Dochterlief moet voor Nederlands een Fantasy/SF boek lezen. Mama is een grote fan van Fantasy. En kijk: het boek Eragon staat op de lijst. En dat boek staat dus gewoon in mijn boekenkast. Dus deze keer geen zoektocht in verschillende bibliotheken of op internet. Hopelijk vindt dochterlief dit boek (en de drie die er op volgen) net zo goed als ik.
Alle delen van deze serie werden door mij verslonden wegens spannend, vlot geschreven en goed uitgewerkte karakters. In afwachting dat "City of heavenly fire" (het laatste deel) verschijnt, ga ik de voorafgaande boeken lezen. Clockwork Angel, Clockwork Prince en Clockwork Princess. Daarnet besteld aan verminderde prijs. Als ze even goed zijn als de andere delen zal het niet lang duren eer ze uit zijn.
Ben bezig aan mijn laatste leesvoer. Gelukkig viel er een reclame in mijn e-mail bus. Een webwinkel verlaagt de prijzen van boeken die mij interesseren. Vlug morgen bestellen dus.
De school was uit en ik wachtte op mijn dochter. Mijn wagen was gewoon geparkeerd, maar op de rijbaan naast mij was het behoorlijk druk. Allemaal ouders op zoek naar een parkeerplaats of ongeduldig aanschuivend tot een voorganger ingevoegd had. En plots stopt een wagen, een oudere dame stapt heel langzaam uit, neemt een bloementuil vast en gaat ermee naar een iets verder gelegen huis. De auto laat ze zodanig achter dat die de rest van de straat blokkeert. Ze belt aan bij het huis en laat de bloementuil achter. En stapt dan rustig terug naar de auto. Ze lachte opgetogen toen de deur toch nog openging en de ontvanger bedankte voor de bloementuil. Iemand een plezier doen was duidelijk belangrijker dan een file.
Vanmorgen nam ik de trein naar Brussel. Ik was aan de late kant en moest nog een parkeerticket nemen. Het was donker en ik had mijn bril niet op. Gelukkig weet ik wat ik moet doen. Duwen op de gele knop voor lang parkeren, 3 EUR insteken, drukken op de groene knop voor ticket. Ik deed het dan ook op automatische piloot. Helaas: geen ticket. Gedrukt op rode knop voor geldteruggave. Ondanks de tijdsdruk herhaalde ik daarna de procedure. Opnieuw geen ticket. Maar driemaal is scheepsrecht: dus ik startte opnieuw. Weer geen ticket. Mocht er al een boodschap verschenen zijn op de automaat, ik zag ze niet en kon ze niet lezen. De tijd tikte intussen verder. Ik besloot een andere automaat te proberen met hetzelfde resultaat. Ik legde dan maar de parkeerschijf en ging op weg naar de trein. Op de wandeling naar het station bedacht ik plots: misschien is het tarief wel opgeslagen. Maar ik vond dat ik genoeg inspanningen had gedaan en nam het risico op een boete. 's Avonds op de trein rees de vraag: To pay or not to pay? Het laatste bleek het geval. En met mijn bril op kon ik aan de parkeerautomaat vaststellen dat het tarief inderdaad is opgeslagen. Met een halve euro. Mijn parkeergeldpotje zal dus gespijsd moeten worden.
Vanmorgen net te laat vertrokken voor mijn ziekenhuisbezoek. Anderhalf uur over 20 km en een half uur te laat op mijn date maar ik mocht toch nog op visite bij de arts.
