Je kan een week lang heel geestelijk zijn. Je kunt prachtig meezingen en je handen in sierlijke bogen mee heffen in aanbidding en God lieve woorden toefluisteren. Je kunt woorden van kennis krijgen en met je hele hart luisterend bidden voor iemand. Je kunt leergierig meeschrijven op workshops en de mensen ( stuk of honderddertig keer goedemorgen zeggen) stralend welkom heten voor de grote tent.
Je kan rustig met een vuilniszak het terrein afstropen en alle vieze sigarettenpeukjes in de zak doen en andere rommeltjes tot je benen glibberig over elkaar heen glijden van het zweet.
Je kan de hele conferentie volhouden en moedig je tent inpakken terwijl het gaat regenen. Maar als je dan thuis komt, na een autotocht over de enge snelweg, wat je ook nog gepresteerd hebt, en je begroet je vriend, de lieve oude buurman met een nieuwe bril die je niet mooi vindt en je zegt dan op een niet leuke manier iets over de rijpe vijgen die niet geplukt zijn, en de bril die je niet goed vind uitgekozen, dan is het ineens weer pijnlijk zonneklaar wat geestelijk zijn ook alweer is. Het zijn die finesses, als je thuiskomt, als je moe bent, in de gewone huis - tuin en keukensituaties van een oplettende vriendin die zich mega heeft uitgesloofd in huis netjes maken en met de poes naar de dierenarts, boodschappen halen en mij nu een grandioos onthaal geven met aardbeienvlaai, in haar spaarzame vrije tijd. Geestelijk zijn.. In een flits zitten we weer aan de andere kant.
Ik had een interessant telefoongesprek met iemand, nu net, tijdens het kamperen.
We hadden het over hoe we kijken naar de ander en ons eigen vertrekpunt van waaruit we kijken.
Ik weet nog goed hoe of ik met enige jaloezie naar mijn schijnbaar alles kunnende vriendin keek, die moeiteloos een feest gaf voor wel vijf en twintig mensen, in een huis waar ze dan weer zomaar in terecht was gekomen, gedeeld met een andere vrouw in de binnenstad van Nijmegen.
Ik zag haar eigen baksels uit de oven halen en met gemak de mensen welkom heten, mooi gitaar spelen en even later ons rondleiden door de christelijke koffieshop waar ze meehielp.
Vanuit mijn eigen falen keek ik naar haar. Ik zag hoe of ze tulpen had gekozen in vaasjes op tafel en voelde hoe of ik niet zou weten hoe of je die vaasjes zou moeten vullen, voor de kerst
De persoon met wie ik belde heeft ook haar vertrekpunt. Een vertrekpunt van veel pijn, afwijzing en worstelingen. Door die mist van tranen kijken we dan naar de ander en ons zicht is niet goed. Mijn alles kunnende vriendin heeft de laatste nacht van onze week, op doorreis, zelfs in de open lucht geslapen met haar geadopteerde zoontje, maar, hé ik merk dat mijn vertrekpunt zo is veranderd. Door de tijd heen ben ik gegroeid in weten wie ik ben, kunnen zijn wie ik ben en durven geven wat ik heb. Ik sta nu op een heel ander punt van de berg, zeg maar, naar haar te kijken.
Ik vind het wel verbazend hoe of mijn beeld aan het veranderen is, van mezelf én van haar en ik op een nieuwe manier probeer te ontdekken hoe zij nu in elkaar zit, vrij van mijn eigen pijn.
Als onze eigen pijn oplost, minder wordt, worden onze brillenglazen schoner en kunnen we frisser kijken naar de mensen om ons heen. Realistischer en schoner. Die ander heeft ook nog zijn dingetjes maar ook zijn gaven. Als er teveel pijn zit moet je soms een tijd van elkaar vandaan totdat je weer beter kunt kijken. Dan kan een persoon die veel pijn bij je oproept even niet de juiste persoon voor je zijn om veel mee om te gaan en kun je groeien en genezen bij andere mensen. Ik geloof zelfs dat het voor mij ook goed was dat 'alles kunnende vriendin ' veel jaren in het buitenland was en er vanzelf meer afstand was. Dat er zodoende ruimte was om zelf te groeien zonder haar te dicht op mijn huid. Twee avonden geleden was de maan rood door die speciale stand van de aarde tussen de zon en maan in. Een heel ander licht erop. Hoe zou het uitzicht boven aan de berg zijn? Daar word ik langzamerhand steeds nieuwsgieriger naar, want hoe hoger je klimt, hoe minder bagage je met je meedraagt en hoe schoner de lucht en.. verzin zelf maar verder. Er is nu al Iemand helemaal aan de top der toppen die het allerbeste zicht heeft op jou en mij en die in Zijn genade onze brillenglazen steeds ietsje oppoetst omdat we het anders niet kunnen verdragen. Shalom, Olga
We zitten in het gezellige zaaltje van het als kerkgebouw in gebruik zijnde gebouw.
Met een klein groepje van onze eigen kerk zijn we uitgenodigd voor de dienst op het pinksterfeest.
Ze hebben zich echt uitgesloofd. Er was een rode loper uitgerold en een super lekkere lunch voor ons allemaal klaargemaakt. Ik heb een soort van energie terugslag . Ben giga moe en het maakt me verdrietig. Lieve tengere doch pezige Mieke, oud en met witte haren, altijd zeer smaakvolle kleren en armen die echt stevige omhelzingen kunnen geven waarbij ze je onverwachts lang vasthoudt, kijkt me medelijdend aan. Ze ziet het aan me ; mijn ogen, mijn trekken. Ze is verpleegster en ze heeft er oog voor. Ze kijkt echt.
We zitten samen rond de hoek van een tafel en de tranen springen in mijn ogen. Ik ben bang weer af te zakken naar mijn oude leven van alsmaar moe zijn. Het doet er allemaal niet meer toe. Het me gezellig voordoen en meelevend zijn en naar anderen informeren. Het me sociaal opstellen en kijken of er mensen zijn met wie ik gesprekken zou kunnen hebben of waarvan het de bedoeling zou kunnen zijn om elkaar te ontmoeten. Als ik in Mieke's ogen kijk, kom ik thuis bij hoe het echt is en mag ik rusten en mezelf zijn. Ze aait me door mijn haren. Haar aanraking werkt op me in als een warm bad. Het neemt al je verdedigingen weg en laat de pure liefde binnen komen. Terwijl ze me aanraakt met zachte aaitjes, een paar keer, voel ik hoe mijn hele wezen erop reageert, hoe het emoties losmaakt en ontspanning geeft maar ook een soort van tintelend gevoel van liefde ontvangen. Ik verbaas me over het sterke effect van haar gebaar. Ik zuig de liefde als het ware in me op, met elke haar die overeind is gaan staan en met een mengeling van vertroost zijn en tegelijk dichter bij mijn eigen verdriet, verzamel ik moed voor de verdere dag weer alleen en thuis.
We zitten samen op haar wat kleine balkon. Na de vreemde fietstocht, terwijl ik me nogal ziek en zwak voelde maar tegelijk toch ook genoot van de prachtige groene weilanden vol gele paardenbloemen en pinksterbloemen, wuivende wilgen en zacht stromende beekjes, heeft zij een zalig bord met eten gemaakt. Ik vind het altijd iets wat hoort bij het begin van de sjabbat: samen eten. Met haar ronde gezicht en twinkelende donkere ogen vertelt ze over het - van Hem - zijn. Ik voel haar praten vanuit een autoriteit, vanuit een leven, geleefd, alleen met Hem.Pats, ineens is daar haar autoriteit en kennis na allerlei stations van hulp vragen, wachten en doorworstelen. Ze vertelt dat alles van Hem is, ons verleden, ons nu en onze toekomst. We zijn van Hem en daarom kunnen we gerust zijn, want we zijn niet meer van onszelf. Het zijn wonderlijke werkelijkheden. We zoefden langs en achter elkaar aan op de fiets terwijl zij met haar grappige Nieuw Zeelandse accent de grap vertelde over iemand die zich alsmaar druk maakt over Gods wil doen, terwijl de spreker tegen hem zei: "wat vind je leuk om te doen?"Toen de man maar doorging over Zijn verlangen om Gods wil te doen, zei de spreker; "Houd toch eens op!" Zo religieus kunnen we worden als mensen, dat we geen oog meer hebben voor de gewone dingen, als wie we zijn en waar we van houden. Ze vertelt vanuit haar eigen - zijn-, haar eigen vrijheid. Zoveel jaren haar eigen proces gehad en zoveel doorworstelt en nu ingegaan in de rust en de vrijheid zoeven we samen langs het water. Twee dochters die niets hoeven maar zomaar samen een dag kunnen gaan fietsen met het mooie weer. In haar eenvoudige flat heeft ze hartjes op de muren geschilderd. In haar slaapkamer regent het als ware hartjes. Haar schatten zijn in de hemel en ze verlangt naar liefde. Onze zich aan het herstellende harten en genezende zielen verlangen naar liefde en liefde terwijl we de dag liefhebben zoals die door onze handen glijdt in slechts een kunnen ontvangen wat ons gegeven wordt. Gods Koninkrijk breekt baan en geweldenaars grijpen ernaar. Ik zie in onze kwetsbare arbeidsongeschiktheidslevens twee geweldenaars in wie God rustig voortbouwt, vanuit rust en stilte, langs eenzame paden met bloemen van ontmoeting en warme vriendschap onderweg, de Bruidegom tegemoet maar ondertussen onze lampen vullende met olie. Laat het maar regenen met die hartjes van liefde in onze schoongemaakte zielen. God werkt in de stilte naar baanbrekend feestgedruis. Als die liefde in ons kwetsbare hart is uitgestort hebben we het zaad in ons om alles te overwinnen en kunnen we ons zomaar laven aan levende woorden en opgetild worden boven alles om ons heen, omdat we hier niet echt thuis zijn en we slechts in ons gegeven kamertjes ons gegeven eten delen en de dag beleven als kostbare tijd die ons vormt en kneedt totdat Hij er iets mee kan. Dank je wel, leuke Nieuw Zeelandse relaxte zus met wie ik zonder pressure kan zitten en zijn, kan wachten en bijkomen totdat het tijd zal zijn om op te staan. Shalom.
Wat een feest! Het wonder was geschiedt! Plonie en ik hadden allebei geen geld om naar zijn concert te gaan maar waren niettemin onverdeeld enthousiast om te gaan! We spoorden elkaar aan via de whatts app en toen ik op een dag zomaar de radio aanzette, met het idee, dat past voor nu, bleek dat je op dat monent gratis kaarten kon winnen! Met trillende handen voerde ik acuut alle gegevens in op de groot nieuws radio website en appte Plonie om hetzelfde te doen. Dit was onze kans! Plonie zag de app, wat ook een geluk was omdat haar telefoon geen geluid meer geeft en voerde ook gelijk haar gegevens in. Ik bleef luisteren naar het programma en bad en bad en Plonie bad en bad vast nog meer in haar huis. En toen, toen er al twee kaart waren weggegeven aan een rustig antworrdende mevrouw ging bij mij de telefoon en gebeurde er wat dan zo ineens als een zonnestraal van boven bij je doorbreekt! Ik werd gebeld, ik was in de uitzending en dat nadat Martien Plonie had gebeld die niet opnam omdat haar telefoon geen geluid maakte. Ik was zo enorm blij en verrast en ervoer dit zo als een regelrecht cadeau van boven dat ik niet op kon houden met te zeggen hoe dank baar en blij ik was. En nu zaten we VOORAAN! Eerste klas! Op een plek vanwaaruit ik de ruimte had om te dansen. Plonie haar vriend de dirigent kon zien die met prachtige lichaamsbewegingen het koor leidde in de muziek en als het ware meedanste en jubelde met alle aanbidding. Want dat was het. Het was geen luisterconcert, nee we gingen samen God aanbidden en het hele bijzondere was dat de beroende Paul Wilbur vlak bij ons voor de microfoon stond in levende lijve met een stoere pet op en een stoer jasje aan. In alle rust maar met de kracht van een leeuw. Ik moet bij hem altijd aan een leeuw denken, de leeuw van Juda. Als hij spreekt en bidt dan voelt het alsof de woorden duizenden meters de grond ingaan. Ik voel het verschil met ons; geënte heidenen. Paul Wilbur is een messias belijdende jood en hij kent de bijbel, de wet, de joodse gebruiken , de wetten, de cultuur vanuit zijn leven, zijn geslacht, zijn bloed, zijn wortels, zijn kennis en voel een soort van ontzag voor de orde van God. Ik weet niet of ik het juist zeg, maar er is zo'n gigantisch groot verschil met de natuurlijke olijfboom en de geënte takken. Vanuit Sion komt het heil. Ik ervaar enorm grote kracht, autoriteit, zalving en de roep van God op dit volk en weet dat zij uiteindelijk voorop zullen gaan in het hele wereldgebeuren en ooit alles op zijn plek zal vallen. Ik laat het diep op me inwerken, de woorden, de zalving, de aanbidding en het dak gaat er af. Ik dans en dans, kniel en aanbid en Plonie zit op haar stoel mee te dansen, beperkt als ze is. Wat een heerlijkheid. Onze harten stromen over. Het doet me zo verlangen naar meer en roept ook een zee van pijn op, omdat er nog zoveel wachten is op de heerlijkheid van God. We leven in zo'n schaduwland en er moet nog zoveel gebeuren, ook zoveel lijden nog. Maar God gaat Zijn geest uitstorten in het laatste der dagen. Straks gaan ze naar Jeruzalem van Paul Wilbur ministries om met allerlei mensen uit allerlei landen 24 uur lang of 48 uur, ik weet het niet meer to let a shout go out from Zion. Ze gaan daar staan jubelen en op de sjofar blazen in Jeruzalem en de grond zal er trillen en de grassprieten zullen het voelen, dat Aslan er aan komt. De leeuw van Juda! Ik krijg er kippenvel van!
Het is paasmorgen en iedereen stroomt ons kerkgebouw binnen. De tafels staan al gedekt waar straks allemaal lekker eten op wordt uitgestald. Mirjam staat ook achterin, bij de tafels met haar prachtige groen met zwarte outfit en frisse gezicht van de buitenlucht. We groeten elkaar met een kus. Ze staat rechtop met een stralende blik en zegt blij hoe mooi het is dat Hij leeft! Het is alsof ze net bij het open graf vandaan komt en de blijde boodschap met een fris,verwonderd en dankbaar hart uitdraagt. Dankbaar vanuit de diepte van haar hart is ze, opgetogen en verwonderd terwijl ze Jezus al kent vanaf haar vierde jaar, dit haar zoveelste paasfeest is en ze als zendelinge en voorgangersvrouw natuurlijk talloze samenkomsten heeft meegemaakt, preken gehoord en noem maar op. Maar voor haar is er het wonder van Pasen als de frisse dauw van een nieuwe morgen. Ze staat daar, met frisse buitenlucht voelbaar op haar wangen, deelt haar blijdschap met zo'n eenvoud en puur hart dat het een indruk is die ik niet zomaar uitwis. Mirjam. Mirjam en Jezus. Zij is, los van iedereen, zelf verbonden met Hem, Zijn hart, Zijn wezen. Blij met Zijn opstanding, blij dat Hij leeft en ze staat als een kind wat opnieuw dit cadeau als helemaal vers weer, net heeft uitgepakt. Het treft me altijd weer, hoe of mensen een getuigenis zijn, in hoe ze zijn, kijken en doen. Wat een onuitwisbare getuigenis is er in ons - zijn-. Meer dan woorden, meer dan preken brengen we die - Ik ben- met ons mee deze wereld in en wie ogen heeft die zie en wie oren heeft die hore.
Ik wil zomaar wat schrijven over alleen zijn. Een mens is niet bedoeld om alleen te leven en toch zijn we ten diepste alleen. We moeten zelf kiezen wat we ergens van vinden, wat we beslissen, wat we mooi vinden, hoe we reageren. Ik herken het zo dat het makkelijk is om te 'schuilen' bij sterke mensen om ons heen die snel weten wat ze willen of vinden en daar dan stil achter staan, of bij zijn.. Maar als we willen groeien in het leven moeten we zelf iemand worden die ergens voor staat en kleur bekennen. Het risico is, of de consequentie is, dat mensen ons dan wel of niet mogen. Het wel of niet met ons eens zijn, of dat we kritiek krijgen of dat relaties verbroken worden. Maar het mooie is, het unieke, het prachtige, is dat je - wordt-. Dat je als een bloem bent die omhoog schiet en haar blaadjes uitvouwt en haar eigen kleur laat zien. Je bent geen onduidelijk meekleurend blad onderaan andere sterke stengels van kleurige bloemen, maar je wordt zelf een bijzondere bloem. Ik luisterde naar een preek over het boek openbaringen en over God die Zijn toorn zal tonen aan de mensheid. Een heel ander plaatje dan de lieve Here Jezus, als de goede herder bij wie je altijd terecht kunt. Er komt een tijd dat mensen zeer bang zullen zijn voor de toorn van God. Een God waar ze zich nooit wat hebben willen aantrekken. Het is tijd om kleur te bekennen. Het is tijd, voor mij, om Olga te zijn. Ik heb lang genoeg als meekleurend blad geschuild bij mensen terwijl ik nog allerlei opties had van welke kant ga ik uit.. Ik kies de kant van God. Ik wil bij die groep mensen horen die dicht bij Hem willen leven en het raakt me. Het raakt me dat het de naakte werkelijkheid is dat je het alleen moet doen.Het is echt zo, je bent in eerste instantie alleen aan zet, als je wilt léven, echt léven. Ik heb nog steeds geen man gekregen en ergens leek me dan alles zoveel makkelijker. Iemand die óók ongeveer zo denkt als ik en dat je je aan elkaar kunt optrekken en vasthouden. Alsof je minder kwetsbaar bent als stel. Maar het maakt misschien helemaal niets uit. We leven ons leven en zijn verantwoordelijk voor alles en nu ik vanavond en eerder ook in een gesprek met een goede vriendin wat tegengas gaf over haar beslissing en ook in andere situaties merk dat het me makkelijker valt om positie in te nemen en zelf te kiezen voelt het alsof de klei die ik ben en die God aan het kneden is, steviger vorm krijgt! En dat voelt eigenlijk wel heel erg goed. Vandaag heb ik de parels op het wandkleed geborduurd naar eigen inzicht. Het wandkleed van de kerk. Ik heb het bedacht en uitgevoerd en ik heb mensen laten meekijken en meebeslissen en langzaam raak ik er vertrouwd mee dat ik het uiteindelijk beslis. Alleen. Als je meer identiteit hebt, een duidelijker bloem bent geworden ga je ook meer verantwoording dragen. Je gaat meedoen in het leven en dat is een goed gevoel. Het maakt dat je rechtop staat als mens en durft te -zijn-. Alleen is dus ook de weg en de uitdaging om te worden, te zijn, mens te worden als volwassene die in Hem wil leven want zo zijn we gemaakt. Dicht bij Hem leven in een wereld waar alles zo anders is dan hoe Hij het heeft voorgedaan. Een Koninkrijk van weggeven, loslaten, schatten in de hemel en niet terugslaan. Ik ben weer met nieuwe schoenen bezig en op de fiets denk ik aan wat ik zag staan op marktplaats. Ik kan nog steeds maar af en toe echt vroeg opstaan om tijd met God te hebben en alle dingen doen die een goede start van de dag geven. ( bijbel lezen, zingen, bidden, mijn oefeningen, goed ontbijten, vitaminen slikken.) Als ik de prediker hoor, dan hoor ik iemand die veel gestudeerd heeft en zelf tijd met God heeft gehad en ik begrijp steeds meer dat let leven van wat anderen ons voorkauwen als een spray van eau de Cologne is wat in een uur weer verdampt. Terwijl wat we zelf hebben ontdekt echt bij ons blijft. Het is de luiheid van het vlees, wat graag voor een film wil hangen, laat op wil staan, een zak chips opentrekt, anderen gelijk belt als emoties ons dwars zitten. Maar op vleselijke mensen zit de wereld niet te wachten. En God wacht al zo lang , zo geduldig lang. Dan denk ik, wat snap ik er nog beschamend weinig van en wat val ik mezelf weer tegen , maar ook daarin heb ik geleerd dat ik juist naar het positieve mag kijken. Kijk eens wat God al voor elkaar heeft gekregen! Kijk eens hoe of ik op weg ben om heel te worden, Olga te worden. te gaan stralen en Gods licht te laten zien. De televisie is uit mijn woonkamer verwijderd en het voelt zoveel schoner. Ik heb de stap gezet. Het is nu makkelijker om de bijbel te pakken of te gaan bidden. Gewoon alleen, God opzoeken die altijd wacht en klaar staat in deze genadetijd. Nog wel. Ik wil wakker worden voor de tijd waarin we leven en er ernst mee maken. Tegelijk is het juist ook in de verantwoordelijkheid nemen dat het échte avontuurlijke leven begint. En dat vind ik nog wel een beetje spannend. Maar het mag dag voor dag, en in het alleen mens zijn, zijn we wél ook samen. Prijs onze Here. Enne, ik heb hele mooie paarsrode schoenen met een rode flap en een strik gekocht van een mevrouw bij wie de nagels van de tenen operatief verwijderd zijn ( jak!) en ik had niet het geloof om gebed voor nieuwe nagels aan te bieden. Maar wie weet heb ik dat straks na de healing conferentie wel, én ik heb schattige donkerbruine enkellaarsjes met bloemen er op voor maar 1 euro die ik ga oplappen met eenzelfde kleur tas van 75 cent. En toch zijn dat soort aardse schatten vaak ook Gods werk, voor zijn kleiige kinderen. De klei wil ook wat. Sjabbat sjalom.
Ik heb geen sensationeel nieuws te vertellen, maar ingezoomd, in mijn 'micro-leventje', zijn er toch dingen die blijven 'hangen'. Mijn eenvoudige vriend Cor, van acht en zeventig jaar kan een diepte en volheid uit het leven in één simpele zin leggen. Dit keer was het zo dat ik een vrouwenochtend had van de kerk. Nog steeds grieperig betrad ik ons kerkgebouw en smolt een beetje toen ik de ontvangsttafel zag, met de romantische kanten kleedjes, een harten fotolijstje, roze kunststofrozen, een gezellig breiwerkje en een ouderwets theeservies. Nog twee tafels waren versierd en gedekt met prachtige witte tafelkleden met een romantische ruche er langs genaaid. Op die tafels stonden schalen met lekkers. Stukken taart en soesjes, maar ook weer vrouwelijke touchdingen, zoals een paar rozen, roze dingen, een bloem, snoephartjes. Alles kwam me tegemoet als een uitnodigend: hier mag alles heel erg vrouwelijk zijn! Lekker over de top, roze, lief, romantisch en zacht. Vrouwen kunnen er wat van als het gaat om snoepen en kletsen. We lieten ons er maar mee bedwelmen, met de verschillende rondes taart en een overdadige, gelukkig ook gezonde lunch aan de vrouwelijke tafeltjes. Helaas liet de griep mij niet veel ruimte om te genieten, dus ben ik gelijk na de lunch weer naar huis gereden. En toen kwam Cor binnen die instemmend was geweest en blij over 'mijn vrouwenochtend'. Cor, met een bakje kibbeling in de hand.. " Myoutje heeft ook een vrouwenochtend", zei hij, het plastic open ritsend en een stukje kibbeling in haar bakje doend. Die ene zin en dat gebaar van, er aan denken, en niet alleen denken, maar ook echt iets speciaals aan mijn poes geven en benoemen dat zij ook een vrouwenochtend heeft, daarmee gaf hij mij zo'n cadeau. Het voelde als dat hij precies de spijker op zijn kop sloeg in de erkenning van de waarde van zo'n ochtend, van het unieke van vrouw zijn, van de waarde die God heeft gegeven aan typisch vrouwelijke eigenschappen te midden van een wereld waar zoveel vrouwenhaat is. Hij geeft die erkenning en maakt de ochtend, de dag, een speciale dag, waarin ook Myou , als kittenpoesje bij de vrouwenwereldhelft hoort. Ik ervaar daarin dat hij de vrouw eert en haar met zorg omringt. Ik voelde me zo - mee geëerd door wat hij aan Myoutje gaf; ons vrouwen. Er is iets in me geraakt. Een deur die in één keer open zwaait en keihard ja zegt tegen vrouw zijn. Het mag! En meer nog, het mag niet alleen, het wordt even onder de spotlight gezet, volop van genoten en met eer overgoten .Kamers vol wervelende schoonheid, van zachte make-up, vrolijke tassen, kleurige jurken en kunstig aangeklede dames . Of volle vrouwen die hun kinderen even bij een oppas hebben ondergebracht en met een dromerige blik om zich heen kijken, van:"hè een ochtend onder elkaar.". Het is een dag waarop de wereld als het ware even mee de adem inhoudt omdat God zo geniet van die slagroom op de taart, dat wezen met de spaghettihersens waarin het denken alles met elkaar verbindt en alles relationeel is. De vrouwelijke intuïtieve kant die onze cognitieve wereld zo nodig heeft om open te staan voor de zachte melodie van een ander thuis: het hart van de Vader. De hand met het bakje kibbeling; zelfs Myoutje geeft haar vrouw zijn in hoe ze met een scheef kopje in de vensterbank zit. Zomaar te zijn, maar ondertussen het hart van een oude man ongelofelijk vertederend en blij maken voor de hele dag.
Wat kunnen kleine dingen ons raken, ons bij blijven, als tastbare parels van het Koninkrijk wat nu al hier is. Wat had God het weer super gearrangeerd! Met oudejaarsdag waren er twee vriendinnen en een klein jongetje bij mij te gast en ik was zo blij met hoe de nassie uitpakte uit het gekregen voedselpakket; onverwacht lekker! En blij met de supermooie, crèmekleurige loper die ik bij de Dorkaswinkel had gevonden, met daaroverheen een zelfde kleur loper van een soort kant, wat het geheel erg chique maakte en feestelijk. Bovendien had ik nieuwe borden gekocht, van mijn net gekregen VVV-bon voor het vrijwilligerswerk. Zo was de tafel echt prachtig en aten we samen heel gezellig en lekker. Vriendin Christina bleek erg goed te zijn in ordenen en afruimen, afwassen maar toen ze óók nog het tafelkleed uit wou schudden wat onder de mooie loper lag, voelde dat zo als - de extra mijl- gaan.. Ze ging een straatje verder met me. Het voelde als het ruime water van onverwachte liefde in een onbekende zee die alsmaar wijder en wijder blijkt en waar eigenlijk geen eind van in zicht is. Dan is er ineens die lieve dame die ik in de bus ontmoette, op weg naar de sauna met mijn gekregen entreekaartje. Blij verrast waren we dat we allebei Jezus volgen en het idee kwam om elkaar eens op te zoeken. Ik kreeg een mooie kerstkaart van haar en nu nodigt ze mij uit eerst bij haar te komen zodat ik wat kleding van haar uit kan zoeken?!Niet alleen het idee om mij eens op koffie te trakteren of iets te eten maar nee, eerst wat kleding uitzoeken. Ik ben dan zo verbaasd over hoe mensen mij ter wille zijn en mij iets willen geven. En dan de oudejaarsavond / Happy New Yearsapp van gelovige Francis die ik ooit op naailes heb ontmoet waar zij de hemdjes van haar kids verstelde terwijl ik in de war was, manisch, en er afgetobd uitzag.. Deze lieve zus bidt sindsdien trouw voor mij omdat ze dat op haar hart heeft. Wat een wonderlijke verrassingen in mijn leven van onverdiende liefde.. Vandaag was ik wezen kleding sorteren. Wat een fijne plek van liefde in de loods met de dozen! De persoonlijke aandacht en gezellige verhaaltjes over van alles wel en wee vliegen over de tafels, terwijl we met onze jassen aan staan uit te pakken.Er zijn wel drie kaarten voor medewerkers waar we allemaal wat op schrijven. Zelfs één voor een jongetje die voor het eerst naar school gaat en op de valreep vindt Hanneke een boekje voor hem: "voor 't eerst naar school". Iedereen doet er toe. Als ik na een paar uur moe ben en met twee tassen vitragegordijnen voor de woord- en daadwinkel naar de auto wil lopen, vraagt de meneer van de stichting of hij zal helpen dragen. De tas is niet echt zwaar, maar gezien mijn arm- en schouderblessure stem ik toe. Hij woont bij de loods en het is zijn vertrouwde paadje naar de weg toe. Zijn paadje, zijn huis, waar ook moeilijke omstandigheden zijn waardoor hij denk ik extra begrip heeft voor iemand als ik. Onderweg vraagt hij persoonlijke vragen over mijn leefomstandigheden op een prettige, respectvolle en betrokken manier. Het komt zo enorm bij me binnen. Hij leeft zich echt in in mijn situatie en wil me gelijk helpen. Dit voelt ook zo als de extra mijl gaan. Het helpen met de tas wat niet echtnodig was, net als het kleed uitschudden. In de auto, naar huis, moet ik er van huilen. Zoveel dingen tegelijk. De levens van deze mensen te midden van hun gezinnen en familie, ook met allerlei gebrokenheid van ziekenhuisverhalen en noem maar op, terwijl ik alleen woon met mijn gebrokenheid en mijn familie ver weg is. Al die gemeende gezichten die me een hand geven en de beste wensen toewensen. Soms ben je zo gewend geraakt aan dat echte aandacht en liefde er niet is, of niet gemeend. Dan is er wel een groet, een hand of een gesprek, maar bij die extra mijl gaat die zee van liefde pas echt voor je open. En hoe 'klein' kan die extra mijl er uit soms uitzien, lijkt het mij. Ik hoorde een getuigenis van een ex- terrorist die verhuisde van Saöedie Arabië naar Amerika nadat hij mensen had vermoord tegen zijn zin, beroofd was van alles en toen van onderaf weer een heel nieuw leven moest beginnen. Hij ging afwassen in een eettentje en werd met respect en aandacht behandeld door ene 'Charlie', en dit ene gebaar maakte zo'n indruk op hem dat het een omslag in zijn leven werd.Gewoon door hoe Charlie naar hem keek en aandacht had voor degene die de borden weghaalde. Charlie en hij werden vrienden, elf jaar lang en na die elf jaar leidde Charlie hem tot de Here Jezus. Nu heeft deze man een bediening voor verzoening tussen Joden en Arabieren. Little things called love, en dan ook nog die extra mijl.. Wat kunnen ze ons leven binnendringen met een ongekende kracht. Lifechanging.
Haar naam betekent: liefde. Ze komt uit een Arabisch land en hoort ook bij mijn kerk. Een poosje terug had ik de eer haar maatje te zijn op een vrouwendag. Ik kende haar eigenlijk nauwelijks maar ze had geen maatje en ik besloot op de nipper om tóch mee te gaan. Ik had me zorgvuldig warm genoeg aangekleed omdat ik zo gauw kouwelijk kan zijn. Zij heeft dat kennelijk niet nodig, want ze was, op deze koude herfstdag gewoon in een roze Tshirt gekleed. Ik zag het gelijk; ze is iemand die lekker in haar vel zit en niet veel nodig heeft om zich lekker te voelen. Het bleek dat ze niet alleen handig is met haren knippen ( ze is kapster) maar ook goed is met make-up en gezichtsverzorging. Dus, ik viel helemaal in de prijzen met haar, omdat zij haar eigen henna-spuit bij zich had ( henna-mengsel in een zakje met een spuitje eraan of hoe zat het ook weer... ), maar dat niet alleen, ze had op haar telefoon hele mooie voorbeelden van henna-tekeningen. Ik mocht eerst bij haar een tekening uitproberen met het zakje waar je dus mee moet spuiten, in knijpen en bewegen tegelijk en dan alles in de juiste proporties. En daarna zette zij bij mij een goed gelukte bloem op mijn hand met alle gemak en plezier. Al mijn vooroordelen tegen henna verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik vond het wel mooi en erg leuk om eens te proberen! En dan was er nog een workshop waar we als koppel aan meededen; gezichtsverzorging, of terwijl: make-up. Mohabbat kon bijna niet wachten toen ze in de gaten kreeg dat er ook nagels werden gedaan. Dat is haar echte passie merkte ik. Maar goed, met alle liefde en zachtheid van haar mollige zachte Arabische handen en haar haren gemakkelijk in een los staartje op haar hoofd smeerde ze vakkundig alle lotionnetjes masserend op mijn gezicht, vouwde de heel warm gemaakte handdoek plat op mijn gezicht, nam alles af en masseerde een lekker cremetje in. Alles bij haar terug doen zat er niet in. Zo gauw ze mij rustig had afgewerkt snelde ze naar de nagellaktafel en ging achter elkaar bij vrouwen de nagels doen. Ze was helemaal in haar element. Ik zat er nog wat versuft bij en liet me maar wat verwennen. Ik kreeg de smaak te pakken. Ineens was er een vrouw bij wie ik voelde; aan haar kan ik het vragen! Ik vroeg haar mijn nek en schouders te masseren. en werd toch even getrakteerd op één van de meest fantastische massages ooit. Ik merkte zelfs dat de Heilige Geest erdoorheen werkte en vertelde haar dit ook. Ze werd echt geleid in haar aanraken. Bleek ook dat zij dit regelmatig bij anderen doet, ouderen ook geloof ik en dat ze het ook heel erg fijn vind om te doen. Ben ik even blij met mijn hoogsensitiviteit en kloppend gevoeld hebben dat ik haar wel kon vragen! Oh, wat werd ik verwend. Ik zag Mohabbat in de pauze voor kinderen zorgen, ze eten geven, en eigenlijk had ze geen moment rust meer nadat ze de nagellaktafel had ontdekt. Een paar weekjes geleden is er iets gebeurd. Haar moeder in het Arabische land is overleden en zij kon er dus niet heen, het niet meemaken. Er was een bericht geweest in het nieuwskrantje van de kerk, dus bijna iedereen wist het toen ze binnenkwam. Ze had weer haar gewone roze t- shirt aan maar dit keer ging ze niet geven maar ontvangen. De tranen stonden in haar ogen en ze liet zich door allerlei mensen troosten. De één gaf haar gelijk een warme hug, de ander drukte haar tegen zich aan, weer iemand keek haar aan en sprak bemoedigende, troostende woorden. Ik vind het zo mooi om te zien hoe iemand kan geven én ontvangen. Zij liet ons aan haar geven. Soms zijn mensen zo gewend geraakt aan geven dat ze de kunst van ontvangen zijn kwijt geraakt. Maar daarmee creëer je dan mijn inziens iets ongelijkwaardigs, een scheve balans. Ik las even geleden in een blad dat- Mohabbat - liefde - betekent. Wat een geweldige zus hebben wij hier in ons midden. En wat goed om weer te zien hoe of we uit de verf komen als we doen wat bij ons past.
Joepie, het kon toch doorgaan! Met een compleet gratis toegangsbewijs reisde ik veilig met de trein en de bus naar Thermen Soesterberg. Een dagje baden in de luxe van warme bubbels en creatief bedachte sauna's. Het wegzakken tot mijn hoofd in erg warm chloorwater met uitzicht op de besneeuwde bomen was een weldadige ervaring. Oh, ik houd van warme baden! En dan de ruime zwembaden waar je in schemerlicht doorheen zoeft met een soepel voelend lichaam wat als een dolfijn kan draaien in het zachte water. Ik houd van die beweeglijkheid. De rustruimte was een paradijs. Iemand heeft erg goed over deze inrichting nagedacht en al wat ik hoefde te doen was het weldadig in me opnemen en me laten wegzakken in alle comfort, zachtheid en rust. Er waren een serie met olijfgroen beklede éénpersoons waterbedden, verwarmd, met een wit badlaken erop gespreid en een prachtige, wollig aanvoelende plaid erop, ook in olijfgroen met beige en iets goudachtigs erdoor geweven. Het houtwerk was wit geverfd en tussen de bedden in waren hier en daar een serie berkenstammen in witte houten blokken aangebracht met ruimte ertussen. Ik houd van berkenstammen! Op het plafond waren rieten matten vakkundig aangebracht, op een manier dat het iets golfde, tussen de witte houten tussenstukken. Er was een volledige stilte en de grote ramen boden uitzicht op het besneeuwde bos. De donkere stammen met aan één kant een sneeuwlaag, de kruinen en dan de sneeuwlucht erboven; het was magnifiek. Ik kon niet lekkerder liggen met mijn bijbel naast me en rechts een posterwand met een prachtige mistige bos -foto in groene en geelgroene kleuren. Wat een harmonie! Ik sliep een beetje en las een paar psalmen. De reis kostte me eigenlijk al mijn budget maar rond vier uur, voelde ik dat ik toch wat nodig had om te gebruiken. Als je het restaurant in wou moest je je handdoek buiten laten, in de garderobe zeg maar. Aangezien ik alleen was, deze dag, liep ik alleen in mijn badpak en duster het restaurant binnen. Overal waren zitjes, kerstbomen met ballen en overal zaten tweetallen. Ik ging maar ergens zitten, bij een wel gezellig lijkend stel die mondaine bladen lazen in hun mooie dusters. De prijzen logen er niet om! Ik had een niet te duur soepje willen nemen voor wat zout en vulling, maar dit kon ik niet betalen. Zucht, dan maar een warme chocolademelk. Dat vult ook, en die ene chocomelk moest het dan maar helemaal zijn. De serveerster liep rond en nam her en der bestellingen op. Naast mij zat een stel, ook in mooie dusters, elkaar wat te knuffelen en van een wijntje met chippies te genieten. Een tortillachipje voor 6, 95 of zoiets. De mensen rechts van mijn kerstboom vroegen om een deken en werden bediend. De serveerster zei iets schattigs als dat je daar altijd wel mee zou kunnen blijven knuffelen; met de olijfgroene plaid, passend bij de roomwitte banken. Ik voelde me zo kaal. Ik was binnen komen lopen met alleen mezelf, mijn badpak en duster. Er waren geen andere leesbladen meer beschikbaar en ik had alleen een warme chocolademelk. Het was een gek gevoel. Ik zat er terwijl de mensen rechts van me hun koffie leeg dronken met de warme plaid over hun benen en links, snackten ze van de chippies en streelden elkaars lijf. Ik kreeg spontaan zin in het leven van de serveerster. Ik bedoel dat ik me als het ware aan haar kant schaarde omdat dat veel minder saai leek dan deze verveelde ontvangende kant van een in comfort gehulde bank. Ik was er gauw klaar mee. Wat kan de rijke wereld in een paar tellen je al vervelen terwijl het zoveel lijkt te beloven. De chocolademelk was gelukkig erg lekker, voor drie euro vijf en twintig zónder slagroom en ik ging nog voor een laatste rondje voordat het tijd was om snel te douchen en hups weer met de bus terug. Weer het gewone leven in, maar de warme badenrust neem ik met me mee.
Ik ben weer thuis van een bezoekje. Het was een hele omreis, via Driebergen meerijden met mijn - domineevriendin- die eerst bij had gelogeerd,naar onze -zendelingvriendin- in Kampen. Ze is alweer een poosje terug uit China; onze - zendelingvriendin-, samen met haar geadopteerde zoontje. Ik sliep onder het ietwat schuine dak van haar jaren 30-achtige gezellige woning in Kampen- Zuid terwijl we tot na twaalven aan het feesten waren geweest met toastjes, wijn, chips, verhalen en gebeden, taart en drinken. Het was een oergezellig samen zijn, maar ook een - nieuw - samen zijn. In de zeven jaren dat ze weg was zijn we allemaal veranderd. Ik merkte vandaag de vruchten van verandering. Vruchten van verandering zoals veel meer eigenheid kunnen vasthouden, naast haar, en rustig kunnen -zijn- temidden van al haar familie en wat buren. Dit terwijl ik vroeger nog ineens kon wegzakken in een moeras van wie ben ik nou, schaamte en angst. Blij met verandering, dank aan God voor verandering, maar ook nog het wachten op al lang gehoopte veranderingen. Wachten op een tijd dat er een man is die met mij mee naar boven loopt 's avonds laat, in plaats van een superlieve vriendin in haar gekleurde duster meekwebbelend tegen de poes. Ik ervoer de metamorfose van ander leven dat door mijn huis heenstroomt , zelfs zodanig dat ik mijn hele huis als een ander huis beleef, gewoon doordat je met zijn tweeën gaat slapen. Doordat ik het huis deel wordt het huis- huis- en niet meer mijn gesprekspartner zonder echte stem. De ruimte waar ik tegen mezelf pratend doorheen loop. Het huis krijgt een andere functie... Terug weer thuis denk ik nog dankend over alles na. In mijn proces van accepteren van wie ik ben en tot waar ik ben gekomen als mens, is er veel meer rust gekomen en zijn er schimmen van schaamte en schuld verjaagd. Het is niet makkelijk om geen succesverhaal te hebben over werkervaring of een gezin. Wie ben je als mens? En dan ook nog alleen. Maar ik mag er zijn. Ik draag met me mee wat ik heb doorleefd, door pijn heen. Soms roep ik het uit naar God om de tergende tijd soms van nog weer alleen wonen en zijn. Maar ik bedacht net dat Hij vast mee voelt met mijn pijn maar het ook opbrengt in Zijn liefde en in Zijn geloof in mij om te wachten op het juiste moment totdat hij mij kan geven wat Hij heeft voorbereid. Ik hoop dat het zo is en ik niet uit angst of een andere reden iets afhoud. We dragen het wachten ook mee met elkaar. Wachten is geen nutteloze tijd. Het vormt ons. In maart stonden we met ons drieën op de stoep van haar nieuwe huisje waar toen nog de oude bewoners woonden met het bord : -Te Koop- in de tuin. We kregen een rondleiding en de bewoners bleken christen en alles leek haast te mooi om waar te zijn. Iemand kocht dit huis speciaal voor Hannah zodat zij het nu kan huren. En nu, kwamen we aangetuft door de donkere novemberavond en stapten op de drempel van haar verjaardag binnen in haar nieuwe huis! Wonderlijk! Blij liepen we samen alle vertrekken door en bewonderden alle details en nieuwe aankopen. Ik vond het gewoon gek om in datzelfde huis op de grond te zitten met mijn pantoffels aan en dat ik nu bij Hannah thuis was. In de dingen die we graag willen, wachten we samen, het verlangen proevend van wat hopelijk nog komt, net als die sinterklaasavond als kind, waar eindelijk alle kadootjes uitgepakt gaan worden en de tijd van wachten voorbij is. Het geloof van vrienden om je heen, die mee verwachten in Gods goedheid voor jou en je omringen met warmte, gebeden, lekkers en allerlei verhalen over wat God heeft gedaan werkt als een stuwende kracht om door te gaan in het gewone dagelijkse, weer verder met alles, maar toch... Eens op een dag, pakken we de kadootjes uit.. En ondertussen is er ook zoveel feest ;)
Ik krijg niet gauw genoeg er van; kijken naar mijn nieuwe poes. Ze is zo schattig, donzig zacht, speels met een spits kopje, grote oogjes en een warm soepel lijfje. Aan alles is te merken dat ze goed gehecht en veilig is opgegroeid op de boerderij. Ze is niet getraumatiseerd, zat bij haar eerste binnenkomst in het mandje, met nog wat hooi van de boerderij, gewoon rustig om heen zich heen te kijken... De volgende dag zat ze al gezellig erbij; op de bank. En inmiddels kent ze mij. Ze kent mijn stem en bewegingen en weet dat ze bij mij moet zijn voor eten en als er wat is. Gisteren gaf ik haar een zakje whiskas uit de koude bijkeuken. Ik had het niet lang genoeg laten opwarmen. Ik zat op de bank en ineens begon Myou keihard te mauwen. Ik hoorde gelijk dat ze om hulp riep en rende naar haar toe. Het arme ding maakte voor 't eerst mee dat ze ging overgeven. Ze begreep er niets van en de whiskas golfde weer uit haar bekje terug op de vloer. Ik streelde haar en stelde haar gerust. De onschuld van Myou raakt me. Haar -gezond -reageren. Ze ervaart iets in haar lijfje en schreeuwt gelijk om hulp. Er zit niets tussen. Ze is volkomen transparant en vertrouwt op mijn hulp en nabijheid. Het raakt mij omdat er bij mij wel vaak zoveel tussen zit. Wat heb ik niet een leven lang opgebouwd aan ervaringen waardoor je eerst aftast, of verbergt of het er anders uit laat komen. Wat ben ik vertrouwd met manipulatie, met vervormingen. Maar gelukkig ken ik ook het echte. Myou is geheel onbedorven onschuld. Als ik niet met haar kan spelen gaat ze zelf spelen, ik mag haar oppakken en kroelen vind ze spinnend lekker!! Lief Myoutje, breng jouw transparantie in mijn huis en wees een spiegeltje die alle muizenissen verjaagt..
Ik ben gezwicht! Na ongeveer zeven maanden zonder poes vond ik de vrijheid niet meer opwegen tegen poezenpootjes dor mijn huis en miauwgeluidjes. De verleiding werd helemaal onweerstaanbaar na de zwijmelfilm:"Kedi". Een prachtig gefilmde kattenfilm, over straatkatten in Istanbul. Verschillende kattenpersoonlijkheden werden gevolgd en op aandoenlijke manier in beeld gebracht. En dan die stoere Turkse zeebonken van mannen in schipperstruien en met wilde haren; helemaal voor de bijl gingen ze voor een nestje kittens of een ander karakteristiek beest. Vele katten kwamen in beeld. Ééntje was geadopteerd door een Traiterie; een delicatessenzaak. Hij bedelde niet om eten maar kreeg de duurste hapjes geserveerd vanuit het restaurant. De beste kaas, en wat rosbief. Hij krabbelde met zijn pootjes tegen het raam totdat hij eten kreeg. Katten zijn meesterlijke wezens. De dag na de film keek ik op marktplaats en mijn oog viel op een klein ondeugend schatje. Ze ligt nu naast me, tegen de laptop aan gevleid en mijn bovenbeen. Ahh, ze is zooo lief!! Ze heeft haar eerste half jaar doorgebracht op een gezellige Lunterse ouderwetse boerderij. Ze mocht vrij rondlopen op het erf en was goeie maatjes met de hond, kat en de konijnen. De boerin haalde haar uit de hooikist en ik was gelijk weg van haar. Ze is een bonte mix van een lapje en een syferse. Ze heeft een spits kopje en is nog zo klein! Ik heb haar Myou genoemd. Mijn stille huis heeft een huisgenootje erbij en ik ben zo blij. Haar zachte poezelijfje tegen mijn wang en haar spinnesnorretjes en myoumiauwtjes. Ze ontdekt alles en wordt steeds ondeugender. Nageltjes in de bank.. Maar ze is zo makkelijk. Ze eet alles op en was met een paar daagjes al thuis in mijn huis en nu kent ze me al. Myoutje, ik ben voor je gegaan. Welkom in mijn bestaan!
Ik sta in het zwembad. Het is volle bak! We zijn wel met zo'n vijf en dertig 55 plussers in het warme water, aan het bewegen. Ik kijk om me heen en vind het grappig. Het valt me op hoe kwetsbaar we zijn met ons lichaam. Als mensen ouder zijn gaan de armen veelal krom omhoog en de tenen komen niet makkelijk meer boven water met een zijwaartse zwaai. Het verbroedert. Wat me raakt is het verschil tussen onze capaciteiten met onze geest in tegenstelling tot ons lichaam. Mensen zijn tot zoveel in staat. We kunnen gebouwen ontwerpen, machines maken, kunstwerken, boeken schrijven, filosofieën bedenken, bruggen bouwen, landbouwprojecten vorm geven enzovoort maar ons oudere lijf in het warme water moet rustig bewegen omdat het anders een blessure krijgt. De benen gaan in looppas en alles wordt met mate getraind. Tussendoor zitten we tegen de krachtige massagestralen, die op de bekende spierknoopplekken hun werk doen. We hebben een lichaam, maar zijn gemaakt als wezens voor de eeuwigheid met enorme capaciteiten. "Dit is maar een jasje", zei een kennis van mij over haar lichaam. Ons wezenlijke ik heeft een veel groter bereik en is voor iets veel langdurigers bestemd. Voor nu zie ik kromme armen en benen heen en weer zwaaien. We moeten het allemaal wat beweeglijk houden en gespierd, en ons kwetsbare 'jasje' loopt kouwelijk na de warme douches naar een kleedhok om laagjes kleding aan te trekken. Wat heeft het allemaal veel voorzichtige zorg nodig, alle plekjes en uiteinden. "Wij hebben deze schat in aarden vaten", staat er in de bijbel. Ik vind het wonderlijk. Ons lichaam is zo uiterst ingenieus gemaakt en toch kan een paar armen in de lucht gooien op een gegeven moment best een prestatie worden. Een aarden vat is zo breekbaar. Ik kan me voorstellen dat mensen de kracht die zij van binnen voelen ook met hun lichaam willen uiten en waaghalsdingen doen als met sleehonden over de ijsvlakten lange afstanden afleggen, of kayakken op wilde rivieren, diepzeeduiken of turnen op de balk. Maar spotten met aardewerk kun je niet. Onze benen breken, onze vingers krakken. Dus overal voor zorgen en hups de armen en benen in hun belachelijke eenvoud blijven bewegen van links naar rechts en even uitstrekken en op spanning brengen. Het moet allemaal nog wat jaartjes mee.
Mijn vriendin G, is naar het noorden vertrokken. Ze is daar zowaar als domina bevestigd in een grote PKN gemeente. Het was een hele gebeurtenis. Misschien wel duizend mensen in het grote kerkgebouw en veel rijen voor de gasten; waaronder ik. We hadden ons allemaal mooi aangekleed voor het feest en werden zeer gastvrij onthaald met koffie en na afloop zalige kleine oranjekoekgebakjes met slagroom en een tekst erop. Het was een zorgvuldig voorbereid gebeuren met veel feestelijkheid en één en al welkom. Ik ken haar niet zozeer als predikant maar privé. Wat zij bij mij achterlaat is bijvoorbeeld hoe of ze met zichzelf omgaat als we samen zijn. Met zichzelf en met mij. Ze laat zich niet opjagen maar checkt steeds of aan alle behoeftes is voldaan. Heb je lekkere sokken aan voor de wandeling? Een warm genoege jas? Wel of geen handschoenen aan? Toch nog een legging onder de broek voor de kou? Wil je je koffie met nog iets meer melk? Ze handelt alles zorgvuldig af. Als we op pad gaan zijn we van alles voorzien en klaar voor de trip. Haar respect voor mijn en haar behoeftes en de tijd die ze neemt om daar goed voor te zorgen spreekt van liefde en zorg. Het vertelt hoe kostbaar ik ben en de moeite waard. Het voelt wat onwennig maar ook prettig. Ze is ook hoog sensitief en bij haar mag ook elk detail er toe doen. We genieten samen van geuren of kleuren. Van de kleur in de lucht of de temperatuur. Van diep rode herfstbladeren of de zon over de uiterwaarden. Van een prachtig oud huis of haar luid knorrende poes. Van een heerlijke maaltijd of een diepe gedachte. Van samen diep nadenken of voluit lang lachen. Ze communiceert nog meer, in haar -zorgen voor-. Ze geeft ook waarde aan het nu. De waarde van waar je nu bent in de tijd waar je nu bent. Haar hart is op dat moment niet bezig met een verlangen naar vroeger of naar toekomst, zoals het mijne wel vaak kan afdwalen. maar ze neemt het nu als een kostbaar stukje tijd wat compleet gevuld wordt door wat er op dat moment zich in afspeelt. Vriendin G. neemt dit mee naar haar nieuwe geloofsgemeenschap waar ze mag gaan herderen. Mensen meenemen in de rust en heelheid om van daaruit met kracht het leven tegemoet te gaan. Haar bronnen zijn in God door levenservaring en training. Wat bijzonder dat je zo fijngevoelig en zacht, met zoveel behoefte aan detail en zorg, toegerust bent om een groot werkveld te hebben. Ik draag haar voorbeeld met me mee.
Ik was er door aangedaan; de rouwkaart voor haar begrafenis. Ze was mijn bijzondere, oude, joodse vriendin uit de kerk waar of ik eerst heen ging. We hadden altijd bijzondere gesprekken, waarin zij zonder dat ik veel zei, met een soort van openbaring wist in te spreken in mijn leven. Ze verraste me vaak, door aan de ene kant haar enorme bemoediging, energie en riem onder het hart en tegelijk kon ze ook ineens een stuk waarheid in je gezicht smijten. Ze was fel en energiek met haar enorm fragiele lijf waar ze maar mee tobde en tobde. Ze was intelligent en boeiend, spraakzaam en bijzonder. Ze had me stukjes van haar leven verteld die me een beeld gaven van een zeer imponerend iemand. Goed gelovig had ik alle informatie die ze mij gaf over haar leven en persoon voor waar aangenomen. Tegelijk schemerde er ook een andere realiteit door van eenzaamheid en niet blij met haar plekje in het tehuis voor ouderen. Ik vond het stiekem wel bijzonder dat deze zeer ontwikkelde vrouw een klein stukje vriendschap met mij aanging. Soms zaten we buiten, op de houten banken van de evangelische hogeschool. We hadden dan allebei onze benen aan de buitenkant bungelen en ik voelde hoe of we elkaar ontmoetten in iets van - kind zijn-. ik vroeg me altijd af wat of zij nou meegemaakt zou hebben. Ze was een felle dame, met heel verrassende reacties en kanten, die als het aan haar lag best wel eens had willen preken denk ik. Ze gaf de gemeenschap kleur met haar outgoing nature, haar geen blad voor de mond nemen en hoe ze allerlei mensen benaderde en zichzelf daarin gaf. Maar vandaag, op deze prachtige herfstdag rijd ik naar Amersfoort voor haar begrafenis. Op het hek staat: Maranatha, de Heer kome en dat vind ik mooi. Er staat een klein groepje mensen en al gauw begroeten en bevragen we elkaar over mijn vriendin. De in de realiteit staande familieleden vertellen dat het allemaal niet waar was wat ze vertelde, maar gefantaseerd! Een schokje gaat door me heen, maar ook een glimlach. Ze is me er niets minder om. Ik heb ook mijn fantasieën gehad over wie ik was, dus ik weet drommels goed hoe of dat is. Maar ze volhouden tot je sterft is wel wat anders. Maar we weten niet wat bewust was of wat door verwarring kwam. God weet het. Ze wou een sobere begrafenis maar gelukkig heeft haar broer toch voor een prachtig bloemstuk gezorgd. De leugens over haar - zijn-, haar leven, worden snel uitgewisseld onder elkaar en de kleine groep mensen voelt als heel dichtbij en vertrouwd. Het geeft een band. Het feit dat zij dit nodig had of ons wou laten geloven, en dat het nu aan het licht is gekomen heeft iets ontwapenends waardoor wij juist maar gewoon zijn wie we zijn. Ik kan me zo goed voorstellen dat ze boven met een glimlach is verwelkomd. Het is wel jammer dat we moesten zoeken naar de waarheid over wie ze wél was, om haar daarom alsnog te eren. Gelukkig kon iedereen mijns inziens wel die werkelijkheid alsnog met een zonnetje naar voren halen. We staan met drankjes bij elkaar en ik deel twee leuke foto's van ineens een heel andere vrouw. Mijn beeld is totaal gewijzigd; alsof je een enorme draai aan je cameralens hebt gegeven. De nieuwe persoon, die het is geworden, is minder 'beroemd', waarschijnlijk geen dikke vriendin met Jip Wijngaarden, die ik dacht eventueel nog te treffen, maar wel een aandoenlijke levenslustige vriendin die volop geleefd heeft en uitgedeeld. Alleen een beetje óver de top...
We staan bij het graf. We hebben mazzel ( wéér Gods trouw), want nét deze dag priemt de zon door de wolken en verlicht het prachtige plekje tussen de oude bomen van de Driebergse begraafplaats. Ik sta achter de familie, maar redelijk dichtbij en zie de rode neuzen van mijn vriendin en haar zus of schoonzus. Mel al haar warmte staat ze achter haar moeders klapstoeltje terwijl ze haar handen op moeders schouders heeft. Een beschermend liefdevol gebaar. Ze is emotioneel aangedaan; logisch, haar lieve pa ligt in de kist. Door haar persoonlijke schets van zijn leven, voorafgaand aan de kerkdienst, en alle entourage van de omgeving voel ik de warmte van de oude boerderij waar ze al zolang wonen; haar ouders die vijftig jaar huwelijk doorleefd hebben. Je proeft de eenvoud van leven zonder opsmuk. De trouw van alle jaren aan zijn vrouw, kerk, kinderen, het werk. Een gezegend mens die op een vredige manier mocht sterven te midden van zijn vrouw en kinderen. Je proeft de verbondenheid, de gemeenschap van gemeenteleden die zich schijnbaar allen onderwerpen aan een strak soort keurslijf van rechte houten banken, hele notenpsalmen, hoeden en lange preken. Ik mis het uitnodigende van wie God is. Er is een soort van discrepantie tussen aan de ene kant een stuk warmte in het verkondigen van waarheid over de beschikbaarheid van Gods heil en tegelijk krijgt die God geen vriendelijk gezicht maar misschien zelfs iets monsterlijks. Er zijn geen bloemen op de kist. Ik ervaar dit als een pijnlijk gemis, alsof hij naar huis gaat zonder een bloemetje mee. Alsof er niets te vieren zou zijn over zijn leven terwijl er van alles te vieren is. De dominee doet zijn hartstochtelijk relaas in zijn zwarte pak met blinde sluiting, zodat zelfs knopen niet afleiden maar alles een glad, zwart geheel is. Er is weinig connectie in zijn verhaal of vanuit zijn persoon met de overledene. Het lijkt haast wel alsof hij de man niet gekend heeft. Op de preekstoel kwam hij op mij over als een man waar dingen uit elkaar liggen; zijn geest, lijf, hart. Alsof je niet dichtbij hem kan komen voor een open ontmoeting. Maar zij spreekt wel uit één geheel. Zij schetst zijn mooie leven, met emotie, een snotter, een traan, vol dapperheid, kranigheid, zichzelf herpakkend, en érend, hem érend; haar lieve pa! En je proeft de sfeer van de oude boerderij en de koeien op het land en moeder met de koffie en iedereen die over de vloer komt. De warmte van de oude boerderij, het - thuis-.. Wat mensen er van maken. Alle verschillende clubjes van geloof met opvattingen en regels. Overtuigingen en wetten. God ziet al die clubjes en werkt er dwars doorheen. Met het condoleren kijkt ieder persoon van de lange rij mij met aandacht aan en daarmee wint de warmte van de familie en de gemeenschap het toch van het keurslijfprotocol en scheve theologie. Warmte waarmee een sobere houtenkist in zijn soberheid toch een diepe glans meekrijgt. De liefde van de mensen. Dag lieve pappa van mooie zus en vriendin. Ga heerlijk uitwaaien daarboven en alle kleuren en geuren, het licht en de glorie in heel je wezen opsnuiven en in doorweken tot eer van Zijn Heerlijkheid. Hallelujah.
We zitten aan tafel in de gezellige caravan. Het is te koud om buiten te zitten en Timo van anderhalf zit in zijn rode Ikea stoel. Ik heb appelmoes gemaakt, van jonagolds helaas, want de nieuwe oogst goudreinetten zijn een beetje duur. In Timo's bakje zit een lekker prakje, van snijbonen, aardappels, een - granny- gehaktbal ( ik was de 'granny ' die ze maakte..) én de appelmoes. Hannah heeft Chinese Timo geleerd om zijn kleine handjes te bewegen als hij iets lekker vindt. Bij elk hapje appelmoes draaien de handjes van links naar rechts met een zwijgend gezicht. Ik kijk ernaar en ervaar het als dat er dank is gezegd. Er is dank gezegd voor mijn eenvoudige appelmoes, zonder kaneel. De beweging voelt als meer compleet dan woorden en blijft bij me hangen als een vet cadeau. Het komt zo bij me binnen, naast dat het errug schattig is, dat het opnieuw mijn ogen opent van hoe God dat zal ervaren, als wij Hem door de dag heen dank zeggen; met of zonder woorden. Al is het maar met een even inhouden van je pas, een glimlach naar boven geven of een dankbare stilte in je hart. Of wij maken ook een beweging met iets van ons lijf. Cadeautjes die écht aankomen!
Ik wil het even hebben over missers en zegeningen in seconden van beslissen. Één seconde was letterlijk erg kostbaar. Hannah had haar oog op Timo die met grijpgrage handjes door de caravan scharrelt op zoek naar alles wat hij maar kan pakken. Met een ruk trekt hij aan de televisie. We weten niet of hij aan de draden trok of aan een pootje, maar het ongeluk is dat Hannah één seconde te laat is en de televisie naar beneden valt; beeldscherm kapot! Driehonderd vijf een twintig euro kost deze seconde, terwijl we zo blij waren met de last minute deal van de goedkope caravan. Maar blij zijn we met geen lichamelijk letsel. Dankbaar voor engelen die meekijken en vast ook ingrijpen.
Ik zag een heel mooi kanten lapje in de etalage van de tweedehands winkel. Het leek een uniek kantje uit wel 1800. Ik kon niet goed bedenken waar ik het voor kan gebruiken en wil verantwoord met mijn geld omgaan. Een paar dagen later weet ik waar of ik het voor wil gebruiken en ga nog net voor sluitingstijd naar de winkel. Het lapje is verkocht. Dat wordt wachten op een andere treffer. Als mijn oog ergens op valt en ik word er héél blij van; misschien toch maar kopen!
De buurman op de camping schuift bij ons aan en we kletsen wat. Ik ervaar eenzaamheid bij hem en behoefte aan contact. Wat bijzonder dat hij in Nijmegen woont waar Hannah vandaan komt ook en dat hij kunstenaar is en Kampen kent. Allemaal raakvlakken met Hannah en een beetje met mij. Een dagje later loopt hij langs de caravan en wil ik het raampje opendoen en even iets zeggen. maar ik doe het niet. Wel hebben we nog op andere momenten gegroet een een klein praatje gemaakt. Op de laatste avond brengt Hannah al onze etenswaren die over zijn naar hem toe en krijgt onverwachts een erg diepgaande ontmoeting. Hij vertelt van zijn leven, zijn verdriet, en Hannah kan delen over onze God en mag zelfs voor hem bidden. Het bepaalt onze verdere avond, we bidden nog lang na en ik voel spijt over gemiste kansen, van hem even benaderen, een uitnodiging... Maar heel dankbaar zijn we dat dit toch nog zo heeft mogen zijn.
Moe reis ik naar huis. Ik mag maar tot vier uur in de trein met mijn fiets. Eindelijk is er een zitplaats na bijna twee uur staan. Heerlijk zit ik in de stoel totdat de machinist vertelt dat er een wisselstoring is; allemaal de trein uit. Ik loop met mijn fiets naar de sprinter naar Utrecht en zie ineens een andere trein, via Ede. Dat lijkt een heel rustige verbinding. Ik beslis met mijn verstand toch voor Utrecht te gaan, maar een half uur later zit ik toch in deze trein naar Ede; geen plek via Utrecht. Het is een fijne trein met veel plek voor de fiets en in het vertrouwde Ede kan ik nog even genieten van een koffie verkeerd. Als een verzopen katje kom ik weer thuis, twintig minuten door de stromende regen gefietst. Maar weer doordrongen van Gods trouw en soms superzachte aanwijzingen die altijd goed uitpakken.
We zijn op het strand, onze laatste dag. Het prachtige Terschellingerstrand. Ik was nog naar West gefietst om een kennis op te zoeken, maar zij was niet thuis. Moe gefietst zit ik op het klein beetje natte zand. Er zijn donkere luchten met af toe wat zon. Het is heerlijk. Dan gaat het regenen. Ik doe mijn sokken weer aan en schoenen we gaan nog even naar zee. maar als je dan denkt dat al het moois voorbij is, dan gaat ineens de zon weer schijnen en is er zo'n onvoorstelbaar mooi licht. De donkerblauwe zee met witte schuimbranding, de waterpoeltjes en ribbels in het zand, de verschillende kleuren van zand waar het licht op valt, de wuivende helmen en wolkenpartijen; zooo mooi! Hannah danst met opgetrokken broekspijpen door de branding van warm zeewater terwijl Timo tegen mijn benen geleund, zijn ogen vast op haar gericht houdt. Het is als een bonuszegen van een zalige week Terschelling; bonusvakantie met een voor mij gratis huisje, van een zomer waar ik maar niet ophoud met vakantie vieren, uitjes en ontmoetingen, natuurschoon en vrijheid, naast hard werken, zweten en vooruitkomen.
Het leven is als een dans door allerlei ruimtes met licht wat zomaar onverwachts ergens op schijnt. Gezegend ben je als je oog er op valt en je plukt de zegen, of volgt de aangegeven weg.. Soms zijn het van die pareltjes die er zomaar liggen op de weg, precies voor jou!
Ik ben gezwicht! Na ongeveer zeven maanden zonder poes vond ik de vrijheid niet meer opwegen tegen poezenpootjes dor mijn huis en miauwgeluidjes. De verleiding werd helemaal onweerstaanbaar na de zwijmelfilm:"Kedi". Een prachtig gefilmde kattenfilm, over straatkatten in Istanbul. Verschillende kattenpersoonlijkheden werden gevolgd en op aandoenlijke manier in beeld gebracht. En dan die stoere Turkse zeebonken van mannen in schipperstruien en met wilde haren; helemaal voor de bijl gingen ze voor een nestje kittens of een ander karakteristiek beest. Vele katten kwamen in beeld. Ééntje was geadopteerd door een Traiterie; een delicatessenzaak. Hij bedelde niet om eten maar kreeg de duurste hapjes geserveerd vanuit het restaurant. De beste kaas, en wat rosbief. Hij krabbelde met zijn pootjes tegen het raam totdat hij eten kreeg. Katten zijn meesterlijke wezens. De dag na de film keek ik op marktplaats en mijn oog viel op een klein ondeugend schatje. Ze ligt nu naast me, tegen de laptop aan gevleid en mijn bovenbeen. Ahh, ze is zooo lief!! Ze heeft haar eerste half jaar doorgebracht op een gezellige Lunterse ouderwetse boerderij. Ze mocht vrij rondlopen op het erf en was goeie maatjes met de hond, kat en de konijnen. De boerin haalde haar uit de hooikist en ik was gelijk weg van haar. Ze is een bonte mix van een lapje en een syferse. Ze heeft een spits kopje en is nog zo klein! Ik heb haar Myou genoemd. Mijn stille huis heeft een huisgenootje erbij en ik ben zo blij. Haar zachte poezelijfje tegen mijn wang en haar spinnesnorretjes en myoumiauwtjes. Ze ontdekt alles en wordt steeds ondeugender. Nageltjes in de bank.. "Smile"){kind=icon}
