Ik houd van schrijven en - bloggen-, maar doe het niet omdat ik er geen tijd voor heb. Ik voel me opgejaagd vaak en voel de druk van alles wat ik wil volbrengen en wat alsmaar meer tijd kost dan ik dacht. Opgejaagd op zoek toch naar het echte bevredigende leven in een week die me soms zomaar door de vingers glipt. Het voelt alsof de zondagse dienst een soort hoogtepunt moet zijn van de week, maar ik zie er vaak tegenop en vind het druk en veel. Hoe komt dat toch? Misschien door de ergens kunstmatige relaties die ik daar heb, die je op de één of andere manier niet knustmatig wil maken door zo natuurlijk mogelijk te doen en te proberen iets te bouwen samen. Ik ben een tijd kerkloos geweest en heb daar erg van genoten. Mijn leven met God fleurde op en ik had meer contact en tijd voor mensen die God nog niet kennen.Ik genoot van de ontspannenheid. Maar ik miste ook dingen van de samenkomst. Het samen zingen en horen over hoe te leven met God en elkaar te ontmoeten als gemeenschap.. En toch bel ik een vriendin van verder weg als het met mijn broer niet goed gaat en vertel ik aan een heel eerlijke, niet perfecte vriendin hoe ik vandaag hebzuchtig werd en weer eens te snel besliste. Omdat ik met haar die relatie heb en het vertrouwen. Ik glip er zomaar weer in; in niet verantwoord uitgeven en snel en verkeerd beslissen. Niet in de rust, niet in overgave en goed luisteren. Ik houd er van om wild te doen en risico's te nemen. Waarschijnlijk toch omdat mijn hart niet echt gerust heeft bij Hem, en gedronken, gegeten, verknocht aan Hem op pad door de dag gaat, open voor Zijn verrassingen. Nee, ik zit zelf weer aan de teugels te jennen. Het is moeilijk om de rust te vinden bij Hem. Ik zat even op zolder om nog een stuk zeil te snijden voor de bijkeuken. Mijn zolder waar ik altijd iets fijns ervaar, omdat het een apart vertrek is, een ruimte los van alles wat iets van me moet. Ik verlang ernaar deze plek af te maken zodat ik er in de rust kan zijn maar ik kan er nu natuurlijk ook al zitten maar ga toch weer aan het werk. Het voelt soms alsof ik in een race zit om doelen te behalen en ook nog een steeds beter christen te worden en overal te verschijnen en aan te voldoen. ( Terwijl ik nog maar zo'n bescheiden leventje heb) Ik ben toch lid geworden van een kerkgemeenschap en doe soms mee in de race van goede diensten hebben en dan ook nog alle andere dingen. En dan ga ik juist weer meer het bos in en trek de deur achter me dicht in de avond om mijn rust weer te vinden. Het lijkt zooo moeilijk te doen in dit land. Alsof we allemaal door onrust en veelheid van dingen voortdurend bezig zijn. Ik scherm mezelf zo vaak af, als ik nog even een supermarkt in ga, omdat de mensen die daar zijn ook weer een beroep op me kunnen doen en ik heb even niets te geven. En zo mis ik dus het leven. Want jezelf afschermend door de gewone dag heen, van de mensen die je daarin tegen komt is het leven missen van die dag. Het is als de man die voorbij liep aan de gewonde man langs de kant van de weg. Hij had geen tijd om bij hem stil te staan. Hij moest ergens zijn. En Maria had het beste deel gekozen; ze zat aan de voeten van de Messias te luisteren. Mijn leven is vol. Ik ga op vakantie, doe een cursus, heb nieuw vrijwilligerswerk, knap mijn huis op, heb amper tijd voor een knuffel voor de kat, drink thee met de buurman, bel een vriendin. Er is van alles maar dat beste deel, dat meenemen in waar je ook bent zodat je het leven niet mist. Dat wat God vandaag voor je klaar had liggen maar waar je door het 'zogenaamde leven' geen tijd voor had. Ik duw het 'moeten' van me af en maak ruimte..
Reacties op bericht (1)
30-09-2017
Blog 13 - 3 2017
Blijft nog maar ff genieten van je zolder, los van het aardse gewemel. Verheven in de ijlte... Xxx Annelies
