Na het buiten zetten van de vuilniszakken en de strijk heb ik recht op een kwartiertje rust. Straks schiet ik weer in gang want de tafel moet gedekt en groenten gekuist voor het bezoek van mijn schoonouders. Gelukkig kunnen we eten in de zon.
We zijn terug van drie dagen Moezelstreek. Vertrokken na de skype met dochterlief hadden we een vlotte rit naar Alken, dicht bij Cochem. Ter plekke aten we onze eerste maaltijd op een terras en dronken we ons eerste glaasje Spätlese wijn. Het hotel viel mee. We bezochten twee kastelen nl Kasteel Thurant te Alken en de Reichsburg te Cochem, telkens na een inspannende klim. Bij de eerste beklimming sneden we een deel af door de wijngaardvelden. Wat voor mijn man met zijn stevige wandelschoenen iets makkelijker ging dan voor mij met ballerina's. Beide kastelen waren heel mooi. Verder winkelden we in Cochem, Zell en Bernkastel en vaarden we de Moezel af tussen Alken en Cochem. Het was een mooie, ontspannende driedaagse. Alleen verliep de terugreis iets minder vlot wegens een ongeval te Groot-Bijgaarden. Een half uur later dan gepland waren we terug thuis. Nu kunnen we hier verder genieten van het mooie weer.
Het is een mooie uitvinding en daardoor konden we vanmorgen onze dochter spreken. Ze zag er goed en opgewekt uit en had niets dan goeds te vertellen. Over het gastgezin, de school en het leven in het algemeen. Vandaag was er uitzonderlijk geen les maar morgen had ze wel een toets voor wiskunde. Het deed deugd haar te zien en te horen. We kunnen er nu weer een tijdje tegen.
Toen ik vanmorgen naar Brussel moest voor het werk, nam ik een rechtstreekse trein van bij ons. Alleen hoorden we omroepen dat de trein zou halt houden in het volgende station om een defecte verwarming te herstellen. In mijn wagon vond niemand van de reizigers dat nodig, maar veel inspraak hadden we niet. Zolang het maar bij enkele minuten vertraging bleef zouden we geduldig wachten. Evenwel werd dan later omgeroepen dat het defect niet hersteld kon worden door de technici. Er zat niets anders op dan over te stappen. Gelukkig wel op een wachtende trein.
Niet voor mij maar voor mijn zusje. Ze had een feest, ging naar een neergezet tijdelijk toilet vergat bij het naar buitengaan van het kotje dat het verhoogd was en brak haar heup. En daarom spurtte ik gisteren naar Nederland om zusje een hart onder de riem te steken. De operatie was goed verlopen en gisteren had ze al weer een beetje moed en we maakte een korte wandeling buiten met zusje in een rolstoel. De revalidatie zal helaas voor maanden zijn.
Omdat ik vandaag om 8.15 uur moest vertrekken had ik gisteren de wekker gezet op 7.30 uur. Toen de wekker dus afging, ben ik braaf opgestaan. Na het ontbijt te hebben klaargemaakt, wekte ik mijn man. Hij had immers beloofd samen met mij op te staan. Toen ik eindelijk neerzat aan de ontbijttafel viel mijn oog op de keukenklok. 7.05 uur. Ik vroeg mijn man : "Het is toch al 8.05 uur" "Nee" zie die "7.05". Oeps...
