Nog heel veel aan het denken geweest : to titel or not to titel. Ik ben er nog niet helemaal aan uit. Bedankt hé hendrik !
Vandaag weer een spannende afsluiter gehad. Net als je denkt dat je het wel hebt gehad komt er nog een extraatje om de hoek kijken. Ik heb op mijn vrije namiddag heel wat heen en weer gecrost ( dochter mocht onverwacht naar vriendinnetje ), boodschappen gedaan en maaltijd in elkaar gebokst ( voor de geïnteresseerden : hesp-kaasrolletjes met groentjes, tomatensaus, puree en een groentenschotel van aubergine, tomaat en courgette )om tegen half zes met mijn tong op mijn schoenen achter mijn middelzoontje te gaan naar de opvang. Ach, waarom niet, vlug even heen en weer, geen gsm mee, geen portemonnee (echt waar, de allereerste keer in mijn leven dat ik zonder beide kleinoden op stap ga). Kom ik in de opvang toe, hoor ik daar onmiskenbaar het gehuil van mijn zoon ( derde kleuter ). Aan de toon en intonatie te horen is het ( voor hem in ieder geval ) vrij ernstig. Ik kijk om het hoekje en zie daar een verzamelde menigte klein grut die in gradaties van afgrijzen en onverholen nieuwsgierigheid mijn zoon observeren. Uit zijn linkeroor druppelt bloed en een opvoedster probeert het bloeden een beetje te stelpen. Of dat denk ik toch. Want aan het gekrijs te horen lijkt ze zijn oor zonder enige verdoving van zijn hoofd te trekken. Zucht, arm ventje, wat pijngrens betreft, ligt die bij hem ongeveer ter hoogte van zijn kleinste teennageltje.
Dus, ik zonder portemonnee, zonder gsm ( echt waar de allereerste keer !) naar de huisarts; Ondertussen zweert mijn zoon dat hij echt niets meer kan doen, niet meer stappen, niet meer eten, niet meer zijn riem aandoen in de auto, niets niets niets meer. Arm ding.
Gelukkig kent de huisarts ons goed ( gelukkig ?) en kan ik vanavond de visite overschrijven. Dat is gemakkelijk. Wat minder gemakkelijk is, is het onderzoek van Het Oor. Zoonlief krijste de hele praktijk bij elkaar, alleen al als de arts van op afstand kijkt naar het oor. Na heel wat bezweren, dreigen en lieve woordjes laat hij haar toch kijken en valt de wonde al bij al nog mee. Een klein scheurtje aan de voorkant van het binnenoor. Geen hoofdpijn, geen misselijkheid. Een watje tegen het oor en wij naar huis. Ach, voor iemand die op de eerste schooldag beslist om wat aftershave op te doen en dit - oeps - recht in zijn ogen spuit is hij wel iets gewoon. Maar toch. Hij blijft kaduk voor de rest van de avond en het dessertje...nou...dat kan nog net. Want dat is goed voor een oor. Toch ?
|
