Omdat vanaf volgende week de blok echt en definitief begint gunde dochterlief zich nog een ontspannende vrijdagavond. Voor haar betekent dat bakken. En het resultaat mag er zijn: heel lekkere koekjes versierd met gezichtjes van chocola en smarties. Dat wordt 43 keer smullen!
Geregeld ga ik gaan eten met collega's die al op pensioen zijn. We hebben dan altijd veel te vertellen en het is gezellig. Dat ik een paar uur later moest sporten kon de pret niet drukken. En zo speelde ik ook de extra calorieën van de maaltijd kwijt.
In deze donkere maanden kampen blijkbaar nogal wat mensen met een tekort hieraan. Ik dus ook. Maar dat is makkelijk op te lossen met een ampulletje en dat is dan ook wat de dokter mij voorschreef. De rest van de bloeduitslagen was echter prima: bravo voor mezelf!
Toen ik vanmiddag een broodje wou gaan kopen bleef ik met mijn arm haken aan mijn oorring. Plots had ik alleen nog de sluiting vast. Omdat ik niets had horen vallen op straat, was de kans groot dat de oorring ergens vastzat in mijn kledij. Ik was nog vlakbij de personeelsingang en besloot terug naar binnen te gaan. De veiligheidsportier keek raar op toen ik mijn mantel uitdeed. Ik wou immers kijken of de oorring niet in de halskraag was terecht gekomen. Daar was het juweel echter niet beland. Gelukkig vond ik zonder verdere kledij uit te moeten doen het verloren gegaan kleinood: gewoon recht in de mouw van mijn gilet gevallen. Oef, want deze oorringen zijn de lieveling van mijn dochter en ik zou niet graag thuis vertellen dat ik ze kwijt ben...
