Een tuin is een plezier om in te zitten, maar volgens mij een corvee om in te werken. Gelukkig doet mijn man het meeste werk. Alleen als de haag gesnoeid werd, vraagt hij hulp bij het opruimen van de takken en het verhakselen. Gisteren bracht ik dus een paar uur door met verhakselen. En omdat ik geen twintig meer ben, voel ik dat nu dus aan mijn lijf. Ook manlief kwam er niet ongeschonden uit: een beetje verrekte pols. Wat een mens al niet over moet hebben voor een nette tuin.
Vanmorgen om 7 uur vertrok dochterlief op schooluitstap. Zij zag er al gans de week naar uit. Gezellig kletsen met de vriendinnen op de bus, Romeinse restanten bekijken en vooral..shoppingtime. Wij kijken vooral uit naar haar terugkeer morgenavond rond 22 uur.
Het kleine poesje loopt nog steeds in onze tuin. Aangetrokken door het eten dat we plaatsen en onze 2 jarige kater. Die is nog jong genoeg om er mee te spelen. Onze kattin daarentegen vindt het maar een vervelend ding. Zij blaast er naar. Maar het beestje is dus te snel om te vangen. Hopelijk blijft het weer lang genoeg mooi zodat ze genoeg aan onze kater went om hem bij ons naar binnen te volgen.
De voorganger , het boek 'The devil wears prada' had ik graag gelezen en ook de film met Ann Hathaway vond ik leuk. Dus keek ik reikhalzend uit naar de opvolger. Maar zoals in veel gevallen is en blijft het origineel leuker. Waar ik vooral veel dialogen met Miranda Priestley verwachtte, viel dat tegen. Het verhaal focust vooral op de relatie tussen Andy en Emmy en Andy en haar man. De wraak of meer bepaald de harde klap komt dit maal niet van Miranda. Bovendien was het einde heel voorspelbaar. Natuurlijk blijft het wel een pretentieloos, onderhoudend boek voor een onbezorgde avond op de bank.
Een bezoek aan de tandarts is nooit leuk, vooral niet als er een gaatje moet worden gevuld. Voor het eerst in haar leven moest de dochter er aan geloven. De verdoving krijgen vond ze nog niet zo heel erg. Maar dat die zo lang blijft werken was minder leuk. Gelukkig zal ze vanavond wel normaal kunnen eten.
Sedert het begin van het schooljaar legt dochterlief het traject naar school deels af per tram. Normaal gaat dat heel vlot. Behalve vandaag dan. Zo'n kwartier voor de schoolbel luidt, liet dochterlief me weten dat er geen tram in zicht was. Ze stond er toen al een half uur te wachten. Gelukkig kon mijn man tijdig inspringen en was ze nog op tijd aan de schoolpoort. Maar dit is toch geen reclame voor het openbaar vervoer.
Zijn papiertje heeft hij nu ook. Zoon twee mocht vandaag zijn rijbewijs ophalen, geen papiertje meer natuurlijk in dit digitale tijdperk maar een kaart, kost ook meer :( Zoonlief bracht mij naar het werk om daarna voor het eerst een toertje alleen te rijden.
Wellicht komt het door het feit dat ik opgroeide in een tijdperk waarin feminisme nog belangrijk was. Want gisteravond ergerde ik me. We keken een film waarin een intelligente computer op hol sloeg. En natuurlijk sprak die met een vrouwenstem en had die een vrouwennaam. Mijn dochter uit het na-feminisme tijdperk vond het allemaal niet zo erg. "De meeste computerstemmen zijn toch vrouwelijk mama, dan begrijp je ze beter". Of hoe tijdsgeest blijkbaar toch je ervaringen kleurt.
