In mijn vorige blog schreef ik over mijn verlangen naar het 'leven 'vinden. En, yes daar zit weer beweging in! Ik had maandag willen zwemmen maar was te moe en dinsdag dacht ik, ja, ik heb mijn kenteken nog niet van de auto, maar ik ga toch, nu, naar het warme zwembadje. Zo'n behoefte om er even uit te gaan en mijn lijf dat warme water te gunnen. Ik dacht nog er aan of ik de stoffen vis met het muziekje mee zou nemen voor Gerrit-Jan en Krista en hun adoptiekindjes. Maar ik ging er zonder heen, maar wat was de big surprise toen ik het zwembad binnenkwam? dat zij er zaten met hun viertjes! Ze zaten in het pierenbadje met twee roetzwarte schattige kindjes. We omhelsden elkaar en konden zo op een relaxte manier het laatste half jaar even bijpraten. Geen betere manier dan deze, want vanwege de hechting moeten we het gezin nog even met rust laten en voor de kinderen was het zo ook heel natuurlijk. Wat bleek? Het jongetje zijn lievelingsdier is een vis! Hij heeft het altijd over vissen. Toen ik een poosje terug in de zoutkamer ontdekte, door het staren naar prachtige donkerblauwe stenen, dat blauw inderdaad de rustigste kleur is voor je slaapkamergordijnen, was er een klein wondertje; ik vond dezelfde voile patchwork gordijnen van een werkelijk prachtige kleur aquablauw op marktplaats en kreeg daar deze stoffen vis bij met een muziekje erin ook. het kersverse gezinnetje was een half jaar in Nigeria geweest en nu zo gewend aan zwemmen en opdrogen dat ze geen handdoeken mee hadden genomen. Gelukkig had ik een extra mee en konden ze die gebruiken! 's Avonds ging ik naar de bijbelschool en leerde heel belangrijke principes over communicatie. Kort gezegd dat je door je aan te passen jezelf niet laat kennen of zien en daarmee je identiteit laat roven. Er gebeurt iets met je identiteit. Vanochtend ging ik naar het erg mooie huis van de overburen van mijn vriendin, war zij haar feestje mag geven. Ik heb drie kerstlampjesslingers waar ik letters aan ga meken en oranje lampionnetjes opzet uit de tuin. Ik was zo enorm moe, dat ik met de lampjes in mijn handen in het mooie huis stond met de smaakvol geklede aardige mevrouw en gewoon niet meer na kon denken. Maar, gelukkig, zij dacht mee, en ze heeft zoveel zitjes en uitgebouwde serres, ramen, dat we langs drie verschillende raampartijen de lampjes kunnen hangen. Mijn idee wordt toch nog een succes! Toen ik bij vriendin een glaasje water ging drinken bespraken we onze patronen van aanpassen en hoe bizar het is dat je denkt aardig te zijn en iets te geven aan de ander door je aan te aanpassen maar dat je in weze de ander jezelf onthoudt. Je juist niet laat kennen aan de ander. Communicatie vanuit gelijkwaardigheid komt zo nauw dat we er zomaar steeds de mist mee in gaan en al pratende ging ik huilen en daarna hebben we zo enorm gelachen! het deed zeer in mijn buik en was zo bevrijdend. wat een weg is het toch om heel te worden. Om mens te zijn, je te laten kennen en wat heb je daar ook God voor nodig en moed, om eenzaamheid te dragen als er afwijzing komt of onbegrip. Het zit 'm in de details van het leven, maar als je je aanpast komt er in weze een stuk onrust want je bent dan niet in de waarheid. Aanpassen is dus niet een vrij geven. Ik was zo razendmoe vandaag dat ik haast mijn werk had willen afzeggen, maar God heeft wel humor en de juiste timing, want in plaats van één op één snoezelen gingen we in de gemeenschapszaal naar een chianti koor luisteren met de gehandicapten. De vrolijke band kwam met gestreepte truien en rode zakdoeken zingend de zaal binnen en allerlei Nederlandse liedjes werden meegedeind. Het herinnerde me er aan, dat een aanbiddingsleider eens ons leidde ook in een tijd van blij zingen en roepen, juichen en dansen juist toen God van alles in mensen deed en er pijn en verdriet was en behoefte aan genezing. Ik zit naast Evelien, en adem haar puurheid en blije gezicht terwijl ik haar armpjes laat meebewegen op de muziek. Ik laaf me aan haar eenvoudige stille wereld en knap wat op van al die malle muziek. Hè, toch nog even naar het bos voordat het avond wordt, want het weer is uitzonderlijk lekker. In mijn lijf voel ik een rust die zo van boven gegeven is, zoveel vrede en liefde en warme zon. Ik ga gewoon even in de bladeren en het mos liggen en naar de vogels luisteren. En zomaar dankbaar zijn met wat gebed. Het voelt dat ik eet van het levende brood, het wandelen met Vader door de dag. En de verkiezingen schijnen ook nog wel weer goed te komen, goede opkomst en wie weet toch weer een werkbaar kabinet. Niets zo verrassend als dat je echt leven vindt door waarheid en genade toe te laten in verrassingen en moeilijke lessen. Yes, nu lekker slapen.
Ik houd van schrijven en - bloggen-, maar doe het niet omdat ik er geen tijd voor heb. Ik voel me opgejaagd vaak en voel de druk van alles wat ik wil volbrengen en wat alsmaar meer tijd kost dan ik dacht. Opgejaagd op zoek toch naar het echte bevredigende leven in een week die me soms zomaar door de vingers glipt. Het voelt alsof de zondagse dienst een soort hoogtepunt moet zijn van de week, maar ik zie er vaak tegenop en vind het druk en veel. Hoe komt dat toch? Misschien door de ergens kunstmatige relaties die ik daar heb, die je op de één of andere manier niet knustmatig wil maken door zo natuurlijk mogelijk te doen en te proberen iets te bouwen samen. Ik ben een tijd kerkloos geweest en heb daar erg van genoten. Mijn leven met God fleurde op en ik had meer contact en tijd voor mensen die God nog niet kennen.Ik genoot van de ontspannenheid. Maar ik miste ook dingen van de samenkomst. Het samen zingen en horen over hoe te leven met God en elkaar te ontmoeten als gemeenschap.. En toch bel ik een vriendin van verder weg als het met mijn broer niet goed gaat en vertel ik aan een heel eerlijke, niet perfecte vriendin hoe ik vandaag hebzuchtig werd en weer eens te snel besliste. Omdat ik met haar die relatie heb en het vertrouwen. Ik glip er zomaar weer in; in niet verantwoord uitgeven en snel en verkeerd beslissen. Niet in de rust, niet in overgave en goed luisteren. Ik houd er van om wild te doen en risico's te nemen. Waarschijnlijk toch omdat mijn hart niet echt gerust heeft bij Hem, en gedronken, gegeten, verknocht aan Hem op pad door de dag gaat, open voor Zijn verrassingen. Nee, ik zit zelf weer aan de teugels te jennen. Het is moeilijk om de rust te vinden bij Hem. Ik zat even op zolder om nog een stuk zeil te snijden voor de bijkeuken. Mijn zolder waar ik altijd iets fijns ervaar, omdat het een apart vertrek is, een ruimte los van alles wat iets van me moet. Ik verlang ernaar deze plek af te maken zodat ik er in de rust kan zijn maar ik kan er nu natuurlijk ook al zitten maar ga toch weer aan het werk. Het voelt soms alsof ik in een race zit om doelen te behalen en ook nog een steeds beter christen te worden en overal te verschijnen en aan te voldoen. ( Terwijl ik nog maar zo'n bescheiden leventje heb) Ik ben toch lid geworden van een kerkgemeenschap en doe soms mee in de race van goede diensten hebben en dan ook nog alle andere dingen. En dan ga ik juist weer meer het bos in en trek de deur achter me dicht in de avond om mijn rust weer te vinden. Het lijkt zooo moeilijk te doen in dit land. Alsof we allemaal door onrust en veelheid van dingen voortdurend bezig zijn. Ik scherm mezelf zo vaak af, als ik nog even een supermarkt in ga, omdat de mensen die daar zijn ook weer een beroep op me kunnen doen en ik heb even niets te geven. En zo mis ik dus het leven. Want jezelf afschermend door de gewone dag heen, van de mensen die je daarin tegen komt is het leven missen van die dag. Het is als de man die voorbij liep aan de gewonde man langs de kant van de weg. Hij had geen tijd om bij hem stil te staan. Hij moest ergens zijn. En Maria had het beste deel gekozen; ze zat aan de voeten van de Messias te luisteren. Mijn leven is vol. Ik ga op vakantie, doe een cursus, heb nieuw vrijwilligerswerk, knap mijn huis op, heb amper tijd voor een knuffel voor de kat, drink thee met de buurman, bel een vriendin. Er is van alles maar dat beste deel, dat meenemen in waar je ook bent zodat je het leven niet mist. Dat wat God vandaag voor je klaar had liggen maar waar je door het 'zogenaamde leven' geen tijd voor had. Ik duw het 'moeten' van me af en maak ruimte..
Ik liep nog even een paar stappen naar de buren, op deze memorable Donald Trump in auguratiedag. Je zou haast zeggen; augurkendag. Ik keek omhoog in de frisse vrieslucht en zag de heldere sterren in de zwarte nacht. Met een dankbare glimlach bedacht ik hoe veilig het is dat deze wereld in Zijn goede handen zijn en niet in de handen van een mens. Verbazend was het, bizar, om de grootspraak van Donald aan te horen en zijn dwaze ideeën dat voor jezelf kiezen zal leiden tot zegen van God. Wat een tegengestelde manier van denken met de God van de bijbel, waar hij zijn handen op legde en zwoer. Passend zou een houding van ootmoed zijn en een hulpgeroep naar onze God. Een hele natie op de knieën die God aanroept om hulp en schuld belijdt en met echt wijze mensen zoekt naar de juiste weg. Wat een bizar toneel in deze moeilijke tijden om te spreken van welvaart en de dat hij als mens de islam zal verwijderen. Ik kreeg een profetie doorgemaild van iemand dat Trump als beginnend president God niet kent maar dat hij later hem zal leren kennen en vol zal zijn van Zijn Geest. Zouden we dat echt gaan meemaken? Ik hoop het. God is zo groot. Ik vind het heerlijk om te denken aan Zijn grootheid. En als we denken aan wat komen gaan, dat Hij een nieuwe hemel en aarde zal maken en al het kwaad uit zijn Schepping zal verdrijven, vernietigen en alle grote dingen die er nog te gebeuren staan dan helpt me dat om ontzag voor hem te hebben. Maar toch vind ik het steeds weer moeilijk om te geven, omdat ik de euro's zit te tellen van hoe of ik uitkom. Op micro-niveau ben ik bezig met wat Donald op macro-niveau doet; geven terwijl jezelf ook van alles nodig hebt. Ik heb mijn vrijgevige vriendin die me heerlijk naar Wijk bij Duurstede reed om gratis marktplaats narnia dvd's op te halen, niet getrakteerd, omdat ik zit te tellen. Maar ik wil toe naar vrijheid om te luisteren naar wat Hij in mijn hart legt over wel of niet doen. Kan ik echt een tiende geven wat ik krijg en dan nog genoeg over houden? Ik merk dat ik het spannend vind. Ik houd van geven, maar dan kom ik het verwaarloosde kind in mezelf tegen en wil ik iets voor mezelf. "Als ik zelf genoeg heb kan ik geven". Maar dat is niet Gods economie. Dat is tellen, vasthouden, en niet vertrouwen. Het gaat diep, de verwondheid van ons hart. Ook Donalds hart, terwijl hij gaat staan en naar zijn idee een goede strijd gaat strijden. We zijn allemaal afhankelijk van Zijn genade en Zijn genezing van ons hart. Zodat we echt vrij worden en Zijn overvloed deze kreunende aarde kan bereiken. Heer, ontferm U.
Een afwisselende daag die nog niet ten einde is. Vandaag belde ik gezellig met Robert die op de laatste dag van het jaar jarig is. In mijn gebed bedacht ik hoe symbolisch het kan zijn dat ik hem toewens dat hij goed eindigt. het is niet zo moeilijk om goed te beginnen maar des te belangrijker dat we goed eindigen in het leven. Ook dit jaar wil ik goed eindigen. In de rust van de dag ging ik wat foto's inplakken en besefte weer eens wat een rijk mens ik ben. Rijk door vriendschappen en bovenal door het kennen van de Here Jezus. Ik heb net geld om te eten maar mocht toch geld lenen om alvast een kaartje te kopen voor een geweldig concert in juni van casting crowns. Ëén keer per jaar naar een concert is wel heel erg tof! Vanmiddag ging ik op theevisite, haar nieuwe huisje bekijken. Ze heeft het allemaal heel snel en goed opgeknapt. We kregen een gesprek over een soort van familieruzie die heel onhandig en wat traumatisch is ontstaan. Ik dacht ook na over wat nou echt mijn genademomenten waren dit jaar. Genade is krijgen wat we niet verdienen. Zij stuurde een kaartje naar haar tante die gemene dingen had gezegd om toch contact te maken, te laten weten dat er nog een open deur is. Ik heb zoveel genade momenten. Ik leef voortdurend van genade, want zoals een kennis schreef:' Er komt zo weinig goeds uit onszelf. God zegt in Zijn woord dat alles ijdelheid is als het niet uit de Helige Geest is". Vanmiddag ook, ging ik niet toch met een zelfvoldaan gevoel van huis omdat ik zo goed met haar had gepraat zogenaamd zoveel weet van het leven?. Ik was met een dienstbare vriendin naar Lelystad gereden om een prachtig wollen kleed te kopen van aardige mensen. Ik genoot van hun welkom het niet dure prachtige kleed en had daar meer oog voor dan te denken aan of ik hun iets van God kon vertellen. En op de terugweg, in het informatiecentrum waren leuke afgeprijsde schaaltjes en bekers. Ik wou er één voor mijn behulpzame vriendin kopen maar toen ik die geweldige beschuitbus zag, kocht ik toch die voor mezelf en liet haar kadootje zitten. Zij kocht een dure gevulde koek voor mij en reed me als een koningin langs de winkeltjes in Ermelo, terwijl het buiten heel mistig was. Meestal ga ik lopen maar haar gebaar raakte me. Het even toegeven aan het eigenlijk wel moe zijn en best fijn om er langs heen gereden te worden. Ik werd gediend en ik ontving het. Ik besefte pas later wat een stille zachte manier van liefhebben dit is, van spreken; dienen. Ik ben opgevoed met kadootjes geven en soms voel ik me daardoor bekneld. Alsof ik steeds mijn liefde moet bewijzen met weer een cadeautje. En als ik iets heel moois zie, iets wat ik echt mooi vind, dan wil ik het soms graag hebben. Zo is dat. Allemaal zaken van het hart waaruit je vaak weer teleurgesteld tevoorschijn komt als mens. Je bent minder heilig dan je dacht of wil zijn. Ik ben zeer begenadigd dit jaar opnieuw in gevende mensen om me heen. Steeds weer werd er voorzien in wat ik nodig had. Een grasmaaier, heel goedkoop, mét trimmer, allebei van Wolf. Twee prachtige perzische kleden. Een heerlijke vakantie in een fijn huisje op Terschelling. Een prachtig kerstpakket. Gekregen wollen handschoenen en een treffer van donkeroranje velours gordijnen voor de slaapkamer en fantastische oranje voor de schuur en zolder. een gift zodat ik foto's kon bestellen en fotoboekjes kon maken als cadeau. Ik ben maar zwak. Met eerste kerstdag lag ik enorm uitgeput in het logeerbed in een stille kamer bij te komen, want ik was nogal uitgeput naar de uitnodiging gegaan. Zo zijn wij mensen; trots, hebzuchtig, eerzuchtig, overmoedig. Noem maar op. En dan leven we van genade. Van een God die steeds weer klaarstaat voor een nieuw fris begin. Die zegt: "Het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen." De oude mens Olga is voorbij en de nieuwe Olga in Christus is aan zet. De liefde begint bij God eindigt er ook want hij het begin en het eind en Hij is liefde. Dus als ik terug kijk op het oude jaar zie ik alleen maar genade, heel veel genade. Gekregen wat ik zelf niet heb of kan verdienen. En dat geef je dan maar door. Shalom in het nieuwe jaar, schuil in Jezus liefde, daar zijn we veilig en bemind .
Het is elk jaar dat je leven mag weer een sport hoe je deze keer de weken voor kerstmis doorkomt; vind ik. Dit jaar doe ik dapper mee met kaarten en ik heb het merendeel van mijn lijstje al afgestreept; zit op de bus! Nog iets van 10 of 12 te gaan. Net luister ik een whattsapp af van een naar huis reizende vriendin, die met afgematte stem vertelt hoe blij ze zal zijn als het weer januari is. Ze is total loss, moe en blij als ze weer thuis zal zijn. "Ja, ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar, aan de ene kant is het wel speciaal maar ook wel weer druk, Jaap die komt, de kinderen komen, moet toch weer werken met kerst, ben blij als het weer januari is. " Brenda van de gehandicapten groep vraagt ook wat of ik doe met kerst. "Ik doe niks" zegt ze."Ik ga op de bank in mijn pyjama niets doen. Geen kerstboom niets." Ik voel me plots nog weer een hele Jan met al mijn plannen. Het is een soort marathon vind ik van dingen die je graag gebeurd wil hebben. ( jaar afronden, mensen dingen zeggen, de dagen leuk ingevuld hebben en wat cadeautjes geven) Mijn inmiddels ook wat blutte vriendin appt over twee gratis concerten waar we heen kunnen en hoe ze misschien bij die tweede optie wel alleen naar binnen schiet, om zo prikkelvrij mogelijk te genieten. Ik heb wat kaarsen gekocht als cadeau, twee voor één en lippenstift, twee voor één en voorzie zo ook mezelf voor het nodige. Nu nog een bloemetje voor moeders. Ook dit jaar rolt er weer een planning uit wat me past. Ik ben heerlijk uitgenodigd bij een rustig echtpaar, die ook niet aan kerst doen, om te eten, overdag. Ik zie er erg naar uit. Verder heb ik mezelf en de buurman uitgenodigd op de thee bij een Iraans gezin, wat me ook erg gezellig lijkt, en ik ga een meditatieve stiltewandeling doen op de ochtend van tweede kerstdag. Stilte en rust; twee heerlijke ingrediënten. Één iemand zag het ook zitten; de wandeling, dus dat wordt een zeer klein groepsgebeuren. Sinterklaas hebben we gehad, met ongeplande cadeaus, wat hapsnap gedichten en een stevige christelijke film. Op naar de hoofdmaaltijd: KERST, en dan nog als toetje het oudejaar. Ik heb de film weer gezien, over de oorsprong van kerst, sinterklaas, de paashaas en zelfs Valentijn en zo zit alles bij mij in de boycot. Voelde me zelfs ontrouw toen ik twee sinterklaasrolletjespapier kocht waar die mijter opstond. Het is laveren tussen alles door. Inmiddels ben ik aardig goed in mijn ogen gewoon wat dicht doen voor alle ballen en glitters. Ik zie het amper. En toch sijpelt het speciale door je waas heen en geniet ik daar ook van. Ik wil er ook van genieten. Het is een speciale tijd, ook al gaat de oorsprong terug naar Nimrod, Baäl, ja, ja, afgoderij. Net een vriend aan de lijn die op instorten staat in de druk van alle gebeurtenissen en ik zelf ben ook zo vet over mijn grens gegaan met helpen behangen en hier in huis teveel tegelijk aanpakken dat mijn schouder en arm voortdurend pijnlijk steken en ik, na twee oogingrepen ook, nu echt mezelf wat meer rust gun. Jezus staat op mijn kerstkaarten. Iemand heeft hem geschilderd en het plaatje is als een oase. Wat een heerlijke man; rustig, sterk, zacht en zonder zonde. Alles is in Hem te vinden. Ik heb mezelf weer teruggevonden in dat ik een evangeliste ben en geniet ervan de plaatjes rond te delen. Het is een boeiende tijd. Ik heb nieuw vinyl gelegd in de keuken en de wc vloer is vernieuwd met zelf uitgezochte oranje Spaanse tegels. Nu heb ik grotendeels het oude vinyl in de bijkeuken gelegd en heb een erg mooi wollen kleed op het oog voor zolder. Jezus was het zand aan het glad strijken en legde er stoeptegels in. Dat beeld had iemand voor mij. God is bezig aan mijn fundering en ik leg vloeren, hmf, mooi toeval. Ik hervind mezelf weer maar dat niet alleen. Ik merk dat nog meer ontdekken wie ik ben een nieuw anker in me legt en me steviger maakt. Er zijn inmiddels steeds meer woorden en inzichten aan gegeven en er is een tijd van rouw voorbij gegaan. Rouw om wat niet kon zijn en om hoe dingen zijn gegaan. Ik mag verder gaan met wie ik ben en wat ik heb. Vandaag was ik zo blij aan het wandelen met een cliënte; heerlijk om buiten te zijn en erna ging ik wat piano spelen en zomaar met de mensen zijn. Het voelde zo volwaardig en niets minder dan dat ik een baan heb. Dit is wat ik nu kan geven en kan doen en ik ben er blij mee. Mijn oranje gordijnen hangen te drogen en de verfpotten staan te wachten. Maar eerst dit jaar mooi afmaken, met in de diepte gegroeide vriendschappen en nieuwe gezichten. Met goed gekozen cadeaus en heerlijk tijd voor een boek op de bank. Shalom, ook voor jou en kom niet om in het kerstgeweld. Vermijd de vleespotten van Egypte en herontdek de groene salades van.. de groenteboer.
Geschokt ben ik. Ik ben aan het collecteren voor het Leger des Heils. Ik vind het een hele eer om als 'heilssoldaat' op pad te gaan. Het is een erg goede manier om je buurt beter te leren kennen: achter elke voordeur gaat een eigen wereld schuil en de verlorenheid ervan greep me aan. Slechts één straat achter mijn straat zijn de meeste huisjes van hun tuin beroofd. Overal liggen lelijke stenen of wat mooiere stenen, maar veelal ook grijs grind. Enorm verwaarloosde tuinen. Een bosje uitgedroogd verwilderd gras, wat dorre takken. Het is stunning hoe weinig mensen er aan doen om hun huis er aantrekkelijk uit te laten zien. Er zijn zelfs een paar huizen zonder bel. Ik zocht en zocht; tasttte de deurposten af met mijn rose tinsulate handschoen, maar nee, geen bel. Herhaaldelijk tref ik stickers met waarschuwingen. Kom niet met geloofsovertuigingen, niet kopen aan de deur, hier zijn huisdieren. Één huis overtrof alles, er was een bordje met wel acht dingen erop die men niet wou hebben aan de deur en onderaan stond uiteindelijk: GEBRUIK MIJN BEL NIET! Dat is duidelijk! Ik heb de wens gerespecteerd en ging een deurtje verder. Tjonge, wat een werelden. Mooiere huizen waar iemand houtblokken op het vuur gooit maar niet open doet. Moslims die bijna allemaal wat geven. Christenen die geven. Een kleine man met een enorm uitgeleefde trap waar de vloerbedekking als rafels nog over de treden ligt met donkerbruin houten trapwerk. Zo triest. Ik denk me in dat ik God ben die aanbel en al deze verschillende mensen reageren met of een raam opendoen en nee schudden, of niet eens open doen of wel met plezier geven. Ik vind het zelf ook wel eens lastig; collecte. Want je moet in erg snelle tijd beslissen of je iets wilt geven. Je moet het niet voor de ander doen. Daarom heb ik ook alle respect voor mensen die zeggen dat ze geen kleingeld hebben of niet willen. Mijn openingszin is: "Ik collecteer voor het leger des heils. Wilt u er iets voor geven?" Hoe kunnen wij deze mensen bereiken met Gods licht? Elke ontmoeting benader ik anders en ik geniet van mijn evangeliste zijn. Ik heb pas weer ontdekt dat ik dat ben doordat ik een andere evangelist ontmoette met wie ik een enorme klik had. Wat me raakt is de werkelijkheid van zoveel deuren waar mensen achter wonen die Hem niet willen,of de weg niet zien en dat daar zoveel verlorenheid in zit. Zoveel. Wat me ook raakt is dat God het ziet, dat ene moment dat je wel 10 cent pakt en het erin stopt. Twee moslimkindjes straalden toen ze hun centjes erin stopten en mij hun fietsen lieten zien. Een andere vrouw stapte voluit in de deuropening met haar dochter en keek me uitnodigend aan, lachend dat ze geen geld had. Het gaf niet, we hadden contact. De mensen die wel opendoen geven moed om door te gaan. Dat zal voor Vader ook zo zijn. Als wij die ene tussen de honderd zijn die wel contact wil geeft dat Hem wellicht ook kracht. En hoe onvanzelfsprekend zijn mijn mooi geverfde deurposten, leuke tuin en verlichting. Ikke wel..
Ik denk dat het Corrie Ten Boom geweest is die vertelde over alle draden kris kras door elkaar in je leven, en dat het kan lijken op een chaos. Maar op een dag draait God het borduurwerk om en zie je iets prachtigs wat of Hij geweven heeft. Vandaag voelt het alsof ik soms al een voorkijkje krijg van de achterkant van mijn chaotische borduurwerk. Ik keek een film over een vrouw die columns schrijft vanuit de rijkdom van haar persoon, maar met een gebroken leven ook achter zich en nog steeds in de maak. Ik leer en leer van vriendinnen die anders zijn, om meer cognitief te zijn. Tegen mijn gevoel in kan ik een heleboel feiten achter elkaar zeggen en een erg feitelijk gesprek hebben. Voor mij voelt het als een warme kamer zonder open haard en een glas wijn. Ja, het is warm. Ja, er is een bank en ja, ik kan zitten, maar er is geen sfeer, geen charme, nothing smooth going on. Maar goed, het helpt me en het is functioneel in deze wereld van woorden en feiten ook. Mijn voorkeur gaat uit naar een dimensie achter de feiten. Een weten zonder woorden. Maar woorden zijn nodig, ik weet het. Hoe vreemd is het, als je van schrijven houdt en van taal, dat je eigenlijk houdt van een wereld zonder woorden. Of liever gezegd van een wereld waarin de woorden er wel zijn maar ze niet meer gezegd hoeven worden. Ik leer om duidelijker Olga te zijn en beter te communiceren met de wereld om me heen. Iedereen is weer anders en beleeft/pakt het leven aan op een eigen manier. Ik leer meer analytisch denken en stap voor stap beschrijven van de één en de ander remt me voortdurend af door steeds alles nog zuiverder te omschrijven en nog meer door te vragen. Oef, het is een rekkende ervaring die me soms tergt. Als ik het voel of weet, dan gáán we er toch voor? Dan is het toch goed? Voelen en weten aan de hand van een leven van indrukken en gezien en geleerd hebben. Ik zag de film en er was een vrouw die op een rots zat bij de zee. Ze zat er alleen, tijd te hebben om te zijn en na te denken en ik herken mezelf er zo in. Je eigen grond vinden op de plek waar jij oplaadt en contact kan maken met jezelf en met God van waaruit jij het leven leeft op jouw manier die anders mag zijn dan die van de ander. Thuis komen bij jezelf maakt dat je wat te geven hebt aan de wereld. Er kan soms en half leven voor nodig zijn om jezelf te vinden nadat je talloze keren hebt gereisd naar de wereld van de ander en er dingen van hebt meegenomen. Ik kon me soms zó in iemand verliezen dat ik merkte dat ik dingen net zo kon zeggen als die ander. Dezelfde toonval en zelfde manier. Deze film ging over een vrouw van middelbare leeftijd die samenwoont met haar kat en positie inneemt. Haar eigen toon heeft en niet in zee ging met een televisiemaker met de kans haar baan te verliezen. het lijkt zo gewoon, maar wat een rijkdom om eindelijk een eigen persoon te zijn. Wat wil de vijand ons niet laten meekleuren allemaal met elkaar en eenheidsworsten van ons maken. Ja, we botsen! Ja, het is soms vermoeiend en rekkend om elkaar steeds tegen te komen en toch weer anders te denken of doen. Ik vraag me af hoe of dat zal zijn met je eigen man of vrouw dus. Hoe eigen zal die zijn en hoe anders zul je altijd blijven samen terwijl je elke dag elkaar weer ziet? En hoe houd je dat anders zijn goed vol? Hoe voorkom je dat je ongezond samensmelt? En hoeveel kan het van je vragen om steeds weer positie te kiezen maar ook wat een vreugde om een eigen persoon te zijn. Soms besef ik ineens die vrijheid, als ik in mijn jas en sjaal de deur uitga en besef dat ik totaal vrij ben om aan te trekken wat of ik wil. Wat een leuke vrijheid! God ziet er ook naar uit dat wij ons ontwikkelen en meer en meer kiezen wie we willen zijn. Hij heeft ons origineel gemaakt met een grote vrijheid. Niet om te zondigen maar om te zijn wie we zijn. En dan hebben we het beste te geven aan een wereld die snakt naar originele kleur.
Het bladerdek onder onze voeten is oranjebruin, rood en geel. Het is wat waterkoud en we struinen door het Wageningse park. De bomen zijn zo afwisselend. Ineens is er een boom met een lichte kleur stam en geelgroenige bladeren. Ik ga er zoveel mogelijk onder staan en probeer me te laten omhullen door het geelgroen gefilterde licht wat een heel ander effect geeft dan onder een roodbruin bladerdak staan. Een stukje verderop zien we dieprode puntige blaadjes aan donkerbruin, haast zwarte takken. Wat een prachtig effect. Ik zoek de herfst op met allerlei vriendinnen en vrienden en wandelmomenten. Ik wil de blaadjes horen ritselen en de verschillende boomstammen in me opnemen en alle zachte kleuren bewonderen,liefst in het late middaglicht. Het is een afscheid. Een afscheid van weer een vol jaar met allerlei gebeurtenissen, zomeravonden, natte regenweken en schitterende voorjaarsbloesems. Een zomer van thuis zijn en settelen, huis verven en thuis raken in een nieuwe kerkgemeenschap. Mijn lieve buurman Cor die misschien niet meer naar huis komt met zijn copd, en aan het zuurstof zit. Ineens is de wereld anders. Andere buurman Kommer is overleden in een maand tijd en buurman Aart denkt aan verhuizen als hij alleen over blijft. Soms gebeurt alles tegelijk; net als in een boek. Ik had meer zon gewild met de herfstwandelingen en gouden foto's willen maken van zacht zonlicht door ruisende takken. Maar het was veelal bewolkt. De wereld roert zich en het is tijd om elkaar op te zoeken en dicht aaneen te staan voor de stormen die komen. Zo voelt dat. Ik vind mezelf groeien in wie ik ben. Te lang heb ik niet geweten wie ik eigenlijk ben en eindelijk krijg ik er steeds meer zicht op maar ook meer stevigheid. Het is fijn om al veel geleefd te hebben en veel gezien en gelezen en meegemaakt te hebben en net zoals bij de indianen mag je na je vijftigste juist zeer gewaardeerd worden voor je levenservaring en door geven ook aan de generatie onder je. Ik wil het omarmen zoals een stevige boom die diep geworteld zichzelf staat te zijn. Afscheid nemen is als het kijken naar al die prachtige verschillende kleuren en alles met al onze zintuigen in ons opnemen voordat de wind en kou alles bruin maakt en verdort door de vergetelheid van tijd. Afscheid kan met een vol hart voor wat er was en tegelijk verwachtend naar wat nieuwe dagen zullen brengen. Buurman Cor zat mijn zijn lieve witte krullende haren en roze zachte wangen in zijn groene broek op zijn stoel.Het lijkt wel of bejaarden en baby's wat gemeen hebben qua onschuld, roze wangetjes en tere haren. Een paar schatten heeft hij om zich heen; zijn bijbel met een wollig kaftje, twee mooie kaarten, chocolade, prachtige rozen en twee echte -Anna- schilderijtjes. Zijn hart warmt zich aan de liefde van gezamenlijke vrienden en ik bedenk weemoedig wat er straks niet meer zal zijn. Geen schuifelende Cor meer aan de achterdeur met zijn wekelijkse bosje rozen. Niet meer samen bollen planten of de wilg snoeien. Niet meer op de bank samen Snoesje's tanden poetsen. Warme herfstbladeren van herinneringen gaan in een kostbaar doosje van mijn hart waar ze nooit verdorren maar altijd blijven bestaan.
Ik ben druk, moe, met veel dingen bezig en voortdurend dingen kwijt. Ik reed in de auto naar de Lage Vuursche met Annelies en had mijn kleine vierkante meter van stoel en dashboard en toch presteerde ik het om zeker drie keer iets kwijt te zijn. Het zakje van Annelies haar Tom Tom had ik naast de opening van het dsahboardkastje geschoven waardoor het onzichtbaar werd en toen we op een prachtig open stil heideplekje kwamen en ik vol trots de warme thermoskan met thee tevoorschijn wou halen, bleek dat die nog op de grond lag in de auto."Kijk Annelies", zei ik, "zelfs op één vierkante meter presteer ik het nog om van alles kwijt te raken. Als ik écht iets kwijt ben voel ik wat het voor mij betekent. Ik was Snoesje kwijt; maandag. Ik dacht echt dat ze door het keukenraam was geglipt. Triest bedacht ik hoe onmogelijk het zou zijn om alle straten van Veenendaal uit te kammen en onder alle bosjes te kijken. Mijn enige hoop was gebed, een wonder, en dat ze zelf naar ons eigen huis zou weten te komen. Op dat moment besefte ik hoe dierbaar ze mij is en dat spullen maar spullen zijn, maar haar warme poezenlijfje en fluwelen witte pootjes, haar mauwtjes en kopjes geven, was mij dierbaarder dan mijn hele huis. Ze is maar een kat. Ik dacht aan het verhaal van het verloren schaap en hoe de herder zoekt naar dat ene schaap dat verloren is. Dat Hij de 99 verlaat, voor die ene. Je hele aandacht en hart is daarop gericht; pas weer een blij hart als het schaapje terug is. Annelies en ik vielen elkaar in de armen toen ze thuis bleek te zijn. Wat was ik blij haar weer te kunnen knuffelen. 'S avonds genoot ik er van mijn gezicht weer in haar vachtje te begraven. Dat moment van pijn, toen ik onderaan de flat stond in een voor mij onbekend gebied van allemaal flats en vreemde huizen en het idee dat Snoesje radeloos ergens rond liep, er helemaal niets meer van snappend, was een moment dat mij stil zette en bij Gods pijn brengt ook. Zijn pijn over verloren mensen en hoe al Zijn aandacht en hart uitgaat naar het verlorene zoeken. Ik zit in een wijk vol met moslims en ik vind het er duister. Ik bad op de fiets of God me liefde wil geven voor moslims. Hij houdt van ze. Hij gaf Zijn leven voor hen. Ik haat de duisternis en ik houd van een warme gezellige plek met oranje lichtjes en straks oranje tegeltjes en oranje zoldergordijnen. Maar mensen lopen verdwaald rond, in de kou, niet wetend waar ze heen moeten. Ik heb ook zo rond gelopen. Ik was ook radeloos en zo alleen. De wereld was koud en donker om me heen. Mensen waren niet veilig en de wereld niet betrouwbaar. Maar ik werd gevonden, steeds weer, werd ik gevonden en kwam ik in veilige havens terecht. Vandaag was ik samen met Anneke onze broer Cor aan het opzoeken in het ziekenhuis. Hij zit daar ook alleen met een zuurstofslangetje in zijn neus. Op een stoel bij het raam met zijn bijbel en een kopje thee. Blij vertelt hij hoe hij door mij God gevonden heeft en alledrie zijn we blij dat wat verloren was bij Gods gezin is gekomen. Jezus leer me kijken met Uw ogen en meer voelen met Uw hart. Ik ben egocentrisch en zelfzuchtig. Maar u zoekt het verloren schaap. U gaat de koude nacht in en haalt uw jas open aan het prikkeldraad. Leef in mij.
Nog met volop spierpijn en een kort nachtje in de - meurkamer, heb ik eindelijk internet bereik; Ik zit in een wisselwoniing! Mijn riool wordt gesloopt, asbest er uit gehaald en nieuwe buis er in, in mijn eigen huis dus. "Mevrouw u moet twee weken het huis uit, maar alles is er". Tsjonge, ik dacht dat het een een operatie van een dag zou zijn.. Langzaam wen ik aan het idee en als ik de bevestigingsbrief krijg met als adres de Tinneweide zie ik al gauw dat 'mijn flat' uitkijkt op een stukje zogenaamde "goudkust' van Veenendaal. Hier tegenover is een stadspark en wat verderop nog een grotere vijver én het is dichti bj het centrum. "Maar', lees ik in de onverwachte kleine lettertjes; "huisdieren niet toegstaan. "Niet toegestaan"! Dat wordt zoeken naar een oplossing. "Gewoon meenenemen", zeggen vrienden. "Bellen of ze een woning voor je hebben waar het poesje ook in mag", zegt analytische Tien. Uiteindelijk kies ik voor de optie: logeren bij de buren, die ze zo goed kent e die haar zoooveel aandacht zullen geven. We verhuizen 3 planten van mij en ik laat de dagen ervoor Snoes even samen met mij wennen aan het buurmannenhuis. Al hauw ligt ze uitgestrekt op het perzische wollen tafelkleed, de salontafel en loopt mauwend door de kamer. Knus zit ze bij ons uit het raam te kijken en twee mannenschoten en aaiende handen zijn paraat. Maar de avond voor vertrek komt er een kink in de kabel. Een fikse kink; Cor heeft gereageerd op de planten en ineens wordt beweerd dat hij ook niet tegen Snoes zou kunnen, wat niet te merken was in de laatste 4 jaar. Annelies is echt een redster in nood en terwijl ze nog op de cususavond is app ik haar dat ik er aan kom met de kat; morgenochtend.. Onder zeer bedreigende taal en vol agressie ben ik benaderd door de mantelzorger van de buurman die niet wil dat Cor door Snoesje ziek wordt vanwege zijn CPOD. Trillend zat ik terug in huis, op mijn stoel tussen de weggetrokken meubels, met doeken bedekte keukenlades en een leeggeruimde keuken. Zo overstuur dat ik aangifte deed bij de politie. Deze man heeft mij eerder hardhandig uit de woning gezet waar hij nu weer moe dreigde. "Klootzak"noem ik hem en op dat moment was ik hem even niet aan het zegenen, nee. "S ochtends rijd ik met Soes en alvast een halve auto met spullen naar net ontwakende Annelies die met slaapoogjes de deur open doet. Snoes kent haar en zit al gauw op de tafel uit het ram te kijken. Blij rijd ik weer terug waar het bouwbedrijf al een half uur staat te wachten voor de deur. Ik had hun aankomsttijd niet meer gecheckt en ik was nog niet helemaal klaar! "Sorry hoor', mijn deur zwaiit over en zonder een minuut te verliezen stappen drie mannen georganiseerd naar binnen met afdekzeil, tape en gaan in een razend tempo aan het werk. "De lamp moet er nog af!", roep ik. Dat doet een handige man even voor mij en ik ga snel de koelkats nog uitruimen, toch nog een soppie er doorheen van de buurvrouw, tanden poetsen wat i al niet meer door kan spoelen; het water is er af. Spoelen bij de buurvrouw dan maar. Geen laatste dingen meer pakken wat het plastic hangt al, een man staat al in een gat van een meter diep bij mijn prachtige vuurdoornstruik om het riool uit te graven en het aanrechtblad wordt al losgesneden van de kit. De zon schijnt en in no time is mijn lieflijke huis één bouwkeet. Er is overleg over de net gekochte spaanse marktplaatstegels waarvan er 1 tekort is. Maar er zitten extra rodere bij. "Jaaa", ik heb aardeoranjetegels gevonden, geheel unieke, in plaats van de camelkleurige saaie van de woningbouw. Een ientje voor een doos bij een artistieke mevoruw in -kak'Laren waar we in dit prachtige dorp de blitsbevolking van Nederland aanschouwden. Het is zoiets als tussen de privé en story mensen die hier gewoon op straat lopen, doorlopen. Bontjassen en dure jassen, blitse brillen en jaquarauto's. In een compact gebied zie je bijna niet anders dan stuk voor stuk begerenswaardige karaktervolle huizen met grond eromheen in een dorp vol echt dure winkes en wat leuke uitnodigende restaurants/ koffietenten. Goed, die tegels komen nu in deze volksbuurtwc te liggen en mijn favoriete kleur oranje toe te voegen. Weer een auto vol geladen en nu nar de wisselwoning. Toen ik de flat bekeek, met overal zeil en niet veel bijzonders was er geen twijfel in mijn hartje dat Snoesje hier prima kan zijn. "Annelies, ze kan komen hoor, duw haar maar haar mandje in". Vier keer lopen en met de lift naar de woning tegenover de lift waardoor je het rolgordijn van de keuken helemaal naar beneden moet trekken voor inkijk en aan de voorkant zie ik nog het begroeide dak van de hoofdingang, maar gelukkig ook de bomen, gras en wat 'goudkustvilla's "Yes, Ann, ik heb het gered en helemaal gehad met alles, laten we een bakkie doen in het dorp!." Na de lunch in de basicflat die echt niet fris ruikt kan ik Snoes niet vinden en na drie speurtochten in kasten onder bedden en waar ook maar is ze echt nergens en dus.... moet ze door het luchtende keukenraampje zijn geglipt! Galerij op en neer lopen, Het platte dak waar nog een kat ligt te zonnebaden; zou ze hier vanaf gesprongen zijn? Ligt ze ergens half verwond tussen de struiken? "Hoe kon ik zo achteloos zijn? ' Ik bid en bid en loop rondjes om de flat ga uiteindelijk Annelies bellen die op de fiets springt. We vragen bij mensen op de galerij, vooral waar keukenraampjes openstaan zodat nu iedereen weet dat ik een verboden kat heb meegenomen en dan lopen we weer roepend de struiken door en besluiten richting oude huis te gaan fietsen. Ik meende dat God zei:"zoek dichtbij", dus dat doen we ook en we gaan nog even voor de derde keer terug naar de flat om alles te pakken. In ineens zie ik een staart en achterlijf; SNOES!! Ze is niet weg! Er is een hol, in de slaapkamer onder een kastdeur. Daar zit ze en je ziet haar dan niet. Juichend omhelzen we elkaar; joepie!!!!! Zo blij!. Wat is er veel niet meer belangrijk als zoiets dierbaars ineens kwijt kan zijn. Tegels, huis, vieze stank, wat dan ook, zij is mij écht dierbaar. Vervolgens ga ik het hele huis poetsen want volgens de toezichthoudster aan het eind van de galerij die ook mijn brood en vlees in haar diepvries bewaart die hier niet is, waren hier mensen met vier honden, voor mij. Vier honden! Die hielden zich dus ook niet aan het verbod. Er zijn twee flessen met eco schoonmaakmiddel wat met milliliters werkt maar al schuddenn en knijpend komt er nauwelijks iets uit de vreemde sluiting. Toch een heet sopje gefabriceerd en doort het hele huis gezwabberd. Bah, alles ziet er onfris uit.. Ik zwabber met drie sopjes het hele huis door, doe de tafels, stoelen, de douche de wc, de keuken, het aanrecht, stop de aftandse douchemat in de wasmachine met goed wasmiddel van mij en probeer te luchten terwijl ik Snoes goed opsluit.. Pff, ik had me verheugd op een middag rust. Ik voel dat ik half koortsig ben als ik weer heen en weer fiets voor nog meer vergeten boodschappen en dan nog een keer apart voor tandpasta moet; ook vergeten. Als ik dan in mijn hemd de laatste hand sta te zwabberen roepn Anneke en Hanna dat ik sta te stripteasen in de keuken. Anneke heeft oranje roosjes die in de koffiepot kunnen bij afwezigheid van een vaas. Hanna zet zich aan de schoongebonde tafel met een schilmesje waar bijna niet mee te schillen valt. Een ander mesje valt zo zijwaarts weg waar je dus ook nauwelijks mee kan snijden. Mijn zoete aardappels zijn zulke enórme knollen dat het geheel op een vermoeide al anderhalve week rondtobbende Annke op zoek naar de voor haar goed passende, matchende bril sprankelend, kleur toevoegend aan haar gezicht, juiste vorm en materiaal wat er toe doet etc spontaan de slappe lach krijgt. en ik daver mee. Hanna is geweldig in dit soor sutuaties. Ze heeft het meer voor de kiezen gehad. Twinitg keer minstens in haar Renault Kago op en neer gereden van een chalet in het bos van Lunteren met twee kinderen, een kat een een hond. Drie weken regen had ze, en daar liep ze met munten voor de wasserette door de stromende regen. Haar zoon kon zijn benen niet kwijt in de krappe slaapplek en als er iemand naar de wc ging kon je niet naar de keuken enzovoort. Dat kun je hier gelukkig wel De gordjinen zijn marokkaanse glimstofstreepstijl. De zielige klok aan de muur zijn batterij doet het niet en de leeslamp bij de bank heeft geen lamp. gelukkig heb ik twee kaarsen mee en wat kleden. We hebben alles afgewassen wat we gingen gebruiken; de borden, het bestek, de bekers. Bah. Het bestek is echt een droevig verhaal. Het breekt ter plekke af als je er mee wilt werken. "Wat een K- huis", zei Hanna. We hadden wel lol. Toen ze weer naar huis wou bleek mijn warme water op en was er het plan dat ik bij haar kon douchen. Oh zalig! Zes minuten lopen en kom in een fris, schoon huis binnen en pak een zachte grote handdoek, daar de glimmende douchekraan open en verwen mezelf met warm water en dove. Een onmisbare zegen; vrienden tijdens je verhuizing! Van Hanna neem ik een tas vol fris beddegoed mee en leg dat op en onder de 'schone' flatlakens. dekbedhoes over het viezige hoofdbord heen en mijn kleren laat ik maar in de koffer. Van Hanna heb ik normaal bestek geleend,pannelappen en van Annelies handdoeken en theedoeken, wat alles was er, dacht ik.. Pff, In ieder geval was het stil in de avond en mijn huisje wordt mooi opgeknapt en Snoesie is levend en wel bij me. Prijs God. ik sla me er doorheen.Samen zijn we sterk Ik ervaar best wat onrust en duisternis in deze buurt en heb zo al wat niet geplande gebedswandelingen door de buurt gemaakt. Here we are, Snoesie en ik en gelukkig heeft mijn computer weer verbinding. Een beetje undercover. Shalom!
Vanochtend stond een wandeling op het programma, met nog drie vrouwen waarvan er één afzei. Ik zou de route plannen. We troffen elkaar in Lunteren nadat ik het allemaal net gered had, qua tijd, want ik had een slechte nacht gehad. Wat blijft het toch een kunst om goed voor mezelf te zorgen. Ik vind het leuk, een wandelgroepje maar ook lastig. Ik laad namelijk op van de natuur. Van er stil doorheen lopen en de natuur in te ademen en erin te zijn samen met God en hem ook weer mijn gedachten te geven. Maar vooral ook mijn omgeving, de rust in te ademen. Anderen lopen er vaak alsmaar kletsend doorheen alsof ze een boog maken over hun gesprek en de omgeving als decor dient, maar ik wil de omgeving dus tot mij laten spreken en alles binnen laten komen. Het heuvelachtige stuk met grote groene stukken grasland, de herfstige bomen en het gevoel van de geurende dennen. het kastanjes rapen en oog in oog staan met ineens een prachtig gave rood met witte paddenstoel. De rust van de kleuren wil ik op mijn drukke hoofd laten inwerken en er troost en kalmering vinden. De ruimte van een plotseling open stuk wil ik op me in laten werken en er zelf vrijer door gaan ademen. Maar goed, ik zei al deze dingen niet en we gingen op pad. Steeds merk ik het conflict tussen het leuk vinden ook om deel te nemen aan een gesprek en uit te wisselen en anderzijds de behoefte aan mijn - opladen-. We kwamen bij een uitkijktoren en een groot bord met routes. Er was een meneer die de beheerder van het bos was en ons alles uit ging leggen. Maar ik wou niet zo'n lang verhaal horen en merkte hoe het energie uit me zoog; iemand die ongevraagd heel veel informatie geeft. De anderen wilden het wél horen en ik liep uiteindelijk weg. Na een poos riep ik: "Komen jullie ?". En erna zei ik dat ik niet de energie had voor zoveel uitleg. Balen doe ik, van mijn eigen niet goede communicatie. We gingen nog een bakje koffie doen, bovenop de goudsberg en liepen toen snel weer het pad naar de auto vanwege de tijd en weer gaf ik niet aan dat ik eigenlijk behoefte nu heb aan stilte. Steeds tast ik de behoefte van de ander af en manoevreer dan mijn eigen behoefte daar wat bij en omheen zodat ik toch nog wat voor mezelf zorg. Maar niet open, niet direct. Na afloop was ik zo moe van al het gepraat en ging na het dag zeggen nog alleen op een bankje zitten op een stille open plek. Ik kwam daar zo van bij. De volgende keer begin ik met uitleggen hoe of het voor mij werkt. Ik wil graag of tussen de gesprekjes door tijd in stilte, dus dat ik achteraan ga lopen met afstand of dat we allemaal een stuk stiltewandeling doen als iedereen dat een goed idee vindt of wil uitproberen. De pijn die ik voelde en de tranen ook zijn die van eenzaamheid doordat ik niet zeg wat ik nodig heb en me op ga offeren, aan ga passen of onbegrijpelijk gedrag voor de ander ineens doe vanwege het bereiken van mijn limiet. Ik heb zolang in de wereld van het voelen geleefd en leer nu meer ruimte te maken voor waarheid en dat waarheid mij helpen kan naar mijzelf en de ander. Mijn eigenschap van stilte minnen en nodig hebben kan ook voor anderen een zegen zijn. De één loopt misschien van me weg en de ander geniet mee. Tot nu toe vind ik het nog spannend om mezelf echt te laten kennen, te laten horen, te laten zien. Maar als ik dat doe ben ik ook minder eenzaam terwijl die zwarte juist het tegenovergestelde beweert; dat je door aan te passen en op te offeren minder eenzaam bent. Het lijkt misschien zo maar je verliest jezelf. Ik vind het zo hoopgevend in het contact dat ik de open weg zie van ruimte die ik in kan nemen, niet afwachtend of ik daar toestemming voor krijg. Nee, die toestemming heb ik omdat ik besta. Op die plek van stilte, van in contact met mezelf word ik gevoed en kan ik zijn . Ik merkte zo Gods troost daar op dat bankje en zijn liefdevolle krachtige aanwezigheid, mij aanmoedigend vooral door te gaan. Dat ga ik doen, met vallen en opstaan.
Vandaag had ik een dag met een gouden randje. Mijn vliegtuig naar Dublin vertrok om 10 uur 's ochtends maar toen stond ik nog aan het aanrecht! Ik ging niet want ik heb geen geld genoeg . Echter ik ging wel wat anders doen. Eerst naar de fotowinkel om mijn lens te ruilen voor één met meer zoom en toen op naar mijn date, die ook naar station Rheden kwam. Het ging allemaal net nog gesmeerd. Er was geen parkeerplek voor de auto dus ik sjeesde naar de andere kant van het station, holde naar het perron, mijn rugzak met thermosje thee en waterfles en boterhammen met ei meebungelend en yes, bleek dat ik nog een paar minuten over had omdat ik verkeerd op mij horloge had gekeken. Lens geruild, gesprekje bij de bus waardoor ik door mijn empathie met een mevrouw haar zieke man bijna de bus miste en toen stond ik op tijd in Rheden met een ijzig windje. Mijn date stapte uit, ik zag hem en vermoedens werden bevestigd; deze gaat 'm niet worden. Maar ik was niet teleurgesteld want dat dacht ik al, na vier of vijf telefoongesprekken. Toch vond ik het leuk deze date te doen en samen te genieten van een wandeling. Ik had een wandeling gekocht, gisteren nog gelamineerd en zo gingen we op pad. Het was heerlijk. De heuvels van de posbank leken wel wat op de wicklow mountains. De kleuren okergeel/goudgeel gras met roodachtige struiken en de nog wat paarsige heide en dan het witte zand zorgden voor prachtige kleuren op deze herfstige dag met maar ietsje pietsje zon. Hij is een verwoed wandelaar en goed met kaart lezen. Ik kon mijn nieuwe camera uitproberen met mooie natuurshots en goh, wat genoot ik van de stilte, het ruisen van de wind, de luwte en de glooiende heidehellingen om ons heen. We zagen schapen en drie herten en dronken warm e chocomelk in het paviljoen. Het was een ware troost, gezien mijn - niet naar Ierlandkeus.- Maar vooral merk ik dat ik bemoedigd ben door mijn- nee-. Mijn - nee- voor deze man betekent dat er een - ja - open staat voor iemand die beter bij mij past. En het mooie vind ik, dat ik doordat hij mij wel leuk vond en lief en bijzonder en we een open gesprek aangingen ik met een steviger zelfbeeld naar huis ga en heel benieuwd ben of er nog eens iemand komt die wel bij mij past. En.., hoe leuk dat dan zal zijn!! Iemand van wie ik gelijk een tinteling krijg als die uitstapt, iemand wiens geur ik op wil snuiven in plaats van, hm, dit is dus zijn luchtje. Iemand met wie elke stap een sensatie is om wat hij in me doet. Maar het was een move forward, om los van John en met een vrije blik een echte date aan te gaan. Hoewel mijn eerste zin had kunnen zijn: "Ik vind dat hele daten eigenlijk geen zak aan". En dat vind ik ook. Het is ergens zo gekunsteld en zo'n gedoe. Ik wil u dienen Here God en U weet of ik dat het beste alleen kan of samen, maar ik ga alleen voor een man waar ik echt lekker - ja- tegen kan zeggen. Ik vond een film op het station voor één euro en die keek ik vanavond, back in mijn single life met appjes en telefoontjes. Een prachtige lovestory met een sensationeel slot. Wat een dag met een gouden randje. Wat geniet ik van heuvels, bergen, stilte en natuur en een goeie kop koffie en een diep gesprek en grapjes en dat God daar in alles bij kan zijn. Dat de wandeling niet te lang was en het in de luwte heerlijk weer was en wat is het fijn om dit allemaal fysiek te kunnen en ook te beseffen dat ik wat te bieden heb, er meer in me zit en dat ik nog heel veel te ontdekken heb en veel wil! Ja, ik wil veel. Ik wil kunst en mooi zijn en leuke kleren en op reis en mooie foto's maken en met mensen praten, echt praten en harten raken en Gods zegen ervaren en uitdelen en mijn eigen grenzen respecteren en genieten! Dank U God, voor de nee's. Op naar de vele ja's, met ook de nee's. P.s. Door géén Ierland heb ik nu geld voor laarsjes én een supermooie cameralens en door zijn toestel even te gebruiken besefte ik hoe goed mijn keus is geweest voor een digitale spiegelreflex met een 11 x zoom!
Mijn vaste telefoon doet het al een tijdje bijzonder slecht. Bij navraag in een belcompanyzaak bleek de diagnose: de batterijen moeten vervangen worden. Dus de telefoon zelf is nog wel okay. "Vijf euro", zei de verkoper, 'die batterijtjes maar je moet wel de goeie hebben.' Eindelijk fiets ik eens het eind naar de speciale electrawinkel in Veenendaal en dan blijken de goeie batterijtjes 10 euro! Mijn telefoon is best oud en ik twijfel of dit een goed besluit is. Bij de kringloop liggen de telefoons voor 1,50 in de bak en ik ga ook eens op marktplaats kijken. Daar zie ik een keurige advertentie van twee telefoons, zoals die ik heb, in zeer goede staat voor 25 euro. Wel heel fijn om er twee te hebben want mijn moeder klaagt nogal eens dat ik weer niet opnam als ik boven was. Ik besluit het hierop te wagen, maak een deal en tuf naar het chaletpark met mijn limegroene wagentje waar de meneer woont die nu alleen mobiel gaat bellen. Hij zwaait met de doos als hij is uitgestapt en laat me alles zien. Ik zie een grijs frontje in plaats van zwart, wat net een ander gevoel geeft, andere uitstraling. Ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Maar ik ga alle voordelen langs in mijn hoofd en voel slechts een heel lichte twijfeling. Zat ben ik het soms; mijn fijngevoeligheid of perfectionisme. Dus ik stap over die heel lichte aarzeling heen en betaal de net gepinde en ook nog gewisselde 25. Thuisgekomen blijkt mijn aansluiting heel anders in elkaar te zitten en kan ik er niet een telefoonstekker aan vast maken. Ook de tweede telefoon kan niet in een telefoonstekker, boven, want die doet het niet dus ik heb niets aan deze telefoons!. Ik ga niet alles op zijn kop zetten om de aansluiting te veranderen. Eigenlijk ben ik opgelucht en ik wil gelijk de zaak weer terugdraaien. De telefoonmeneer was net nog in de tuin aan het werk en het is heerlijk weer dus ik ga op de fiets. De dag is nog lang en dan kan ik erna de batterijen kopen en behang gaan aftrekken. Hij neemt zijn mobiel niet op en nog eens niet en nog eens niet. Bij het chaletpark vraag ik waar hij woont en met een plattegrond in de hand fiets ik natuurlijk het verst, naar het randje van het park en zoek een tijd naar het huisnummer. Hij is er niet. Hij heeft een heel leuke woning en was ook erg vriendelijk met verkopen. Ik stap over zijn hekje heen en kom op zijn achtertuintje/vlonder. Daar is een mooie plek om de doos neer te leggen, dan hoef ik er niet nog eens heen. Ik besluit er een briefje bij te leggen met mijn rekeningnummer en de reden. Als ik een stoel naar achter trek van het tuinsetje om voor het schrijven te gaan zitten, val ik pardoes met mijn billen op de grond! Het setje stond op een vlonder en de stoelpoten gingen over de rand. Gelukkig keken alleen maar bomen toe. Ik weet niet zeker of dit ethisch juist is maar doe het toch en als ik terugfiets ben ik ineens mijn muts weer kwijt. Weer naar het verre hoekje fietsen en jawel, over het hekje stappen wat het niet doet en daar ligt mijn muts; in de struiken. Pf, weer naar huis. Telefoonmeneer belt in de middag ietsepietsje verontwaardigd op en legt uit dat ik de telefoons anders aan kan sluiten. De volgende dag komen ze langs; hij en zijn vriendin. Ze sluiten het voor me aan, het is kinderlijk eenvoudig, en ze gaan weer. "S avonds kon ik de adressen er wel in zetten", zei zijn vriendin. Ik ging het net doen, maar na 10 adressen is de batterij leeg na een hele dag aan de lader staan. De telefoon van boven is ook gelijk leeg na één handeling. De batterijen zijn versleten en de telefoons zijn geen anderhalf jaar oud maar van 2008. "Je koopt de ellende van een ander", zei de meneer van de electrawinkel. Vijf en twintig dure euro's lichter en nog geen bruikbare telefoons. Telefoons overkopen is dus niet zo'n slimme zet. Je weet de geschiedenis niet. Die kleine lichte aarzelingen zijn altijd waardevol van mij. Ze kloppen bijna altijd. Wat duizelt mij het moderne leven toch soms, keuzes ,keuzes, om van in de struiken te vallen!
Ik kon nog wel veel langer slapen vanochtend, maar ben toch opgestaan met het vooruitzicht op van alles leuks vandaag; een verjaardag en een kerkdienst. Ik geniet van de vrijheid om gewoon - nog niet klaar- te zijn, op de tijd dat buurman Cor me komt halen voor de kerk. Deze dag wil ik nog mijn haren hebben gewassen en droog geföhnd en nog een kommetje eigen koffie mee hebben in de auto. Ik geniet zomaar van volwassen zijn en in de auto rijden op een stille zondagmorgen. Fijn, ik kan mee naar de kelder, met de kleine kinderen. Daar heb ik veel meer zin in dan weer consumeren wat anderen doen. Ik vraag wat namen aan de kleintjes en oefen ze. Marieke vertelt een verhaal met legopoppetjes en dan gaan we kleuren en plakken. Het lijkt wel alsof de meeste kinderen het kleuren en plakken helemaal niet leuk vinden. Één meisje die zichzelf "Kweets"noemt, maar Grace blijkt te heten, vouwt allerlei vliegtuigen van gekleurd papier. Ze trekt steeds een nieuw papier uit het pak en zegt demonstratief dat ze van vouwen houdt. Ik ga ook een vliegtuigje vouwen en oefen of het de overkant haalt. Een prachtig jongetje van zes weet er ook één te vouwen die heel goed vliegt. Hij ging met uiterste precisie en na veel nadenken de opgeplakte plaatjes kleuren. Waar zal hij voor gaan kiezen later? Wat uiterst interessant nu al hun eigen aanpak te zien! Een klein jongetje is zeer rap met klauteren en klimt het liefst op de tafels. Ik vind het leuk, het contact met de kids, maar overzicht houden en opruimen en orde houden vind ik lastiger. Dat vermoeit me. Ik vraag me ook af of wij als volwassenen het nu zo graag willen; een afgemaakt werkje mee te nemen voor thuis of dat de kinderen dit zo graag willen. En wat zou Jezus willen? Een klein huilend meisje trek ik op schoot en opeens is ze in slaap gevallen. Het voelt als een een kostbaar geschenk, dit slapende meisje tegen mij aan. Het is misschien wel anderhalf of twee jaar geleden dat ik een kindje op schoot had en ik voel hoe ik deze normale, menselijke, warme dingen mis. Het ene kind blijft eindeloos oranje kleuren met de stift en het andere blijft vouwen maar de meeste zijn aan het spelen. Ik vond het tof. Zeker tof om er te zijn en vrij te ontdekken hoe of ik daar wil en kan zijn. Samen met "Kweets' schreef ik raadseltjes in mijn gevouwen papieren bootje: het stinkt en je trekt het aan; een sok! De verjaardag was rustig, met een tweelingzus op bezoek waardoor ik me kon verbazen over dezelfde mimiek, stem en uiterlijk van twee zussen. Ik werd moe van hun stevige stemmen en zocht rust bij mijn eigen stem. We gingen nog wandelen, op mijn verzoek en ik werd moe van haar boosheid die alsmaar aan de oppervlakte was. Ze is een eerlijke meid en ik kon het zeggen ook en we discussieerden door het bos lopend en paadjes zoekend. Maar meer nog zocht ik naar hoe ik nu eens ruimte maak voor mijn stuk ook en geen absorberende spons ben voor andermans lading. In de auto terug bedacht ik dat als ik moe word van boosheid en ik gemaakt ben naar Gods beeld Hij ook heel moe wordt van onze boosheid. Niet onze terechte boosheid in het moment die als goed gereedschap kan dienen, maar boosheid die blijft hangen van vroeger en ons genieten van nu in de weg staat en als een steeds dezelfde klaagzang de cadeautjes van de dag bederft. Er is een weg uit ons moeras van gevoelens. Waarheid erover, vergeving en loslaten We zijn samen onderweg en ik heb mezelf te geven aan de mensen om mij heen door mijn eigenschappen en met mijn grenzen. Ik hoef me niet zo aan te passen. Het geeft juist body om jouw kleur te laten zien. Na de kerkdienst sprak ik een vrouw aan de maaltijd die tien jaar lang had staan vlaggen en dansen in kerken terwijl ze daar doodmoe van werd. God zei gisteren tegen haar: "Houd er mee op en kom bij mij. " Ze was dood en doodmoe, maar had altijd gedacht dat al dat offeren en uitgeput ervan worden haar offer dan was voor God. Wat een leugens die er ons van verhinderen ons echte zelf aan de wereld te geven. Vandaag voelde ik een groeiend respect voor mezelf maar ook een groeiend verlangen naar hechter contact met die mysterieuze Schepper die zo zijn eigen wijze weg gaat met ons en denk ik aan wil sluiten bij wat wij graag doen. Klauteren, vouwen, of een stukje schrijven.
Ik zit in mijn lekkere bed met de poes naast me en kaarsjes aan. Net een lekkere warme douche gehad. Ik voel de napijn van een emotionele klap van van de week.Een vriendin die ik 27 jaar vriendin noemde heeft niet echt behoefte meer aan contact. Het doet pijn dat ze mij niet nodig heeft. Ze had me niet nodig tijdens het verliezen van haar vader. Gevoelens van afwijzing vreten aan me. Maar ik wil hierdoor een nieuwe richting vinden. Niet teveel betekenis van mijn bestaan in vrienden zoeken maar ook daarbuiten dingen ondernemen. Besef van al mijn kwetsbaarheid dreigt me soms te overweldigen waardoor ik steeds de tranen in mijn keel voel zitten. Vanochtend kwam ik een heel vriendelijk echtpaar tegen in de praxis en ik vroeg ze gelijk om raad voor iets. Maar ik voelde me ook ongemakkelijk dat ik weer degene ben die om raad vraagt . Ik wil eigenlijk niet iets nodig hebben steeds van die ander maar heel vaak heb ik dat wel. Van allerlei verschuivingen in mijn leven waarin ik me weer opnieuw moet positioneren. Gisteravond keek ik een film over een vrouw die de gevangenis gezegend noemde omdat zij er de aanwezigheid van God op zijn meest had ervaren. Er was zoveel schoonheid en puurheid in het groepje vrouwen dat in de vuile barakken hun leed deelde maar ook in hun gezamenlijke honger naar God onder leiding van Coleta. Ze hadden niets; vies eten, rare streepkleren en een smal hard bed maar ze aten samen de bijbel op en er was liefde. Ik kreeg er rust van, meer overgave. Het geeft niet dat ik niet naar Ierland ga. Geluk is niet dat ik daar in de bergen kan lopen en zeer mooie natuur kan zien. Het is wel superfijn maar geluk ligt toch in mijn eigen hart. Ik vind het vreemd haar naam uit mijn telefoon te halen en haar whatts app weg te vegen. Ik bid steeds:"spreek tot mijn hart, verander mijn leven en maak me heel". Dus wie weet is God dingen aan het verschuiven in mijn leven zodat ik meer tot mijn recht kom en meer heel wordt. Ik heb zolang in de veiligheid van vrienden mogen toeven. Wie weet kan ik eens wat verder nog vleugels uitslaan. Tere vlindervleugels. Steeds maar weer die tere vleugels uitvouwen voor hemels warm zonlicht, anders kan ik echt niet vliegen. En nu met kaarsjes en de poes de klap nog een beetje verwerken.
Bea ( noem ik haar), en ik gingen samen in haar moeders auto helemaal naar Soest. Onze vroegere kerk houdt daar nu samenkomsten in plaats van op de evangelische hogeschool. Ik vond het altijd wel fijn in die school. De spirit van de jeugd is daar en het heeft iets studentikoos met bankjes buiten en ergens voel je de spanning en het avontuur van jongeren die een jaar deze school kiezen, zoekend naar hoe verder in het leven. Ik hield van de bar en het een beetje improviseren. Volgens mij houdt God ook van die opstartfases, van pionieren, van wat bij elkaar rapen en gewoon doen. Vroege, in weer een andere kerk waren er diensten in een oude gymzaal met maar 1 gebrekkige wc en het was fantastisch. Maar nu is de boel dus verhuisd naar een echte kerk en ik werd er gelijk wat teleurgesteld van. Het podium, de kerkbanken. Ik voelde me erin opgesloten en alsof we nog weer verder uit de wereld gaan en de muren ernaartoe optrekken. Ik gaf Ton zijn cursus Russisch terug van mijn avontuur naar St. Petersburg en eigenlijk voelt het wel heel erg als een stap verder weg van deze gemeenschap waar ik niet meer in pas. Het is een afscheid en we zijn dankbaar voor alle schoonheid die we mochten ontvangen daar; de aankleding, zorgvuldigheid, gevoelige aanbidding en de Joodse wortels. Bea en ik gaan nog even toeren; op naar het Henschotermeer! We lopen daar over een brug over het meertje en spreken over de wereld bereiken. Ik ben zo moe vandaag en we delen ons gemis aan een mannenmaatje en en geen baan en het op onze grenzen letten. Ik geef me maar wat over aan de tuttige grenzen van alleen met de voeten in het water en alles stap voor stap. Ik wil wel reizen en evangeliseren en wonderen meemaken en lekker zwemmen maar ik ben nog hartstikke moe van een late avond. Ik hielp een gedichtje maken bij een schilderij en was weer gelukkig daardoor, op de fiets terug naar huis. Blij met inspiratie om kunstzinnige dingen te gaan doen. Maar vandaag ben ik met - leuk uit de hoek komende Bea; van het gewone leven. We zwiepen onze benen van voor naar achteren op het houten bankje van het eiland, midden in het meer. Wat een prachtige plek op deze mooie zomerdag. Wat fijn om te genieten van het nu. Van wat er wél is, gewoon in onze kleren tussen allemaal bikin en zwembroekmensen. Ik heb twee voor niets gekochte tickets naar Ierland, in een opwelling om er weer heen te gaan voor mooie herfstwandelingen en de bergen. Maar mijn portemonnee reikt niet verder dan1 nacht verblijf en dan loop ik daar als een zwerver met mijn koffer, van restaurantje naar restaurantje of wat tijd in het park of langs de zee totdat de trein of bus vertrekt. Kan ik echt thuiskomen binnen mijn mogelijkheden? kan ik gewoon in mijn woonplaats zijn en daar thuis zijn? Thuis zijn aan de boezem van de Vader of zoiets. Wat geeft God toch veel ruimte om te mogen zwerven en ontdekken. Maar wat wacht Hij op ons thuiskomen. Echt thuiskomen; het boek van Henri Nouwen nog maar eens lezen. Ik vind het lastig. O, onrustig hart. In mijn woonplaats nog wel effe twee bolletjes ijs verschalkt en gegeten op mijn tuinterrasje. Blijven vieren, ondanks alles.
Ik hoorde net een liedje op de radio over :"to help someone cry". En dat was nou net was er gebeurde afgelopen zondag. Ik was in de samenkomst van de internationale kerk en op het eind was er het bericht dat F. terug moest naar Iran. Ze kwam naar voren en ik zag dat ze eigenlijk heel erg wilde huilen. Ze deed haar best haar tranen de baas te blijven en terwijl er over haar gesproken werd ging ik huilen in mijn hart. Ik voelde haar verdriet en huilde mee met haar. We gingen allemaal om haar heen staan om voor haar te bidden. Ik had niet echt de woorden maar wel zomaar een intens meelijdend en ontfermend gevoel wat ik denk dat Heilige Geest mij gaf.. Ik bad stil dat God Zijn liefde in haar legde. En toen het klaar was mocht ik haar omhelzen, en toen ontmoetten onze harten en geest elkaar en konden we samen huilen, echt diep huilen van echt verdriet.. Ik kuste haar op haar hoofd en streelde haar kroezige haar, zoals een moeder bij een kind. Ik kan me vaak zo verdrietig voelen met het idee dat ik niets te geven heb of niet echt iets kan. But this day I helped someone cry. Ik was er zo dankbaar voor en ging blij naar huis. Vandaag had ik een afspraak bij de psychologe. Ze is een opgeruimde vrouw die alles opgeruimd benadert en ze wilde een plan maken zodat ik goede doelen kan gaan behalen met mijn zoekende bestaan. Maar ik was moe en verdrietig en dacht allerlei gedachtencirkels. Ik wou eigenlijk even huilen maar voelde geen ruimte. Het was een onbevredigend gesprek en ik heb mezelf maar eens geholpen door deze dag flink op te gaan ruimen en wassen te gaan draaien. Fijn het gras gemaaid en hupsakee; ik wil meer orde in de tent en minder prullen. Rust om me heen. Had zij mij vanochtend ook maar even geholpen te huilen, dan kom je bij dieptes die daarna weer lekker schoon gewassen zijn; de lucht weer geklaard en weer klaar voor wat werk!
Ik keek nog even naar twee wat oudere heren in een smaakvolle setting met drie kaarsen op tafel, die over en weer bespiegelingen maakten over het huwelijk. "Het is hard werken", zei de één. Zo heet zijn stichting of wat ook: 'heart work'. Alles is zo hard werken hier op aarde! Het is zo'n enomre klus van sterven aan jezelf/opbranden zodat de ene kaars dichter bij de andere komt, want je bent niet zomaar één. Al die huwelijken die gesloten zijn en ook weer ontbonden omdat er niet hard genoeg gewerkt is. Zucht. Mismoedig maakt het me. Ik zie de mannen zitten in een opgeleukte kamer met een groot hart van Wilma veen op de achtergrond en ik denk; ja, we we kunnen de boel mooi versieren maar we zitten met een erfenis van zonde die ons het echte geluk proeven heel moeilijk maakt. het is een bolwerk van strijd hier op aarde en ik ploeg me maar weer de teachings door van de conferentie om te horen hoe of het christelijk geloof ook weer werkt. We moetren het steeds weer horen en horen omdat onze eigen natuur gewoon ánders is. God is anders dan wij en Hij heeft de moed en het geduld, het eindeloze geduld om onze stugge klei steeds weer ter hand te nemen en er wat aan te duwen. Ik ging maar weer door het hele scala heendeze week van minderwaardigheid, angsten, hebzucht, eenzaamheid, afwijzing en verdriet. Tobben doe ik, en hard klussen om eindelijk de gang af te krijgen. Ontdekking was dat als je eenmaal de juiste kwast hebt en weet wat je wilt dat het dan zomaar meevalt om te doen. Maar stel dat ik hier er een man bij heb rondlopen die volgens de heren niet veel van mijn gevoelens begrijpt en die bijvoorbeeld alles fris wit wil hebben in plaats van mijn warme nuance-terra deurpostjes.? Dan heeft kaarsje Olga wél een probleem. Zal ze opbranden of gaan fakkelen? Ik ben benieuwd!
Van buurman en vriend Cor kreeg ik een klein kerkje. Ik houd niet zo van kerken. Bij mij roepen ze altijd iets op waar ik niet blij van wordt. Diensten uitzitten, wachten tot je weer naar buiten kunt, mensen die vermoeien etc. Dus ik heb 'm rood geverfd, kijken of het dan nog iets leuks kan zijn voor op het richeltje in de gang. Afgelopen zondag vertelde Hans, van de kerk, over een bijbelgedeelte waarin het volk Israël een altaar had gebouwd als de plek waar ze God konden aanbidden. Andere stammen, drie stuks gingen in een gebied over de Jordaan wonen en bouwden daar ook een altaar. Niet om er brandoffers of schuldoffers op te brengen maar enkel als een teken, een getuigenis dat zij God die plek geven, een een herinnering. Ik keek vanochtend uit het raam en bedacht hoe of het zou zijn als er in Nederland zo'n altaar zou staan. Een altaar zoals er in de tempel stond van Jaweh. Wat zou dat ingaan tegen deze wereld waar God vaak helemaal geen plek heeft. Een kerk kan ook wat oproepen en wordt soms ook verbrandt of vernield. Maar zo'n openlijk altaar als heenwijzing naar vergeving vragen voor onze zonden en het offer van God zelf, wat zou dat doen in een land? Eens, lees ik, zullen Egypte en Syrië en Israël zich bekeren. Zij zullen God toegewijd zijn. Wat zijn we soms lam geslagen door altijd maar de duisternis te zien in die landen. Maar ik lees een uitleg van Gods beloften en het gaat gebeuren. Allerlei wonderlijke dingen door zoveel strijd heen. Uiteindelijk zal Gods plan gebeuren. Het komt pas recht als Jahweh de juiste plek heeft in ons land of leven. Ik houd van die blote hemel en dat open vizier in plaats van een dicht gebouw. Stel je voor dat je er dagelijks langs fietst. Een voortdurende herinnering zou het zijn. Een idee van God, een ontwerp van Hem is altijd puur, dichtbij het hart en vanuit de bron. Het past in het echte leven, eens zal alles kloppen.
Hoe vier je vakantie? Hoe maak je een vakantie uitdagend, boeiend, afwisselend, ontspannen en zinvol, vraag ik me af. Vette blessings hadden we! Bijna een hele week zon, op driekwart dag na. Ik had gebeden voor mooi weer en ziedaar; alsmaar zon! Bij het stationnetje was nog één gratis plek voor de auto zodat we geen dikke parkeerkosten hadden. Bovenaan dek was het een behoorlijk volle boot en werden mijn oortjes moe dus togen we twee keer naar een heerlijk rustig ander plekje waar we veel beter zaten, met de blote voeten op het dek en zicht op zee!. Chalet Maamke was een super fijn huisje en het plekje zalig stil, omringd met coniferen. Om de hoek van onze mini-camping was een winkeltje met allerlei en al bij aankomst riepen de aardbeigebakjes naar ons vanaf het aanbiedingenbord. Gelijk na aankomst gingen we er een paar halen en begonnen we deze fantastische vakantie met een taartje en een bakkie thee. De gebakjes, het zalige ronde brood, en een koffie met geitenmelk was de traktatie van de dag. Samen met een lekker sapje en lekkere self- made maaltijden van de dure spar vlakbij.Wat zijn we toch veel aan het eten en drinken.. We fietsten opgewekt rond op onze online geboekte gazelle fietsen. Het chaletje was perfect ingericht. Geen hoekje onbenut. We stalden alles uit; onze vakantiegarderobe met voor elk weertype wat bij. Onze boeken, cd's en films. De meegebrachte koffie en thee. Heerlijk, alles was aanwezig. We hebben alles afgewisseld; een middag met de boot naar de zeehonden kijken, een middag naar het strand toen het de warmste dag zou worden. Een middagje lezen bij het huisje en een dag fietsen door de natuur. Een excursie met de boswachter en van de plantjes horen en nog wat fietsen.Winkeltjes kijken en dingetjes kopen. Een museum in en uitgebreid buiten ontbijten . Filmpje kijken tot lekker laat en samen lezen. Zoveel heerlijks in één week! Vier gebakjes en ik één ijsje. Twee keer uit eten. Naar een kerk, iemand ontmoeten en uitnodigen. Samen wandelen en ergens thee drinken. Foto's, foto's. Ik zie de bermen nog voor me vol van klaprozen en margrieten. De Friese paarden zijn een lust voor het oog.Wat een schoonheid! Ze zien rennen is adembenemend mooi. Het vervult me met ontzag voor hun bijzondere gratie en klasse. Het hele eiland is wel een soort van toeristisch pretpark. De huisjes zijn mooi en overal zijn terrasjes en eettentjes en eilandproducten. De prachtige ruwe natuur maakt het allemaal nog echt maar toch is het alsof je in een kalenderplatenwereld bent voor een week. Als alles meezit natuurlijk. Maar het zát mee en dat was heerlijk maar ergens is het dan ook wat onecht. Ik ken het eiland en ik werd er niet super blij van om het weer te zien. Is het omdat ik alles zo goed ken? Dat er niets nieuws meer te ontdekken valt? Of miste ik meer contact met lokale mensen en gewone gebeurtenissen? Is dat niet het echte leven, dat je andere mensen hun leven raakt en zij de jouwe? De verleiding is om je te richten op genieten en iets voor jezelf. Luxe verveelt snel. Terrasjes pikken verveelt ook snel, went snel.. We hadden heel goede boeken en een prachtige film, goede gesprekken en het was ook een oefenen in samenzijn. In het verschillend zijn. Ik wil de deur dicht voor lekker warm en zij lekker open voor een frisse wind. Ik ontbijt langzaam en uitgebreid en zij is snel klaar. Ik ben een enorme fijnproever en voor haar komt het niet zo nauw. Je komt elkaar tegen als doorgewinterde singles en dat konden we gelukkig goed hándelen. Onze humor bracht telkens weer plezier en lucht. We hadden een pyjamashow en staken de gek met elkaars gedrag. Ik moet zeggen; een week is voor mij genoeg. Soms dacht ik zelfs even; was ik maar thuis. Gek hè? Al die moeite om er te komen, al dat voorbereiden en dan is alles goed en dan nog wil je soms gewoon wel even thuis zijn. Ik vind het heerlijk, met Annelies op stap zijn en al die fijne dingen om van te genieten. Maar te lang genieten maakt leeg en gaat vervelen. De strandtenten hadden thema's. Een strandtent was in de sfeer van Elvis Presley geschilderd, met de kleuren uit die tijd en voorwerpen erbij. Een andere tent had aardig wat buddha beelden en nog wat oosters. Terschelling leuk vinden kan ook haast een identiteit worden. Een club waar je bijhoort met sleutelhangers en stickers. Gevaar van een toeristisch pretpark ligt op de loer terwijl de ruwheid van het eiland en de grenzen door natuurbeschermers gelukkig dat stuk echtheid bewaart. Maar toch. Vakantie vieren wordt gauw leeg. En de luxe van uit eten is zomaar gewoon. Het geheim zit 'm toch in contact. Contact met jezelf, God en de mensen om je heen, samen met genieten. Dat vond ik ook zo geweldig aan mijn eerste Ierlandreis. Ik was alleen en had zodoende ruimte om mensen te ontmoeten. Nu had ik alleen ruimte voor Annelies want het is best intensief, een week samen optrekken. En ruimte voor de omgeving en een klein beetje voor onze gast. De vriendschap met Annelies heeft zich verdiept en we hebben genoten. Maar toch wil mijn hart nog iets anders hoewel dit ook zijn uitdagingen had. Minder lang 'pretpark' en meer doel. Onze - ontmoette- gast die alleen naar het eiland ging en met één ander stel kleren op de harde vloer van een tentje sliep op een camping lamgs de weg, benijddde ik niet. Ik genoot wel van mijn aardbeigebakje en lekkere warme douche, filmpje op de bank en zachte matras. Maar ze had wel heel zuivere gelaatstrekken zag ik op de foto. De Jolien met haar Noorse kringloopvest waar ze zelf met rode stopwol rood op had gemaakt. Ik ben weer thuis en laat alle mooie plaatjes in me neerdwarrelen. Onrustig hart vindt rust in God alleen. Maar de liefde, de liefde. Het draait allemaal om de liefde en van God mocht ik wél genieten. Toen we 40 minuten moesten wachten op de bus terug naar de haven stopte er een yellow cab van een heel aardige eilandbewoonster die ons gratis meenam.Zalig zat ons moeie lijf van huisje soppen in de taxistoelen en werden we bij de haven afgezet waar we de koffers gratis konden stallen voor nog even winkelen. Allemaal knipogen van boven. Ik wil dat dat nooit went maar er met een verwonderd en blij hart naar kijken. Dat zijn de echte dingen van pretparkeiland die vrucht dragen voor altijd.
