Onlangs trakteerden de schoonouders de ganse familie op een etentje.
Alles was piekfijn in orde: gezellig getafeld en lekker gegeten.
Toen we echter huiswaarts wilden keren had mijn auto kuren.
De deuren reageerden niet op mijn sleutel en dat was voor het eerst in 3 jaar.
Geen beweging in te krijgen, we konden niet instappen.
De rest van de familie was al onderweg naar huis, dus stonden manlief, dochterlief, schoonma en ikzelf in de kou.
Dan maar geprobeerd schoonbroer op te bellen via GSM.
Helaas, mijn GSM was plat en papa vond het nummer pas na lang zoeken.
Mijn dochter had gelukkig via een noodsleutel de deuren kunnen openen.
Intussen was ik restaurantwaarts gegaan op zoek naar een startkabel. Een bereidwillige beroepschauffeur zou de klus klaren. Helaas, de wagen startte niet. In gang laten duwen door drie sterke mannen: lukte ook al niet.
Uiteindelijk toch maar de pechverhelping opgebeld. Die waren snel ter plaatse.
Het euvel bleek echter niet zo eenvoudig te herstellen. Misschien was er iets fout gegaan bij het eerste aanleggen van de startkabel, misschien was het nog iets anders maar in elk geval duurde de herstelklus zeker 45 minuten. Slechts door de vindingrijkheid en de vasthoudendheid van de opgebelde man slaagde de operatie. Ik doe symbolisch een hoedje af voor die man!
Op gevaar af de goden te verzoeken zal ik het toch maar schrijven: de auto start intussen zonder problemen en oh ja, voor degenen die het zich zouden afvragen: de wasmachine is intussen hersteld.
Marijke
|
