Op drie dagen tijd heb ik 2 moeders zien begraven worden. Dat gaat een beetje aan je hangen. " Hoe oud waren ze? " vroeg iemand me. Doet dat er toe ? Van ieder moeder is ieder mens nog een klein kind. Vanmorgen was het zo'n groot verdriet. En dan zit je, ergens halfweg de kerk, te kijken, van op een afstand. En bedenk je dat je nog even bent vrijgesteld. Hoewel slopende ziektes langzaam hun intrede doen, kunnen we ons nog even comfortabel nestelen in het portaal van de hoop. Maar voor mijn collega is dat portaal al verdwenen. De deur is opengezet en ze wordt niet vriendelijk binnen gevraagd.
Hoe doe je dat dan, vraag ik me af. Huil je naar de maan ? Vervloek je de opkomst van de zon ? Toevallig waren het nu 2 zonnige dagen waarop de moeders werden begraven. Wil je dat wel, als kind ? Wil je geen dreinende regen ? Wil je niet gewoon in je huis, in je kamer, in je bed, in het donker blijven ? Wil je niet vooraan in een koude kerk zitten, beseffen dat het moment van afscheid eigenlijk de rest van je leven wordt ?
Ik zag haar buiten komen, hand in hand met haar man. Ze was zo mogelijk nog kleiner, nog frêler, nog...( zucht ). Het gaat een beetje aan me hangen. Want een mens vraagt zich echt af ; hoelang kan ik me nog nestelen ?
|
 "Sad"){kind=icon}
