Omdat vanaf volgende week de blok echt en definitief begint gunde dochterlief zich nog een ontspannende vrijdagavond. Voor haar betekent dat bakken. En het resultaat mag er zijn: heel lekkere koekjes versierd met gezichtjes van chocola en smarties. Dat wordt 43 keer smullen!
Geregeld ga ik gaan eten met collega's die al op pensioen zijn. We hebben dan altijd veel te vertellen en het is gezellig. Dat ik een paar uur later moest sporten kon de pret niet drukken. En zo speelde ik ook de extra calorieën van de maaltijd kwijt.
In deze donkere maanden kampen blijkbaar nogal wat mensen met een tekort hieraan. Ik dus ook. Maar dat is makkelijk op te lossen met een ampulletje en dat is dan ook wat de dokter mij voorschreef. De rest van de bloeduitslagen was echter prima: bravo voor mezelf!
Toen ik vanmiddag een broodje wou gaan kopen bleef ik met mijn arm haken aan mijn oorring. Plots had ik alleen nog de sluiting vast. Omdat ik niets had horen vallen op straat, was de kans groot dat de oorring ergens vastzat in mijn kledij. Ik was nog vlakbij de personeelsingang en besloot terug naar binnen te gaan. De veiligheidsportier keek raar op toen ik mijn mantel uitdeed. Ik wou immers kijken of de oorring niet in de halskraag was terecht gekomen. Daar was het juweel echter niet beland. Gelukkig vond ik zonder verdere kledij uit te moeten doen het verloren gegaan kleinood: gewoon recht in de mouw van mijn gilet gevallen. Oef, want deze oorringen zijn de lieveling van mijn dochter en ik zou niet graag thuis vertellen dat ik ze kwijt ben...
Gisteravond hadden we dus gereserveerd bij de Italiaan die altijd alles vers klaarmaakt. Dat is allemaal goed en wel maar een stoofpotje van kwartel bestellen is dan geen goed idee. Tenzij je het niet erg vindt om minimum één uur honger te lijden. Het heeft wel gesmaakt maar toch denk ik dat ik niet vlug opnieuw naar dat adres ga.
De Sint is terug vertrokken. Vanaf nu mogen we dus officieel de kerstboom plaatsen. We hebben er altijd wel enkele uren werk aan. Want alle aparte stukjes samenvoegen tot één boom vraagt puzzel-en zoekwerk. Achteraf is het wel genieten.
Gevonden, ergens diep in mijn hersenen zaten mijn inloggegevens voor deze Blog verstopt. Maar joepi, ik ben blij niet alleen omdat ik de gegevens weer vond maar ook omdat ik die nergens opgeschreven had. Ik vergeet veel maar dit was een helder moment, oef.
Om het met det woorden van Verminnen te zeggen: "Als je in Brussel wilt gaan eten moet ge niet veel geld uitgeven". Weliswaar aten we niet in de straat van het lied maar met het werk ontdekten we een goed restaurant. Eten kiezen doe je in de keuken en de dagschotel kost amper 11 euro voor een goed gevuld bord. Het adres hou ik echter geheim, ik wil er nog kunnen langsgaan.
Dat doe je volgens de reclame met de trein. Maar als het even kan, verkies ik wel te zitten terwijl ik reis. Vandaag was de trein echter overvol en stonden er zelfs mensen recht in de middengang. Toen ik enkele plaatsen verder een lege zetel zag ging ik er op af. Er stond echter een rugzak op. De student-eigenaar van de rugzak had een koptelefoon op. Na een schouderklop liet hij weten dat de zitplaats bedoeld was "voor een maat". Heb hem vriendelijk duidelijk gemaakt: -dat je geen rugzak op een zitplaats zet op een overvolle trein -dat je in zo'n situatie geen plaatsen voorbehoudt -dat zijn maat veel jonger was dan ik Uiteindelijk kon ik zitten. Had nadien wel het gevoel dat het etiket "bitch" op mijn voorhoofd was geplakt...
Buiten temperatuur van rond het vriespunt. En dan opeens zie je aan de overkant van de straat een veertiger voorbij joggen: in korte short en blote benen. Hij liever dan ik denk ik dan
Vanmorgen stond ik op het perron te wachten op de trein naar Brussel. Aan de overkant stond een korte trein waarop niet mocht worden ingestapt. Plots zie ik een tiener van het perron op de sporen springen, iets oprapen en terug op het perron springen. Dat laatste is al een huzarenstukje op zich want de afstand tussen het perron en de sporen is toch hoog. Maar dat bovendien uitvoeren vlak voor een trein die elk moment kan vertrekken: ik vond het onverantwoord, dom en gevaarlijk. Niemand reageerde echter, ook zijn kompanen niet. Heeft niemand anders dat gezien of ben ik de enige die zoiets onveilig vindt?
Vandaag is de dag dat we besloten opnieuw online te gaan op deze blog. En nu maar hopen dat we dagelijks een beetje inspiratie vinden. Maar Sabine en Ellen beloofden af en toe ook een stukje te schrijven. En ik beet alvast de spits af: belofte gehouden dus!
Bij dit woord denk ik meestal aan iets positief zoals vakantie. Mijn Gps denkt er anders over. Want die kondigt doodserieus aan "files in het vooruitzicht".
Een beetje vreemde ochtend vandaag. Om 5.30u bracht ik jongste al naar Gent met de auto van echtgenoot. Zoon twee bleef overnachten bij vriendin in West-Vlaanderen maar hij moest vanmorgen al weer om 7u thuis zijn omdat oudste de auto nodig had om naar Antwerpen te kunnen gaan. Het was een vroeg komen en gaan van de zonen en mijn auto zal vandaag getest worden op uithoudingsvermogen.
Rustig werken aan de computer is niet altijd mogelijk met een levendige kat in de buurt. Deze keer ging de kat zelfs zo ver om de computer te blokkeren. Even stappen over het toetsenbord en ik zat in de problemen. De computer heropstarten bleek de enige oplossing. Voor de rest hebben we wel de liefste kat van de hele wereld natuurlijk.
