Om oma op haar feest in de bloemen te kunnen zetten zou ik om een boeket van 40 rozen gaan. De timing was wat krap dus zorgde ik dat ik als een der eersten de winkel binnenkon. De rozen waren per 10 verpakt en dus vroeg ik aan de kassa om 4 pakken te herschikken tot 1 groot boeket. Vlak na mij kwam een heer en die wachtte geduldig. Ik vond wel dat de kassierster haar tijd nam om het boeket te maken maar ze deed veel moeite en ik praatte gezellig wat met haar. Tot ik even achterom keek bij het afrekenen. Een rij van 10 man/vrouw stond te wachten. Met rozerode wangen stapte ik buiten. Want ik weet wel dat mijn moeder al die moeite waard is, maar de andere klanten niet.
Enkele vrienden/vriendinnen van dochterlief zijn reeds de trotse bezitters van een rijbewijs. En dan moet het ooit eens gebeuren: dochterlief wordt thuisgebracht door zo'n jonge bestuurder. Ik had het daar wel moeilijk mee. Een kind waar je veel moeite hebt ingestoken toevertrouwen aan zo een nieuwe chauffeur gaat niet vanzelf. Niet omdat ik de vriend/vriendin niet vertrouw, maar omdat het zo'n grote stap is. Plots worden ze minder afhankelijk van je. Dat is normaal, dat hoort zo. Ik weet het wel. Maar toch. Waar is de tijd dat ze aan je hand over het zebrapad liepen...
Het was een project dat langer duurde dan ik dacht. Dat bovendien halverwege compleet werd herbegonnen. De pull van mijn man die ik breide met de "dubbelbrie" techniek. Maar hij is af. En hij past. Meer moet dat niet zijn.
Het zou de titel van een Suske en Wiske album kunnen zijn. Maar het was eenvoudig de op het perron aankomende trein die van zich liet horen. Ik schrok zo hard dat mijn hart een slag oversloeg én het een naast mij staande vrouw opviel. Bezorgd vroeg ze of alles wel ok was met mij? Lief vind ik dat, je zorgen maken om een onbekende
