Gisteren kon ik jongste weer ophalen. Een blij weerzin maar hoewel ik brandde van nieuwsgierigheid wilde jongste op weg naar huis niet veel meer zeggen dan; het was leuk en Venetië mooi daarna wilde hij heel graag naar zijn muziek luisteren om te bekomen van de lange reis. Vandaag kwamen de verhalen en ook meteen de stress omwille van de planning voor zijn GIP. Veel vakantie zal hij spijtig genoeg niet hebben.
Gisteren vertrok dochterlief richting Slovenë-Kroatië en Venetië op eindejaarsreis. Ik mocht haar niet meer uitzwaaien. Dus nam ik afscheid door haar af te zetten bij een vriendinnetje. En natuurlijk begrijp ik het wel dat uitzwaaien niet hoeft. Maar ik had toch wel wat heimwee naar vroeger toen alle moeders samen alle kinderen uitzwaaiden...
Het liedje "YMCA" klonk op de radio. Aan de lichten zong mama mee en maakte de bijhorende gebaren. Hilarisch vonden mijn dochter en haar vriendinnetje dat. Maar ze kwamen wel kei-opgeruimd toe aan de schoolpoort.
Wellicht heeft iedereen al gehoord van de film. Maar het boek had ik nog niet gelezen. Tot nu. Ik vond het een boeiend verhaal over een vrouw op zoek naar de zin van haar bestaan. Heel poëtisch en weemoedig verwoord ook.
Vraag: "Zijn jullie al lang thuis?" Antwoord:"Dat hangt ervan af in welke tijdseenheid je het uitdrukt" Voor mij was eigenlijk "Ja" of "Nee" voldoende geweest...
Zo stilletjes moeten de valiezen hier ook worden gepakt. Daarvoor moet er nog worden gestreken. Zal dat laatste alvast op mijn to do list van morgen zetten.
Het was een hele uitdaging. Alleen al er geraken. Want toen ik netjes de routebeschrijving had gevolgd die op internet stond, bleek de dienst verhuisd. Gelukkig stond in het foute metrostation wel goed uitgelegd hoe ik in het goede station moest geraken. En omdat ik steeds de nodige speling voorzie kwam ik nog ruim op tijd aan.
