Ik heb een kast voor mij alleen, waar ik al mijn dierbare herinneringen in opberg. Ik zei altijd; als er niets meer bij kan dan wordt het tijd om opruiming te houden. Nu was het zover, het laatste document wat ik er probeerde in te persen viel er steeds weer uit er was totaal geen ruimte meer alles lag erop, ervoor of ertussen gefrommeld. Een halve week heb ik eraan gewerkt om de boel op orde te brengen. Nu durf ik mijn kastdeur zelfs open te laten staan. Alleen veel weggedaan heb ik niet en afscheid nemen van hetgeen er in staat zal moeilijk worden vrees ik, maar wat een beetje orde op zake brengen al kan doen
