Mijn vaste telefoon doet het al een tijdje bijzonder slecht. Bij navraag in een belcompanyzaak bleek de diagnose: de batterijen moeten vervangen worden. Dus de telefoon zelf is nog wel okay. "Vijf euro", zei de verkoper, 'die batterijtjes maar je moet wel de goeie hebben.' Eindelijk fiets ik eens het eind naar de speciale electrawinkel in Veenendaal en dan blijken de goeie batterijtjes 10 euro! Mijn telefoon is best oud en ik twijfel of dit een goed besluit is. Bij de kringloop liggen de telefoons voor 1,50 in de bak en ik ga ook eens op marktplaats kijken. Daar zie ik een keurige advertentie van twee telefoons, zoals die ik heb, in zeer goede staat voor 25 euro. Wel heel fijn om er twee te hebben want mijn moeder klaagt nogal eens dat ik weer niet opnam als ik boven was. Ik besluit het hierop te wagen, maak een deal en tuf naar het chaletpark met mijn limegroene wagentje waar de meneer woont die nu alleen mobiel gaat bellen. Hij zwaait met de doos als hij is uitgestapt en laat me alles zien. Ik zie een grijs frontje in plaats van zwart, wat net een ander gevoel geeft, andere uitstraling. Ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Maar ik ga alle voordelen langs in mijn hoofd en voel slechts een heel lichte twijfeling. Zat ben ik het soms; mijn fijngevoeligheid of perfectionisme. Dus ik stap over die heel lichte aarzeling heen en betaal de net gepinde en ook nog gewisselde 25. Thuisgekomen blijkt mijn aansluiting heel anders in elkaar te zitten en kan ik er niet een telefoonstekker aan vast maken. Ook de tweede telefoon kan niet in een telefoonstekker, boven, want die doet het niet dus ik heb niets aan deze telefoons!. Ik ga niet alles op zijn kop zetten om de aansluiting te veranderen. Eigenlijk ben ik opgelucht en ik wil gelijk de zaak weer terugdraaien. De telefoonmeneer was net nog in de tuin aan het werk en het is heerlijk weer dus ik ga op de fiets. De dag is nog lang en dan kan ik erna de batterijen kopen en behang gaan aftrekken. Hij neemt zijn mobiel niet op en nog eens niet en nog eens niet. Bij het chaletpark vraag ik waar hij woont en met een plattegrond in de hand fiets ik natuurlijk het verst, naar het randje van het park en zoek een tijd naar het huisnummer. Hij is er niet. Hij heeft een heel leuke woning en was ook erg vriendelijk met verkopen. Ik stap over zijn hekje heen en kom op zijn achtertuintje/vlonder. Daar is een mooie plek om de doos neer te leggen, dan hoef ik er niet nog eens heen. Ik besluit er een briefje bij te leggen met mijn rekeningnummer en de reden. Als ik een stoel naar achter trek van het tuinsetje om voor het schrijven te gaan zitten, val ik pardoes met mijn billen op de grond! Het setje stond op een vlonder en de stoelpoten gingen over de rand. Gelukkig keken alleen maar bomen toe. Ik weet niet zeker of dit ethisch juist is maar doe het toch en als ik terugfiets ben ik ineens mijn muts weer kwijt. Weer naar het verre hoekje fietsen en jawel, over het hekje stappen wat het niet doet en daar ligt mijn muts; in de struiken. Pf, weer naar huis. Telefoonmeneer belt in de middag ietsepietsje verontwaardigd op en legt uit dat ik de telefoons anders aan kan sluiten. De volgende dag komen ze langs; hij en zijn vriendin. Ze sluiten het voor me aan, het is kinderlijk eenvoudig, en ze gaan weer. "S avonds kon ik de adressen er wel in zetten", zei zijn vriendin. Ik ging het net doen, maar na 10 adressen is de batterij leeg na een hele dag aan de lader staan. De telefoon van boven is ook gelijk leeg na één handeling. De batterijen zijn versleten en de telefoons zijn geen anderhalf jaar oud maar van 2008. "Je koopt de ellende van een ander", zei de meneer van de electrawinkel. Vijf en twintig dure euro's lichter en nog geen bruikbare telefoons. Telefoons overkopen is dus niet zo'n slimme zet. Je weet de geschiedenis niet. Die kleine lichte aarzelingen zijn altijd waardevol van mij. Ze kloppen bijna altijd. Wat duizelt mij het moderne leven toch soms, keuzes ,keuzes, om van in de struiken te vallen!
