Ha, ik ben de eerste van goede wil ! Nu zien of ik het blijf volhouden...Het was zoals steeds weer leuk vrijdag. De afwezigen hadden ongelijk ! en zoals beloofd de eerste inzending. Later doe ik nog wel de tweede .Dag !
Vorige zaterdagavond waren we uitgenodigd bij vrienden op een etentje. Alles picobello in orde. Alleen toen we thuiskwamen, was onze poes nog niet terug van haar avonduitstap. Dat is heel ongebruikelijk. Ze reageerde ook niet op ons roepen. Met een klein hartje gingen we slapen. Zo rond 4.30 u begon het te gieten. Maar nog geen Belle die kwam miauwen aan de deur. 's Morgens rond 9 uur vond ik haar dan in de tuin van de buren. Door en door nat, verkleumd tot op het bot, en zo goed als geen reactie op de stem van mijn man of mezelf. Haar vlug binnengehaald, langzaam trachten op te warmen, haar proberen wakker houden, enige reaktie uitlokken. Naarmate ze opwarmde ook geprobeerd haar recht te zetten, maar dat ging niet. Blijkbaar was er meer aan de hand dan onderkoeling alleen. Veearts dan maar gestoord op zondagmorgen. Gelukkig mochten we onmiddellijk gaan. Naast onderkoeling (gelukkig niet meer levensbedreigend) constateerde hij toch een kwetsuur van het bekken ter hoogte van de aanhechting met de ruggegraat. Blijkbaar heeft ze een klop gehad van een auto of ergens buiten een sprong gemist. We zullen het nooit met zekerheid weten. De veearts heeft haar dan gehouden tot maandagavond en de nodige foto's genomen. Er bestaat een kans dat de poes vanzelf geneest met de nodige rust en "tender and loving care". We zijn nu donderdag en stellen toch elke dag wat vooruitgang vast. Dinsdag iets meer alertheid in ons bijzijn, heel klein beetje gegeten. Woensdag probeerde ze al heel voorzichtig één of 2 pasjes en ronkte ze zelfs, en at ze nog een beetje meer. We beginnen stilaan dus een heel klein beetje hoop te krijgen. Als wij niet thuis zijn ligt ze in een oud "kinderpark": gekregen van mijn schoonmoeder. Haar tic om niets weg te gooien kwam nu eens goed van pas. Bak, eten en drinken op 1 voetstap verwijderd en niets waar ze zich aan kan kwetsen. Zijn we wel thuis dan ligt ze steeds vlak bij ons, om haar levenslust en alertheid aan te wakkeren. Maandag 8 maart gaan we terug naar de veearts. We zullen dan horen of het zo verder kan dan wel of een operatie toch nodig is. Afwachten en duimen, meer kunnen we nu niet doen. Marijke
