ok, het moet gezegd, ze zijn dapper, die kinderen van mij. Deze avond - ik was net thuis van een megadrukke werkdag - kwamen ze op het lumineuze idee om een halloweentocht te doen. Ik moet hierbij toch even benadrukken dat er geen enkele voorbereiding aan te pas kwam, zoals hier wel vaker voorkomt. Iemand had een geniale inval en de troep was mee. Ik dus ook. Fluo jas over de piratenjas, buggy mee voor alle zekerheid en plastic piano om het geheel te ondersteunen.
Na twee huizen stond de oudste al te bibberen van de kou en bleef ze bij mij hangen, na vijf huizen had de middelste nog geen woord durven zeggen maar onze kleine dappere piraat gaf niet op. Overal belde hij aan met zijn tasje en vroeg een snoepje voor Halloween.
Wat hebben we geleerd ?
Dat het begrip Halloween nog niet is ingeburgerd in onze straat.
Dat sommige oudjes echt geen manieren hebben ( maar de meeste wel hoor ) en dus gewoon zeer misnoegd aan het gordijn staan te staren maar weigeren open te doen.
Dat veel mensen het ongelooflijk schattig vonden en de piratentas goed werd gevuld.
Dat licht in de living niet altijd wil zeggen dat de mensen thuis zijn ( of willen opendoen denk ik dan maar dat is mijn verdorven geest ).
Ach, thuisgekomen werd de tas ondersteboven gekeerd en mocht Piraat de eerste keus maken. Snoepjes werden verorberd, moeder kneep allebei de ogen dicht.In haar hoofd begonnen zich al herinneringen te vormen aan deze avond.
|
