In Hasselt geraken was minder evident.
Toen ik aan 120 km per uur reed op de E313 kreeg ik een rode waarschuwingslamp op het dashboard.
Onmiddellijk stoppen.
Even later volgde de verklaring: lekke band.
Omdat ik vlak bij een afrit was probeerde ik nog van de autoweg af te gaan.
Het lukte niet.
Ik bleef op de pechstrook, ter hoogte van de afslag.
Half in shock.
Natuurlijk moet je dan de pechverhelping bellen.
Dus ik neem de autopapieren en zoek naar het nummer van de bijstand van mijn automerk.
Wie heb ik aan de lijn?
Een operator die mij achtereenvolgens vraagt: nummerplaat, chassisnummers, inschrijvingsdatum.
Tot ik geïrriteerd opmerk dat ik die 2 laatste gegevens niet vind door de zenuwen én dat ik bovendien op een levensgevaarlijke plaats sta.
Wat krijg ik als antwoord?
"Ik vind uw aansluiting niet terug in onze databank".
Nou moe, dan valt je mond wel open.
Zeer geïrriteerd intussen antwoordde ik dat "ik gelukkig ben aangesloten bij een andere pechverhelpingsdienst en dat ik daar naar zou bellen". Onmiddellijk nadien legde ik toe.
De andere dienst vond mijn wagen wel onmiddellijk terug en een half uur later was er iemand die de band kon herstellen.
Tijdens het wachten onderdrukte ik de angstvlinders met wat spelletjes op de GSM.
Een half uur en 2 gestopte gaten later kon ik verder naar Hasselt.
Waar een sympathieke Bed & Breakfast houder tijd maakte om naar mijn verhaal te luisteren.
Een kop thee later kon ik stressvrij gaan eten.
Eind goed, al goed.
Al heb ik het niet kunnen laten om een mail te sturen naar de niet-behulpzame organisatie van het automerk.
Benieuwd wat hun excuus is.
|
