Vanmorgen liep de wekker al vroeg af. om 4.50u moest ik puberzoon naar school brengen voor hun uitstap naar Parijs. Vanacht keren ze terug.
Wat we allemaal niet voor onze kinderen doen. Ze beseffen wel dat ze welkom zijn. Vandaar dit stukje over onze wondertjes.
Ingenesteld in haar warme schoot, voel ik, dat ik geluk ben.
Miljarden zijn mij al voorgegaan, vergeefs.
Ik blijf en werk hard aan mijn miraculeuze verandering.
Gespannen of mijn ouders eindelijk doorhebben dat ik er ben, laat ik mijn hart kloppen.
Ik trappel van plezier als ik hun blijdschap hoor.
Ze willen het allemaal graag weten, maar mijn geheim koester ik.
Als mama haar handen op haar buik legt, raak ik ze met de mijne onzichtbaar aan.
Als papa mij zoekt schop ik hem, zodat hij wat zachter duwt.
Iedereen wordt ongeduldig.
Tijd om me klaar te maken voor een nieuw avontuur.
Ik neem niet graag afscheid van mijn warm nestje en de reis beangstigd me.
Maar vergezeld van de oerkracht van mijn moeder, ontmoet ik een nieuw begin.
Als bewonderende blikken mij liefkozen besef ik, dat ik nog steeds een wonder ben.
|
