Soms zijn er van die momenten, om in een lijstje te doen. Ik noem er enkele. Hoog piepende halleluja's van Cor We zijn op kamp, met de kerk en het is aanbiddingsavond. De band speelt en met elkaar zoeken we God zoals het met elkaar mogelijk is. Ik was wat later. Ik ging eerst nog even de rust zoeken en een eindje lopen. Mmm, ik zat op een steen en keek uit over het zomerse Twentse landschap. Wat heerlijk! Weer terug in de zaal zat mijn oude vriend Cor van 78 voorin. Hij kan slecht lopen en ze hebben een rolstoel voor hem neergezet. Maar daar zit hij niet in. Hij heeft COPD en weinig lucht. Het is zijn eerste vakantie. In 78 jaar levenservaring is hij nog nooit op vakantie geweest. En nu zit hij in een multicultureel kamp, tussen allerlei donkere en minder donkere mensen te genieten zoveel hij kan. De avond kan hem niet lang genoeg duren. het zingen gaat maar door en door. De band speelt een lied met veel hallelujah er in. Ik ga naast hem zitten en hij houdt mijn hand vast. Aan zijn andere zijde zit ook een vrouw en daar heeft hij ook de hand van vast. Ik voelhoe zijn borst zwoegend op en neer gaat en hoor een piepend hoog geluid. Hij zingt onvermoeibaar mee, met volle borst; met alle piepjes adem die hij in zich heeft. Hij krijgt er maar geen genoeg van, deze voor hem eerste ervaringen van aanbiddingsavonden waarin de hemel een stukje opengaat. Ik bedenk met een glimlach hoe of zijn stem binnen zal komen in de hemelse sferen. Ik denk als een nachtegaal. Wat mooi dat echte schoonheid en liefde van binnen zit!
Marga's knusse gesprek We zijn op een ander feest. Tante Lies is jarig en heel veel familieleden en vrienden zijn gekomen. Het is gezellig in het buurthuis. De kerstlampjes met oranje lampionnetjes en letters eraan zitten vastgeplakt op het raam en zorgen voor een romantische sfeer. De barbecue is achter de rug en de rust is weer gekeerd na ons vrolijke toneelstuk. De tafels staan opnieuw gedekt met ijs, bowl, slagroom en verschillende tova sausjes. Maar ineens is daar Marga met Floortje op de arm. Ik heb het meisje net leren kennen. Ze is ongeveer zes jaar oud en heeft er sinds enkele maanden een nieuwe stiefmoeder bij. De pasgetrouwde nicht van Annelies. Wat een verandering in haar jonge meisjesleven. Marga heeft haar gezellig op de heup, haar armen steunend en gezellig warm om Floortje heen. Het is als een klein, warm, knuffelparadijs van exclusieve aandacht. Marga doet niet zomaar wat, nee, ze stemt uitermate juist af op het kind en vraagt met een enorm leuke toon naar haar juf en de school terwijl ze Floortje aankijkt. Het is een intiem, knus tafereel waarin in zo korte tijd zoveel gegeven wordt dat de schoonheid ervan ook voor mij voedend is. Een beeld van Gods moederliefde van een vrouw zonder eigen kinderen die een meisje van gescheiden ouders zomaar oppakt en in staat is op een zo natuurlijke manier haar dit allemaal te geven. Op het laatst van de avond zingen we in een kring wat liederen met de gitaar. Ik pak de belleblaas en geef ze aan Floortje. We zingen en zij blaast bellen en ik blaas ze en zij gaat dansen tussen de bellen in. Ik maak foto's en zie een kind die echt danst, in de aanwezigheid van aanbidding, de aanwezigheid van Gods gezin. Samen in gebrokenheid het leven vieren in een simpel buurthuis vol kostbare schatten.
Een gezicht als een oase; Florieke Ze zit naast me in het zwembad. We drinken koffie na de, voor mij eerste les, van aqua fit. We ontdekken al snel dat we beiden christen zijn en zij vertelt hoe of ze haar bed & breakfast runt. Ze bidt voor alle gasten. En ze merkt dat het echt werkt, dat mensen open zijn om van God te horen. Haar ogen en gezicht zijn als een oase. Haar zijn is als een verfrissende bron. Het ontroert me en ik moet er van huilen. Ik heb weer eens niet echt gebeden vanochtend. Wel bijbel gelezen maar dan is het alweer tijd. En zij bidt en ziet God werken. Er was een depressieve vrouw die ook geloofde te gast in haar huis. Ze wou voor haar bidden maar een stem zei dat ze het niet moest doen. Ze deed het gelukkig toch. Ze hoorde zichzelf zeggen; "Zal ik voor u bidden?" Dat wou ze. na het gebed liet ze haar gast rustig ontbijten en ze zei dat ze met een uur weer zou komen. Toen ze weer kwam zat de vrouw met de bijbel op schoot en een grote glimlach op haar stoel. Ze voelde zich heel anders; blij en goed. Ik voelde de enorme dankbaarheid en blijdschap van Florieke hierover en nog meer vreugde toen de gast graag nog een nachtje wou blijven. Wat een dienende houding. Later bleek dat ze zelf pijnen heeft en met moeite de dienbladen kan tillen en de trap op en af. Ik voel de vrijmoedigheid om gebed voor te stellen, na een gesprek hierover, en even later staan we om het hoekje van het zwembad te bidden. Ik bid en bid en we ervaren beiden God en we praten over wat zij ervaart. We bidden weer. Ik bid en bid en het is alsof we in het heilige der heilige komen. In mij is een vuur brandend wat wil strijden tegen alles van de vijand en tegelijk, of misschien wel eerst is er het verhogen van God. Het is heerlijk. Ze voelt tintelingen door haar lichaam gaan en voelt zich heel fijn. Wat een dienende vrouw en wat een voorrecht om voor haar te mogen bidden. Ik denk dat we allebei lichtelijk beduusd en verrast zijn maar ook vol van dat wat in ons is. De plekken waar ik voor bad bleken precies te kloppen en we voelden beiden Gods kracht. Wat een verrassende aqua fit! Onze samenbindende liefde voor Vader. Dan is er geen tijd of plaats meer. het is er wel maar het maakt niet zoveel uit. Haar gezicht als een oase sprak boekdelen tot mijn hart.
Gisteren werd ik zo niet goed van het alleen leven dat ik echt snakte naar een praatje. Ik ging, na zeven weken geen tijd, weer eens naar de sportschool. Ik zag mijn kans waar en installeerde me naast een meneer op een fiets. Direct begon ik een gesprekje en gelukkig was hij er voor in de stemming. De man heeft zijn oogzicht verloren in krap acht weken tijd en ziet nu nog drie procent! Heftig verhaal! Toen ik aan het roeien was kwam er ook een meneer naast mij. Hij ging jachthoorns blazen in Frankrijk waarvoor je veel lucht moest hebben. Honden en paarden, daar was hij mee vertrouwd. Okay, dus als ik vrijmoedig ben, dan heb ik op sportschool zo kans op gesprekjes. Vandaag ben ik vanaf twee uur aan het handwerken. Ik vind het heerlijk. Pauzes neem ik nauwelijks. Dan is het etenstijd en ik maak zoete aardappels in de oven met bietjes en sla. terwijl ik drie dingen tegelijk doe, romelt de wasmachine en kiept mijn potje terpentine met kwasten van de wasmachine. Pff, precies in de aardappelmand. Dus heb ik een bord met dampende aardappels en een net gekookt eitje, maar moet aan de slag om de terpentine op te dweilen en de zachte flaneldoek van de mand in een sopje te gooien. Ik ga op de bank zitten met mijn plastic schort om, want de vorige keer kiepte ik ook mijn bord teveel naar één kant waardoor de rabarber op mijn net schone witte rok droop. Ook weer sopjes.. Ik eet het op en ben alweer met het volgende bezig. Pak met mijn vingers de laatste bietjes van het bord en slurp het naar binnen, terwijl ik naar de keuken loop om de boel weer neer te zetten. Olga toch! Ja, dit is wat er met mij gebeurt als ik alsmaar single en alleen leef. Gisteren was er een jonge man bij mij komen klussen. Hij schuurde mijn slaapkamerdeurposten en ik rende op en neer de trap af om zijn werk te bewonderen, instructies te geven, nieuw sopje met ammonia aan te reiken en te zeggen dat het eten klaar was. Ik geniet er van als er iemand te gast is. Ineens is het leven anders. Ik kook voor iemand, dek de tafel en we kijken samen nar de tuin en zoveel meer. Elke dag gasten is ook weer vermoeiend maar ik krijg het beeld op mijn netvlies van de vrouw in huis die als een haard is in de keuken waar het hele huis omheen draait. Zo wil ik zijn. Teveel alleen zorgt voor sopjes, slurpen en lange werkdagen. En te laat naar bed. En nu wil ik toch nog iets voor iemand schrijven, want ik heb inspiratie. Chiao
Een aantal dingen zijn bij mij blijven 'haken'. De mannelijke helft van een bevriend echtpaar kwam bij mij klussen en later een keer eten, samen met zijn vrouw. Hij is iemand die stil kan zijn maar ook kan praten. Bij binnenkomst gaf hij mij een echt gemeende omarming, hug, zoiets. Deze omarming sprak tot mijn hart. Het bleef bij me, week na week. Ik bleef er over nadenken en navoelen. het was alsof hij zonder woorden iets belangrijks had gezegd wat diep binnen was gekomen. Afgelopen keer, met het blijven eten met zijn vrouw, kreeg ik weer een omhelzing. Het was als een frisse stroom water voor mijn ziel, een in cadeau papier bepakte: "ik houd van jou", van God. In deze omhelzing werd ik naar God gebracht, in de zin dat ik het pure levende water in hem voelde dat ook voor mij beschikbaar is. De hug werkt in mij door en door en door. Ik verwonder me erover. In een gebaar en een voelen kreeg ik een boodschap die niet alleen in mijn hoofd binnenkomt, met woorden, maar op een dieper niveau die als water in alle plekjes van mijn zijn doorsijpelt. En niet alleen in een moment maar ik kan ernaar teruggaan en er weer uit putten. Er was een ander gebeuren. Ik was in de samenkomst en er is daat een grote, stevige man uit een ander land, met een baardje. Hij sprak me aan. Hij kan weinig tot geen Nederlands. Hij keek naar me en zei iets tegen mij. In de manier waarop hij keek, de aandacht die hij voor mij had, zijn ogen, woorden voelde ik zoveel pure liefde dat ik spontaan een gat in mezelf voelde en een enorme honger voelde naar liefde. Ik had wel naar hem toe willen gaan en vragen of hij me een hug wilde geven maar de dienst was begonnen. Ik huilde zachtjes. Ook daar kan ik aan terugdenken met verwondering. Ik voel de zachte tedere onbegrijpelijke liefde van de Here Jezus, voor mij. Een man die me aanraakt, een man die me aankijkt. Jezus die me aanraakt, Jezus die me aankijkt. Jezus die me liefheeft. Ik ben diep geraakt.
We gingen iets gewaagds doen; dansen in een kring. Mensen, jong en oud, streng gereformeerd, wat losser,of hoe dan ook, gaven elkaar een hand en hupsten samen door de ruimte. De wat geleerde meneer die erg - in zijn hoofd leek te zitten, waagde zich erin met al zijn onhandigheid en onduidelijke hand. De zeer ongecoördineerde oudere man die wel wou maar ook geen idee had hoe of wat hupste tot hij geen adem meer had. De lerares gaf ook eigenlijk geen ruimte aan - niet meedoen-. Ze was een - niet moeilijk doen- type, en ging gelijk van start met een eerste dans aan allerlei nog nooit gedanste lijven. En het ging! Het was een grappig gezicht hoe iedereen in de eenvoud van de dansuitleg meehupste en dan weer raak en dan weer mis klapte, dan weer een draai miste en dan weer de handen verkeerd. We eindigden met hoe goed en hoe lieflijk het is als broeders tezamen wonen. In het vasthouden van de handen en het samen bewegen gebeurt er van alles. In het samenzijn zijn we allemaal gelijk. We houden elkaar op dezelfde hoogte. Niemand steekt er uit of duikt eronder; verbroederend.
Ãók onhandig met een plakbandje en ja: rechtop leven!
Het was zover; na veel weken handwerk er aan, ging ik de slingers ophangen voor het feest. Ik had drie kerstlampjesslingers gemaakt, met gelamineerde letters onderaan elk lampje, en oranje lampionnetjes uit de tuin over het kaarslampje heen, met een knipje in het uiteinde. Om het groene snoer heen had ik gouden of zilveren voeringsstof gedraaid en om één snoer een soort doorzichtig oranje stoffig iets. Ik was al één keer binnen geweest, in het zeer smaakvol ingerichte grote rietgedekte huis, tegenover de benedenwoning van mijn jarige vriendin. Ze waren bevriend geworden en zij stelden hun huis beschikbaar. Ik ben al enige tijd weer wat overmatig moe en dan worden mijn handen gauw trillerig. De dagen van rust met de kat hadden me goed gedaan maar toch voelde ik mijn beperkte energie. Toen ik de vorige keer bij haar was om te kijken waar of de lampjes konden hangen was ik zó moe, dat ik niet goed meer kon nadenken. Soms doe ik dat, dan gooi ik mezelf in een situatie en zie wel hoe of ik er uit kom. Die vorige keer had zij dus, de vrouw des huizes, de heldere inzichten van welke slinger voor welk raam, want er bleken overal geweldige raampartijen en zithoekjes te zijn. Die boden wel drie of wel vier opties. Dus dat was al beslist, maar toen ik alles had uitgespreid en de snoeren wat uit elkaar ging halen, vond ik het toch spannend toen ik merkte dat we het samen gingen bevestigen. Haar man was er ook, relaxed in zijn korte broek, en hij bleek architect te zijn. Het hele grote, dure huis ademt een sfeer van klasse en smaak. Ik pakte mijn schaar en brede rol plakband en ging aan de slag. Het is lastig om de stukjes tape af te knippen, het snoer vast te houden en de schaar en dan met je vingers de tape tussen de stof door goed op het raam te bevestigen zodat de kaarsjes naar boven wijzen. De architect ging me helpen. Hij knipte steeds, wat onhandig, een stukje tape af en bood me dat dan aan. Zij had ook eerst geholpen en het ging haar ook niet gelijk goed af, maar ik heb er ervaring mee want ik heb thuis ook zo'n slinger. Het was een mooi oefenmoment voor mij was om me niet te laten imponeren door wat zij hebben, uitstralen en zijn maar me net zo gelijkwaardig en waardevol te weten en krachtig Olga te zijn. En het lukte Het werd zelfs een gezellige, mooie ontmoeting waarbij ik nog hielp om de vlag uit de knoop te halen en en we tenslotte bij een brandend haardvuur, wat zij ook niet gelijk aan de gang kreeg, een kop thee, glas wijn en wat chips nog een heel diepgaand gesprek kregen waar ik me uit los moest maken omdat mijn hersenen raar deden van het moe zijn. Ik ging zo rechtop weer naar huis. Fijn zeg; me niet laten inpakken door minderwaardige gedachtes en allerlei twijfels. Ik keek pas kunstschaatsen. Één vrouwelijke rijdster trof me. Het was een les om naar haar te kijken. Ze reed namelijk met zulk een geloof in wat ze deed, dat ze daardoor compleet één was met haar bewegingen en kunsten. Het was zo vloeiend, mooi, rechtop, prachtig en verfrissend om naar te kijken. Haar vertrouwen en geloof in zichzelf en haar kunsten maakte de kür ontspannend en heel. Ik dacht , als wij ook zo geloven in wat we doen en dat rechtop neerzetten is dat voor de ander zeker prettig en verademend. Veel prettiger dan iemand die twijfelend een draai in gaat en er dus ook hakkelend of verkeerd weer uitkomt. Wat zijn we mooi als we rechtop durven en kunnen leven ook alleen al letterlijk met een rechte rug en onze kruin naar de hemel .Yes!
Na de dag van 'zoete vrede', kwam een spannender dag. De dag van de laatste uurtjes. Ik merkte 's ochtends al dat Snoesje echt op was en zag haar zelfs zorgelijk met haar kopje schudden, wat iets kon zijn van dat de afvalstoffen in haar hersentjes komen. Ze lag zwak en ziek voortdurend op mijn schoot of ging nog even wat dappere stapjes de tuin in. Ik had de avond ervoor wat geschreven over haar leventje en 's ochtends werd het gat gegraven voor de doos. Ik had al een prachtige dikke roze Equador roos voor haar gekocht en plukte daar een bloesemtakje bij. Nog zo'n mooie dikke roos voor de dierenarts en in de supermarkt viel mijn oog op een yoghurttaartmix die ik zo had gebakken. Over de picknicktafel gooide ik een prachtig wit geborduurd kleed met lieflijke bloemetjes, zette de mooie kopjes er bij en twee fotoboeken met veel foto's van haar. De rit naar de dierenarts was zwaar. Ik was zenuwachtig, vooral toen ik twintig minuutjes moest wachten. Het was fijn en goed om zoveel tijd gehad te hebben met het beestje op schoot en ik had nog gauw wat laatste videootjes gemaakt en zelfs op de nipper met mijn broer en zus gevideowhat's appt zodat zij Snoes ook nog 'life' konden dag zeggen. Wachtend bij de dierenarts, in de luxe kliniek, trof het , toen ik een man in een bruine jas zijn rekening voor pilletjes zag pinnen, terwijl je weet dat er op dit moment kinderen sterven van de honger in Afrika. De vrouwelijke dierenarts is echt mijn type. Ze is stoer, warm, helder en dichtbij in contact en echt voorzichtig altijd met Snoesje. Ze zag het ook gelijk en we haalden de kap van het mandje en lieten Snoes vrij zitten onder onze liefkozende handen. Ze kreeg een prik en ik ging met haar op een bankje zitten, haar warme, zieke lijfje tegen me aan. De zachte witte Snoesiepootjes in mijn handen. Het was een vreemde gewaarwordng haar niet op een natuurlijke manier te zien gaan slapen maar dat iets anders haar wegtrok zeg maar. Haar ogen bleven open en dierenarts Mardou zei dat ze nu al heel ver weg was. Ze drukte haar pootje in een afdruk toen ze was overleden en die krijg ik later van de kliniek. Mardou deed het fantastisch en het was niet zwaar, alleen wat vreemd. Terug naar huis ligt Snoes in de oranjedoek gewikkeld in de doos naast me, in een tas. Van alles gaat er door me heen. Zoals hoe je behoefte hebt aan alleen zijn met degene die gaat overlijden als dit dus gebeurt. Dat het fijn is als mensen appen en bellen maar dat je ook vooral tijd wilt in rust en stilte voor de laatste uurtjes met jou. Dat ik met natte handen in de wachtkamer zat te wachten en zo blij was wel effe te kunnen appen en terug te krijgen dat iemand voor me bad. Dat voor een vriendin koken die eventueel zou kunnen langskomen nu, niet iets is wat ik wil of kan geven op deze dag. Dat ik eigenlijk niet goed bij mijn gevoel ben als het moment daar is; s' avonds om 1900 uur, op een echte warme lenteavond met drie mensen als gast, voor het begraven. Ik ga voorlezen wat er in mijn schrift staat maar merk dat het leeg voor me voelt. Ik had een plan en we voeren het uit, maar het is als mechanisch. Een vriendin was te laat gekomen en dat vond ik heel moeilijk. Die emotie zat er echt helemaal tussen. We aten de cake en ik zette thee en we keken naar de fotoboeken en de gasten hadden zich netjes aangekleed, maar het was 'm niet. 'S avonds keek ik nog naar kunstschaatsen wat echt een cadeau was. Maar mijn hart was zo leeg. De volgende morgen wist ik dat dit niet goed was zo en om kwart voor zes ging ik de schop halen bij de buurman, vertelde hoe ik me voelde en ging het gat weer uitgraven. De nog losse aarde schepte je er zo makkelijk weer uit. Toen het wat later licht was kwam hij op zijn klompen en ik in mijn joggingbroek en wollen mannentrui en we knielden op de aarde, deden de doos open, vouwden het doek weer open en zagen haar liggen. Stijf nu maar nog net zo gaaf. Nu kon ik huilen en was er contact. Nu kon ik bidden en dingen zeggen, en haar nog strelen en kusjes geven, en nog lang naar haar kijken. En de buurman ook. We hielden elkaar vast en deelden ons verdriet. We namen alle tijd en toen het genoeg was vouwden we de doek weer heel mooi terug en om haar heen en knoopte ik een nieuw stoffen lint om de doos. In een nog beter gegraven gat duwden we alle aarde weer terug en als slot schreef ik haar naam in de aarde en deed wit ophoogzand in de letters. De roze roos en de blauwe kan met narcissen zetten we op de aarde en in het stille ochtendlicht met de vogeltjes stonden we nog een poosje. Nu was het goed. Nu kwam er vrede. Inmiddels is alles opengegooid met de vriendin die te laat was en uitgepraat. De buurman heeft een mooie foto van Snoes en ik kan weer verder. Hoe gemakkelijk raak je bij jezelf vandaan en hoe helend is het om de dingen te doen, dicht bij jezelf, in echte verbondenheid, met handen vol aarde en vuile knieën. Hoe ver zijn mensen bij zichzelf vandaan, vraag ik me af, op begrafenissen en dienen we een systeem van nette kleren en cake met koffie/? En wat heeft ons hart daaraan? Het zet me aan het denken om meer te toon te zetten en je eigen afdruk na te laten in dit leven, net zoals Snoesje's nageltjes in de klei. Zij kon niet anders dan zichzelf zijn.
Wat kunnen dingen toch wonderlijk gaan. Vandaag zat ik met mijn zieke poes op schoot. Haar tijd zit er op, ze heeft nierfalen en was helemaal uitgedroogd. vanochtend voor de tweede keer een infuus gehad zodat ze zich weer wat lekker voelt, en morgen is haar laatste dag. Dan gaan we naar de zeer sympathieke dierenarts die haar gaat laten inslapen. Ik ben zo blij dat ik deze tijd nog met haar gekregen heb, om in de rust te zijn, en afscheid te kunnen nemen. Zo vaak is zij een zegen voor mij geweest, met haar fluwelen poezepootjes en lieve kopje. En de laatste weken ben ik niet goed dicht bij mezelf en doe gewoon teveel. daar word ik dan ziek van, en vandaag merkte ik hoe stilte en iets rustigs doen, of niets me tijd geeft voor herstel. Het is genezend om in de stilte te zijn en in een eindelijk wat opgeruimd huis met een vanochtend gesopt aanrecht te zitten, in mijn favoriete hoekje op de paarse bank. Zomaar zitten in je eigen huis, en dat beleven. De straat zien waar je woont en vrede ervaren van God. Ik heb er zo van genoten. Annelies kwam langs om dag te zeggen tegen Snoes en begon prompt te huilen, geraakt door Snoesjes kwetsbaarheid. Ik heb even pauze van mijn werk; alles afgezegd, en morgen graaft de buurman een gat in de tuin en bak ik een cake en ga ik verder met gewoon tijd hebben samen met haar. Het is verdrietig, maar er komt dan weer een nieuw tijdperk. Transities zijn bijzonder. Ze komen ongevraagd en voelen soms zeer onwelkom maar kunnen uiteindelijk zegeningen worden. Ik heb een paar mensen uitgenodigd voor een begrafenisje in de tuin en heb wat opgeschreven over Snoes. Ze is niet zomaar een poes, maar uitgezocht door mijn hemelse Vader, op het juiste moment en zo passend en vormend voor mij geweest. Haar zachtheid en enorme gevoeligheid, haar schoonheid en liefde. Ze is echt een schoonheid ,zwart met rode en witte lapjes door elkaar met een prachtige dot wit op haar rug en precies het puntje van haar staart ook wit. Ze was ook een schakel naar de buurman die zo van dieren houdt en echt een tweede baasje voor was en ook anderen heeft ze verrast met haar aanwezigheid en nabij komen. In afscheid nemen en sterven merk ik vaak zoveel haast al ontluikend nieuw leven tegelijk met het echt gaan sterven wat parodoxaal lijkt en toch van God. En dan in deze lijdenstijd waarin Jezus ook bezig was te gaan sterven en onze zonden op zich te nemen en tegelijk het nieuwe leven er als het ware al doorheen duwde. geweldig; God van leven en dood, U bent heerser van de tijd, u die zelf niet in de tijd leeft. Hoe wonderlijk en wat een geschenk; toch zoete vrede.
In mijn vorige blog schreef ik over mijn verlangen naar het 'leven 'vinden. En, yes daar zit weer beweging in! Ik had maandag willen zwemmen maar was te moe en dinsdag dacht ik, ja, ik heb mijn kenteken nog niet van de auto, maar ik ga toch, nu, naar het warme zwembadje. Zo'n behoefte om er even uit te gaan en mijn lijf dat warme water te gunnen. Ik dacht nog er aan of ik de stoffen vis met het muziekje mee zou nemen voor Gerrit-Jan en Krista en hun adoptiekindjes. Maar ik ging er zonder heen, maar wat was de big surprise toen ik het zwembad binnenkwam? dat zij er zaten met hun viertjes! Ze zaten in het pierenbadje met twee roetzwarte schattige kindjes. We omhelsden elkaar en konden zo op een relaxte manier het laatste half jaar even bijpraten. Geen betere manier dan deze, want vanwege de hechting moeten we het gezin nog even met rust laten en voor de kinderen was het zo ook heel natuurlijk. Wat bleek? Het jongetje zijn lievelingsdier is een vis! Hij heeft het altijd over vissen. Toen ik een poosje terug in de zoutkamer ontdekte, door het staren naar prachtige donkerblauwe stenen, dat blauw inderdaad de rustigste kleur is voor je slaapkamergordijnen, was er een klein wondertje; ik vond dezelfde voile patchwork gordijnen van een werkelijk prachtige kleur aquablauw op marktplaats en kreeg daar deze stoffen vis bij met een muziekje erin ook. het kersverse gezinnetje was een half jaar in Nigeria geweest en nu zo gewend aan zwemmen en opdrogen dat ze geen handdoeken mee hadden genomen. Gelukkig had ik een extra mee en konden ze die gebruiken! 's Avonds ging ik naar de bijbelschool en leerde heel belangrijke principes over communicatie. Kort gezegd dat je door je aan te passen jezelf niet laat kennen of zien en daarmee je identiteit laat roven. Er gebeurt iets met je identiteit. Vanochtend ging ik naar het erg mooie huis van de overburen van mijn vriendin, war zij haar feestje mag geven. Ik heb drie kerstlampjesslingers waar ik letters aan ga meken en oranje lampionnetjes opzet uit de tuin. Ik was zo enorm moe, dat ik met de lampjes in mijn handen in het mooie huis stond met de smaakvol geklede aardige mevrouw en gewoon niet meer na kon denken. Maar, gelukkig, zij dacht mee, en ze heeft zoveel zitjes en uitgebouwde serres, ramen, dat we langs drie verschillende raampartijen de lampjes kunnen hangen. Mijn idee wordt toch nog een succes! Toen ik bij vriendin een glaasje water ging drinken bespraken we onze patronen van aanpassen en hoe bizar het is dat je denkt aardig te zijn en iets te geven aan de ander door je aan te aanpassen maar dat je in weze de ander jezelf onthoudt. Je juist niet laat kennen aan de ander. Communicatie vanuit gelijkwaardigheid komt zo nauw dat we er zomaar steeds de mist mee in gaan en al pratende ging ik huilen en daarna hebben we zo enorm gelachen! het deed zeer in mijn buik en was zo bevrijdend. wat een weg is het toch om heel te worden. Om mens te zijn, je te laten kennen en wat heb je daar ook God voor nodig en moed, om eenzaamheid te dragen als er afwijzing komt of onbegrip. Het zit 'm in de details van het leven, maar als je je aanpast komt er in weze een stuk onrust want je bent dan niet in de waarheid. Aanpassen is dus niet een vrij geven. Ik was zo razendmoe vandaag dat ik haast mijn werk had willen afzeggen, maar God heeft wel humor en de juiste timing, want in plaats van één op één snoezelen gingen we in de gemeenschapszaal naar een chianti koor luisteren met de gehandicapten. De vrolijke band kwam met gestreepte truien en rode zakdoeken zingend de zaal binnen en allerlei Nederlandse liedjes werden meegedeind. Het herinnerde me er aan, dat een aanbiddingsleider eens ons leidde ook in een tijd van blij zingen en roepen, juichen en dansen juist toen God van alles in mensen deed en er pijn en verdriet was en behoefte aan genezing. Ik zit naast Evelien, en adem haar puurheid en blije gezicht terwijl ik haar armpjes laat meebewegen op de muziek. Ik laaf me aan haar eenvoudige stille wereld en knap wat op van al die malle muziek. Hè, toch nog even naar het bos voordat het avond wordt, want het weer is uitzonderlijk lekker. In mijn lijf voel ik een rust die zo van boven gegeven is, zoveel vrede en liefde en warme zon. Ik ga gewoon even in de bladeren en het mos liggen en naar de vogels luisteren. En zomaar dankbaar zijn met wat gebed. Het voelt dat ik eet van het levende brood, het wandelen met Vader door de dag. En de verkiezingen schijnen ook nog wel weer goed te komen, goede opkomst en wie weet toch weer een werkbaar kabinet. Niets zo verrassend als dat je echt leven vindt door waarheid en genade toe te laten in verrassingen en moeilijke lessen. Yes, nu lekker slapen.
Ik houd van schrijven en - bloggen-, maar doe het niet omdat ik er geen tijd voor heb. Ik voel me opgejaagd vaak en voel de druk van alles wat ik wil volbrengen en wat alsmaar meer tijd kost dan ik dacht. Opgejaagd op zoek toch naar het echte bevredigende leven in een week die me soms zomaar door de vingers glipt. Het voelt alsof de zondagse dienst een soort hoogtepunt moet zijn van de week, maar ik zie er vaak tegenop en vind het druk en veel. Hoe komt dat toch? Misschien door de ergens kunstmatige relaties die ik daar heb, die je op de één of andere manier niet knustmatig wil maken door zo natuurlijk mogelijk te doen en te proberen iets te bouwen samen. Ik ben een tijd kerkloos geweest en heb daar erg van genoten. Mijn leven met God fleurde op en ik had meer contact en tijd voor mensen die God nog niet kennen.Ik genoot van de ontspannenheid. Maar ik miste ook dingen van de samenkomst. Het samen zingen en horen over hoe te leven met God en elkaar te ontmoeten als gemeenschap.. En toch bel ik een vriendin van verder weg als het met mijn broer niet goed gaat en vertel ik aan een heel eerlijke, niet perfecte vriendin hoe ik vandaag hebzuchtig werd en weer eens te snel besliste. Omdat ik met haar die relatie heb en het vertrouwen. Ik glip er zomaar weer in; in niet verantwoord uitgeven en snel en verkeerd beslissen. Niet in de rust, niet in overgave en goed luisteren. Ik houd er van om wild te doen en risico's te nemen. Waarschijnlijk toch omdat mijn hart niet echt gerust heeft bij Hem, en gedronken, gegeten, verknocht aan Hem op pad door de dag gaat, open voor Zijn verrassingen. Nee, ik zit zelf weer aan de teugels te jennen. Het is moeilijk om de rust te vinden bij Hem. Ik zat even op zolder om nog een stuk zeil te snijden voor de bijkeuken. Mijn zolder waar ik altijd iets fijns ervaar, omdat het een apart vertrek is, een ruimte los van alles wat iets van me moet. Ik verlang ernaar deze plek af te maken zodat ik er in de rust kan zijn maar ik kan er nu natuurlijk ook al zitten maar ga toch weer aan het werk. Het voelt soms alsof ik in een race zit om doelen te behalen en ook nog een steeds beter christen te worden en overal te verschijnen en aan te voldoen. ( Terwijl ik nog maar zo'n bescheiden leventje heb) Ik ben toch lid geworden van een kerkgemeenschap en doe soms mee in de race van goede diensten hebben en dan ook nog alle andere dingen. En dan ga ik juist weer meer het bos in en trek de deur achter me dicht in de avond om mijn rust weer te vinden. Het lijkt zooo moeilijk te doen in dit land. Alsof we allemaal door onrust en veelheid van dingen voortdurend bezig zijn. Ik scherm mezelf zo vaak af, als ik nog even een supermarkt in ga, omdat de mensen die daar zijn ook weer een beroep op me kunnen doen en ik heb even niets te geven. En zo mis ik dus het leven. Want jezelf afschermend door de gewone dag heen, van de mensen die je daarin tegen komt is het leven missen van die dag. Het is als de man die voorbij liep aan de gewonde man langs de kant van de weg. Hij had geen tijd om bij hem stil te staan. Hij moest ergens zijn. En Maria had het beste deel gekozen; ze zat aan de voeten van de Messias te luisteren. Mijn leven is vol. Ik ga op vakantie, doe een cursus, heb nieuw vrijwilligerswerk, knap mijn huis op, heb amper tijd voor een knuffel voor de kat, drink thee met de buurman, bel een vriendin. Er is van alles maar dat beste deel, dat meenemen in waar je ook bent zodat je het leven niet mist. Dat wat God vandaag voor je klaar had liggen maar waar je door het 'zogenaamde leven' geen tijd voor had. Ik duw het 'moeten' van me af en maak ruimte..
Ik liep nog even een paar stappen naar de buren, op deze memorable Donald Trump in auguratiedag. Je zou haast zeggen; augurkendag. Ik keek omhoog in de frisse vrieslucht en zag de heldere sterren in de zwarte nacht. Met een dankbare glimlach bedacht ik hoe veilig het is dat deze wereld in Zijn goede handen zijn en niet in de handen van een mens. Verbazend was het, bizar, om de grootspraak van Donald aan te horen en zijn dwaze ideeën dat voor jezelf kiezen zal leiden tot zegen van God. Wat een tegengestelde manier van denken met de God van de bijbel, waar hij zijn handen op legde en zwoer. Passend zou een houding van ootmoed zijn en een hulpgeroep naar onze God. Een hele natie op de knieën die God aanroept om hulp en schuld belijdt en met echt wijze mensen zoekt naar de juiste weg. Wat een bizar toneel in deze moeilijke tijden om te spreken van welvaart en de dat hij als mens de islam zal verwijderen. Ik kreeg een profetie doorgemaild van iemand dat Trump als beginnend president God niet kent maar dat hij later hem zal leren kennen en vol zal zijn van Zijn Geest. Zouden we dat echt gaan meemaken? Ik hoop het. God is zo groot. Ik vind het heerlijk om te denken aan Zijn grootheid. En als we denken aan wat komen gaan, dat Hij een nieuwe hemel en aarde zal maken en al het kwaad uit zijn Schepping zal verdrijven, vernietigen en alle grote dingen die er nog te gebeuren staan dan helpt me dat om ontzag voor hem te hebben. Maar toch vind ik het steeds weer moeilijk om te geven, omdat ik de euro's zit te tellen van hoe of ik uitkom. Op micro-niveau ben ik bezig met wat Donald op macro-niveau doet; geven terwijl jezelf ook van alles nodig hebt. Ik heb mijn vrijgevige vriendin die me heerlijk naar Wijk bij Duurstede reed om gratis marktplaats narnia dvd's op te halen, niet getrakteerd, omdat ik zit te tellen. Maar ik wil toe naar vrijheid om te luisteren naar wat Hij in mijn hart legt over wel of niet doen. Kan ik echt een tiende geven wat ik krijg en dan nog genoeg over houden? Ik merk dat ik het spannend vind. Ik houd van geven, maar dan kom ik het verwaarloosde kind in mezelf tegen en wil ik iets voor mezelf. "Als ik zelf genoeg heb kan ik geven". Maar dat is niet Gods economie. Dat is tellen, vasthouden, en niet vertrouwen. Het gaat diep, de verwondheid van ons hart. Ook Donalds hart, terwijl hij gaat staan en naar zijn idee een goede strijd gaat strijden. We zijn allemaal afhankelijk van Zijn genade en Zijn genezing van ons hart. Zodat we echt vrij worden en Zijn overvloed deze kreunende aarde kan bereiken. Heer, ontferm U.
Een afwisselende daag die nog niet ten einde is. Vandaag belde ik gezellig met Robert die op de laatste dag van het jaar jarig is. In mijn gebed bedacht ik hoe symbolisch het kan zijn dat ik hem toewens dat hij goed eindigt. het is niet zo moeilijk om goed te beginnen maar des te belangrijker dat we goed eindigen in het leven. Ook dit jaar wil ik goed eindigen. In de rust van de dag ging ik wat foto's inplakken en besefte weer eens wat een rijk mens ik ben. Rijk door vriendschappen en bovenal door het kennen van de Here Jezus. Ik heb net geld om te eten maar mocht toch geld lenen om alvast een kaartje te kopen voor een geweldig concert in juni van casting crowns. Ëén keer per jaar naar een concert is wel heel erg tof! Vanmiddag ging ik op theevisite, haar nieuwe huisje bekijken. Ze heeft het allemaal heel snel en goed opgeknapt. We kregen een gesprek over een soort van familieruzie die heel onhandig en wat traumatisch is ontstaan. Ik dacht ook na over wat nou echt mijn genademomenten waren dit jaar. Genade is krijgen wat we niet verdienen. Zij stuurde een kaartje naar haar tante die gemene dingen had gezegd om toch contact te maken, te laten weten dat er nog een open deur is. Ik heb zoveel genade momenten. Ik leef voortdurend van genade, want zoals een kennis schreef:' Er komt zo weinig goeds uit onszelf. God zegt in Zijn woord dat alles ijdelheid is als het niet uit de Helige Geest is". Vanmiddag ook, ging ik niet toch met een zelfvoldaan gevoel van huis omdat ik zo goed met haar had gepraat zogenaamd zoveel weet van het leven?. Ik was met een dienstbare vriendin naar Lelystad gereden om een prachtig wollen kleed te kopen van aardige mensen. Ik genoot van hun welkom het niet dure prachtige kleed en had daar meer oog voor dan te denken aan of ik hun iets van God kon vertellen. En op de terugweg, in het informatiecentrum waren leuke afgeprijsde schaaltjes en bekers. Ik wou er één voor mijn behulpzame vriendin kopen maar toen ik die geweldige beschuitbus zag, kocht ik toch die voor mezelf en liet haar kadootje zitten. Zij kocht een dure gevulde koek voor mij en reed me als een koningin langs de winkeltjes in Ermelo, terwijl het buiten heel mistig was. Meestal ga ik lopen maar haar gebaar raakte me. Het even toegeven aan het eigenlijk wel moe zijn en best fijn om er langs heen gereden te worden. Ik werd gediend en ik ontving het. Ik besefte pas later wat een stille zachte manier van liefhebben dit is, van spreken; dienen. Ik ben opgevoed met kadootjes geven en soms voel ik me daardoor bekneld. Alsof ik steeds mijn liefde moet bewijzen met weer een cadeautje. En als ik iets heel moois zie, iets wat ik echt mooi vind, dan wil ik het soms graag hebben. Zo is dat. Allemaal zaken van het hart waaruit je vaak weer teleurgesteld tevoorschijn komt als mens. Je bent minder heilig dan je dacht of wil zijn. Ik ben zeer begenadigd dit jaar opnieuw in gevende mensen om me heen. Steeds weer werd er voorzien in wat ik nodig had. Een grasmaaier, heel goedkoop, mét trimmer, allebei van Wolf. Twee prachtige perzische kleden. Een heerlijke vakantie in een fijn huisje op Terschelling. Een prachtig kerstpakket. Gekregen wollen handschoenen en een treffer van donkeroranje velours gordijnen voor de slaapkamer en fantastische oranje voor de schuur en zolder. een gift zodat ik foto's kon bestellen en fotoboekjes kon maken als cadeau. Ik ben maar zwak. Met eerste kerstdag lag ik enorm uitgeput in het logeerbed in een stille kamer bij te komen, want ik was nogal uitgeput naar de uitnodiging gegaan. Zo zijn wij mensen; trots, hebzuchtig, eerzuchtig, overmoedig. Noem maar op. En dan leven we van genade. Van een God die steeds weer klaarstaat voor een nieuw fris begin. Die zegt: "Het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen." De oude mens Olga is voorbij en de nieuwe Olga in Christus is aan zet. De liefde begint bij God eindigt er ook want hij het begin en het eind en Hij is liefde. Dus als ik terug kijk op het oude jaar zie ik alleen maar genade, heel veel genade. Gekregen wat ik zelf niet heb of kan verdienen. En dat geef je dan maar door. Shalom in het nieuwe jaar, schuil in Jezus liefde, daar zijn we veilig en bemind .
Het is elk jaar dat je leven mag weer een sport hoe je deze keer de weken voor kerstmis doorkomt; vind ik. Dit jaar doe ik dapper mee met kaarten en ik heb het merendeel van mijn lijstje al afgestreept; zit op de bus! Nog iets van 10 of 12 te gaan. Net luister ik een whattsapp af van een naar huis reizende vriendin, die met afgematte stem vertelt hoe blij ze zal zijn als het weer januari is. Ze is total loss, moe en blij als ze weer thuis zal zijn. "Ja, ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar, aan de ene kant is het wel speciaal maar ook wel weer druk, Jaap die komt, de kinderen komen, moet toch weer werken met kerst, ben blij als het weer januari is. " Brenda van de gehandicapten groep vraagt ook wat of ik doe met kerst. "Ik doe niks" zegt ze."Ik ga op de bank in mijn pyjama niets doen. Geen kerstboom niets." Ik voel me plots nog weer een hele Jan met al mijn plannen. Het is een soort marathon vind ik van dingen die je graag gebeurd wil hebben. ( jaar afronden, mensen dingen zeggen, de dagen leuk ingevuld hebben en wat cadeautjes geven) Mijn inmiddels ook wat blutte vriendin appt over twee gratis concerten waar we heen kunnen en hoe ze misschien bij die tweede optie wel alleen naar binnen schiet, om zo prikkelvrij mogelijk te genieten. Ik heb wat kaarsen gekocht als cadeau, twee voor één en lippenstift, twee voor één en voorzie zo ook mezelf voor het nodige. Nu nog een bloemetje voor moeders. Ook dit jaar rolt er weer een planning uit wat me past. Ik ben heerlijk uitgenodigd bij een rustig echtpaar, die ook niet aan kerst doen, om te eten, overdag. Ik zie er erg naar uit. Verder heb ik mezelf en de buurman uitgenodigd op de thee bij een Iraans gezin, wat me ook erg gezellig lijkt, en ik ga een meditatieve stiltewandeling doen op de ochtend van tweede kerstdag. Stilte en rust; twee heerlijke ingrediënten. Één iemand zag het ook zitten; de wandeling, dus dat wordt een zeer klein groepsgebeuren. Sinterklaas hebben we gehad, met ongeplande cadeaus, wat hapsnap gedichten en een stevige christelijke film. Op naar de hoofdmaaltijd: KERST, en dan nog als toetje het oudejaar. Ik heb de film weer gezien, over de oorsprong van kerst, sinterklaas, de paashaas en zelfs Valentijn en zo zit alles bij mij in de boycot. Voelde me zelfs ontrouw toen ik twee sinterklaasrolletjespapier kocht waar die mijter opstond. Het is laveren tussen alles door. Inmiddels ben ik aardig goed in mijn ogen gewoon wat dicht doen voor alle ballen en glitters. Ik zie het amper. En toch sijpelt het speciale door je waas heen en geniet ik daar ook van. Ik wil er ook van genieten. Het is een speciale tijd, ook al gaat de oorsprong terug naar Nimrod, Baäl, ja, ja, afgoderij. Net een vriend aan de lijn die op instorten staat in de druk van alle gebeurtenissen en ik zelf ben ook zo vet over mijn grens gegaan met helpen behangen en hier in huis teveel tegelijk aanpakken dat mijn schouder en arm voortdurend pijnlijk steken en ik, na twee oogingrepen ook, nu echt mezelf wat meer rust gun. Jezus staat op mijn kerstkaarten. Iemand heeft hem geschilderd en het plaatje is als een oase. Wat een heerlijke man; rustig, sterk, zacht en zonder zonde. Alles is in Hem te vinden. Ik heb mezelf weer teruggevonden in dat ik een evangeliste ben en geniet ervan de plaatjes rond te delen. Het is een boeiende tijd. Ik heb nieuw vinyl gelegd in de keuken en de wc vloer is vernieuwd met zelf uitgezochte oranje Spaanse tegels. Nu heb ik grotendeels het oude vinyl in de bijkeuken gelegd en heb een erg mooi wollen kleed op het oog voor zolder. Jezus was het zand aan het glad strijken en legde er stoeptegels in. Dat beeld had iemand voor mij. God is bezig aan mijn fundering en ik leg vloeren, hmf, mooi toeval. Ik hervind mezelf weer maar dat niet alleen. Ik merk dat nog meer ontdekken wie ik ben een nieuw anker in me legt en me steviger maakt. Er zijn inmiddels steeds meer woorden en inzichten aan gegeven en er is een tijd van rouw voorbij gegaan. Rouw om wat niet kon zijn en om hoe dingen zijn gegaan. Ik mag verder gaan met wie ik ben en wat ik heb. Vandaag was ik zo blij aan het wandelen met een cliënte; heerlijk om buiten te zijn en erna ging ik wat piano spelen en zomaar met de mensen zijn. Het voelde zo volwaardig en niets minder dan dat ik een baan heb. Dit is wat ik nu kan geven en kan doen en ik ben er blij mee. Mijn oranje gordijnen hangen te drogen en de verfpotten staan te wachten. Maar eerst dit jaar mooi afmaken, met in de diepte gegroeide vriendschappen en nieuwe gezichten. Met goed gekozen cadeaus en heerlijk tijd voor een boek op de bank. Shalom, ook voor jou en kom niet om in het kerstgeweld. Vermijd de vleespotten van Egypte en herontdek de groene salades van.. de groenteboer.
Geschokt ben ik. Ik ben aan het collecteren voor het Leger des Heils. Ik vind het een hele eer om als 'heilssoldaat' op pad te gaan. Het is een erg goede manier om je buurt beter te leren kennen: achter elke voordeur gaat een eigen wereld schuil en de verlorenheid ervan greep me aan. Slechts één straat achter mijn straat zijn de meeste huisjes van hun tuin beroofd. Overal liggen lelijke stenen of wat mooiere stenen, maar veelal ook grijs grind. Enorm verwaarloosde tuinen. Een bosje uitgedroogd verwilderd gras, wat dorre takken. Het is stunning hoe weinig mensen er aan doen om hun huis er aantrekkelijk uit te laten zien. Er zijn zelfs een paar huizen zonder bel. Ik zocht en zocht; tasttte de deurposten af met mijn rose tinsulate handschoen, maar nee, geen bel. Herhaaldelijk tref ik stickers met waarschuwingen. Kom niet met geloofsovertuigingen, niet kopen aan de deur, hier zijn huisdieren. Één huis overtrof alles, er was een bordje met wel acht dingen erop die men niet wou hebben aan de deur en onderaan stond uiteindelijk: GEBRUIK MIJN BEL NIET! Dat is duidelijk! Ik heb de wens gerespecteerd en ging een deurtje verder. Tjonge, wat een werelden. Mooiere huizen waar iemand houtblokken op het vuur gooit maar niet open doet. Moslims die bijna allemaal wat geven. Christenen die geven. Een kleine man met een enorm uitgeleefde trap waar de vloerbedekking als rafels nog over de treden ligt met donkerbruin houten trapwerk. Zo triest. Ik denk me in dat ik God ben die aanbel en al deze verschillende mensen reageren met of een raam opendoen en nee schudden, of niet eens open doen of wel met plezier geven. Ik vind het zelf ook wel eens lastig; collecte. Want je moet in erg snelle tijd beslissen of je iets wilt geven. Je moet het niet voor de ander doen. Daarom heb ik ook alle respect voor mensen die zeggen dat ze geen kleingeld hebben of niet willen. Mijn openingszin is: "Ik collecteer voor het leger des heils. Wilt u er iets voor geven?" Hoe kunnen wij deze mensen bereiken met Gods licht? Elke ontmoeting benader ik anders en ik geniet van mijn evangeliste zijn. Ik heb pas weer ontdekt dat ik dat ben doordat ik een andere evangelist ontmoette met wie ik een enorme klik had. Wat me raakt is de werkelijkheid van zoveel deuren waar mensen achter wonen die Hem niet willen,of de weg niet zien en dat daar zoveel verlorenheid in zit. Zoveel. Wat me ook raakt is dat God het ziet, dat ene moment dat je wel 10 cent pakt en het erin stopt. Twee moslimkindjes straalden toen ze hun centjes erin stopten en mij hun fietsen lieten zien. Een andere vrouw stapte voluit in de deuropening met haar dochter en keek me uitnodigend aan, lachend dat ze geen geld had. Het gaf niet, we hadden contact. De mensen die wel opendoen geven moed om door te gaan. Dat zal voor Vader ook zo zijn. Als wij die ene tussen de honderd zijn die wel contact wil geeft dat Hem wellicht ook kracht. En hoe onvanzelfsprekend zijn mijn mooi geverfde deurposten, leuke tuin en verlichting. Ikke wel..
Ik denk dat het Corrie Ten Boom geweest is die vertelde over alle draden kris kras door elkaar in je leven, en dat het kan lijken op een chaos. Maar op een dag draait God het borduurwerk om en zie je iets prachtigs wat of Hij geweven heeft. Vandaag voelt het alsof ik soms al een voorkijkje krijg van de achterkant van mijn chaotische borduurwerk. Ik keek een film over een vrouw die columns schrijft vanuit de rijkdom van haar persoon, maar met een gebroken leven ook achter zich en nog steeds in de maak. Ik leer en leer van vriendinnen die anders zijn, om meer cognitief te zijn. Tegen mijn gevoel in kan ik een heleboel feiten achter elkaar zeggen en een erg feitelijk gesprek hebben. Voor mij voelt het als een warme kamer zonder open haard en een glas wijn. Ja, het is warm. Ja, er is een bank en ja, ik kan zitten, maar er is geen sfeer, geen charme, nothing smooth going on. Maar goed, het helpt me en het is functioneel in deze wereld van woorden en feiten ook. Mijn voorkeur gaat uit naar een dimensie achter de feiten. Een weten zonder woorden. Maar woorden zijn nodig, ik weet het. Hoe vreemd is het, als je van schrijven houdt en van taal, dat je eigenlijk houdt van een wereld zonder woorden. Of liever gezegd van een wereld waarin de woorden er wel zijn maar ze niet meer gezegd hoeven worden. Ik leer om duidelijker Olga te zijn en beter te communiceren met de wereld om me heen. Iedereen is weer anders en beleeft/pakt het leven aan op een eigen manier. Ik leer meer analytisch denken en stap voor stap beschrijven van de één en de ander remt me voortdurend af door steeds alles nog zuiverder te omschrijven en nog meer door te vragen. Oef, het is een rekkende ervaring die me soms tergt. Als ik het voel of weet, dan gáán we er toch voor? Dan is het toch goed? Voelen en weten aan de hand van een leven van indrukken en gezien en geleerd hebben. Ik zag de film en er was een vrouw die op een rots zat bij de zee. Ze zat er alleen, tijd te hebben om te zijn en na te denken en ik herken mezelf er zo in. Je eigen grond vinden op de plek waar jij oplaadt en contact kan maken met jezelf en met God van waaruit jij het leven leeft op jouw manier die anders mag zijn dan die van de ander. Thuis komen bij jezelf maakt dat je wat te geven hebt aan de wereld. Er kan soms en half leven voor nodig zijn om jezelf te vinden nadat je talloze keren hebt gereisd naar de wereld van de ander en er dingen van hebt meegenomen. Ik kon me soms zó in iemand verliezen dat ik merkte dat ik dingen net zo kon zeggen als die ander. Dezelfde toonval en zelfde manier. Deze film ging over een vrouw van middelbare leeftijd die samenwoont met haar kat en positie inneemt. Haar eigen toon heeft en niet in zee ging met een televisiemaker met de kans haar baan te verliezen. het lijkt zo gewoon, maar wat een rijkdom om eindelijk een eigen persoon te zijn. Wat wil de vijand ons niet laten meekleuren allemaal met elkaar en eenheidsworsten van ons maken. Ja, we botsen! Ja, het is soms vermoeiend en rekkend om elkaar steeds tegen te komen en toch weer anders te denken of doen. Ik vraag me af hoe of dat zal zijn met je eigen man of vrouw dus. Hoe eigen zal die zijn en hoe anders zul je altijd blijven samen terwijl je elke dag elkaar weer ziet? En hoe houd je dat anders zijn goed vol? Hoe voorkom je dat je ongezond samensmelt? En hoeveel kan het van je vragen om steeds weer positie te kiezen maar ook wat een vreugde om een eigen persoon te zijn. Soms besef ik ineens die vrijheid, als ik in mijn jas en sjaal de deur uitga en besef dat ik totaal vrij ben om aan te trekken wat of ik wil. Wat een leuke vrijheid! God ziet er ook naar uit dat wij ons ontwikkelen en meer en meer kiezen wie we willen zijn. Hij heeft ons origineel gemaakt met een grote vrijheid. Niet om te zondigen maar om te zijn wie we zijn. En dan hebben we het beste te geven aan een wereld die snakt naar originele kleur.
Het bladerdek onder onze voeten is oranjebruin, rood en geel. Het is wat waterkoud en we struinen door het Wageningse park. De bomen zijn zo afwisselend. Ineens is er een boom met een lichte kleur stam en geelgroenige bladeren. Ik ga er zoveel mogelijk onder staan en probeer me te laten omhullen door het geelgroen gefilterde licht wat een heel ander effect geeft dan onder een roodbruin bladerdak staan. Een stukje verderop zien we dieprode puntige blaadjes aan donkerbruin, haast zwarte takken. Wat een prachtig effect. Ik zoek de herfst op met allerlei vriendinnen en vrienden en wandelmomenten. Ik wil de blaadjes horen ritselen en de verschillende boomstammen in me opnemen en alle zachte kleuren bewonderen,liefst in het late middaglicht. Het is een afscheid. Een afscheid van weer een vol jaar met allerlei gebeurtenissen, zomeravonden, natte regenweken en schitterende voorjaarsbloesems. Een zomer van thuis zijn en settelen, huis verven en thuis raken in een nieuwe kerkgemeenschap. Mijn lieve buurman Cor die misschien niet meer naar huis komt met zijn copd, en aan het zuurstof zit. Ineens is de wereld anders. Andere buurman Kommer is overleden in een maand tijd en buurman Aart denkt aan verhuizen als hij alleen over blijft. Soms gebeurt alles tegelijk; net als in een boek. Ik had meer zon gewild met de herfstwandelingen en gouden foto's willen maken van zacht zonlicht door ruisende takken. Maar het was veelal bewolkt. De wereld roert zich en het is tijd om elkaar op te zoeken en dicht aaneen te staan voor de stormen die komen. Zo voelt dat. Ik vind mezelf groeien in wie ik ben. Te lang heb ik niet geweten wie ik eigenlijk ben en eindelijk krijg ik er steeds meer zicht op maar ook meer stevigheid. Het is fijn om al veel geleefd te hebben en veel gezien en gelezen en meegemaakt te hebben en net zoals bij de indianen mag je na je vijftigste juist zeer gewaardeerd worden voor je levenservaring en door geven ook aan de generatie onder je. Ik wil het omarmen zoals een stevige boom die diep geworteld zichzelf staat te zijn. Afscheid nemen is als het kijken naar al die prachtige verschillende kleuren en alles met al onze zintuigen in ons opnemen voordat de wind en kou alles bruin maakt en verdort door de vergetelheid van tijd. Afscheid kan met een vol hart voor wat er was en tegelijk verwachtend naar wat nieuwe dagen zullen brengen. Buurman Cor zat mijn zijn lieve witte krullende haren en roze zachte wangen in zijn groene broek op zijn stoel.Het lijkt wel of bejaarden en baby's wat gemeen hebben qua onschuld, roze wangetjes en tere haren. Een paar schatten heeft hij om zich heen; zijn bijbel met een wollig kaftje, twee mooie kaarten, chocolade, prachtige rozen en twee echte -Anna- schilderijtjes. Zijn hart warmt zich aan de liefde van gezamenlijke vrienden en ik bedenk weemoedig wat er straks niet meer zal zijn. Geen schuifelende Cor meer aan de achterdeur met zijn wekelijkse bosje rozen. Niet meer samen bollen planten of de wilg snoeien. Niet meer op de bank samen Snoesje's tanden poetsen. Warme herfstbladeren van herinneringen gaan in een kostbaar doosje van mijn hart waar ze nooit verdorren maar altijd blijven bestaan.
Ik ben druk, moe, met veel dingen bezig en voortdurend dingen kwijt. Ik reed in de auto naar de Lage Vuursche met Annelies en had mijn kleine vierkante meter van stoel en dashboard en toch presteerde ik het om zeker drie keer iets kwijt te zijn. Het zakje van Annelies haar Tom Tom had ik naast de opening van het dsahboardkastje geschoven waardoor het onzichtbaar werd en toen we op een prachtig open stil heideplekje kwamen en ik vol trots de warme thermoskan met thee tevoorschijn wou halen, bleek dat die nog op de grond lag in de auto."Kijk Annelies", zei ik, "zelfs op één vierkante meter presteer ik het nog om van alles kwijt te raken. Als ik écht iets kwijt ben voel ik wat het voor mij betekent. Ik was Snoesje kwijt; maandag. Ik dacht echt dat ze door het keukenraam was geglipt. Triest bedacht ik hoe onmogelijk het zou zijn om alle straten van Veenendaal uit te kammen en onder alle bosjes te kijken. Mijn enige hoop was gebed, een wonder, en dat ze zelf naar ons eigen huis zou weten te komen. Op dat moment besefte ik hoe dierbaar ze mij is en dat spullen maar spullen zijn, maar haar warme poezenlijfje en fluwelen witte pootjes, haar mauwtjes en kopjes geven, was mij dierbaarder dan mijn hele huis. Ze is maar een kat. Ik dacht aan het verhaal van het verloren schaap en hoe de herder zoekt naar dat ene schaap dat verloren is. Dat Hij de 99 verlaat, voor die ene. Je hele aandacht en hart is daarop gericht; pas weer een blij hart als het schaapje terug is. Annelies en ik vielen elkaar in de armen toen ze thuis bleek te zijn. Wat was ik blij haar weer te kunnen knuffelen. 'S avonds genoot ik er van mijn gezicht weer in haar vachtje te begraven. Dat moment van pijn, toen ik onderaan de flat stond in een voor mij onbekend gebied van allemaal flats en vreemde huizen en het idee dat Snoesje radeloos ergens rond liep, er helemaal niets meer van snappend, was een moment dat mij stil zette en bij Gods pijn brengt ook. Zijn pijn over verloren mensen en hoe al Zijn aandacht en hart uitgaat naar het verlorene zoeken. Ik zit in een wijk vol met moslims en ik vind het er duister. Ik bad op de fiets of God me liefde wil geven voor moslims. Hij houdt van ze. Hij gaf Zijn leven voor hen. Ik haat de duisternis en ik houd van een warme gezellige plek met oranje lichtjes en straks oranje tegeltjes en oranje zoldergordijnen. Maar mensen lopen verdwaald rond, in de kou, niet wetend waar ze heen moeten. Ik heb ook zo rond gelopen. Ik was ook radeloos en zo alleen. De wereld was koud en donker om me heen. Mensen waren niet veilig en de wereld niet betrouwbaar. Maar ik werd gevonden, steeds weer, werd ik gevonden en kwam ik in veilige havens terecht. Vandaag was ik samen met Anneke onze broer Cor aan het opzoeken in het ziekenhuis. Hij zit daar ook alleen met een zuurstofslangetje in zijn neus. Op een stoel bij het raam met zijn bijbel en een kopje thee. Blij vertelt hij hoe hij door mij God gevonden heeft en alledrie zijn we blij dat wat verloren was bij Gods gezin is gekomen. Jezus leer me kijken met Uw ogen en meer voelen met Uw hart. Ik ben egocentrisch en zelfzuchtig. Maar u zoekt het verloren schaap. U gaat de koude nacht in en haalt uw jas open aan het prikkeldraad. Leef in mij.
Nog met volop spierpijn en een kort nachtje in de - meurkamer, heb ik eindelijk internet bereik; Ik zit in een wisselwoniing! Mijn riool wordt gesloopt, asbest er uit gehaald en nieuwe buis er in, in mijn eigen huis dus. "Mevrouw u moet twee weken het huis uit, maar alles is er". Tsjonge, ik dacht dat het een een operatie van een dag zou zijn.. Langzaam wen ik aan het idee en als ik de bevestigingsbrief krijg met als adres de Tinneweide zie ik al gauw dat 'mijn flat' uitkijkt op een stukje zogenaamde "goudkust' van Veenendaal. Hier tegenover is een stadspark en wat verderop nog een grotere vijver én het is dichti bj het centrum. "Maar', lees ik in de onverwachte kleine lettertjes; "huisdieren niet toegstaan. "Niet toegestaan"! Dat wordt zoeken naar een oplossing. "Gewoon meenenemen", zeggen vrienden. "Bellen of ze een woning voor je hebben waar het poesje ook in mag", zegt analytische Tien. Uiteindelijk kies ik voor de optie: logeren bij de buren, die ze zo goed kent e die haar zoooveel aandacht zullen geven. We verhuizen 3 planten van mij en ik laat de dagen ervoor Snoes even samen met mij wennen aan het buurmannenhuis. Al hauw ligt ze uitgestrekt op het perzische wollen tafelkleed, de salontafel en loopt mauwend door de kamer. Knus zit ze bij ons uit het raam te kijken en twee mannenschoten en aaiende handen zijn paraat. Maar de avond voor vertrek komt er een kink in de kabel. Een fikse kink; Cor heeft gereageerd op de planten en ineens wordt beweerd dat hij ook niet tegen Snoes zou kunnen, wat niet te merken was in de laatste 4 jaar. Annelies is echt een redster in nood en terwijl ze nog op de cususavond is app ik haar dat ik er aan kom met de kat; morgenochtend.. Onder zeer bedreigende taal en vol agressie ben ik benaderd door de mantelzorger van de buurman die niet wil dat Cor door Snoesje ziek wordt vanwege zijn CPOD. Trillend zat ik terug in huis, op mijn stoel tussen de weggetrokken meubels, met doeken bedekte keukenlades en een leeggeruimde keuken. Zo overstuur dat ik aangifte deed bij de politie. Deze man heeft mij eerder hardhandig uit de woning gezet waar hij nu weer moe dreigde. "Klootzak"noem ik hem en op dat moment was ik hem even niet aan het zegenen, nee. "S ochtends rijd ik met Soes en alvast een halve auto met spullen naar net ontwakende Annelies die met slaapoogjes de deur open doet. Snoes kent haar en zit al gauw op de tafel uit het ram te kijken. Blij rijd ik weer terug waar het bouwbedrijf al een half uur staat te wachten voor de deur. Ik had hun aankomsttijd niet meer gecheckt en ik was nog niet helemaal klaar! "Sorry hoor', mijn deur zwaiit over en zonder een minuut te verliezen stappen drie mannen georganiseerd naar binnen met afdekzeil, tape en gaan in een razend tempo aan het werk. "De lamp moet er nog af!", roep ik. Dat doet een handige man even voor mij en ik ga snel de koelkats nog uitruimen, toch nog een soppie er doorheen van de buurvrouw, tanden poetsen wat i al niet meer door kan spoelen; het water is er af. Spoelen bij de buurvrouw dan maar. Geen laatste dingen meer pakken wat het plastic hangt al, een man staat al in een gat van een meter diep bij mijn prachtige vuurdoornstruik om het riool uit te graven en het aanrechtblad wordt al losgesneden van de kit. De zon schijnt en in no time is mijn lieflijke huis één bouwkeet. Er is overleg over de net gekochte spaanse marktplaatstegels waarvan er 1 tekort is. Maar er zitten extra rodere bij. "Jaaa", ik heb aardeoranjetegels gevonden, geheel unieke, in plaats van de camelkleurige saaie van de woningbouw. Een ientje voor een doos bij een artistieke mevoruw in -kak'Laren waar we in dit prachtige dorp de blitsbevolking van Nederland aanschouwden. Het is zoiets als tussen de privé en story mensen die hier gewoon op straat lopen, doorlopen. Bontjassen en dure jassen, blitse brillen en jaquarauto's. In een compact gebied zie je bijna niet anders dan stuk voor stuk begerenswaardige karaktervolle huizen met grond eromheen in een dorp vol echt dure winkes en wat leuke uitnodigende restaurants/ koffietenten. Goed, die tegels komen nu in deze volksbuurtwc te liggen en mijn favoriete kleur oranje toe te voegen. Weer een auto vol geladen en nu nar de wisselwoning. Toen ik de flat bekeek, met overal zeil en niet veel bijzonders was er geen twijfel in mijn hartje dat Snoesje hier prima kan zijn. "Annelies, ze kan komen hoor, duw haar maar haar mandje in". Vier keer lopen en met de lift naar de woning tegenover de lift waardoor je het rolgordijn van de keuken helemaal naar beneden moet trekken voor inkijk en aan de voorkant zie ik nog het begroeide dak van de hoofdingang, maar gelukkig ook de bomen, gras en wat 'goudkustvilla's "Yes, Ann, ik heb het gered en helemaal gehad met alles, laten we een bakkie doen in het dorp!." Na de lunch in de basicflat die echt niet fris ruikt kan ik Snoes niet vinden en na drie speurtochten in kasten onder bedden en waar ook maar is ze echt nergens en dus.... moet ze door het luchtende keukenraampje zijn geglipt! Galerij op en neer lopen, Het platte dak waar nog een kat ligt te zonnebaden; zou ze hier vanaf gesprongen zijn? Ligt ze ergens half verwond tussen de struiken? "Hoe kon ik zo achteloos zijn? ' Ik bid en bid en loop rondjes om de flat ga uiteindelijk Annelies bellen die op de fiets springt. We vragen bij mensen op de galerij, vooral waar keukenraampjes openstaan zodat nu iedereen weet dat ik een verboden kat heb meegenomen en dan lopen we weer roepend de struiken door en besluiten richting oude huis te gaan fietsen. Ik meende dat God zei:"zoek dichtbij", dus dat doen we ook en we gaan nog even voor de derde keer terug naar de flat om alles te pakken. In ineens zie ik een staart en achterlijf; SNOES!! Ze is niet weg! Er is een hol, in de slaapkamer onder een kastdeur. Daar zit ze en je ziet haar dan niet. Juichend omhelzen we elkaar; joepie!!!!! Zo blij!. Wat is er veel niet meer belangrijk als zoiets dierbaars ineens kwijt kan zijn. Tegels, huis, vieze stank, wat dan ook, zij is mij écht dierbaar. Vervolgens ga ik het hele huis poetsen want volgens de toezichthoudster aan het eind van de galerij die ook mijn brood en vlees in haar diepvries bewaart die hier niet is, waren hier mensen met vier honden, voor mij. Vier honden! Die hielden zich dus ook niet aan het verbod. Er zijn twee flessen met eco schoonmaakmiddel wat met milliliters werkt maar al schuddenn en knijpend komt er nauwelijks iets uit de vreemde sluiting. Toch een heet sopje gefabriceerd en doort het hele huis gezwabberd. Bah, alles ziet er onfris uit.. Ik zwabber met drie sopjes het hele huis door, doe de tafels, stoelen, de douche de wc, de keuken, het aanrecht, stop de aftandse douchemat in de wasmachine met goed wasmiddel van mij en probeer te luchten terwijl ik Snoes goed opsluit.. Pff, ik had me verheugd op een middag rust. Ik voel dat ik half koortsig ben als ik weer heen en weer fiets voor nog meer vergeten boodschappen en dan nog een keer apart voor tandpasta moet; ook vergeten. Als ik dan in mijn hemd de laatste hand sta te zwabberen roepn Anneke en Hanna dat ik sta te stripteasen in de keuken. Anneke heeft oranje roosjes die in de koffiepot kunnen bij afwezigheid van een vaas. Hanna zet zich aan de schoongebonde tafel met een schilmesje waar bijna niet mee te schillen valt. Een ander mesje valt zo zijwaarts weg waar je dus ook nauwelijks mee kan snijden. Mijn zoete aardappels zijn zulke enórme knollen dat het geheel op een vermoeide al anderhalve week rondtobbende Annke op zoek naar de voor haar goed passende, matchende bril sprankelend, kleur toevoegend aan haar gezicht, juiste vorm en materiaal wat er toe doet etc spontaan de slappe lach krijgt. en ik daver mee. Hanna is geweldig in dit soor sutuaties. Ze heeft het meer voor de kiezen gehad. Twinitg keer minstens in haar Renault Kago op en neer gereden van een chalet in het bos van Lunteren met twee kinderen, een kat een een hond. Drie weken regen had ze, en daar liep ze met munten voor de wasserette door de stromende regen. Haar zoon kon zijn benen niet kwijt in de krappe slaapplek en als er iemand naar de wc ging kon je niet naar de keuken enzovoort. Dat kun je hier gelukkig wel De gordjinen zijn marokkaanse glimstofstreepstijl. De zielige klok aan de muur zijn batterij doet het niet en de leeslamp bij de bank heeft geen lamp. gelukkig heb ik twee kaarsen mee en wat kleden. We hebben alles afgewassen wat we gingen gebruiken; de borden, het bestek, de bekers. Bah. Het bestek is echt een droevig verhaal. Het breekt ter plekke af als je er mee wilt werken. "Wat een K- huis", zei Hanna. We hadden wel lol. Toen ze weer naar huis wou bleek mijn warme water op en was er het plan dat ik bij haar kon douchen. Oh zalig! Zes minuten lopen en kom in een fris, schoon huis binnen en pak een zachte grote handdoek, daar de glimmende douchekraan open en verwen mezelf met warm water en dove. Een onmisbare zegen; vrienden tijdens je verhuizing! Van Hanna neem ik een tas vol fris beddegoed mee en leg dat op en onder de 'schone' flatlakens. dekbedhoes over het viezige hoofdbord heen en mijn kleren laat ik maar in de koffer. Van Hanna heb ik normaal bestek geleend,pannelappen en van Annelies handdoeken en theedoeken, wat alles was er, dacht ik.. Pff, In ieder geval was het stil in de avond en mijn huisje wordt mooi opgeknapt en Snoesie is levend en wel bij me. Prijs God. ik sla me er doorheen.Samen zijn we sterk Ik ervaar best wat onrust en duisternis in deze buurt en heb zo al wat niet geplande gebedswandelingen door de buurt gemaakt. Here we are, Snoesie en ik en gelukkig heeft mijn computer weer verbinding. Een beetje undercover. Shalom!
Vanochtend stond een wandeling op het programma, met nog drie vrouwen waarvan er één afzei. Ik zou de route plannen. We troffen elkaar in Lunteren nadat ik het allemaal net gered had, qua tijd, want ik had een slechte nacht gehad. Wat blijft het toch een kunst om goed voor mezelf te zorgen. Ik vind het leuk, een wandelgroepje maar ook lastig. Ik laad namelijk op van de natuur. Van er stil doorheen lopen en de natuur in te ademen en erin te zijn samen met God en hem ook weer mijn gedachten te geven. Maar vooral ook mijn omgeving, de rust in te ademen. Anderen lopen er vaak alsmaar kletsend doorheen alsof ze een boog maken over hun gesprek en de omgeving als decor dient, maar ik wil de omgeving dus tot mij laten spreken en alles binnen laten komen. Het heuvelachtige stuk met grote groene stukken grasland, de herfstige bomen en het gevoel van de geurende dennen. het kastanjes rapen en oog in oog staan met ineens een prachtig gave rood met witte paddenstoel. De rust van de kleuren wil ik op mijn drukke hoofd laten inwerken en er troost en kalmering vinden. De ruimte van een plotseling open stuk wil ik op me in laten werken en er zelf vrijer door gaan ademen. Maar goed, ik zei al deze dingen niet en we gingen op pad. Steeds merk ik het conflict tussen het leuk vinden ook om deel te nemen aan een gesprek en uit te wisselen en anderzijds de behoefte aan mijn - opladen-. We kwamen bij een uitkijktoren en een groot bord met routes. Er was een meneer die de beheerder van het bos was en ons alles uit ging leggen. Maar ik wou niet zo'n lang verhaal horen en merkte hoe het energie uit me zoog; iemand die ongevraagd heel veel informatie geeft. De anderen wilden het wél horen en ik liep uiteindelijk weg. Na een poos riep ik: "Komen jullie ?". En erna zei ik dat ik niet de energie had voor zoveel uitleg. Balen doe ik, van mijn eigen niet goede communicatie. We gingen nog een bakje koffie doen, bovenop de goudsberg en liepen toen snel weer het pad naar de auto vanwege de tijd en weer gaf ik niet aan dat ik eigenlijk behoefte nu heb aan stilte. Steeds tast ik de behoefte van de ander af en manoevreer dan mijn eigen behoefte daar wat bij en omheen zodat ik toch nog wat voor mezelf zorg. Maar niet open, niet direct. Na afloop was ik zo moe van al het gepraat en ging na het dag zeggen nog alleen op een bankje zitten op een stille open plek. Ik kwam daar zo van bij. De volgende keer begin ik met uitleggen hoe of het voor mij werkt. Ik wil graag of tussen de gesprekjes door tijd in stilte, dus dat ik achteraan ga lopen met afstand of dat we allemaal een stuk stiltewandeling doen als iedereen dat een goed idee vindt of wil uitproberen. De pijn die ik voelde en de tranen ook zijn die van eenzaamheid doordat ik niet zeg wat ik nodig heb en me op ga offeren, aan ga passen of onbegrijpelijk gedrag voor de ander ineens doe vanwege het bereiken van mijn limiet. Ik heb zolang in de wereld van het voelen geleefd en leer nu meer ruimte te maken voor waarheid en dat waarheid mij helpen kan naar mijzelf en de ander. Mijn eigenschap van stilte minnen en nodig hebben kan ook voor anderen een zegen zijn. De één loopt misschien van me weg en de ander geniet mee. Tot nu toe vind ik het nog spannend om mezelf echt te laten kennen, te laten horen, te laten zien. Maar als ik dat doe ben ik ook minder eenzaam terwijl die zwarte juist het tegenovergestelde beweert; dat je door aan te passen en op te offeren minder eenzaam bent. Het lijkt misschien zo maar je verliest jezelf. Ik vind het zo hoopgevend in het contact dat ik de open weg zie van ruimte die ik in kan nemen, niet afwachtend of ik daar toestemming voor krijg. Nee, die toestemming heb ik omdat ik besta. Op die plek van stilte, van in contact met mezelf word ik gevoed en kan ik zijn . Ik merkte zo Gods troost daar op dat bankje en zijn liefdevolle krachtige aanwezigheid, mij aanmoedigend vooral door te gaan. Dat ga ik doen, met vallen en opstaan.
Vandaag had ik een dag met een gouden randje. Mijn vliegtuig naar Dublin vertrok om 10 uur 's ochtends maar toen stond ik nog aan het aanrecht! Ik ging niet want ik heb geen geld genoeg . Echter ik ging wel wat anders doen. Eerst naar de fotowinkel om mijn lens te ruilen voor één met meer zoom en toen op naar mijn date, die ook naar station Rheden kwam. Het ging allemaal net nog gesmeerd. Er was geen parkeerplek voor de auto dus ik sjeesde naar de andere kant van het station, holde naar het perron, mijn rugzak met thermosje thee en waterfles en boterhammen met ei meebungelend en yes, bleek dat ik nog een paar minuten over had omdat ik verkeerd op mij horloge had gekeken. Lens geruild, gesprekje bij de bus waardoor ik door mijn empathie met een mevrouw haar zieke man bijna de bus miste en toen stond ik op tijd in Rheden met een ijzig windje. Mijn date stapte uit, ik zag hem en vermoedens werden bevestigd; deze gaat 'm niet worden. Maar ik was niet teleurgesteld want dat dacht ik al, na vier of vijf telefoongesprekken. Toch vond ik het leuk deze date te doen en samen te genieten van een wandeling. Ik had een wandeling gekocht, gisteren nog gelamineerd en zo gingen we op pad. Het was heerlijk. De heuvels van de posbank leken wel wat op de wicklow mountains. De kleuren okergeel/goudgeel gras met roodachtige struiken en de nog wat paarsige heide en dan het witte zand zorgden voor prachtige kleuren op deze herfstige dag met maar ietsje pietsje zon. Hij is een verwoed wandelaar en goed met kaart lezen. Ik kon mijn nieuwe camera uitproberen met mooie natuurshots en goh, wat genoot ik van de stilte, het ruisen van de wind, de luwte en de glooiende heidehellingen om ons heen. We zagen schapen en drie herten en dronken warm e chocomelk in het paviljoen. Het was een ware troost, gezien mijn - niet naar Ierlandkeus.- Maar vooral merk ik dat ik bemoedigd ben door mijn- nee-. Mijn - nee- voor deze man betekent dat er een - ja - open staat voor iemand die beter bij mij past. En het mooie vind ik, dat ik doordat hij mij wel leuk vond en lief en bijzonder en we een open gesprek aangingen ik met een steviger zelfbeeld naar huis ga en heel benieuwd ben of er nog eens iemand komt die wel bij mij past. En.., hoe leuk dat dan zal zijn!! Iemand van wie ik gelijk een tinteling krijg als die uitstapt, iemand wiens geur ik op wil snuiven in plaats van, hm, dit is dus zijn luchtje. Iemand met wie elke stap een sensatie is om wat hij in me doet. Maar het was een move forward, om los van John en met een vrije blik een echte date aan te gaan. Hoewel mijn eerste zin had kunnen zijn: "Ik vind dat hele daten eigenlijk geen zak aan". En dat vind ik ook. Het is ergens zo gekunsteld en zo'n gedoe. Ik wil u dienen Here God en U weet of ik dat het beste alleen kan of samen, maar ik ga alleen voor een man waar ik echt lekker - ja- tegen kan zeggen. Ik vond een film op het station voor één euro en die keek ik vanavond, back in mijn single life met appjes en telefoontjes. Een prachtige lovestory met een sensationeel slot. Wat een dag met een gouden randje. Wat geniet ik van heuvels, bergen, stilte en natuur en een goeie kop koffie en een diep gesprek en grapjes en dat God daar in alles bij kan zijn. Dat de wandeling niet te lang was en het in de luwte heerlijk weer was en wat is het fijn om dit allemaal fysiek te kunnen en ook te beseffen dat ik wat te bieden heb, er meer in me zit en dat ik nog heel veel te ontdekken heb en veel wil! Ja, ik wil veel. Ik wil kunst en mooi zijn en leuke kleren en op reis en mooie foto's maken en met mensen praten, echt praten en harten raken en Gods zegen ervaren en uitdelen en mijn eigen grenzen respecteren en genieten! Dank U God, voor de nee's. Op naar de vele ja's, met ook de nee's. P.s. Door géén Ierland heb ik nu geld voor laarsjes én een supermooie cameralens en door zijn toestel even te gebruiken besefte ik hoe goed mijn keus is geweest voor een digitale spiegelreflex met een 11 x zoom!
Mijn vaste telefoon doet het al een tijdje bijzonder slecht. Bij navraag in een belcompanyzaak bleek de diagnose: de batterijen moeten vervangen worden. Dus de telefoon zelf is nog wel okay. "Vijf euro", zei de verkoper, 'die batterijtjes maar je moet wel de goeie hebben.' Eindelijk fiets ik eens het eind naar de speciale electrawinkel in Veenendaal en dan blijken de goeie batterijtjes 10 euro! Mijn telefoon is best oud en ik twijfel of dit een goed besluit is. Bij de kringloop liggen de telefoons voor 1,50 in de bak en ik ga ook eens op marktplaats kijken. Daar zie ik een keurige advertentie van twee telefoons, zoals die ik heb, in zeer goede staat voor 25 euro. Wel heel fijn om er twee te hebben want mijn moeder klaagt nogal eens dat ik weer niet opnam als ik boven was. Ik besluit het hierop te wagen, maak een deal en tuf naar het chaletpark met mijn limegroene wagentje waar de meneer woont die nu alleen mobiel gaat bellen. Hij zwaait met de doos als hij is uitgestapt en laat me alles zien. Ik zie een grijs frontje in plaats van zwart, wat net een ander gevoel geeft, andere uitstraling. Ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Maar ik ga alle voordelen langs in mijn hoofd en voel slechts een heel lichte twijfeling. Zat ben ik het soms; mijn fijngevoeligheid of perfectionisme. Dus ik stap over die heel lichte aarzeling heen en betaal de net gepinde en ook nog gewisselde 25. Thuisgekomen blijkt mijn aansluiting heel anders in elkaar te zitten en kan ik er niet een telefoonstekker aan vast maken. Ook de tweede telefoon kan niet in een telefoonstekker, boven, want die doet het niet dus ik heb niets aan deze telefoons!. Ik ga niet alles op zijn kop zetten om de aansluiting te veranderen. Eigenlijk ben ik opgelucht en ik wil gelijk de zaak weer terugdraaien. De telefoonmeneer was net nog in de tuin aan het werk en het is heerlijk weer dus ik ga op de fiets. De dag is nog lang en dan kan ik erna de batterijen kopen en behang gaan aftrekken. Hij neemt zijn mobiel niet op en nog eens niet en nog eens niet. Bij het chaletpark vraag ik waar hij woont en met een plattegrond in de hand fiets ik natuurlijk het verst, naar het randje van het park en zoek een tijd naar het huisnummer. Hij is er niet. Hij heeft een heel leuke woning en was ook erg vriendelijk met verkopen. Ik stap over zijn hekje heen en kom op zijn achtertuintje/vlonder. Daar is een mooie plek om de doos neer te leggen, dan hoef ik er niet nog eens heen. Ik besluit er een briefje bij te leggen met mijn rekeningnummer en de reden. Als ik een stoel naar achter trek van het tuinsetje om voor het schrijven te gaan zitten, val ik pardoes met mijn billen op de grond! Het setje stond op een vlonder en de stoelpoten gingen over de rand. Gelukkig keken alleen maar bomen toe. Ik weet niet zeker of dit ethisch juist is maar doe het toch en als ik terugfiets ben ik ineens mijn muts weer kwijt. Weer naar het verre hoekje fietsen en jawel, over het hekje stappen wat het niet doet en daar ligt mijn muts; in de struiken. Pf, weer naar huis. Telefoonmeneer belt in de middag ietsepietsje verontwaardigd op en legt uit dat ik de telefoons anders aan kan sluiten. De volgende dag komen ze langs; hij en zijn vriendin. Ze sluiten het voor me aan, het is kinderlijk eenvoudig, en ze gaan weer. "S avonds kon ik de adressen er wel in zetten", zei zijn vriendin. Ik ging het net doen, maar na 10 adressen is de batterij leeg na een hele dag aan de lader staan. De telefoon van boven is ook gelijk leeg na één handeling. De batterijen zijn versleten en de telefoons zijn geen anderhalf jaar oud maar van 2008. "Je koopt de ellende van een ander", zei de meneer van de electrawinkel. Vijf en twintig dure euro's lichter en nog geen bruikbare telefoons. Telefoons overkopen is dus niet zo'n slimme zet. Je weet de geschiedenis niet. Die kleine lichte aarzelingen zijn altijd waardevol van mij. Ze kloppen bijna altijd. Wat duizelt mij het moderne leven toch soms, keuzes ,keuzes, om van in de struiken te vallen!
