Camel steek haken. Ik had er nog nooit van gehoord. Toch stond het in de werkbeschrijving van mijn deken. Na het bekijken van enkele voorbeeld video's lukte me alvast de eerste toer van de vier. Mijn lievelingssteek wordt het alvast niet want het vereist veel te veel concentratie en is dus niet ontspannend.
Vandaag ging ik met een aantal van mijn oudste vriendinnen eten. Oud in de zin van heel lang elkaar kennen. Er valt altijd wel wat te vertellen en het eten was lekker. Meer moet dat niet zijn.
Voor mij hoeft er zeker niet altijd muziek te spelen. In feite luister ik best vaak naar de stilte in huis. Alleen deze week maak ik een uitzondering en haak ik bij de 1000 klassiekers van radio 2.
Die werd hier gevolgd: kerstavond bij mijn kant van de familie, kerstdag bij de andere kant, Het was gezellig en nergens gingen we met honger van tafel. Integendeel
Het is zo stilaan een traditie in verval: handgeschreven kaarten sturen naar vrienden en familie in deze periode. Zelf heb ik het jaren volgehouden maar tegenwoordig antwoord ik enkel nog op de kaarten die ik ontvang. Al betekent dat niet dat ik niet heel hard geniet van elke handgeschreven kaart die in de bus valt hier, zeker als die met veel zorg gekalligrafeerd werd!
Winterdagen doen aan dekens denken. En dus besloot ik mijn haakprojekt van vorig jaar terug boven te halen. Van de negen blokken zijn er nog maar vijf af. Nog veel werk voor ik er onder kan kruipen.
