Vandaag zeven uur gestapt in de heuvels van de Vlaamse Ardennen. Nodig als voorbereiding op mijn reis in november. Vorige maandag voorstelling gehad, en de gids noemde de reis een "roller coaster" van hoogtepunten. Achteraf zou je een tijdje nodig hebben om te bekomen. Dus ideaal voor de schrijvende mens. Tijdens het stappen veel kunnen denken. Weer eens ideaal voor de schrijvende mens. Want als je wil schrijven moet je allerlei gedachten goed laten rijpen. En vroeg of laat komen ze dan uit je pen gerold. Het gevoel dat daarmee gepaard gaat, is onovertroffen. Maar dat moet ik jullie niet uitleggen natuurlijk. 's Morgens heb ik de beste ideeën. Zelfs voor ik op ben, bij het "soezen" krijg ik van die totaal nieuwe inzichten, alsof de puzzelstukjes dan anders worden geschikt, en daardoor een andere oplossing bieden. Magic. 's Morgens ben ik ook het meest productief. Dan is het pennen geblazen. Opdat er zo weinig mogelijk verloren zou gaan. Meestal schrijf ik vrij direct. Niet van die hellenlange beschrijvingen. Leuk voor jezelf. Maar dikwijls niet zo herkenbaar voor anderen. Ik vind het vlug saai, maar dat zal wel aan mij liggen. Ik schrijf graag over zeer herkenbare dingen, "belangrijke thema's", waar ikzelf en anderen mee worstelen. Zelfs door er over te schrijven heb je er iets aan. En hopelijk de lezer ook natuurlijk. Laat één ding duidelijk zijn : dat thema "verliefdheid" was me wel "opgedrongen" natuurlijk. En ik dacht dat ik daar op één of andere wijze een soort "analyse" van moest maken. In elk geval, ik vond het leerrijk voor mezelf. Ja, als dat geen herkenbaar thema is. Nochtans is schrijven helemaal niet eenvoudig. Elk mens is zo anders, en als je iets schrijft dan gaat eenzelfde tekst door duizend mensen steeds anders geïnterpreteerd worden. Misschien is schrijven gewoon een hopeloze bezigheid. En alleen wat therapie voor jezelf. Veel beter dan roken, of andere verslavingen. Maar de wereld zal je er niet mee verbeteren.
hallo iedereen, Na een zware dag, ben ik toe aan wat rust of dit schrijven me ontspannen zal weet ik niet, 't is in ieder geval een rustiger bezigheid dan, zoals gisteren, gaan dineren en klinken op mijn kranige 80 jarige doopmeter en 's avonds naar een walking diner met fuif ter ere van mijn schoonzus die 50 jaar werd. Dinsdag zal ik niet aanwezig zijn in de "schrijfles". Mijn vriendin en ik organiseren sinds een 2 tal jaar "ontspannen met klankschalen." dinsdag gaat een sessie door en kan ik me dus niet vrijmaken. Groetjes Norva
Schrijfgenoten, Ik dacht dat jullie schrijffanaten waren. Een ganse zaterdag. Zo'n rotweer. En er is niks bijgekomen in die blog van ons. Hoe is het in godsnaam mogelijk ? Ik hoop dat jullie tweede bijdrage subliem zal zijn. Wat mij betreft is dat het enige excuus dat jullie een kans op genade kan bieden. Ik zeg wel "kan" bieden. Denk eens aan je groepsgenoten. Die mogen toch ook aangemoedigd worden. Inderdaad, door onze blog op te fleuren. Ik weet wel, ik hang hier misschien de ambetanterik uit. Maar tegelijkertijd probeer ik jullie wel uit jullie kot te lokken. Maakt deel uit van mijn trukendoos. Zopas de blog van Tine ontdekt. Jawadde, die schrijft er ook niet naast. Ik heb het dan maar uitgeprint. Maar na de maand juli is de printer geblokkeerd. Ja Tine, je doet me wat aan. Mijn enige troost is nu dat pak leesvoer. Zeg maar "leervoer". En hoe ze die foto's op haar blog krijgt ? Ik dacht dat ze zo weinig afwist van internet en zo. Ja, je moet er dus ook niet alles van geloven. Of is het gewoon de bescheidenheid van die westvlamingen. Je krijgt er dat met de beste wil van de wereld niet uit. Zo, genoeg van de os op de ezel gesprongen. Wat zeg je ? "Associaties" ? Dat is een veel te moeilijk woord voor mij op dit uur van de avond. Wat zou SV Zulte Waregem gedaan hebben ? 't Was tegen Roeselare ? Een echte derby ? Kennen jullie iets van voetbal ? Of horen jullie het donderen in FC Köln ? Tijdens het lezen opgemerkt dat ik een wisselvallig humeur had ? Aha, gewoon te wijten aan onze tweede opdracht. Maar zopas bij mijn eerste schrijfsel op deze blog, laat ik jullie nog even op je honger. Nieuwsgierigheid, weet je wel ? Hebben jullie ook dezelfde zwakke plek ? Tijd om te gaan slapen. Laat vooral je rust niet verstoren. Want dat is toch de ziekte van deze tijd. We lopen onszelf continu voorbij. Wie schrijft daar eens een stukje over? Of wordt dat de opdracht voor les 3?Best te doen, vind je ook niet. Ik moet me in elk geval bedwingen. Nee, nu is het echt jullie beurt.
Hay, eer iemand ook maar durft te denken dat de titel van dit stukje betrekking heeft op de toestand in mijn bovenkamer, neen. De titel van dit schrijven is "knetter" omdat ik vandaag onze houtkachel weer volledig winterklaar heb gezet. De ring op de muur opnieuw perfect bevestigd, de aslade geledigd, het venstertje gecleand, en de kachel zelf opnieuw zijn gitzwarte trots terugbezorgd. Gezien de lange herfst dit jaar, van juni tot nu, én de nakende winter leek me dit geen overbodige luxe. Het wordt stilaan weer tijd voor het geknetter van de houtblokken, de geruite wollige plaids op de zetel en de lange avonden met klassieke muziek, een zalig oude porto of een houterige whiskey. Dikke boeken, gezellig gekeuvel en twee zen-spinnende poezen triomferen ver boven de concurrende winterprogrammaties van de tv-zenders. Enfin, sorry voor dit kleine mijmermoment, want we zijn nog niet zover. Hopelijk krijgen we eerst nog een prachtige nazomer, of zoals een ex-collega van mij steevast zei telkens we ook maar een uur de zon te zien kregen in september of oktober, "un été indien". Maar zelfs als dat niet zo zou zijn, dan kan me dat niet raken. Niet na vandaag, nu onze kachel weer op punt staat.
Na raadpleging van deze blog durf ik al niet meer achterblijven. Ben zowat de enige die het nog niet geprobeerd heeft. Mijn tekst voor dinsdag bestaat voorlopig in drie versies en mijn dochter deed me net voldoende stof aan de hand voor een vierde . Dat wordt dus kiezen tegen zondagmiddag. Verder vind ik de lessen best leuk, heb reeds veel bijgeleerd. Het boek "het geheim van de schrijver" boeit mij enorm, maar tegelijkertijd heb ik iets van "Help, dat lukt mij allemaal nooit". Kon het ondertussen wel bestellen in de Fnac, al zeiden ze in de Standaard dat het uitverkocht was. Zo zie je maar, nooit iets onmiddellijk geloven
Het weekend is voor mij alvast begonnen. Iedere vrijdag klokslag 12.00 uur kan het beginnen. Voor ik de kinderen om 15.00 uur van school ophaal heb ik twee uurtjes voor mezelf. En daarmee bedoel ik echt voor mezelf,geen huishoudelijke taken ,al mag mijn berg strijk nog zo hoog zijn,gewoon voor mezelf. Dat kan gaan van uitgebreid in bad,tot shoppen en zoals vandaag lekker een paar uurtjes schrijven of lezen. Zalig! Vanavond begint ons nieuwe cultuurseizoen opnieuw. Dankzij onze vrienden kregen we de smaak te pakken.We beginnen met dans,maar Ozark Henry,Freddy Devadder,Wouter Deprez en nog vele andere staan nog op ons programma. Gewoon op stap gaan met zijn tweetjes is gewoon genieten.Eerst samen de voorstelling beleven en daarna een lekker pint pakken in één van de leuke cafeetjes die Kortrijk rijk is. Ook morgen gaan we lekker uit,we vieren onze 17 de huwelijksverjaardag samen met onze vrienden want toevallig op die dag gaven ze elkaar ook het jawoord. De kinderen kijken verlangend uit naar de thuiswacht van dienst en nemen ze hem weer op sleeptouw met het spelen van monopoly,iets waar papa en mama niet altijd tijd voor hebben.Zij vinden het alvast leuk dat papa en mama weer eens uit gaan. Ook wij vinden het leuk al ben ik achteraf altijd blij dat onze twee koters altijd in hun eigen bedje liggen en niet uit slapen zijn gegaan. Dan kan ik ze nog eens lekker onderstoppen om daarna zelf mijn bedje in te duiken. Alvast een heel fijn weekend aan allemaal En tot dinsdag Groetjes Violaine
hallo Schrijvers, na wat getwijfel heb ik het tenslotte toch gevonden om te bloggen. Het is de 1e keer dat ik dit doe, het voelt wat onwennig,ik weet ook niet hoe het er zal uitzien, en of het wel tussen de andere tekstjes zal verschijnen. We zien wel en wie niet waagt niet wint. Tot de volgende, groetjes norva
Tine, bedankt voor de moeite, leuk. Gedachten dwarrelden al door mijn hoofd voor het volgende verhaal. De weg naar het papier hebben ze nog niet gevonden. Er is alleen nog chaos. Een woensdagmiddag is sowieso chaos. Als chauffeur van dienst wring ik me in alerlei bochten om overal - zonder 'shit' - op tijd te komen. Daarbij probeer hebben enkele pubermagen een onverzadigbare honger. Mijn vijf minuten tijd zijn weer om. Ik moet me haasten om één van mijn zoons op tijd op te halen.
Waw, ik kon mijn ogen nauwelijks geloven vanavond. In mijn mail zat een berichtje dat we met onze beginnende schrijfgroep nu ook het fameuze world wide web opgingen via een blog. Onze eerste stapjes als het ware in deze nieuwe wereld. Je las misschien al het bericht van één van mijn medecursisten, Marc. Binnenkort staan we hier allemaal "te lezen". Ik schrijf binnenkort wat meer en langer én - dankzij de cursus van "Zoeper"Tine- vooral beter en mooier, maar nu moet ik eerst terug naar het "normale" leven van elke dag. Tot heel binnenkort. Groetjes, nico.
Juist voor mijn vertrek een berichtje ontvangen van Tine. Al wat ik kan verzinnen is enkele minuten doortypen zoals bij die oefening van de eerste les. Dat was wel leuk. Maar serieus nu. Gisterenavond al iets verzonnen voor onze tweede oefening. Waar ging dat weer over ? Over dat boterbriefje. Aha, heb mij daar mee geamuseerd. Associaties maken, weet je wel. Hebben we ook geoefend de eerste les. Dat vind ik de max. Maar ik verraad nog niks. Dat is mijn dichterlijke vrijheid. Alhoewel, één keer zo'n poëtisch gezwam is meer dan genoeg. Ik zal het deze keer over een gans andere boeg gooien. Maar ik vertel al veel te veel. Dat is één van mijn gebreken. Ik kan bij God mijn mond niet houden. Ook niet in de les. Heb ik zelf ook opgemerkt. Maar ja, jullie moeten meer je mond roeren. Waarvoor dient die anders ? Wel gedisciplineerd natuurlijk. Anders wordt het één rotzooi. En dan is niemand mee geholpen. Laat ons het volgende afspreken : voortaan moeten de lessen veel losser zijn, gewoon ontspannen, en meer wisselwerking. Ik overdrijf : de tweede keer was er al veel meer inbreng. Jammer, maar nu moet ik vertrekken. Naar Antwerpen. Weer nieuwe indrukken opdoen. En die komen vroeg of laat op papier terecht. Pas op, want jullie zijn ook "targets" natuurlijk. Mijn observatie is vlijmscherp, mijn mensenkennis treffend. Hoe ik dat weet ? Ja, probeer me voor één keer te geloven. Soms zit ik er naast. Onlangs nog. Wat een kater ! Een goeie vriend. En plots bleek die toch helemaal anders te zijn dan gedacht. Wham ! Ik was er echt niet goed van. Nu is het genoeg geweest. Het is jullie beurt. Vertel maar. En pak me op mijn zwakke plek, nl. mijn nieuwsgierigheid. Een uitgedaagde medecursist is er twee waard.
Juist voor mijn vertrek een berichtje ontvangen van Tine. Al wat ik kan verzinnen is enkele minuten doortypen zoals bij die oefening van de eerste les. Dat was wel leuk. Maar serieus nu. Gisterenavond al iets verzonnen voor onze tweede oefening. Waar ging dat weer over ? Over dat boterbriefje. Aha, heb mij daar mee geamuseerd. Associaties maken, weet je wel. Hebben we ook geoefend de eerste les. Dat vind ik de max. Maar ik verraad nog niks. Dat is mijn dichterlijke vrijheid. Alhoewel, één keer zo'n poëtisch gezwam is meer dan genoeg. Ik zal het deze keer over een gans andere boeg gooien. Maar ik vertel al veel te veel. Dat is één van mijn gebreken. Ik kan bij God mijn mond niet houden. Ook niet in de les. Heb ik zelf ook opgemerkt. Maar ja, jullie moeten meer je mond roeren. Waarvoor dient die anders ? Wel gedisciplineerd natuurlijk. Anders wordt het één rotzooi. En dan is niemand mee geholpen. Laat ons het volgende afspreken : voortaan moeten de lessen veel losser zijn, gewoon ontspannen, en meer wisselwerking. Ik overdrijf : de tweede keer was er al veel meer inbreng. Jammer, maar nu moet ik vertrekken. Naar Antwerpen. Weer nieuwe indrukken opdoen. En die komen vroeg of laat op papier terecht. Pas op, want jullie zijn ook "targets" natuurlijk. Mijn observatie is vlijmscherp, mijn mensenkennis treffend. Hoe ik dat weet ? Ja, probeer me voor één keer te geloven. Soms zit ik er naast. Onlangs nog. Wat een kater ! Een goeie vriend. En plots bleek die toch helemaal anders te zijn dan gedacht. Wham ! Ik was er echt niet goed van. Nu is het genoeg geweest. Het is jullie beurt. Vertel maar. En pak me op mijn zwakke plek, nl. mijn nieuwsgierigheid. Een uitgedaagde medecursist is er twee waard.
hallo Schrijvers, na wat getwijfel heb ik het tenslotte toch gevonden om te bloggen. Het is de 1e keer dat ik dit doe, het voelt wat onwennig,ik weet ook niet hoe het er zal uitzien, en of het wel tussen de andere tekstjes zal verschijnen. We zien wel en wie niet waagt niet wint. Tot de volgende, groetjes norva
