|
De wraak van Sonja
DEEL 1
De laatste kilometers van zijn reis beginnen zwaar door te wegen. Het enige wat de man en zijn wagen doet verder rijden is het vooruitzicht op het huis, de natuur en de stilte. Hij rijdt door een groen heuvelachtig landschap, langs de rivier. Het toeristisch seizoen is net voorbij. De zachte zomer zal nog enkele uitlopers hebben maar de rest van het jaar zal de grond weer overvloedig beregend worden. Niet dat het hem wat kan schelen. Hij is hier niet gekomen voor het mooie weer. Met een beetje geluk kan hij het hier lange tijd rustig volhouden.
Met één oog houdt hij het waarschuwingslampje van zijn benzinetank in de gaten. Het knippert al enkele kilometers. In het dorp is er een benzinepomp, dat weet hij. Maar hij heeft al dagenlang geen woord gesproken en hij heeft er eerlijk gezegd nog steeds geen zin in. Het kleine dorpje verschijnt op de heuvel aan zijn rechterkant. Het landschap wordt grilliger, scherper, heuvels gaan over in bergflanken. Hij steekt zijn knipperlicht aan - ook al ligt de weg er totaal verlaten bij - en begint aan de klim naar het huis.
Hij heeft het gekocht zonder dat iemand het wist. Het ligt een vijftal kilometer hoger dan het dorp en heeft een fantastisch uitzicht op het dal en het meer. Het ligt ook min of meer verscholen tussen de bergflanken zodat hij afgeschermd wordt van nieuwsgierige blikken van dorpsbewoners. Hij glimlacht. Het is een ideale ligging. Hij wil geen mensen zien en wil ook door geen mens worden gezien.
Hij rijdt door het dorp. De late avondzon zorgt nog voor wat beweging in de voortuintjes. Oude gezichten kijken even op naar zijn rode Ford. Hij blijft voor zich uit kijken. "Vooruit, ouwe kar, haal me naar boven ", denkt hij verbeten. De weg krinkelt tussen harde steenmassa's en groene glooiingen naar boven. Eindelijk ziet hij het houten huis staan. Het voelt zo herkenbaar aan dat de tranen in zijn ogen prikken. Op dat moment begeeft zijn wagen het. Met enkele droge kuchen parkeert het zichzelf aan de kant. Woedend slaat de man met zijn vlakke hand op het stuur. " Verdomd ding, kon je het echt niet langer volhouden?"
Hij mag al zijn bagage naar boven zeulen. Het is zeker nog twee kilometer. Hij zit even na te denken. Hier kan zijn auto wel blijven staan. Morgen zou hij met de jerrycans naar het dorp gaan. Hij graait enkele spullen bij elkaar en propt ze in de rugzak. Hij stapt uit en snuift de lucht diep in zijn longen. Hier heeft hij al die tijd naar verlangd. Stilte en geen gezeur aan zijn hoofd. Hij hijst zijn rugzak over zijn schouders en begint aan de laatste klim.
DEEL 2
Het vensterluik van de verlaten zolderkamer staat op een kier. Van hieruit ziet ze net het begin van de smalle oprit tot het domein. Deze geeft toegang tot een kleine parking die beneden de helling ligt. Bezoekers moeten dan nog meer dan 150 onregelmatig gemetste treden opklauteren vooraleer ze het kleine voortuintje bereiken. Met een niet aflatende gespannen blik houdt ze angstvallig de ingang van de parking in de gaten. Als ze de auto ziet oprijden heeft ze dus nog voldoende tijd om haar opdracht af te werken. Niets heeft ze aan het toeval overgelaten. Het hele scenario heeft ze volledig uitgesponnen en tientallen keren in gedachten overlopen. Achteraan heeft ze alle vensterluiken gesloten. De achterdeur staat open en de sleutel zit klaar aan de buitenzijde. In het midden van de kale livingtafel staat enkel de zilveren kandelaar die ze van zijn bureel heeft meegenomen. Tegen de kandelaar leunt een briefomslag. De kandelaar is voorzien van een armdikke nieuwe wassen kaars waarvan de lont vooraf eens is aangestoken, zodat ze vrij is van kaarsvet. Opnieuw aansteken kan zo veel sneller. De lucifers liggen klaar. In het gsm-toestel is het nummer van de politie reeds ingegeven. Ze hoeft alleen nog bellen te drukken
.Haar gedachtegang breekt bruusk af wanneer ze, als vanuit het niets, een met pak en zak geladen gestalte moeizaam de trap ziet opklimmen. Hoe kan het nu dat ze zijn wagen niet heeft gehoord of gezien! Slechts een ogenblik staat ze besluiteloos aan de grond genageld. Dan herpakt ze zich en rent zonder nadenken naar beneden en doet wat ze zo dikwijls in gedachte heeft uitgevoerd.
Hij laat zijn rugzak vallen. Zijn hartslag verdubbelt. Zijn bloed klopt in zijn hoofd terwijl zijn handen en benen trillen wanneer hij in dit verlaten huis, in het midden van de tafel, de brandende kaars met de omslag ziet. Wat heeft dat allemaal te betekenen en hoe komt juist deze kandelaar hier.
Hij rent naar de achterdeur. Ze is op slot. De gesloten vensterluiken belemmeren zijn uitzicht op de achtertuin. Daarop holt hij terug naar de voordeur. Loopt achterom en met priemende ogen en de oren gespitst onderzoekt hij de onmiddellijke omgeving. Behalve loeiende sirenes in de verte, straalt de hele buurt een vredige rust uit, even sereen als toen hij hierboven aankwam.
Hij snelt terug naar de tafel met de kaars en de brief. De kaars lijkt pas aangestoken alsof iemand op zijn komst heeft gewacht. In één haal rukt hij de omslag open. Hij is hierbij zo gejaagd dat hij ook de ingesloten brief in tweeën scheurt. In het licht van de kaars puzzelt hij haastig de twee helften aan mekaar.
Jouw alibi voor gisteren namiddag werd vakkundig een kogel door het hoofd gejaagd.
t Is maar dat je het weet.
Heb enige minuten geleden zelf naar de politie gebeld.
Je mag ze zo verwachten.
DEEL 3
Terwijl zijn lichaam nog natrilt van de schok keren zijn gedachten terug naar gisteren. Zijn bureel bevond zich op de bovenste verdieping van een luxueus torenappartement. De inrichting had hij sober gelaten met de zilveren kandelaar als enig zichtbare luxe. De kandelaar had hij geërfd van degene die zich om hem had bekommerd terwijl al de anderen hem hadden laten vallen. De emotionele waarde was ontelbaar hoger dan de geldelijke waarde van het monsterlijk ding.
Minutieus overliep hij alle details van de gebeurtenissen. Een jaar lang had hij zich voorbereid. Alles wat er de afgelopen maand was gebeurd beruste niet op toeval, maar was door hem geregisseerd. Hij had de hoofdrolspelers gemanipuleerd en bewerkt waar nodig. Gisteren was hij in alle stilte al een paar dagen onderweg naar een nieuw leven, hier in dit godverlaten dorp. En toch heeft de briefschrijfster het over zijn alibi van gisteren. Had hij een fout gemaakt? Wie was er waar neergeschoten? Hij had er immers voor gezorgd dat niemand iets van zijn plannen wist, een alibi stond niet in zijn script. Dat de brief van een vrouwenhand kwam wist hij onmiddellijk. Niet door het handschrift omdat de brief getypt was maar door de geur. Een verre herinnering ontwaakte, hij sloot zijn ogen. De geur zocht zijn weg naar de herinnering, maar werd overmeesterd door het doordringende geloei van sirenes dichtbij.
DEEL 4
Geen tijd om zich over te geven aan herinneringen.
Hij moet hier weg en snel ook.
Vloekend omdat hij niet tankte in het dorp grist hij zijn pak en zak mee en holt naar buiten. Met zijn ogen scant hij de omgeving. Gelukkig geeft de late avondzon nog een beetje licht. Instinctief kiest hij de richting van de rotsen.
Een eind verder vindt hij wat hij zocht. Een heel smalle kloof. Net groot genoeg voor één persoon.
Hij wringt zich er tussen en met enige moeite lukt het hem zijn bagage er bij te trekken.
Nog nahijgend en met van angst kloppend hart zakt hij neer op de harde, ijskoude grond.
Voorlopig is hij veilig. Uitgeput legt hij zijn hoofd op zijn knieën en zakt weg in een diepe slaap.
Badend in het zweet schrikt hij in het midden van de nacht wakker uit een droom. Dezelfde droom die hem nu al jarenlang kwelt. Een droom waarin een eenzame wolf door het bos raast. Achter de wolf klinkt steeds het geluid van rennende voetstappen. De wolf vergroot wanhopig zijn snelheid maar weet dat hij niet kan ontsnappen aan zijn achtervolger.
Maar dit maal was er iets anders aan de droom. In plaats van te blijven rennen houdt de wolf halt en keert zich om. Klaar om eindelijk de confrontatie aan te gaan met zijn achtervolger.
DEEL 5
De kou heeft hem in zijn greep. Het harde gesteente laat afdrukken na in zijn schouders en zijn rug. Hij beeft ongecontroleerd en kan de eerste ogenblikken niet focussen. Dan begint zijn hart harder te zwoegen en kan hij stilaan zijn armen en benen weer bewegen. Maar tegelijkertijd keren ook de herinneringen terug en de reden waarom hij hier in deze godverlaten kloof zit.
Hij zoekt een tijdlang de geluiden in de omgeving. Maar alles is geruisloos. Heel voorzichtig kijkt hij voorbij de rots in de richting van zijn huis. Binnen brandt nog licht maar hij ziet geen mensen, geen politie.
Hij neemt de tijd om alles te overlopen. Hoe kon dit nu gebeuren ? Alles was zo goed voorbereid. Met spijt in het hart besluit hij om het huis achter te laten. Maar niet zonder de kandelaar. Deze mag niet in handen van de politie of zijn achtervolger vallen. Hij heeft al één keer de moed gehad om hem achter te laten, hij zal het geen tweede keer doen. Daarbij zouden er nu ondertussen vingerafdrukken op staan, zowel van hem als van degene die hem daar heeft gezet. De politie mag die afdrukken niet vinden. Hij zal zelf opzoeken wie het is.
Tegen beter weten in komt hij gebukt uit de rotskloof geschoven en met een kreun zwaait hij de rugzak over zijn schouder. Behoedzaam nadert hij het huis, gebruik makend van elk stukje duister dat hij tegenkomt. Hij spitst zijn oren maar hoort niemand. In zijn hoofd begint een wolf te huilen maar hij negeert dit geluid. Voetje voor voetje komt hij dichterbij tot hij met een kleine geluidloze sprint aan de muur van het huis stopt. Hij probeert niet te hijgen maar zijn jarenlange lichamelijke verwaarlozing eist zijn tol. Hij wacht even tot hij weer kalmeert.
Nog steeds is alles stil. Hij gluurt even door het raam en ziet de kandelaar staan waar hij hem heeft achtergelaten. Hij knikt grimmig. Twee seconden heeft hij nodig, twee seconden en dan is hij weg. Voorgoed. Hij heeft geld genoeg en er zijn nog genoeg verlaten huizen.
Met zijn voet duwt hij de deur voorzichtig open. Hij maakt zich zo smal mogelijk en glipt naar binnen. Nog voor hij twee stappen richting tafel zet hoort hij de klik van de veiligheidspal en een stem die zegt : " Eindelijk, daar ben je." De wolf in zijn hoofd keert zich om en kijkt.
DEEL 6
Het is vijf uur in de ochtend. Marcel ligt, tegen zijn gewoonte in, te woelen in bed. Deze nacht worden zijn gedachten voordurend doorkruist met flarden van de uiteenzetting die hij deze voormiddag aan het voltallige onderzoeksteam zou geven. Echt geslapen heeft hij tot nog toe niet.
Straks vat zijn eerste werkdag aan als hoofdinspecteur. Vanaf vandaag zou hij het lopende moordonderzoek overnemen van de kolonel die volgende week met pensioen gaat. Het ganse bureau noemt hem de kolonel omwille van zijn rigide houding en de bevelende toon waarmee hij zijn medewerkers toespreekt.
Jarenlang is Marcel, als computerspecialist, een voortreffelijk teamspeler geweest in het oplossen van tientallen moordzaken. Al te dikwijls kreeg hij opdrachten zonder voldoende achtergrond over de stand van het lopende onderzoek. Hij zou het anders aanpakken. Beslissingen kunnen niet genomen worden zonder de adviezen van zijn medewerkers te kennen.
Vanaf nu zal het de onderzoeksploeg zijn die beslist welke denkpistes prioriteit krijgen, bepaalt welke extra onderzoeken nodig zijn en wie deze zal uitvoeren. Daarom geeft hij om 9u een samenvattende presentatie over de globale onderzoeksresultaten. Tot nog toe zijn deze alles behalve baanbrekend. Ofwel had hij de betekenis ervan nog niet door.
Martine Oosterlinck.
Zonder beroep.
35 jaar.
Een half jaar geleden gehuwd met Arthur Coomans,
Parlementair en sinoloog van opleiding.
Zonder kinderen.
Eergisteren vermoord tussen 22u en 23u30
Het lichaam werd s anderendaags om 8u ontdekt door Sonja ,de huishoudster.
Zij werd met een hartaanval naar het ziekenhuis gebracht.
Meneer Coomans was op het ogenblik van de moord beroepshalve in Sjanghai en is nu opweg naar huis
Marcel draait zich op zijn rechterzijde en ademt bewust verschillende keren traag in en uit. Hij probeert koste wat het kost de slaap te vatten. Zijn geest vervolgt echter met de uiteenzetting waaraan hij tot 1u deze nacht heeft gewerkt. Myriam, zijn vriendin legt haar arm om zijn middel en vraagt of ze in de keuken een slaapmiddeltje zou halen. Hij weigert echter categoriek. Op dit gevorderde uur is een slaapmiddel voor hem geen optie meer. Straks wil hij alert zijn en niet half versuft door een of andere medicatie aan zijn uiteenzetting beginnen.
Martine werd vermoord in de living met één schot,
vlakbij afgevuurd,
dwars door het hoofd,
ter hoogte van het linker oor.
Verder geen tekenen van inbraak.
Geen seksuele aanranding,
geen sporen van een gevecht,
geen alcohol of verdovende middelen in het bloed.
De inhoud van kasten bleef onaangeroerd.
De verzekeringmaatschappij bevestigde dat alle verzekerde schilderijen en juwelen nog aanwezig waren.
In haar handtas was een aanzienlijke som aanwezig
Plots haalt hij diep adem. Met een zucht zet hij het nachtlampje aan, schuift versuft in zijn sloffen en gaat in de living naar de herhalingen van het journaal kijken. Maar ook voor het tv-scherm dwalen zijn gedachten verder af, voortdurend opzoek naar een mogelijk motief voor de moord.
Op het ogenblik van de vaststellingen droeg Martine een diamanten halsketting
met bijpassende oorbellen en armband.
Van een roofoverval kan dus bezwaarlijk sprake zijn.
De aanwezigheid van de juwelen kan erop wijzen dat ze net voor ze werd vermoord pas terug was of zinnens was om nog te vertrekken.
Het kon ook zijn dat ze iemand verwachtte.
In haar agenda stond voor die avond niets vermeld.
Gedurende twee lange dagen heeft hij honderden mails, telefoons, rapporten en conclusies doorgenomen. Omdat de ervaring leert dat de eerste uren na de vaststelling van een moord van cruciaal belang kunnen zijn, betrapt hij er zichzelf op midden in de nacht medewerkers op te bellen en om nadere uitleg of mogelijke interpretaties te vragen. Het is Miryam die hem er attent op maakt dat hij nu al op de kolonel lijkt en dat ze dat eigenlijk niet apprecieert.
Ook al was Sonja nog niet volledig hersteld, toch had hij haar gisteren namiddag, in een rolstoel, laten opdraven naar de plaats delict. Je weet wel de eerste dagen van een onderzoek zijn cruciaal.
Met zin voor detail legt ze uit hoe ze met haar eigen sleutel de deur opende. Hoe ze de living binnenkwam en mevrouw op het tapijt zag liggen. Hoe ze onmiddellijk de politie opbelde en een hartaanval kreeg terwijl ze de moord op Mevrouw Oosterlinck meldde.
Onderzoekend spiedden haar ogen in het rond. Langzaam liet ze de verpleegster haar rolstoel tussen kasten, stoelen en tafels laveren. Bijna onmiddellijk vielen haar ogen op de antieke commode, in de hoek van de living. Daarop stond gewoonlijk een robuste zilveren kandelaar. Deze was verdwenen en vervangen door de kristallen vaas die eigenlijk naast de flatscreen hoorde te staan.
Hij schrikt wakker wanneer Myriam het tv-toestel afzet en hem zachtjes influistert dat het tijd is om zich klaar te maken, voor zijn eerste dag als hoofdinspecteur. Zou de kolonel ook gemakkelijker inslapen voor het tv-scherm dan in zijn bed, vraagt ze zich luidop af.
Deel 7
Ze houdt de revolver gericht op het puntje precies in het midden tussen zijn ogen. Ze heeft nog nooit gemist. Haar handelsmerk is een schot ter hoogte van het linkeroor. Dit keer moet ze daarvan afwijken, ze wilt niet gelinkt worden aan het alibi. Traag schroeft ze de geluidsdemper op de loop. 0ok al staat het huis op eenzame hoogte, ze wil niet het risico lopen gehoord te worden. Sonja, fluistert hij en kijkt haar zonder angst recht in de ogen, klaar voor de confrontatie. Ze was even van haar stuk gebracht. Ze had mw. Oosterlinck en de politie om de tuin kunnen lijden, een hartaanval kunnen faken met behulp van een arts die haar nog iets verschuldigd was, hij echter wist meteen wie hij voor zich had. Gedetailleerd overliep ze alles nog eens in gedachten. Nu mocht ze geen fouten meer maken. Het was maar een fractie van een seconde dat haar aandacht verslapte, de Wolf in zijn hoofd ziet een kans en spant zijn spieren.
Deel 8
Zijn instincten nemen het over. Voor hij beseft wat er gebeurt is hij de wolf. Grauwend en klauwend valt hij aan. Het pistool klettert op de grond. Zijn tanden bijten in haar keel. Haar geur dringt in zijn neusgaten.
Plots verstart hij en trekt zich terug. Die geur. Die zoete puppygeur.
Lang begraven herinneringen komen terug.
Het wolvennest lag in een grot, niet ver hier vandaan. Met zijn drieën deelden ze het nest: hij en twee wijfjes. De moederwolf overleed spoedig daarna. Hij werd het alfamannetje van de kleine roedel. Het eerst geboren zusje betwistte zijn leiderschap en ging haar eigen weg.
Maar diep in hun genen verborgen wachtte een oude erfenis op ontluiken.
Bij hun eerste jaardag ontwaakten hij en zijn zus als kinderen van 7 jaar in het bos. Zij hielden het als mensenkinderen niet lang vol. Na veel omzwervingen ving een pleeggezin hem op, een ander pleeggezin haar. Hij verloor het contact, maar hield wel zijn mensenvorm.
In zijn dromen doken steeds weer wolven op.
Ondanks de moeilijke start werd hij een geslaagd zakenman. Zijn geld verdiende hij in de jungle van de bankwereld. Hij sloot vriendschap met een vrouw. Niet zozeer om haar knap gezicht of leuk lichaam maar omwille van haar geur die diep in hem weerklank vond. Bij haar kon hij zichzelf zijn, moest hij geen schijn meer ophouden. Van al zijn geknoei en oplichterij wist zij niets. De politie kwam hem op het spoor en hij moest vluchten. Hij kraakte de kluis op zijn kantoor en ging afscheid nemen van haar. Een diamanten halsketting met bijpassende oorbellen en armband moest het leed verzachten. Persoonlijk hing hij de halsketting rond haar nek. Een aanzienlijke som werd haar toegestopt zodat ze comfortabel verder kon leven. Even later begon hij aan zijn trip naar het huis in de bergen.
En nu staat hij hier. Met inspanning van al zijn krachten slaagt hij er in zijn mensenvorm terug aan te nemen. Hij raapt het wapen op voor zijn bedreiger bekomen is van de aanval.
"Waarom doe je dit?"
"Dat zou je wel willen weten hé"
"Wat heb ik je misdaan?"
"Wat heb je allemaal niet gedaan?"
"Wat bedoel je"
"Herken je me niet?"
En plots valt alle twijfel weg. Zij ziet het aan zijn gezicht.
"Juist. Je hebt het eindelijk door."
"Wat gebeurde er met jou nadat je de roedel verliet?
"Ik werd ook een mensenkind en kwam terecht in een arm gezin. Poetsvrouw was mijn enige beroepskeus. Uiteindelijk belandde ik bij mevrouw Oosterlinck. En al herkende zij mij niet, ik herkende wel haar geur. En jouw geur, zodra je bij haar opdook. Ik besloot wraak te nemen voor de vernederingen onder jouw leiderschap. Alle luxe die je had opgebouwd, zou ik je afnemen. Van mijn laatste spaargeld huurde ik een detective. Om je extra te treffen doodde ik mijn zus. De politie zoekt je voor die moord."
Bij deze bekentenis wordt de wolf in hem woest. Niet meer in toom te houden springt hij af op de koele moordenares, bijt haar de keel door en vlucht het bos in.
|
