maart 1872 kreeg het zijn naam. Het is één van de grootste parken van de VS; oppervlakte 9000 km2 rn de gemiddelde hoogte is 2440 meter.Het grootste gedeelte bestaat uit bos, waarvan een gedeelte in 1988 door brand werd verwoest. Dat kon je nu nog op plaatsen zien, de'beheerders' lieten dat zo, omdat er zo spontaan nieuw leven komt. Onze Amerikaanse vrienden hadden deze enorme brand van dichtbij meegemaakt, zij moesten evacueren. Onder het park bevind zich een vulkanische hotspot. Dergelijke hotspots komen meer voor op aarde, maar zelden onder een continent. De vulkaan onder dit park geld als de grootste op aarde. Wetenschappers hebben berekend dat deze supervulkaan gemiddeld iedere 600.000 jaar uitbarst. De laatste dateert van meer dan 640.000 jaar geleden. Een nieuwe uitbarsting zou niet alleen catastrofaal zijn voor het park, maar kan ook een 'vulkanische winter' opleveren, die op het gehele noordelijk halfrond nog jaren lang het leven ontwricht. Er bevinden zich 10.000 warme bronnen en 200 geysers. Yellowstone is ook beroemd om zijn vele meren en rivieren, de bekendste het Yellowstone- meer = 352 km2 en de Yellowstone rivier. En die waren echt prachtig, aan het meer leek geen einde te komen.
Nog enkele mudpots. jammer dat ik de geur niet kan meesturen. Nu ja jammer, ze stonken verschrikkelijk, soms om onpasselijk van te worden, maar ze bleven wonderlijk, al dat geborrel en de kleuren, in dit par had ik zeker een week kunnen verblijven.
Deze trilogie heb ik een tijd geleden met zoveel plezier gelezen dat ik herbegonnen ben. Het verhaal speelt zich af in het Keltische Ierland, een land vol magie, feeën en betovering. Het vertelt de lotverhalen van Sorcha, een sterke en moedige vrouw, dochter en zevende kind van een zevende zoon. Het boek is toegankelijke fantasy dwz de wereld waarin het zich afspeelt is de werkelijke wereld, alleen komen er af en toe figuren uit de ierse mythologie in voor zoals de koningin van het woud. De stijl is m.i. vergelijkbaar met Robin Hobb. Voor wie het wil lezen: de 3 boeken zijn getiteld (in volgorde): Dochter van het woud, Zoon van de schaduwen, Kind van de profetie. Marijke
Ik wist niet dat het bedrijf waar manlief werkt nog een dochter had, totdat manlief zei dat hij naar een paar dagen Toulouse moest om de fabriek daar te bezichtigen Hoewel ik dus vaak zulke dingen op het allerlaatste moment verneem is manlief er toch één uit duizend. vandaar deze ode aan hem
Ik heb mijn ideale man gevonden. Althans een stukje ervan. een héél klein stukje. Eén van duizend. Een gespierd bloot stukje. Een opwindend stukje. Morgen zal ik weer een stuje vinden. En het passen aan het eerste stukje. Elke dag leg ik er een stukje bij. Duizend dagen lang. Elke dag stukje na stukje genieten van mijn ideale man.
Of breng ik jullie nu op een dwaalspoor met mijn poging een gedichtje te schrijven?
'Die In Piece', dacht manlief.
We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter.
dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
