Ik mocht mee op vakantie naar Terschelling! Een soort bonusweek, na de hittemarathon vrijwilligerswerkweek van new wine waar ik wel drie weken van moest herstellen. We gingen met vier volwassenen en twee kinderen in een zalig huisje op een prachtige plek!

Het was vandaar niet ver fietsen naar zee en ook niet ver naar de supermarkt. Midden op het eiland, een beetje naar de noordkant.

De kids zijn 2 en een half en 3 en een half jaar oud en de hele dag door, vanaf het vroege wakker worden tot en met het uiteindelijk naar bed gaan staan hun behoeftes en grenzen redelijk centraal in alles wat we plannen en doen. Natuurlijk is er ook ruimte af en toe voor een volwassen gesprek, maar veel van onze tijd passen we aan op de kids. We gaan naar speeltuinen en zetten een kindercd op, de ruimte is ingericht zodat zij lekker kunnen spelen. Ik ben dit niet gewend, omdat ik niet samenleef met kinderen. Ik vond het best wel een oefening en een ervaring om zoveel van je volwassen gedrag en behoeftes aan de kant te zetten en je te bewegen op hun niveau. Er is als het ware een zee van woorden die niet gesproken kunnen worden. Ik dacht eraan hoe dit misschien voor God ook zo is. Dat Hij in Zijn onmetelijke wijsheid en verstand, in al Zijn kunnen en Zijn ook zoveel van Zichzelf als het ware weghoudt en neerdaalt. Dat Hij zich aanpast aan ons niveau en filmpjes opzet die wij kunnen snappen en rekening houdt met onze bedtijden en behoeftes. Hij kan niet met ons overleggen over het maken van een nieuw sterrenstelsel of het scheppen van de nieuwe aarde en wat voor kleuren Hij wil toevoegen. En toch kiest Hij er voortdurend voor om af te dalen naar ons niveau. Tegelijk zit er in ons iets verborgen, een mogelijkheid, een Geest die zich kan openen voor Degene die alles bedacht heeft, die onmetelijk is in Zijn verstand, kracht, kennis, rijkdom, wijsheid en noem maar op. Hoe meer we opgroeien en willen leren, des te meer kunnen we delen in alle schatten die in Hem verborgen liggen.Wat een vreugde wederzijds als die capaciteit groeit, lijkt mij. Maar voor nu zie ik drie volwassenen die alsmaar kiezen om neer te dalen naar het niveau van het kind en terwijl ik meedoe merk ik dat de aandacht van jezelf afgaat, je bezorgdheden en de spinnewebben in je hoofd oplossen en liefde en leven gaat stromen door je ogen, je armen en je hart.

Het is een beweging tegen jezelf in die uiteindelijk juist leven aan je terug geeft. Maar zou God ook een drie - eenheid zijn zodat Hij 's avonds nog eens dingen echt goed kan doorpraten en zonder remmingen gedachtes kan delen, ideeën spuien, brainstormen, lachen en bijkomen op Zijn MEGA niveau, terwijl wij in onze bedden liggen met verzadigde en tegelijk hongerende harten want, ik geloof,diep in ons allemaal weten we; ER IS ZOVEEL MEER!