Miou is een zeer lieve poes. Een oude, wat trage poes bij het oversteken. En vandaag is het heel erg druk in onze straat. En sommige chauffeurs rijden veel te snel. Vanaf nu zullen we onze Miou moeten missen. Heel erg hard missen. We zullen haar niet meer aantreffen in de aanhangwagen. We zullen haar niet meer zien 's morgens op ons terras, miauwend om eten en aandacht. We troosten ons met de wetenschap dat we haar veel knuffels en lekkere beetjes gegeven hebben. Dat ze nu vast en zeker geen last meer heeft van haar gekwetste achterpoot. Dat ze nog mooie warme dagen heeft gekend. En dan lag zij in het gras, wij in de stoel ernaast. En dat ze niet heeft afgezien. We zullen je niet vergeten Miou.
Er is veel te doen rond de herdenking van de Eerste Wereld Oorlog. Ook de kalligrafie-leraar organiseert een wedstrijd daarrond. In het kader daarvan probeer ik me vanuit verschillende hoeken te inspireren en momenteel lees ik het boek 'Honger' van Rick Blom, een geschiedenis uit de eerste wereldoorlog. Tegelijkertijd probeer ik het contrast vast te leggen door foto's te nemen van afval dat wij heden ten dage overal achterlaten. Ik hoef niet echt op zoek te gaan en ben beschaamd.
Normaal wordt bij ons het vuilnis opgehaald op maandag. Aanstaande maandag is echter een feestdag. En dan wordt het vuilnis opgehaald op vrijdag. Helaas had ik dat pas door op vrijdagmorgen om 7.15 uur. De vuilnismannen zijn vroege vogels, maar ik besloot het er toch maar op te wagen en de vuilniszak alsnog op straat te zetten. Zelfs al stond er bij de buren niets meer. Wellicht een teken dat de kar al was gepasseerd. Maar toch zette ik het vuilnis buiten. En ja, ik had geluk. Want zelfs al was de kar al op de terugweg en had de chauffeur het laattijdig gezien en moest hij achteruit rijden, de zak met vuilnis werd meegepakt. Merci dus vuilnismannen!
In het boek "City of heavenly fire" verwijst men naar personages uit vorige boeken. Omdat ik die al een klein beetje vergeten was, dacht ik "laat ik het even checken op internet". Ik dacht niet dat het veel zou uithalen, maar kijk. Door één enkele zoekterm in te voeren, kreeg ik de volledige lijst. Toch een prachtig ding, zo'n zoekmachine.
Het is vast wel een prachtig vakantieland. Maar als voetballand heb ik er nu wel genoeg over gehoord. Dus toen de radioreporter aankondigde dat "heel België enthousiast wordt" zei dochterlief doodleuk :" dan kent hij jou niet, hé mama".
Het wordt een week van "laatste keer dit schooljaar" voor onze dochter. Zoals: laatste keer studie (gisteren), laatste (halve) schooldag (morgen), laatste turnles en zelfs "laatste rapport voor de examens". Nu nog juist de laatste examenperiode van dit schooljaar doorkomen..
Jongste is ingeschreven in Brugge! Zoon was op school dus gingen manlief en ik met z'n tweeën op internaatjacht. We twijfelden tussen twee, woensdagmiddag nog eens met zoon naar Brugge. Vanuit Brakel toch een uur rijden dat werd haasten omdat de beheerders niet de hele middag aanwezig waren. Nipt waren we in Brugge en om toch zeker op tijd te zijn nam ik een spurt jongste volgde moeizaam. Met zijn mams in zijn uniformkleding door de stad rennen was te beschamend ook al liepen we richting station en konden de mensen denken dat we de trein moesten halen.
Om vanmorgen van mijn ene afspraak naar de andere te gaan stuurde de GPS mij langs kleine dorpen en smalle wegen. Rustig rijden was het wel op die manier.
Een eigen wagen is uiteraard een luxe. Makkelijk als de dochter ergens naar toe wilt. Of om te gaan werken. Maar voor die luxe moet worden betaald. En dat deed ik netjes. Moet ik weer een jaar lang niet denken aan de verkeersbelasting.
