Gisterenmorgen vetrok jongste met zijn klas naar de Ardennen. Een weekje bosklas, zeventig kinderen ( vier klassen) in één bus. De koffers konden met moeite in de bus, maar uiteindelijk vertrokken ze dan, uitgewuifd door al de andere klassen en ouders met al een beetje meer of minder roodomrande ogen. We kunnen hun activiteiten meevolgen in hun bosklasboekje voor ouders en elke dag is er een verslagje te beluisteren via de telefoon. Het is stil in huis.
Onze twee lieve poesjes hebben af en toe een inspuiting nodig tegen kattenaids en niesziekte edm. Gisteren trokken we dus naar de dierenarts. Tegelijkertijd werden ze ontwormd en de dag ervoor waren ze nog door ons thuis behandeld tegen vlooien. Blijkbaar was dat alles tegelijk toch een beetje veel want nu strompelen ze door het huis, alsof al hun gewrichten pijn doen en blijven ze bovendien stilletjes in een hoekje weggedoken. Onze kater Beauty heeft zich zelfs niet verlegd toen we gisteravond met ons drietjes op redelijk luid niveau naar High Shool Musical 3 keken op het grote scherm. Of de film was beestig goed of hij is zieker dan ik denk... Omdat ze toch eten en drinken, maak ik me nog niet teveel zorgen. Beetje uitzieken maar. Marijke
Verbrouwereerd volg ik het nieuws. Een prachtig stuk jeugdsentiment in één keer aan flarden gereden. Waarom...? Tijdens het paasweekend waren we nog daar, we maakten grapjes over koffie drinken bij Pieter. Het was het mooiste feest van het jaar, leuker dan kermis, leuker dan carnaval, vanwege de saamhorigheid, het orange-gevoel, de gezelligheid, de leuke spelen.
Mijn eerste gedachten gaan natuurlijk uit naar de slachtoffers en familie, dat spreekt voor zich.
Elkaar al negen jaar kennen, maar sinds een maand elkaar pas zien staan. Ergens met je lief naar toe gaan waar je anders nooit komt. Hand in hand door het park lopen, zodat je niet meer naar je familie kunt zwaaien. Nog 'even' na school nablijft, en wij op het punt staan de gendarmerie in te schakelen voor verdwenen kinderen. Met je hoofd in de wolken lopen, en struikelen over aardse voorwerpen. In elkaars ogen verdrinken en de ouders laten toekijken en wachten. Haar eindeloos bellen met de huistelefoon, tot wij niet meer konden bellen, omdat onze limiet overschreden was.
zo dit waren dan de fotos uit Amerika, nu kunnen we beginnen denken aan ons verlof dit jaar. De plannen gaan richting Italie, maar we hebben nog niets geboekt.
Het valt niet altijd mee om een puber te zijn. Je bent naarstig op zoek naar je eigen identiteit en als dan wordt gezegd dat je veel op je oudere broer lijkt doe je er alles aan om te ontkennen. Dat lukt puber aardig, maar tegen een paar dames op leeftijd was hij toch niet opgewassen. We waren bij oma op bezoek en de kinderen moesten haar bij het naar huis gaan nog gedag zeggen in het dagverblijf, waar oma overdag haar uren slijt met een tiental andere bejaarden. Na de ahs en ohs bij het zien van dat jonge volk, vroegen de dames of puber en oudste een tweeling waren.
Ons vakantieweekje kan je samenvatten met: -veel luieren op dag 1 en dag 2 na aankomst, rustig in de zon rond het zwembad met mijn boek, man en kind in handbereik. Wel deden we een uitstapje met een klein stoomtreintje naar het 4 km verder gelegen Kournas Lake, één van de twee meren op Kreta.. Er viel niet veel anders te beleven dan met de pedallo op het meer te gaan. Meer hoefde ook niet. -dag 3: onze eerste uitstap naar Rethymno: mooi grieks stadje met authentieke griekse tavernes en winkeltjes. Dochterlief en ik shopten (ondermeer voor de buurvrouw die zich thuis om de twee poezen bekommerde), papa stond er bij en keek ernaar. Alhoewel: hij trakteerde dochterlief en mij op een ouderwets juwelenkistje met schelpen. We aten in een kleine griekse taverne: souvlaki, lasagna, vis en griekse salade. De 'Mythos' pint ging er ook zonder moeite in. -dag 4 ging het richting Knossos. Een niet te missen uitstap voor een dochter met aspiraties om grieks/latijn te volgen later. Gelukkig opteerden we toch voor een gids. Ze sprak Engels en deed ons een "gunstig voorstel" omdat het niet in onze moedertaal was. De dochter kon al redelijk volgen, de rest vertaalde ik. Best wel de moeite als uitstap, zeker als ook het weer meezit. -dag vijf was Chania ons doel. Na een beetje zoeken (we geraakten niet op de E75 in de goede richting) toch aangekomen en een wandeling gemaakt in het authentieke haventje. Dochter bezweek hier voor een kretenzisch jurkje, mama voor een paar zilveren oorbellen met opaalblauw. Hier bestelden we overmoedig een verse visschotel, maar die bleek achteraf toch niet zo vers. Het is de enige keer dat het eten mij niet bevallen is. -dag 6 trokken we tenslotte richting Hora Sfakion (alias Sfakia) en Frangakastello. Hiervoor moesten we Kreta dwarsen van Noord naar Zuid en dat op een klein bergweggetje. De heenrit vond ik dan ook een beproeving maar de bestemming maakte alles goed. Frangakastello is eigenlijk bekend om de ruïne van een venetiaans fort. Meeste toeristenbussen stoppen er 10 minuten op weg naar de volgende halte (hebben we gechronometreerd terwijl wij in de taverne aan de overkant op ons eten aan het wachten waren). Het hotel was absoluut de max: voor het eerst genoten we de luxe van 5 sterren verblijf. Het personeel was altijd zeer vriendelijk en beleefd, de bediening snel (naar Vlaamse genietersnormen soms wat te snel), het eten lekker en op de laatste dag van ons verblijf werd ons nog een mand met eten gebracht. Bij uitschrijven uit het hotel kon er zelfs nog een flesje olijfolie af. Dat laatste is wel goed bedoeld maar niet zo'n gelukkige keuze omdat de beveiliging in Heraklion aarzelde om de valies door te laten. Mijn boek "Wicked" van Jill Cooper is zowat halfweg. Ben namelijk op bladzijde 600 van de 1190. Als vakantielectuur niet slecht, maar geen grootste lectuur. Wel goed voor vliegtuig en aan het zwembad. En tenslotte nog een leuk weetje: aangezien in Griekenland Pasen een weekje later wordt gevierd, vertrokken we op Paasdag van huis en keerden we op Paasdag terug! Marijke
Nietsdoen, valt niet mee als je niets anders gewend bent dan heen en weer te rennen en te vliegen. Op de eerste ochtend van onze weekendje weg, was ik gewoontegetrouw met dag en dauw uit bed. Ik dekte de tafel, zette koffie en thee, kookte de eieren en wachtte. Wachtte eindeloos tot mijn huisgenoten, hun hoofd verbaasd om het hoekje staken om de uitslover met half open ogen aan te gapen. De hele dag probeerde ik zo lui mogelijk te zijn en ging 's avonds vermoeid van het nietsdoen naar bed. De volgende dag weer voor dag en dauw op. Dit keer hadden onze vrienden, die ook mee waren, na een slapeloze eerste nacht hun honden in de woonkamer gelaten. Ik werd dan ook uitgebreid schoongelikt door onze dierlijke huisgenoten. Deze dag vetrokken we al wat meer uitgerust naar apenheul waar we onze ogen uitkeken en de hele dag wandelden en genoten. De derde dag zat iedereen al op mij te wachten en beleefden we een avontuurlijke dag in het park waar we verbleven. En dan natuurlijk veel te vroeg alweer onze laatste dag.
'Die In Piece', dacht manlief. Even later verging ons lachen toen het leek alsof we in de achtbaan van een kermis zaten. Een dip is dus inderdaad niet meer dan een 'dip' in de weg, alleen deze waren groot en er waren er veel. Er waren trouwens nog meer leuke verkeersborden. We hebben ze thuis samengevoegd en op fotopapier afgedrukt en twee 'schilderijen' laten inkaderen. ze hangen nu als blikvangers in de hall. Ik zal jullie enkele borden laten zien.
Wij vertrekken binnenkort met het gezin naar Kreta en ik neem mee: mijn goed humeur, véél héél véél zonnekleren en een chicklit boek van zo'n 1000 bladzijden in het Engels. Laat de zon nu maar schijnen Marijke
Op de eerste mooie lentedag ging ik met ons jongste naar het prachtige park naast de muziekschool. Zoon heeft een uur pauze tussen de dictieles en de notenleer en de hele winter aten we ons broodje noodgedwongen in de bakkerij. Eindelijk konden we nu weer gezellig naar buiten. En we waren niet de enige, veel jonge koppeltjes liepen hand in hand door het park of lagen te knuffelen in het net droge gras. Ook oudste liep hand in hand met zijn lief en ging ver van ons vandaan zitten. Tot grote hilariteit van jongste liepen ook de eenden elkaar met veel kabaal achterna en bedreven ongegeneerd de liefde. Helaas werd het lieflijk tafereel verstoord door andere groepen jongeren die met kratten bier fuifden op het gras, en bergen rommel achterlieten. Twee jaar geleden liep ik hier nog op mijn gemak met kleine man en zagen we ouderen en jonge moeders met wandelwagens het park .
Als laatste wilden manlief en ik in Salt Lake City de grote mormonenkerk bezichtigen. Echter puberzoon stak daar een stokje voor. Liever gezegd een zere schouder/nek. Gedurende de gehele vakantie was hun ultieme einde van de dag lekker op hun bed nog even spelen op hun psp. De meeste hotels hadden draadloos internet, waarvan we gratis gebruik konden maken. Ze lagen dan op hun zijde, één arm ondersteunde hun hoofd met de andere speelden ze op hun psp. Puberzoon had onze laatste dag onderweg al veel pijn, maar nu hield hij het niet meer. Op het moment dat er een bult verscheen in zijn hals, besloten we een arts te bellen, ook al geloofde ik in niets ergs, de volgende dag was het de lange vliegreis terug. Bij de receptie raden ze ons aan om naar het ziekenhuis te gaan, omdat we dan sneller geholpen zouden worden. Om 20.00u 's avonds vertrokken we en om middernacht waren we weer terug, snel We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter. De hoofdarts bevestigde wat ik dacht dat het een pijnlijke verrekking was, als we pesé wilden mochten we verder onderzoeken op een hersenvliesontsteking, maar dat hoefde voor ons niet. We kregen een lading pijnstillers meer voor op de terugreis, we moesten veel papieren ondertekenen, maar niets betalen (nog steeds niet). Zoon had nog lang veel pijn ook thuis nog, maar was toch opgelucht. Buiten keken we over een prachtig verlichte stad. Nu moesten we alleen onze koffers nog inpakken dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
%%%FOTO1%%%
toen manlief even snel boodschappen haalde, maakte hij voor mij eenfoto van de mormonen tempel.
'Die In Piece', dacht manlief.
We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter.
dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
