Een wiskundeknobbel heb ik allesbehalve en toch ben ik nu wiskunde antwoorden aan het noteren. Gelukkig blijft het bij noteren van de antwoorden en de vragen voor zoon twee. Zijn laatste examen is wiskunde hij moet tweehonderd vragen van buiten leren. En omdat van buitenleren geen sinecure is voor hem heb ik hem aangeboden te helpen en wel door kaartjes te maken met aan de ene kant de vraag en op de nadere kant het antwoord. Nog 120 te gaan.
Gisteren gingen dochterlief en ik naar deze film kijken. We hebben allebei de twee boeken van Dirk Bracke gelezen waarop de film is gebaseerd dus we wisten waaraan we ons konden verwachten. Dat neemt niet weg dat ik op bepaalde momenten mijn ogen toe heb gedaan en/of schrok. Maar we zijn het er wel over eens: de verfilming is goed en de hoofdrollen zijn werkelijk fantastisch geacteerd. Bovendien is het gewoon gezellig zo met dochter naar de film.
Regelmatig los ik de opgave op. Als ik het juist heb, heeft bijna altijd meer dan 50% de juiste oplossing. En dan ben ik blij maar stiekem hoop ik dan dat ik het eens juist heb als minder dan de helft van de mensen het juist heeft. Onlangs is het mij gelukt. Slechts 37% van de mensen had de juiste oplossing en daar was ik er één van. Een kus van de juf en een bank vooruit!
We delen de krant met onze buren. Wij ontvangen hem en als we hem gelezen hebben steken we hem in een rode zak bij de buren in de brievenbus. Als zij hem weer uit hebben hangen ze hem in de rode zak terug aan onze achterdeur. Al jaren gebruik ik een rode zak. Normaal bind de buurman de zak goed vast en blijft die hangen. Als er eens een te stevig windje staat waait de zak altijd terug naar de tuin van de buren. Deze keer niet. Was de buurman hem vergeten? Nee de volgende krant deed ik in een andere rode zak en die kwam netjes terug. Had manlief hem per ongeluk mee naar zijn werk genomen, lag hij thuis op een verkeerde plaats? Het is maar een zak met een gelezen krant maar toch bleven zoon twee en ik erover nadenken en was ik pas tevreden toen ik hem op een onverwachte plek in de tuin terugvond. Was één van de vele vreemde katten die onze tuin dagelijks bezoeken nieuwsgierig naar het nieuws van de dag was geweest?
Vandaag werkte ik thuis. Gelukkig want zo stond ik tenminste niet in de monsterfile van meer dan 500 km. En kon ik de regen bewonderen vanachter het raam.
Het lijkt soms saai om bij het opstaan steeds dezelfde routine uit te voeren. Maar het heeft zijn voordelen want alles loopt gesmeerd. En dat merkt men pas als er eens iets aan wordt gewijzigd.
Wat krijg je als je 37 voornamelijk vrouwen in een ruimte samen zet? Het was gezellig maar mijn hoofd tolde en ik was blij dat ik weer buiten was. Gelukkig waren de werken een beetje opgeschoven en nam ik nu de juiste richting huiswaarts. Vorig jaar reed ik precies in tegengestelde richting dan waar ik naar toe moest en voordat ik dat in de gaten kreeg had ik half Gent gezien.
Vanmorgen op de trein had de reiziger die schuin voor mij zat blijkbaar zin in een babbel. Zo vernam ik dat hij niet van de zomer houdt, taxichauffeur is geweest en verhuisde van Gent naar Namen. De reis verliep daardoor aangenaam en vlot. Dat ik "De Metro" niet kon uitlezen neem ik er graag bij.
Van manlief kreeg ik op kerstavond een paar leren autohandschoenen cadeau. Ze zitten goed en zijn gevoerd, dus warm. In de auto draag ik ze altijd maar ik doe ze wel uit om boodschappen te doen. Kwestie van alles toch goed vast te kunnen nemen. Toen ik dus naar grootwarenhuis ging liet ik ze in de auto achter. Althans dat dacht ik. Want wat zag ik toen ik terugkeerde? De handschoenen lagen voor de auto, ter hoogte van mijn portier. Gelukkig vond ik ze terug voor een ander het nut er van inzag.
