'Die In Piece', dacht manlief. Even later verging ons lachen toen het leek alsof we in de achtbaan van een kermis zaten. Een dip is dus inderdaad niet meer dan een 'dip' in de weg, alleen deze waren groot en er waren er veel. Er waren trouwens nog meer leuke verkeersborden. We hebben ze thuis samengevoegd en op fotopapier afgedrukt en twee 'schilderijen' laten inkaderen. ze hangen nu als blikvangers in de hall. Ik zal jullie enkele borden laten zien.
Wij vertrekken binnenkort met het gezin naar Kreta en ik neem mee: mijn goed humeur, véél héél véél zonnekleren en een chicklit boek van zo'n 1000 bladzijden in het Engels. Laat de zon nu maar schijnen Marijke
Op de eerste mooie lentedag ging ik met ons jongste naar het prachtige park naast de muziekschool. Zoon heeft een uur pauze tussen de dictieles en de notenleer en de hele winter aten we ons broodje noodgedwongen in de bakkerij. Eindelijk konden we nu weer gezellig naar buiten. En we waren niet de enige, veel jonge koppeltjes liepen hand in hand door het park of lagen te knuffelen in het net droge gras. Ook oudste liep hand in hand met zijn lief en ging ver van ons vandaan zitten. Tot grote hilariteit van jongste liepen ook de eenden elkaar met veel kabaal achterna en bedreven ongegeneerd de liefde. Helaas werd het lieflijk tafereel verstoord door andere groepen jongeren die met kratten bier fuifden op het gras, en bergen rommel achterlieten. Twee jaar geleden liep ik hier nog op mijn gemak met kleine man en zagen we ouderen en jonge moeders met wandelwagens het park .
Als laatste wilden manlief en ik in Salt Lake City de grote mormonenkerk bezichtigen. Echter puberzoon stak daar een stokje voor. Liever gezegd een zere schouder/nek. Gedurende de gehele vakantie was hun ultieme einde van de dag lekker op hun bed nog even spelen op hun psp. De meeste hotels hadden draadloos internet, waarvan we gratis gebruik konden maken. Ze lagen dan op hun zijde, één arm ondersteunde hun hoofd met de andere speelden ze op hun psp. Puberzoon had onze laatste dag onderweg al veel pijn, maar nu hield hij het niet meer. Op het moment dat er een bult verscheen in zijn hals, besloten we een arts te bellen, ook al geloofde ik in niets ergs, de volgende dag was het de lange vliegreis terug. Bij de receptie raden ze ons aan om naar het ziekenhuis te gaan, omdat we dan sneller geholpen zouden worden. Om 20.00u 's avonds vertrokken we en om middernacht waren we weer terug, snel We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter. De hoofdarts bevestigde wat ik dacht dat het een pijnlijke verrekking was, als we pesé wilden mochten we verder onderzoeken op een hersenvliesontsteking, maar dat hoefde voor ons niet. We kregen een lading pijnstillers meer voor op de terugreis, we moesten veel papieren ondertekenen, maar niets betalen (nog steeds niet). Zoon had nog lang veel pijn ook thuis nog, maar was toch opgelucht. Buiten keken we over een prachtig verlichte stad. Nu moesten we alleen onze koffers nog inpakken dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
%%%FOTO1%%%
toen manlief even snel boodschappen haalde, maakte hij voor mij eenfoto van de mormonen tempel.
Heel wat schoolkameraadjes van mijn dochter zijn bij de gidsen. Omdat de afdeling gidsen een voorstelling gaf, wou mijn dochter de schoolkameraadjes aanmoedigen. Het thema was 'televisieprogramma's' en er werden zowaar enkele goede imitaties weggegeven. Alle kinderen en leiding gaven het beste van zichzelf en het werd best een leuke avond. Alleen werd het wel een beetje laat en dat net nu we vannacht nog een uurtje misten... Marijke
voor onze laatste trip zo'n 446 saaie kilometers naar Salt Lake City. Wel het moment om de mastodonten die we tegen kwamen proberen vast te leggen. Als jullie in een stad rijden, pas dan op waar je voor een stoplicht stilstaat! De lichten die voor jou bedoeld zijn staan namelijk aan de overkant van het kruispunt. en toen kwamen we ons laatste hotel een chique en voor het eerst hadden we twee kamers een beetje verder uit elkaar.
Telkens als de GPS van mijn wagen wil dat ik invoeg op de E of A zoveel, zegt de stem:"rijd de snelweg op". Dat wil ik heus wel doen. Alleen, zo snel gaat het niet meer op al die wegen, noch in ochtend- noch in avondspits. Wil er daarom iemand zo vriendelijk zijn om een ander woord te bedenken en dit in te fluisteren bij de programmeurs van GPS toestellen? Een beetje ironie is goed, maar alle dagen ironie gaat zelfs mij te ver... Marijke
Vrijdag was het zover, de avond waarnaar oudste lang naar uitgekeken had. Toen ik hoorde van het bal dacht ik, is dat nu nodig? Maar toen zoon voor me stond in zwart kostuum met witte blouse, stropdas, deftige schoenen van zijn pa, en één rode roos voor zijn date, voelde ik zowaar een brok in mijn keel. We brachten hem samen naar het bal waar hij zijn lief zou ontmoeten,. Een chique koppeltje, want zo zijn ze bij velen al gekend, alleen wij nog maar net. Ik was als onervaren moeder nieuwsgierig naar wat de andere jeugd droeg en naar lief natuurlijk.
Via Yellowstone park reden we naar het Grand Teton park, waar we alleen maar doorheen reden, en van daaruit naar de plaats Jackson Hole in totaal zo'n 198 km. Jackson Hole is een cowboystadje. elke dag is daar een cowboy show, behalve op zondag zoals vandaag. We aten in een echte 'vreettent' en doorkruisten het stadje in zijn geheel, de donkere donderwolken ontvluchtten we in de winkels, die wel open waren.
We blijven in muzikale sferen met oudste en manlief. Onze oudste sinds zit kort bij een jeugdorkest in Oudenaarde en afgelopen weekend al mocht hij meedoen aan het jaarlijks concert dat doorging in de Mantovani in Oudenaarde. Om mee te mogen doen moest hij wel mee op weekend, twee weken terug. Hij heeft vol enthousiasme meegedaan. Zo'n jong orkest onder de bezielende leiding van een schitterende, ook jonge, dirigent en met ware woordkunst aaneengeregen door een talentvolle presentatrice, goede muziekanten en solisten. Kortom het was meer dan goed en erg leuk. De avond ervoor ging ik mee luisteren naar het genre van manlief, klassiek. De dirigent van manliefs koor trad op met het koor waarin hij zelf zingt en een orkest, allemaal leraren en leerlingen van de Gentse muziekacademie. Ook mooi, alleen anders, met een 'ingehuurde' schitterende tenor.
Yelowstone NP, was mijn lievelingspark en ik had hier gerust een week kunnen doorbrengen. Jammer was dat het weer wat minder was, het regende en het was koeler. In het restaurtant waar wij 's avonds aten bedienden jonge mensen uit allerlei landen. Zo bediende ons een Roemeens meisje, dat nog maar een beetje engels sprak, een hele ervaring voor hen en voor ons deze culturenmengeling. Voordat ik nu de laatste foto's toevoeg van dit park vertel ik er eerst wat meer over. Het is het eerste park van de VS en ligt in de staat Wyoming en een klein gedeelte in Montana en Idaho.Op 1 maart 1872 kreeg het zijn naam. Het is één van de grootste parken van de VS; oppervlakte 9000 km2 rn de gemiddelde hoogte is 2440 meter.Het grootste gedeelte bestaat uit bos, waarvan een gedeelte in 1988 door brand werd verwoest. Dat kon je nu nog op plaatsen zien, de'beheerders' lieten dat zo, omdat er zo spontaan nieuw leven komt. Onze Amerikaanse vrienden hadden deze enorme brand van dichtbij meegemaakt, zij moesten evacueren. Onder het park bevind zich een vulkanische hotspot. Dergelijke hotspots komen meer voor op aarde, maar zelden onder een continent. De vulkaan onder dit park geld als de grootste op aarde. Wetenschappers hebben berekend dat deze supervulkaan gemiddeld iedere 600.000 jaar uitbarst. De laatste dateert van meer dan 640.000 jaar geleden. Een nieuwe uitbarsting zou niet alleen catastrofaal zijn voor het park, maar kan ook een 'vulkanische winter' opleveren, die op het gehele noordelijk halfrond nog jaren lang het leven ontwricht. Er bevinden zich 10.000 warme bronnen en 200 geysers. Yellowstone is ook beroemd om zijn vele meren en rivieren, de bekendste het Yellowstone- meer = 352 km2 en de Yellowstone rivier. En die waren echt prachtig, aan het meer leek geen einde te komen.
Nog enkele mudpots. jammer dat ik de geur niet kan meesturen. Nu ja jammer, ze stonken verschrikkelijk, soms om onpasselijk van te worden, maar ze bleven wonderlijk, al dat geborrel en de kleuren, in dit par had ik zeker een week kunnen verblijven.
Deze trilogie heb ik een tijd geleden met zoveel plezier gelezen dat ik herbegonnen ben. Het verhaal speelt zich af in het Keltische Ierland, een land vol magie, feeën en betovering. Het vertelt de lotverhalen van Sorcha, een sterke en moedige vrouw, dochter en zevende kind van een zevende zoon. Het boek is toegankelijke fantasy dwz de wereld waarin het zich afspeelt is de werkelijke wereld, alleen komen er af en toe figuren uit de ierse mythologie in voor zoals de koningin van het woud. De stijl is m.i. vergelijkbaar met Robin Hobb. Voor wie het wil lezen: de 3 boeken zijn getiteld (in volgorde): Dochter van het woud, Zoon van de schaduwen, Kind van de profetie. Marijke
Ik wist niet dat het bedrijf waar manlief werkt nog een dochter had, totdat manlief zei dat hij naar een paar dagen Toulouse moest om de fabriek daar te bezichtigen Hoewel ik dus vaak zulke dingen op het allerlaatste moment verneem is manlief er toch één uit duizend. vandaar deze ode aan hem
Ik heb mijn ideale man gevonden. Althans een stukje ervan. een héél klein stukje. Eén van duizend. Een gespierd bloot stukje. Een opwindend stukje. Morgen zal ik weer een stuje vinden. En het passen aan het eerste stukje. Elke dag leg ik er een stukje bij. Duizend dagen lang. Elke dag stukje na stukje genieten van mijn ideale man.
Of breng ik jullie nu op een dwaalspoor met mijn poging een gedichtje te schrijven?
behalve geysers en andere natuurwonders waren er ook vele dieren te bewonderen. Hij liep doodgemoederd langs onze auto Eerst zagen we er maar één
Daarna hele kuddes, er onstonden files, omdat de beesten overstaken
deze waren wat schuchterder
voor deze was ik benauwd, gelukkige was deze bruine beer op veilige afstand, toen een koppel erop af stapte, was de gendarmerie snel ter plaatse om ze te stoppen. De beer is dat bruine stipje dus niet verwarren met de rotsblok die heel wat dichter staat.
Ondertussen las ik dit boek uit. En wat kan ik zeggen? De schrijfstijl is zeer poëtisch, bedoeld om elke zin te proeven op het puntje van de tong terwijl je rustig in de zetel zit. Als werkende moeder is dat niet echt een evidentie, maar tussen de bedrijven door is het mij wel gelukt om ganse passages te smaken en naar waarde te schatten. De clou van het verhaal kwam voor mij als een complete verrassing, alhoewel je, achteraf bezien, wel de nodige aanwijzigingen krijgt. Ik vraag mij wel af, na alle lessen bij Tine, of het perspectief overal klopt. Maar al met al vind ik het wel een aanrader om te lezen. Marijke
Puberzoon volgde in de krokus een ehbo-cursus. Hij vond dat goed voor op zijn CV en hij wilt ook gaan thuiswachten, dus kan het misschien nog van pas komen. Deze week duurde de cursus drie middagen en in de paasvankantie nog eens twee en daarna examen. Woensdagavond kon zoonlief niet slapen, hij had last van zeuwtrekjes over zijn hele lichaam. Nu heeft hij dat wel vaker en de specialist had hem afgeraden koffie te drinken, iets wat zoonlief weleens graag gezellig met mij doet. Ondanks dat hij goed naar de arts luisterde had hij het nu weer. Manlief wist wel waarom, op de cursus ze hadden die middag mond op mond beademing, waren ze de poppen vergeten?
We wilden natuurlijk naar de beroemde geyser 'The Old Faithful'. Dat was nog een eindje rijden en onderweg stopten bij vele mooie plekjes. we stopten ook bij een andere geyser de 'Great Fountain Geyser'. Deze 'spoot' maar 2x per dag. Nu stond er met stift op het bordje de tijd geschreven wanneer ze dachten dat dat ging gebeuren. Elke dag was dat op een ander tijdstip. Hoe ze dat weten moet je me niet vragen. De verwachting was een uur nadat we aangekomen waren. We twijfelden of we erop zouden wachten, totdat we een vrouw met een stoeltje en een speciale radio ( gsm's werkten hier niet) zagen plaatsnemen aan de voet van de geyser. We deden naavraag bij haar en bleek dat de geyser elk moment kon spuwen, zij zat bovendien bij de beste plek. Het leek wel iemand die op tornades jaagt, maar gelijk had ze! En deze geyser was prachtig, hij begon kalm, maar wond zich zienderogen meer op, totdat met veel geweld het water naar boven gejaagd werd en het bleef duren, we moesten een keer verhuizen wilden we niet nat worden een ware sensatie was het, op fotos is dat moeilijk over te brengen. We hadden echt het geluk deze geyser mee te maken. Hierna reden we door naar de oude getrouwe. Dit was een heel toeristische plaats en inderdaad elk uur spuit de oude, maar het was gauw voorbij en niet zo krachtig als de vorige. Great fountain geyser the old faithful
'Die In Piece', dacht manlief.
We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter.
dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
Hij liep doodgemoederd langs onze auto
Eerst zagen we er maar één
Daarna hele kuddes, er onstonden files, omdat de beesten overstaken
deze waren wat schuchterder
voor deze was ik benauwd, gelukkige was deze bruine beer op veilige afstand, toen een koppel erop af stapte, was de gendarmerie snel ter plaatse om ze te stoppen. De beer is dat bruine stipje dus niet verwarren met de rotsblok die heel wat dichter staat.
Great fountain geyser 
the old faithful
een wonder der natuur.
