Met oma naar het dagziekenhuis geweest. Wat vervelende onderzoeken laten ondergaan. Ik bleef bij haar want het zou al vlug een halve dag duren. Hebben jullie ook al eens die verweesde verlatenheid ervaren van oude mensen in moderne ziekenhuizen? Ze weten dat ze er niet thuishoren en toch worden ze er door bacteriën en tekorten naartoe getrokken. Ze belanden in rolstoelen waar ze nog nooit in hebben gezeten. Ik krijg zo'n rolstoel in mijn handen geduwd waarmee ik haar nog nooit heb rondgereden. En maar doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.Want je wil haar niet méér ontmoedigen. Ze staart uren voor zich uit in de gele zetel. Kijkt me soms glimlachend aan wanneer ze ziet dat ik haar opneem. Ze doorstaat stoïcijns elke prik en wreef. Eet smakelijk van elke maaltijd maar krijgt het boterpotje niet open. Kan haar koffie niet schenken. Zou even naar het toilet moeten. Heeft moeite met rechtstaan na zo lang zitten. Ik ben blij dat ik bleef. Smeerde boter op haar boterham. Schonk haar koffie in. En hielp haar naar het toilet. Alles om mezelf het ongemakkelijke gevoel te doen vergeten. Ze hoort daar niet. Maar haar lichaam zegt van wel. Ondertussen loopt een andere man rond op de gang. Pyamabroek bijna op de knieën. Of iemand weet waar de Gistelsesteenweg is ? Iedereen steekt zich weg of doet de deur toe. Ik kijk naar haar en zeg tegen hem dat de steenweg weg is. Hij kijkt me peinzend aan, knikt en schuift naar zijn kamer. Ze mocht gelukkig weer mee. Voor nu. Zolang het mechanische monster geen beestjes in haar vindt mag ze mee. We dumpen de rolstoel en schuifelen naar de auto.
