Gisteren voor het eerst in jaren nog eens gekeken. Wat me bijbleef: de goede prestatie van onze eigen Laura, de lange krullen en de vest van de zanger van Polen, de zangeres en de jurk van Australië, de zeer fantasierijke jurk van Duitsland. En wat mij betreft had Australië mogen winnen.
Alle leden van ons gezin kregen een persoonlijk sms van jongste: "De Gip-jury was fantastisch". Niet hij alleen was super blij. Wij genoten allemaal mee een mooie afsluiting van een enorme stressperiode voor het hele gezin. Nu nog de laatste loodjes.
Het is iets waar ik aan lijd maar niet in die mate dat ik het huis niet durf verlaten. En het is iets wat zich maximaal 3 x per jaar kan voordoen. Dus met de angst ervoor valt nog te leven Weet je niet wat het is? Dan bent u er vast van gespaard. Van de angst voor vrijdag de 13de.
In de snackbar waar ik tussen de middag vlug een broodje at, kwam ook een dame aan de tafel naast mij zitten. De tafeltjes stonden wel heel dicht bij elkaar zodat het leek alsof ze naast mij zat. Maar zij knoopte wel een praatje aan.
De afspraak was dat zoonlief met de fiets naar het station zou gaan. Maar het regende en hij moest een presentatie houden. Na snel overleg bracht ik hem naar het station en reed ik meteen door naar mijn afspraak. Ik had hem aangeraden de reserve autosleutel en huissleutel mee te nemen met de bedoeling dat ik de auto aan het station zou parkeren en de trein naar mijn volgende afspraak zou nemen. Zo kon zoon met de trein terug en de auto naar huis en ik zou thuisgebracht worden door vriendin. Ik had gekeken op het internet hoe laat mijn trein reed. Mijn doktersafspraak liep eindeloos uit en ik moest me haasten voor de trein. Ik had nog twee minuten voordat de trein vertrok en een probleem, ik was vergeten te kijken welke richting mijn trein ging. Op het bord zag ik de tijd waarop mijn trein vertrok, vlug een kaartje gekocht en net op tijd in de trein. Helaas verkeerd gegokt, verkeerde trein, dezelfde trein reed weer terug naar mijn beginpunt en ik ging weer mee na weer vlug een kaartje gekocht te hebben en vriendin gebeld om me op te halen. Gelukkig was ik op tijd op mijn afspraken en kwam ik veilig thuis ondanks dat ik het spoor even bijster was .
Deze middag at ik alleen in het bedrijfsrestaurant. Er was nog veel plaats dus ik nam plaats aan een tafel voor 4 personen. Plots komt een dame naast mij zitten. Ze had een kopje koffie en suikerklontjes mee. Omdat er overal nog plaats was dacht ik dat de dame om een praatje verlegen zat. Maar ze zei geen woord tegen mij. Niets. Stilte. Raar vond ik het. Collega's aan wie ik het vertelde dachten dat ze die plaats als haar speciale "ik drink hier altijd koffie"plaats beschouwde. Het is een mogelijke uitleg in elk geval.
Voilà, mijn eerste smartphone gekocht. Zodat die verbonden zal kunnen worden met de nieuwe auto. Eerst moet ik echter de simkaart van het werk er nog inkrijgen. Voor ik dat doe zal ik maar klein beginnen: proberen de telefoon op te laden.
