Ãók onhandig met een plakbandje en ja: rechtop leven!
Het was zover; na veel weken handwerk er aan, ging ik de slingers ophangen voor het feest. Ik had drie kerstlampjesslingers gemaakt, met gelamineerde letters onderaan elk lampje, en oranje lampionnetjes uit de tuin over het kaarslampje heen, met een knipje in het uiteinde. Om het groene snoer heen had ik gouden of zilveren voeringsstof gedraaid en om één snoer een soort doorzichtig oranje stoffig iets. Ik was al één keer binnen geweest, in het zeer smaakvol ingerichte grote rietgedekte huis, tegenover de benedenwoning van mijn jarige vriendin. Ze waren bevriend geworden en zij stelden hun huis beschikbaar. Ik ben al enige tijd weer wat overmatig moe en dan worden mijn handen gauw trillerig. De dagen van rust met de kat hadden me goed gedaan maar toch voelde ik mijn beperkte energie. Toen ik de vorige keer bij haar was om te kijken waar of de lampjes konden hangen was ik zó moe, dat ik niet goed meer kon nadenken. Soms doe ik dat, dan gooi ik mezelf in een situatie en zie wel hoe of ik er uit kom. Die vorige keer had zij dus, de vrouw des huizes, de heldere inzichten van welke slinger voor welk raam, want er bleken overal geweldige raampartijen en zithoekjes te zijn. Die boden wel drie of wel vier opties. Dus dat was al beslist, maar toen ik alles had uitgespreid en de snoeren wat uit elkaar ging halen, vond ik het toch spannend toen ik merkte dat we het samen gingen bevestigen. Haar man was er ook, relaxed in zijn korte broek, en hij bleek architect te zijn. Het hele grote, dure huis ademt een sfeer van klasse en smaak. Ik pakte mijn schaar en brede rol plakband en ging aan de slag. Het is lastig om de stukjes tape af te knippen, het snoer vast te houden en de schaar en dan met je vingers de tape tussen de stof door goed op het raam te bevestigen zodat de kaarsjes naar boven wijzen. De architect ging me helpen. Hij knipte steeds, wat onhandig, een stukje tape af en bood me dat dan aan. Zij had ook eerst geholpen en het ging haar ook niet gelijk goed af, maar ik heb er ervaring mee want ik heb thuis ook zo'n slinger. Het was een mooi oefenmoment voor mij was om me niet te laten imponeren door wat zij hebben, uitstralen en zijn maar me net zo gelijkwaardig en waardevol te weten en krachtig Olga te zijn. En het lukte Het werd zelfs een gezellige, mooie ontmoeting waarbij ik nog hielp om de vlag uit de knoop te halen en en we tenslotte bij een brandend haardvuur, wat zij ook niet gelijk aan de gang kreeg, een kop thee, glas wijn en wat chips nog een heel diepgaand gesprek kregen waar ik me uit los moest maken omdat mijn hersenen raar deden van het moe zijn. Ik ging zo rechtop weer naar huis. Fijn zeg; me niet laten inpakken door minderwaardige gedachtes en allerlei twijfels. Ik keek pas kunstschaatsen. Één vrouwelijke rijdster trof me. Het was een les om naar haar te kijken. Ze reed namelijk met zulk een geloof in wat ze deed, dat ze daardoor compleet één was met haar bewegingen en kunsten. Het was zo vloeiend, mooi, rechtop, prachtig en verfrissend om naar te kijken. Haar vertrouwen en geloof in zichzelf en haar kunsten maakte de kür ontspannend en heel. Ik dacht , als wij ook zo geloven in wat we doen en dat rechtop neerzetten is dat voor de ander zeker prettig en verademend. Veel prettiger dan iemand die twijfelend een draai in gaat en er dus ook hakkelend of verkeerd weer uitkomt. Wat zijn we mooi als we rechtop durven en kunnen leven ook alleen al letterlijk met een rechte rug en onze kruin naar de hemel .Yes!
