Ze waren met de mobielhome gekomen, uit Frankrijk. " Le campingcar ", zeiden ze, niet zonder trots.Nonkel M, tante T en hun zoon en schoondochter. Het was jaren geleden dat we hen hadden gezien. Nonkel M met de zachte stem en de ijzerharde hand. Tante T met haar eeuwig vertederende nonchalance en voorliefde voor mooie blinkende dingen. Samen hadden ze tien kinderen gehad. Een koppel dat samen paste als een haan en ...een kemphaan. Hun meestal goedmoedige woordenwisselingen rolden over tafel heen en weer, als een kinderspel. Nonkel M was sterk vermagerd en de grote zwarte bril op zijn neus leek nog groter dan ik mij kon herinneren. Maar hij bleef rondlopen in zijn grijze overalls en zijn lichtbruine pet. Tante was ongeveer even groot maar dan in de breedte. Haar tien zwangerschappen hadden van haar één zwangere buik gemaakt , leek het wel. Maar ze was vinnig en rad van tong.
Nonkel M had zoals altijd een enorme aantrekkingskracht op kinderen. Waar hij ook kwam, telkens werden kinderen als door een magneet naar hem toegetrokken. Ook bij ons werkte zijn magie. Ons jongste van 17 maand bleef hem een tijdlang aankijken en bestuderen. Nonkel toverde zijn prachtigste glimlach en je merkte dat hij meteen in de wereld van onze kruiper zat. Na twintig minuutjes hobbelde onze klein wormpje naar hem toe en liet zich gewillig door zijn grote handen op zijn schoot nemen. Vol ongeloof zagen we dat hij zonder probleem een halfuur stilletjes bleef zitten, nu en dan naar boven kijken , naar het vriendelijke gezicht van nonkel M.
Natuurlijk trokken we foto's. Vertederend. Mooi. Met een ondertoon en besef dat dit toch wel een heel speciaal moment was. Want nonkel deed stilaan de boeken in zijn hoofd dicht. Nu en dan wou hij naar huis vertrekken want hij reed niet graag in het donker. " Mais non, mon oncle, on est avec le campingcar ! "( " Maar nee, oom, we zijn met de mobielhome !)
" Ah,...c' est bon ", zei hij dan en knikte." C'est bon ." ( " Ah, dan is het goed ") En ondertussen bleef ons kleintje stilletjes zitten in zijn grote handen.
Na het eten werden de foto's afgeprint zodat ze ze meteen konden meenemen naar Frankrijk. Ondertussen werd het kleine wormpje moe en werd het met de nodige " dada's " in bed gestopt. Nonkel M bekeek de foto's goedkeurend, een beetje van zich afhoudend, een beetje schuin houdend. " Mais ça, ça c'est jolie !" ( " Maar dat, dat is mooi !") zei hij dan. En na even in stilte te hebben nagedacht vroeg hij behoedzaam : " C'est qui, le bébé ?" (" Wie is die baby ?") Ons kleintje had bij hem niets na kunnen laten. Dat boekje ging toe nog voor het geschreven was.
Daarna werd onze Tweede Zoon betoverd. In alle rust en stilte kroop hij op nonkels schoot en speelde met de lego op tafel. Meer dan een uur kleefden ze aan elkaars huid. Ze begrepen elkaar met geen woord maar nonkel bleef belangstellend kijken naar het fantasie spel van Tweede Zoon.
Het afscheid bracht wat we wel hadden verwacht. Zoon kan geen afscheid nemen. Hij begon te huilen. Nonkel M keek verbijsterd. Verward. "Qu'est-ce-qu'il -y- a ?" ( " Wat is er met hem ?")We legden het uit en hij leek het te begrijpen. Grote knuffels, natte zoenen. Maar Zoon bleef ontroostbaar en nonkel was verloren. " Pauv' titi " ( " Arm kleintje ") zei hij hoofdschuddend, terwijl hij naar buiten stapte. "Pauv' titi ". Hij liep het duister in naar de mobielhome waarvan hij het bestaan alweer vergeten was. Hij hoorde mijn Tweede Zoon snikken in mijn armen en draaide zich in het licht van de koplampen nog eens voorzichtig om. Lieve oude man tussen een wereld van doen en een wereld van vergeten. " Pauv' titi ".
(met excuses aan onze francofone confraters,voor de ongetwijfeld vreselijke schrijffouten...)
|
