Afgelopen donderdag een dagje uit met mijn vriendin. De vraag was gaan we shoppen of relaxen? Na een moeizame tocht naar het buurland, was ik bij dat we voor relaxen gekozen hadden. Zalig in een welnesscentrum even wegdromen van het dagdagelijkse. We lieten onze gedachten wegdrijven in het zoutwaterbad, openden onze poriën in het mintbad en genoten van herinneringen ophalen. Ik had besloten in één dag heen en weer te reizen vanwege gebrek aan tijd. Achteraf goed voor het thuisfront. Een ongerust belletje rinkelde de hele dag zachtjes in mijn hoofd en mijn gsm had ik standby. Het nieuws kwam 's ochtends al op de radio; er was een 15-jarig meisje uit Oudenaarde verongelukt. Ze zat niet bij puberzoon in de klas maar wel op school en het was hard. Vrijdagmiddag moest ik met een paar teamleden naar een symposium: 'humor in de palliatieve zorg'. Ik had het niet gedacht, maar ging toch een beetje opgepept weer naar buiten.
"Mijn hoofd hangt in de wolken waar stemmen
binnensijpelen en elke simpele gedachte uit mijn realiteit weren. Overal waar
ik kijk, overal waar ik ben zie en hoor ik het voorwerp van mijn laatste verzuchting.
Ik ruik hem zelfs, alsof hij niet alleen mijn hoofd en mijn hart maar ook mijn
neus heeft veroverd. Nochtans is hij hard, niet het soort waar je als
geliefde je hoofd op vlijt al moet ik toegeven dat ik dit in de late
nachtelijke uren vaak heb geprobeerd. Want vele nachten al houdt hij me
gezelschap. Zijn aanvankelijke terughoudendheid maakte plaats voor een oneindig
aantal woorden en fluisteringen, beloftes en nieuwsgierigheid. En ik wilde
altijd maar meer,was onverzadigbaar in mijn honger naar zijn fantasie. Mijn
leven werd even op wacht gezet. Niets leek me belangrijker en voortdurend zocht
ik zijn aanwezigheid, wetende dat dit alles toch van korte duur zou zijn.
Meermaals sloot ik hem in mijn armen, op de meest onmogelijke uren van de dag,
waarop er eigenlijk honderd-en-één dingen op me lagen te wachten die op een
minder gevoelige wijze beroerd moesten worden. Toch heb ik me ditmaal totaal
laten gaan. Ik las zijn verhaal ,dompelde me onder in zijn woorden. Het einde
was geen zachte fluistering, geen voorzichtig vaarwel en zeker ook geen
droefenis van zijn kant. Het einde was een keiharde muur waar ik met volle
geweld mijn hoofd tegen ramde. Want de koortsachtige uitstappen van mijn hart
geven me al vlugde neiging doof en
blind te zijn voor wat zich om de hoek bevindt. Nu is het voorbij. Hij ligt
eenzaam en uitgeblust op mijn bed. Al zijn geheimen zijn prijsgegeven. En
hoewel ik me zo graag opnieuw in hem zou begraven, niets zou ooit nog hetzelfde
zijn. En de eenzaamheid die hij gedurende zijn verhaal had uitgestraald, heeft
zich nu ook een beetje aan mijn huid gesmolten. Zo draag ik het nu ook bij mij,
gevlekt als de huid van een kameleon. Vanaf nu zal ik opgaan in mijn omgeving.
Hij kijkt me aan vanuit zijn honderden bladzijden en sluit zijn honderden ogen.
Dag Boek."
Voor wie wil proberen hetzelfde te ervaren : De Schaduw van de Wind, van Carlos Ruiz Zafon : FANTASTISCH !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
je kraakt als het vergeten deurtje van een verlaten huis je piept als een muis met ademnood je raspt als het schuurpapier in de handen van mijn vader je gloeit als de laatste kolen van een open vuur je kreunt als een soldaat alleen in de nacht je slaapt als een marmotje licht en op wacht
Mijn klein mormeltje is ziek geweest. Vorige week naar het ziekenhuis gebracht. Het gevreesde virus had hem in zijn macht. Koortsachtig keek hij me aan bij de dokter. En ik was opgelucht toen ze zei dat hij moest worden opgenomen. Arm beestje. Zoveel koorts, zoveel ademnood. Gelukkig kon ik er bij blijven. Want je wil nergens anders zijn. Een kamertje van 2 op 3 meter. 5 dagen aan een stuk. En langzaam werd hij beter. Natuurlijk werd hij beter. Die dingen gaan wel over. Gelukkig. Even ben ik totaal weggeweest. Vijf dagen alleen maar voor mijn klein wormpje gezorgd. Nu is hij terug thuis, nog vrolijker dan anders.Waarschijnlijk volledig high van de 6 aerosols per dag... Hij raspt en kucht en schuurt. Dat wordt weer kinesisten ( vanaf nu is dit voor mij een werkwoord aangezien ik 60 keer zal mogen langsgaan...). Mijn andere schatten hebben het fantastisch gedaan. Papa heeft ze zelfs in bad gestopt ! Dochterlief niet. Die is al te groot. Die doet dat alleen. Papa vloog uit de badkamer. Ik zie nog altijd zeepresten in haar haar. Vandaag opnieuw baddag hoor. Gelukkig mag mama blijven ... Eén voordeel aan urenlang in het ziekenhuis verblijven : schrijven en lezen. Nu even groentenpapje maken maar straks typ ik het nog wel neer !
Sabine ps : vorige berichtje was ik blijkbaar nogal verward. 2 maal toegevoegd ? Zalig zijn de verwarden van geest zeker ?
